We slapen lekker uit op onze
rustdag en gaan een ontbijt nuttigen in de buurt van de kathedraal.Deze blijkt gesloten, wat redelijk onlogisch
lijkt op een zondag, maar even later komen we de reden te weten, er is vandaag
een optocht waarbij de wenende Maria doorheen de straten van Granada gedragen
wordt.Een gebeurtenis waarbij alle
verkeer wordt stilgelegd totdat de vele pijnders met het loodzware schrijn
gepasseerd zijn.Het dak van het
schrijn wordt gedragen door gedraaide zilveren palen die heen en weer wiegen op
de maat van de pas van de pijnders.Zo
lijkt het hele schrijn wel te shaken op de maat van de fanfare die achteraan in
de processie loopt.We puffen verder de
berg op doorheen smalle steegjes totdat we uiteindelijk aan de puerta de la
Justicia het Alhambra binnentreden.We
willen het oude gedeelte eerst bezoeken want dit zou het minst interessante
moeten zijn.Aan de ingang staat een
dame gewapend met een scanapparaat, verbaasd naar ons te kijken, dat we geen
tickets kunnen tevoorschijn toveren.We
hebben wel een reservatie van het internet, maar deze moeten we gaan inruilen
voor 'echte' tickets in het ticket office, een wandeling van 20 minuten, zo
blijkt.Daar krijgen we uiteindelijk
onze tickets, waarna we nog eventjes de verkeerde kant oplopen in het labyrinth
zodat we pas een half uur later aan de eerste scanpost verschijnen.Daar blijken onze tickets pas geldig te zijn
vanaf 14u, zodat we noodgedwongen pinten moeten drinken op een terras totdat te
tijd rijp is.Ondertussen smeden we een
aanvalsplan, want de site is zo enorm dat je wel even moet puzzelen om op het
juiste moment (voor ons 16u) aan de ingang van het Nasriden Paleis te
staan.De site is opgedeeld in vier
secties en sommigen delen liggen op een 20 minuten stappen van elkaar.We starten met het Partal, gevolgd door het
Generalife, daarna het Alcazaba en het paleis van Carlos V.De beginselen van het Alhambra stammen af
van de Moren die er in de 13° eeuw de eerste bouwwerken neerzetten.Vooral in de 14° eeuw werden de Palacios
Nazaries gebouwd, een hoogtepunt van de islamitische bouwkunst.Tot het einde van de 15° eeuw bleven de
Moren aan de macht, waarna de Spaanse monarchen het roer overnamen.De moskee werd omgebouwd tot een katholieke
kerk en enkele Moorse bouwwerken werden gesloopt.Her en der staat er een modern bouwwerk dat helemaal misplaatst
is in het Alhambra.Je kan zelfs op
hotel of restaurant in het Alhambra, aan alles is gedacht.Wat mij vooral bijblijft is dat het een
slopende affaire is voor de voeten als je de ganse site wilt afhaspelen.Tegen het eind van de middag ben ik
overtuigd dat ik meer kilometers heb afgelegd dan Messi in de finale van de
Champions League.Als de klok 4u slaat,
staan we met de tickets in de aanslag klaar om gescand te worden.Tot nu toe hebben we nog geen wow moment
beleefd, waarvan we de spreuk op een van de muren moeten beamen, deze komt van
een Mexicaanse dichter en luidt, althans vertaald: 'Geef hem een aalmoes,
mevrouw, want er is niets zo erg in het leven als blind te zijn in
Granada'.Laatste kans dus bij het
paleis van de Nasriden.Het startschot
wordt gegeven en de meute komt in beweging langs de smalle doorgangen, een foto
zonder een andere toerist erop nemen is quasi onmogelijk.Als je wacht tot de grootste drukte is
afgenomen, stormt de bende van een half uur later al door de gangen.Ik moet toegeven, het detail van het
stucwerk is van een ongekend niveau en de constructie van sommige plafonds
grenst aan het onwaarschijnlijke.De
fontein met de leeuwen is momenteel afgebroken, de leeuwen zijn al
gerestaureerd en staan tentoon in een apart gedeelte van het paleis.Er mogen helemaal geen foto's genomen worden
van de leeuwen en een waakhond in zwart maatpak kijkt zorgvuldig toe dat
iedereen zich aan de regels houdt.Hij
heeft mij zelfs in de smiezen als ik in een alkoof duik om toch een foto te
nemen, mijn anarchistisch kantje kon het niet laten.Kortom, dit gedeelte is zeker de klap op de vuurpijl en moet je
zeker als laatste bezoeken als je naar het Alhambra komt.Het Alhambra zien en sterven is misschien
net een brug te ver, maar als je in de buurt bent, moet je zeker eens
langskomen.We stappen later nog het
Arabische deel Albayzin van Granada in, een flinke klim die beloont wordt met
een prachtig zicht op het Alhambra met de besneeuwde toppen van de Sierra
Nevada op de achtergrond.Morgen rijden
we de bergen van de Sierra Nevada in en we overnachten in een godvergeten
bergdorp, hopelijk een oase van rust na deze dag temidden van een mensenzee.
