Ik rol uit mijn bed met een gevoel of een vrachtwagen mij heeft aangereden. Alles doet pijn, mijn benen zijn stram, mijn schouders voelen of ze uit de kom zijn gerukt en mijn armen krijg ik met de beste wereld niet omhoog. Dit alles heeft te maken met mijn nieuwe bezieling : mezelf. Ik heb namelijk besloten mijn imago op te krikken en hoe kan je dat best doen : juist vanuit een mooi lijf. Ik moet bekennen dat ik de laatste tijd mijn body aan nogal wat roofbouw onderworpen heb. Na de fles whisky per dag, om te verdoven, heb ik afgebouwd met porto om nu te eindigen met een glaasje cava.
Het lijkt allemaal de praat van een drankorgel maar ik denk dat mijn lichaam en vooral mijn geest daar op dat ogenblik echt behoefte aan had.
Bij het opstaan greep ik naar de whisky fles en dronk een flinke neut en toen kon ik de dag aan, althans voor een paar uur. Dat ging zo de ganse dag door tot ik 's avonds tot mijn verbazing vaststelde dat de fles leeg was. Niet te geloven, ik was niet eens een spoor van dronken geweest. De pijn die vanuit mijn geest mijn lichaam aanviel onder de vorm van hyperventilatie en hartkloppingen was niet te harden. Nu dat allemaal door de tijd wat afgezwakt is, denk ik, ik moet mijn lichaam, mijn tempel, in ere herstellen.
Ik moet de kroegentocht vervangen door het sportcircuit. Vandaar mijn nieuwe uitdaging : mijn lichaam kwellen door sporten.
Ik weet natuurlijk dat het mijn body met verloop van tijd ten goede komt maar ondertussen voel ik me stram als een strijkplank. Daarboven had ik natuurlijk de verkeerde kleren aan, een strakke T-shirt met sportbroekje. Het grote deel van het publiek bestond uit mannen die je alleen op plaatjes ziet, speciale kiekjes waar het vooral om gaat de spieren te tonen en de ondulatie of de kurven als men bepaalde bewegingen uitvoert. Sta ik daar hip te wezen met strakke bloesje waar mijn grote borsten in gemoëlleerd worden of ze moeten in het gipsafdruk, de tepelhoven goed afgelijnd en mijn tepels strak naar boven alsof ik ieder moment zo'n adonis kan aan mijn borst trekken en beginnen zogen. Alle blikken waren op ongeziene momenten op het bloesje gericht en draaiden zich discreet weg van zodra ik het in de gaten kreeg dat men mijn façade viseerde. Dus vandaag sportschool met een T-shirt als een tent en een jogging met elastiek en koord.
de afspraak met de advokaat was 'kut met peren', mede doordat de notaris geen poot had uitgestoken. Dus ik kom helemaal depri uit zijn kantoor en heb zin in een borrel om het allemaal eventjes door te spoelen. Het is gelukkig al aperitieftijd dus mijn zin naar alcohol is aanvaardbaar. Terwijl ik van een white Martini sip en het hele gesprek nog eens in gedachten doorneem, en de potentiële resultaten van het onderhoud, steekt mijn advocaat de straat over met maar één doel : ik snak naar een borrel. Totaal verrast van mij op het terras te zien zegt hij verontschuldigd : 'Excuseer ik kom terug, maar het zal zeker nog een half uur duren'. Waarop ik antwoord in mijn meest kinderlijke stemmetje onderwijl wegkijkend : 'Meester , u hoeft zich voor mij niet te excuseren..' E,n de sexuele spanning stijgt ten top.....................voor lunch..................
Het is vandaag D-dag. Een afspraak (hopelijk de laatste) bij de notaris. Deze laatste is de man van langzaam aan. Daarom heb ik er mijn advocaat bijgehaald als gewicht in de schaal. Wat voor de doorslaande-balans-in-mijn-voordeel zou moeten zorgen is een sexy outfit. Het beloofd warm te worden dus dan kan er wel iets meer. Bloot voor brood. Zoiets. Niet te veel want dan wordt het hoerig maar iets meer van pak me dan als je kan.
