Ik wist het. Van die zwarte magie. Ik schrijf er net een aardig stukje over en het wordt niet bij de rest van de teksten gevoegd. De reden van mijn verhaaltje is dat ik ervan overtuigd ben dat er in mijn huis duistere krachten aan het werk zijn. Niet in de vorm van stemmen of voetstappen, schimmen en koude briesjes maar in de vorm van tegenslag en catastrofes. Er is een vloek over mijn huis. Dat is for sure. In de vorm van verstopte afvoeren, lekkende goten en stenen van de gevel die naar beneden donderen. Ik zie u bedenkelijk fronsen en u afvragen of het niet aan onderhoud van het geheel ligt. Maar een heel dak bestaande uit verschillende stukken die allemaal terzelfdertijd beginnen te schuiven ? En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, regent het pijpestelen (dus ook binnen) en is het weekend, ook op het antwoordapparaat van de loodgieter. Dus ik, helemaal in de war, mij voorstellend dat ik mijn dak straks in stukken en brokken op de straatstenen zie liggen, vlieg in ijltempo naar de Doe-het-zelf zaak. Daar loop je rond als vrouw als een man in een lingerieafdeling, tussen de beha's, het is te zeggen, je hebt er niet direct zicht op. Althans voor een onhandige kluns die ik ben. Gelukkig vind ik daar een gedienstige verkoper die ziet dat ik plompverloren rondkijk.
'Kan ik u soms helpen ?' vraagt hij vriendelijk.
'Meneer, plastic aub, zeer veel plastic want mijn dak komt naar beneden en mijn atelier staat al onder water !'
'Dan zou ik u tape aanraden mevrouw. Waterdichte tape, breed en zoals het woord het zegt : waterbestendig'.
Wat die aardige man vergeet te vertellen is dat het oppervlak schoon moet zijn en droog !!!
Hoe kan ik, terwijl het giet een tape plakken langs de muur om verdere schade te voorkomen ? Enfin beter iets dan niets dus ga ik naar huis om het dak aan de muur te plakken. Het helpt voorlopig toch. Ondertussen zit ik continue met een lat de verschuiving te meten en in kaart te brengen, paneel voor paneel. Paneel 3 lijkt mij een halve centimeter de diepte in te zakken terwijl de toestand van paneel 2 stabiel blijft. Ondertussen zie ik er uit als een poedel die net een toilettage achter de kiezen heeft met fel krullend haar in de vorm van een helm.
Ik hoop maar dat het spoedig maandag is en dat er een loodgieter nog niet op vakantie vertrokken is ! Leest er soms een vakman mee ?
Alweer twee dagen loop ik met een dipje rond. Eentje waarvan je je afvraagt, waar komt ie vandaan maar vooral wanneer gaat hij over ? Wanneer zie ik terug alles in het juiste perspectief zonder de panieksituatie er rond ? Waar komt die angst vandaan, het naar beneden getrokken worden ? Plots is alles zwart en geen mens die de juiste, troostende woorden vindt ? Als die er al zijn. Toch heb ik het gevoel : nu ben ik aan het eind, nu kan het niet erger. En toch blijkt de volgende ramp alweer om te hoek te loeren. Hoever gaat de elastiek ? Tot ze niet meer terug veert. Het schijnt dat iedere mens het lijden krijgt toebedeelt die hij fo zij aankan, wat mij nogal subjectief lijkt. Het kruis lijkt mij van den beginne niet goed geijkt. En hoe kan het ook anders dat ik in de verkeerde rij stond, namelijk kruisen voor zwaargewichten. Ik sta nu eenmaal altijd in de verkeerde rij. In de supermarkt, voor het loket van de post, eigenlijk overal waar zich in rij vormt en men keuze heeft uit de verschillende mogelijkheden kies ik steevast de verkeerde. Is het daarom wonderlijk dat ook iedere relatie net de verkeerde schijnt te zijn ? De klassieker van mannen zijn als parkeerplaatsen, de goeie zijn direct bezet en wat overblijft is voor gehandicapten. Ik vermoed dat er in de vrije plaatsen zelfs gradaties zijn....................Zou er mij iets zijn weggelegd als een goeie parkeerplaats die net vrijkomt ? Volgens het gewicht van mijn kruis vermoed ik het ergste.
Ik rol uit mijn bed met een gevoel of een vrachtwagen mij heeft aangereden. Alles doet pijn, mijn benen zijn stram, mijn schouders voelen of ze uit de kom zijn gerukt en mijn armen krijg ik met de beste wereld niet omhoog. Dit alles heeft te maken met mijn nieuwe bezieling : mezelf. Ik heb namelijk besloten mijn imago op te krikken en hoe kan je dat best doen : juist vanuit een mooi lijf. Ik moet bekennen dat ik de laatste tijd mijn body aan nogal wat roofbouw onderworpen heb. Na de fles whisky per dag, om te verdoven, heb ik afgebouwd met porto om nu te eindigen met een glaasje cava.
Het lijkt allemaal de praat van een drankorgel maar ik denk dat mijn lichaam en vooral mijn geest daar op dat ogenblik echt behoefte aan had.
Bij het opstaan greep ik naar de whisky fles en dronk een flinke neut en toen kon ik de dag aan, althans voor een paar uur. Dat ging zo de ganse dag door tot ik 's avonds tot mijn verbazing vaststelde dat de fles leeg was. Niet te geloven, ik was niet eens een spoor van dronken geweest. De pijn die vanuit mijn geest mijn lichaam aanviel onder de vorm van hyperventilatie en hartkloppingen was niet te harden. Nu dat allemaal door de tijd wat afgezwakt is, denk ik, ik moet mijn lichaam, mijn tempel, in ere herstellen.