We hebben gisteren een
monsterrit afgewerkt, dus gaan we het vandaag rustig aan doen.De wekker staat om 9u en dat doet
deugd.We genieten van een uitgebreid
ontbijt buiten op het terras genietend van de ochtendzon die op dit moment van
de dag nog best genietbaar is.Het is
na tienen als we onze ijzeren paarden hebben opgezadeld en volgetankt en daarna
volgen we de kust voor het eerst in Noordelijke richting.Reeds na enkele kilometers belanden we in de
stenen woestijn van de Costa Del Sol en daarna houdt het niet meer op.Kilometer na kilometer staan de blokken tot
kilometers landinwaarts naast elkaar, als termietennesten tot op de top van de
heuvels volgebouwd.Als we de top van
een heuvel oprijden, kijken we neer op een kilometers brede kom die als het
ware lijkt volgegoten met beton die is uitgehard in blokjes.Schatje, als je dit leest, je hoeft de
Neckerman catalogus niet op te halen, ik ben nog niet klaar voor een rondje
Costa Del Sol.Het is pas na Malaga dat
de horrorfilm eindigt en we eindelijk de bergen in kunnen, waar in complete
tegenstelling absolute rust heerst.Als
we stoppen voor een verfrissing op een terras staan de paarden er gewoon
geparkeerd tussen de auto's en keuvelen de cowboys rustig op het terras.Hier geen stress te beleven, enkel
biljartvlakke asfaltbanen die heerlijk door de bergen van Malaga
slingeren.Op een paar fietsers en
enkele motorrijders zijn we vanaf hier nauwelijks nog een voertuig
tegengekomen.Heerlijk raggen dus in
ideale omstandigheden, bocht na bocht verbreed de grijns op ons gezicht tot
onze helm helemaal gaat klemmen. Warm
is het echter wel in de bergen, zo'n 5 tot 6 graden warmer dan aan de kust,
waar een briesje voor afkoeling zorgt.Records worden er echter niet gebroken, 31°C is het maximum van
vandaag.Op een verlaten stoffig weggetje kunnen we het niet laten om toch een stukje offroad te gaan rijden, knap lastig met een volgeladen toerbuffel. Nadat we genoten hebben van
een stuntshow van het Spaanse leger, het zijn immers defensiedagen dit weekend
in Spanje, naderen we al snel Granada, onze bestemming van vandaag.We blijven morgen nog een dag om het
Alhambra te bezoeken, dus hebben we even tijd om de wellness van ons hotel van
nabij te gaan bekijken. Het zwembad
blijkt 1 meter diep te zijn, waarschijnlijk laat de dakconstructie niet meer
toe, de sauna staat niet aan en het turks bad is frisser dan de bergen rond
Malaga.Gelukkig is er nog een
bubbelbad dat werkt, zodat we toch niet helemaal van een koude reis
thuiskomen.We gaan nog inkopen doen in de
supermarkt, want vanavond is er de finale van de Champions League en we willen
er, ondanks mijn beperkte voetbal interesse, een echte mannen avond van
maken.Dus slaan we chips en blikken
bier in om achteruit gelegen in ons hotelbed naar de match te kijken.In het straatbeeld verschijnen meer en meer
barca fans naarmate het uur van de match nadert.Ik voorspel een feestje als barca de finale wint en ondertussen
is het zover, ik zit mijn verhaaltje te posten in de lobby van het hotel en
enkele toeterende auto's rijden voorbij met FC Barcelona vlaggen uit het
venster.Het internet is enkel gratis
in de lobby, kwestie van zijn vier sterren waar te maken, vermoed ik. De kamers
zijn nochtans overladen van luxe, getuige een foto van de badkamer in bijlage met een leuk
optisch effect.Enfin, het moderne
Granada maakt niet veel indruk, hopelijk doet het Moorse verleden morgen beter.
