Heb je er al eens bij stilgestaan hoe je, voor de komst van het digitale tijdperk, aan informatie kwam? Vijf retorische vraagjes. Wanneer begon Radio 1 met uitzenden? Waar ligt Scarborough? Hoeveel inch gaan in een centimeter? Hoe zien Tom Collins of Lutgard Simons eruit? Wie zingt Born Free, de stationtune van Radio Hauraki? Je kwam er enkel achter als je boeken in huis had. Of magazines en schriftjes waarin je alles bijhield, dossiers, foto’s... 

Idem dito met geluid. Denk maar eens terug, met enige heimwee mag, aan de hoeveelheid ruimte die jouw collectie vinyl in beslag nam. Tel daar de banden en muziekcassettes bij. En vergeet vooral de toestellen niet die nodig waren om muziek en radio te kunnen beluisteren. Tegenwoordig steekt alles wat ik tot hiertoe aanhaalde gewoon in jouw broekzak of handtas, of waar dan ook. Maar je houdt altijd àlles met één hand vast. Zoveel is zeker. 

Het is allemaal zo makkelijk geworden om wat dan ook bij te houden, op te zoeken, te delen. En op de keeper beschouwd is het tegenwoordig ook stukken goedkoper om een archief in stand te houden. De keerzijde van deze ultra minimalisatie is uiteraard dat je, wanneer je voor het eerst bij iemand komt, niet meer zo snel door hebt waarvan hij of zij houdt. Boeken, platenkasten en afspeelapparatuur verraadden vroeger al snel wie of wat hij/zij was. 

Prille twintigers zullen, misschien, nog net herkennen wat ik hierboven probeerde te omschrijven. Tieners al niet meer. Kleuters en peuters zullen over twee decennia het begin van de 21st eeuw als de middeleeuwen beschouwen. Zeker als steeds minder sporen uit dat ‘rare’ verleden worden bijgehouden. Maar wat was belangrijk en wat triviaal? Uiteraard ben ik, 64 jaar op de teller, bevoorrecht. Leeftijdsgenoten van deze 'wisselgeneratie' begrijpen wat ik bedoel. Wij hebben het àllemaal gekend. Hoe het vroeger was, hoe het evolueerde en wat het nu is. Schitterend toch om dit te mogen meemaken. 

Daar ben ik dus al drie jaar mee bezig. Twee garageboxen en drie zolders stampvol archiefmateriaal nakijken, uitspitten, sorteren… Nog een vijftiental dozen te gaan. Eerst moeten ze twee verdiepingen lager waar ik de inhoud in alle rust kan bekijken. Wat steekt erin? Is het belangrijk voor mij? Zo niet, voor wie dan wel? Weggooien staat niet vooraan in mijn woordenboek.