Ik moet de kroegentocht vervangen door het sportcircuit. Vandaar mijn nieuwe uitdaging : mijn lichaam kwellen door sporten.
Ik weet natuurlijk dat het mijn body met verloop van tijd ten goede komt maar ondertussen voel ik me stram als een strijkplank. Daarboven had ik natuurlijk de verkeerde kleren aan, een strakke T-shirt met sportbroekje. Het grote deel van het publiek bestond uit mannen die je alleen op plaatjes ziet, speciale kiekjes waar het vooral om gaat de spieren te tonen en de ondulatie of de kurven als men bepaalde bewegingen uitvoert. Sta ik daar hip te wezen met strakke bloesje waar mijn grote borsten in gemoëlleerd worden of ze moeten in het gipsafdruk, de tepelhoven goed afgelijnd en mijn tepels strak naar boven alsof ik ieder moment zo'n adonis kan aan mijn borst trekken en beginnen zogen. Alle blikken waren op ongeziene momenten op het bloesje gericht en draaiden zich discreet weg van zodra ik het in de gaten kreeg dat men mijn façade viseerde. Dus vandaag sportschool met een T-shirt als een tent en een jogging met elastiek en koord.
de afspraak met de advokaat was 'kut met peren', mede doordat de notaris geen poot had uitgestoken. Dus ik kom helemaal depri uit zijn kantoor en heb zin in een borrel om het allemaal eventjes door te spoelen. Het is gelukkig al aperitieftijd dus mijn zin naar alcohol is aanvaardbaar. Terwijl ik van een white Martini sip en het hele gesprek nog eens in gedachten doorneem, en de potentiële resultaten van het onderhoud, steekt mijn advocaat de straat over met maar één doel : ik snak naar een borrel. Totaal verrast van mij op het terras te zien zegt hij verontschuldigd : 'Excuseer ik kom terug, maar het zal zeker nog een half uur duren'. Waarop ik antwoord in mijn meest kinderlijke stemmetje onderwijl wegkijkend : 'Meester , u hoeft zich voor mij niet te excuseren..' E,n de sexuele spanning stijgt ten top.....................voor lunch..................
Het is vandaag D-dag. Een afspraak (hopelijk de laatste) bij de notaris. Deze laatste is de man van langzaam aan. Daarom heb ik er mijn advocaat bijgehaald als gewicht in de schaal. Wat voor de doorslaande-balans-in-mijn-voordeel zou moeten zorgen is een sexy outfit. Het beloofd warm te worden dus dan kan er wel iets meer. Bloot voor brood. Zoiets. Niet te veel want dan wordt het hoerig maar iets meer van pak me dan als je kan.
De sexy outfit als tegenhanger van macht en geld. In hoeverre kunnen ze met elkaar concurreren ? Een toegevoegde waarde is het natuurlijk altijd, vooral als je de drie elementen bij elkaar hebt, maar is sexy op zichzelf genoeg ?
Dus mijn keuze voor vandaag gaat naar een lederen jurkje die achteraan dichtgehouden wordt met een aantal koordjes. De benen zijn al gisteren gebruind met een zeer doeltreffende spray die toch een nogal synthetische geur tussen mijn lakens nagelaten heeft. Gelukkig is dat luchtje vanmorgen grotendeels verdwenen en met een vleugje La Belle D'Opium van YSL helemaal geneutraliseerd.
Dus wie mij vandaag in het lederen jurkje ziet, zwaaien en duimen voor mij.
Na een zondag doelloos lummelen die nog enige kleur kreeg door het ontmoeten van een oude verloofde, (van x-aantal jaren terug daarom niet in leeftijd, al leek die ex-verloofde daar niet mee zo opgezet), sloot de dag af met een zeer boeiend programma omtrent leven en dood van Herman Brood. Hij was de man van sex, drugs en rock-en-roll, een man van kunst zowel op het gebied van muziek als van schilderkunst. Ik dacht altijd dat die man van het dak van het Hilton gesprongen was, na een overdosis maar nu blijkt dat zijn lichaam het eerder had begeven dan zijn geest. Nu is dat op zichzelf al een wonderlijk fenomeen, meestal gebeurt dat omgekeerd. We krijgen gaten in het geheugen, het korte termijn geheugen wordt aangetast en we lijken ons alleen futuliteiten uit onze jeugd te herinneren waar geen mens iets schijnt aan te hebben, behalve de kleinkinderen die, gezien hun jeudige leeftijd, de nonsens van vroeger nog spannend vinden. Maar ons lichaam slepen we, ook met de nodige moeite, voort. Er worden nieuwe knieën gestoken en nieuwe heupen omdat we ons toch nog op een acceptabele manier zouden kunnen voortbewegen, maar tegen het afstompen van de geest helpt weinig medicijn.
Nu bij Brood lag dat blijkbaar anders. Als men hem vroeg : 'Brood ben je nog niet dood ?' antwoordde hij 'Ik werk eraan'. Hij had zijn gezondheid ondermijnd met drugs en alcohol. Toch vertelde zijn vriend dat hij een dosis nodig had omdat hij leed aan een drempelvrees. Deze van niet te kunnen presteren wat er van je wordt verwacht, de grens van de timiditeit niet te kunnen overbruggen zonder de roes van drank en drugs.
Is het niet eigen aan iedere kunstenaar dat we lijden aan beperkingen, dat we niet kunnen realiseren wat in ons hoofd al wel zijn dimensies heeft ?
Of is het misschien een puur menselijke kant ? Gaan we niet in een relatie omdat we ons sterker voelen met twee ?
Of zoals de volksmond zegt : Alleen is maar alleen......
