Rosy haar pa was een stiefbroer van mijn grootmoeder. De man baatte een radio- en tv-winkel uit in Zeebrugge. Jaarlijks brachten mijn ouders en ikzelf er enkele vakantiedagen door. Unieke dagen, want er werden foto's gemaakt. Roger was niet zomaar een verkoper, hij knutselde zelf… zenders in elkaar. Ademloos had ik als kleine jongen zitten luisteren naar zijn verhalen over de ‘rijkswacht’ die langskwam, over inbeslagnames en veroordelingen. 

Zijn Sierra-winkel, de merknaam in België voor Philips, was voor mij een soort snoepwinkel. Blijkbaar ook voor mijn ouders, want ze kochten er in 1959 hun eerste nieuwe radiotoestel. Voordien hadden ze het moeten doen met wat andere familieleden niet meer nodig hadden. Roger bracht het gloednieuwe apparaat zelf aan huis. Wij reisden toen immers nog met de trein en lampenontvangers waren niet alleen zwaar en groot, maar ook kwetsbaar. Roger had een auto… Toen al. 

Op een zondag in december werd de nieuwe ontvanger gebracht en meteen was de hele familie meegereisd. Het moet een gedenkwaardig moment geweest zijn, want er werd... een foto genomen. Roger had immers een 'kodak'. Nog zoiets waar wij toen enkel van konden dromen… De oude radio-ontvanger werd in een kartonnen doos gestopt en veilig opgeborgen op zolder. Om later aan mij te geven. (Hij staat nog steeds op een prominente plaats in mijn mancave, werkend). 

Midden jaren 60 nam Roger een merkenvrije winkel over in Kortrijk. Dat was een stuk dichter bij Geluwe, waardoor ik er al eens vaker langsging, met de fiets, om me te vergapen aan al dat beeld- en geluid. In diezelfde periode had ik immers ook de muziek gevonden (en Rosy opnieuw ontdekt). Hoog tijd dus om mijn eigen transistorradio aan te schaffen. Het was eind 1966. 

Bakker Durnez in Geluwe, een volle neef van mijn vader, kon altijd extra krachten gebruiken tijdens de drukke eindejaarsperiode en ik mocht de hele kerstvakantie een handje toesteken. Afwassen, schoonmaken, ontvetten en opruimen. Met de extra nieuwjaarsgiften van ooms, tantes en iedereen die me lief had, spaarde ik bijna voldoende bijeen om een Loewe Opta portable radio (model T48) te kopen. (Ook dat toestel overleefde en staat in de mancave). 

Weliswaar net boven mijn budget, maar familie heeft altijd een streepje voor. Roger was tevreden met een (veel) kleinere winstmarge. Ik kreeg ook een lijstje met daarop de golflengtes van de ‘bijzonderste’ radiostations; Caroline, Veronica, London, 270… De man was immers altijd een beetje ‘piraat’ gebleven en wist bovendien ook maar al te goed waar dochter Rosy naar luisterde. En hebben youngsters niet allemaal dezelfde smaak? Eenmaal terug thuis… werd een foto genomen. 

Helaas, al na een paar maanden werden tal van mijn favoriete zenders opgedoekt door de Britse overheid. Hét moment waarop Radio London uit de lucht ging, kan ik me nog steeds niet herinneren. Misschien zat ik in mijn eentje op mijn kamer? Vergeten te luisteren? Niet thuis of met wat anders bezig? Toen ’s anderendaags bleek dat Radio Caroline wel nog in de lucht was, ben ik op mijn fiets gesprongen en naar Kortrijk gereden omdat ik wist dat Roger één en ander had opgenomen met een… cassetterecorder. Eenmaal een ‘early adapter’, altijd een ‘early adapter’… 

Dat ik zo snel weer naar Kortrijk fietste, misschien, mogelijk en hoogstwaarschijnlijk had Rosy er ook iets mee te maken. ’t Zou kunnen. Hoe we later samen de kaping van de Mebo II, het zendschip van RNI, beleefden, dat vertel ik een andere keer.