De sexy outfit als tegenhanger van macht en geld. In hoeverre kunnen ze met elkaar concurreren ? Een toegevoegde waarde is het natuurlijk altijd, vooral als je de drie elementen bij elkaar hebt, maar is sexy op zichzelf genoeg ?
Dus mijn keuze voor vandaag gaat naar een lederen jurkje die achteraan dichtgehouden wordt met een aantal koordjes. De benen zijn al gisteren gebruind met een zeer doeltreffende spray die toch een nogal synthetische geur tussen mijn lakens nagelaten heeft. Gelukkig is dat luchtje vanmorgen grotendeels verdwenen en met een vleugje La Belle D'Opium van YSL helemaal geneutraliseerd.
Dus wie mij vandaag in het lederen jurkje ziet, zwaaien en duimen voor mij.
Na een zondag doelloos lummelen die nog enige kleur kreeg door het ontmoeten van een oude verloofde, (van x-aantal jaren terug daarom niet in leeftijd, al leek die ex-verloofde daar niet mee zo opgezet), sloot de dag af met een zeer boeiend programma omtrent leven en dood van Herman Brood. Hij was de man van sex, drugs en rock-en-roll, een man van kunst zowel op het gebied van muziek als van schilderkunst. Ik dacht altijd dat die man van het dak van het Hilton gesprongen was, na een overdosis maar nu blijkt dat zijn lichaam het eerder had begeven dan zijn geest. Nu is dat op zichzelf al een wonderlijk fenomeen, meestal gebeurt dat omgekeerd. We krijgen gaten in het geheugen, het korte termijn geheugen wordt aangetast en we lijken ons alleen futuliteiten uit onze jeugd te herinneren waar geen mens iets schijnt aan te hebben, behalve de kleinkinderen die, gezien hun jeudige leeftijd, de nonsens van vroeger nog spannend vinden. Maar ons lichaam slepen we, ook met de nodige moeite, voort. Er worden nieuwe knieën gestoken en nieuwe heupen omdat we ons toch nog op een acceptabele manier zouden kunnen voortbewegen, maar tegen het afstompen van de geest helpt weinig medicijn.
Nu bij Brood lag dat blijkbaar anders. Als men hem vroeg : 'Brood ben je nog niet dood ?' antwoordde hij 'Ik werk eraan'. Hij had zijn gezondheid ondermijnd met drugs en alcohol. Toch vertelde zijn vriend dat hij een dosis nodig had omdat hij leed aan een drempelvrees. Deze van niet te kunnen presteren wat er van je wordt verwacht, de grens van de timiditeit niet te kunnen overbruggen zonder de roes van drank en drugs.
Is het niet eigen aan iedere kunstenaar dat we lijden aan beperkingen, dat we niet kunnen realiseren wat in ons hoofd al wel zijn dimensies heeft ?
Of is het misschien een puur menselijke kant ? Gaan we niet in een relatie omdat we ons sterker voelen met twee ?
Of zoals de volksmond zegt : Alleen is maar alleen......
Ik denk dat zondag zowat de meest gehate dag is voor singels. Iedereen lijkt buiten te komen met twee. Het doet mij denken aan 'zwaantjes', de gemotoriseerde rijkswacht. Altijd met twee, anders is de bekeuring niet geldig. Dat blijkt dus onjuist, gezien mijn bekeuring voor een niet dragen van een gordel door een 'alleenstaand' zwaantje. Maar op zondag zitten ze in de auto met twee. Tijdens de week zijn blijkbaar een heleboel mensen met beroepsbezigheden bezig en zie je wel eens iemand alleen in een auto zitten maar op zondag is dat niet het geval. Ook mooie dure wagens met buitenlandse nummerplaten die waarschijnlijk vakantie houden, zijn altijd bemand met twee. Niemand schijnt en rijk en single te zijn. Ik vraag me eigenlijk af hoe het zit met al die manke relaties. Die schijnen op zondag gelijmd te zijn en gaan we met twee fietsen en met twee naar het museum.