De wekker loopt af om 5u, in
onze tijdrekening is dat weliswaar 6u, maar niettemin ontiegelijk vroeg.We moeten zelf instaan voor de catering, dus
gaan de tomaatjes en de eitjes in de pan, groene thee met suiker en een yoghurt
moeten ons een eind door de dag helpen.Onze gok blijkt goed uit te vallen, de regenwolken die gisteren Sintra
in de mist hulden zijn verdwenen en het ziet er naar uit dat we droog Cabo Da
Roca gaan bereiken.Rond 7u hebben we
al onze bagage al tot aan de kerk gesleept, we hebben namelijk geen poging meer
ondernomen om onze motorfietsen tot aan het huisje te krijgen.De straatjes zijn zo steil en spekglad
vanwege de kleine kasseitjes die oneffen een bolle weg vormen dat je er te voet
bijna afglijd, laat staan met een volgeladen motorfiets.We hebben gisteren nochtans elk een stukje
voor de wielen gekregen doordat onze gps een 'interessante' route had gevonden,
maar even later stonden we beiden lijkbleek aan het kerkje en vonden dat het
avontuur wel welletjes was geweest.De
banen zijn nog niet opgedroogd, dus snorren we rustig naar de bestemming die we
gisteren hadden moeten halen.We
naderen Cabo Da Roca en op twee camping cars na waar alle gordijnen nog
gesloten zijn is er geen levende ziel te bespeuren aan de rots, noch aan de
vuurtoren.Cabo Da Roca is even van ons
en we rijden onze fietsen tot aan het monument dat het uiterste Westen
aangeeft.Ik moet toegeven, het is een
prachtige plek die op elk niveau mijn verwachtingen overstijgt.Niet alleen zijn de rotsen een stuk mooier
dan aan de Noordkaap, het feit dat er hier geen mens te bespeuren valt maakt
het een heel speciaal moment.We nemen
rustig de tijd om onze foto's te nemen en peppen ons daarna op om aan de lange
trip naar Tarifa te beginnen.We zetten
de luidsprekers keihard en slaan nog even aan het headbangen.Cabo Da Roca rocks, baby
!!Tijdens
het headbangen slaat mijn helm dicht, zodat we terug hilarisch beeldmateriaal
hebben dat ooit wel eens terugkomt op een ongepast moment.Nog even een paar minder officiële foto's en
we kunnen eraan beginnen.Tegen 8u50
zetten we reeds koers naar het Zuiden, wat vrij aardig lukt aangezien de
autosnelweg niet veraf is.Het kwik
gaat met zienderogen de lucht in, alle ritsen gaan open, maar er is geen houden
aan.Het maximum dat ik op mijn
thermometer heb opgetekend vandaag is 36,5°C en dat is behoorlijk warm op een
motorfiets.Onderweg zien we opeens
hoogspanningsvogels, 't is te zeggen, vogels die reusachtige nesten bouwen in
hoogspanningsmasten.Als we nabij een
van de masten passeren merken we dat het ooievaars zijn die de reusachtige
nesten bevolken.Er moeten in dit land
ontzettend veel kindjes geboren worden, want op sommige plaatsen heeft elke
paal van een ontzettend lange rij een nest op de top.Letterlijk honderden ooievaars passeren de revue en ze lijken
heel kieskeurig in de rij palen die ze uitkiezen, want hun nesten liggen
allemaal op dezelfde lijn.Gelukkig
breken deze vogels de sleur van het autosnelweg rijden, want voor de rest doen
we het gewone spelletje van tankje leegrijden, tankje voltanken, vliegskes
krabben, toiletteke doen en gassen totdat het allemaal opnieuw begint.Enkel Lissabon kan een beetje verandering
brengen, zoals elke zichzelf respecterende hoofdstad zijn er de obligate files
en dan heb je met de motorfiets het enorme voordeel dat je overal rond en door
geraakt.De mensen zijn het blijkbaar
allemaal wel gewoon, want er komen geen zelfmoordaanvallen zoals vorig jaar op
de ring van Stockholm.Nochtans zijn er
weinig motorfietsen te bespeuren, in totaal heb ik 2 scooters en evenveel
motorfietsen zien voorbij rijden, de rest houdt het op de aircogekoelde wagen
om naar het werk te pendelen.We rijden
nog even de snelweg af in Jerez de la Frontera, waar bibendum (Michelin
manneke) ons op het eerste kruispunt staat op te wachten, het circuit van Jerez
ligt immers in de buurt, bij motorrijders ongetwijfeld gekend.Wij willen echter een kort bezoekje aan
Sandeman brengen, Jerez is immers de hoofdstad van de sherry, een wijnsoort die
enkel in de kleine driehoek hier in het uiterste zuiden van Spanje kan
geproduceerd worden wegens het unieke microklimaat.Sandeman geeft echter niet thuis en we besluiten om verder te rijden
naar Tarifa, de dag heeft immers al lang genoeg geduurd.De laatste kilometers tikken slechts
langzaam weg en we voelen de tol van de hitte met elke minuut meer.Naast okselvijvers en bottienen die vol
zweet lijken te staan slaat de hitte op je neer telkens als de snelheid
afneemt.Ik heb een systeempje
ontwikkeld om met mijn mouw een luchtslurf te maken, zodat we wind via mijn
pijp door de ventilatieopeningen van mijn rug stroomt.Op deze manier heb je toch nog enige vorm
van afkoeling en het kan zowel links als rechts.Je moet dan wel supermansgewijs een van je armen naast het scherm
van de motor steken (en zo blijven rijden) en dat roept soms vertwijfelde
blikken op van voorbijgangers.Als we
buitenwijken van Tarifa bereiken zijn we al honderden windmolens gepasseerd die
letterlijk overal neergepoot zijn in valleien en bergkammen.Het moet hier dus regelmatig, zoniet altijd,
waaien en dat lokt ook vele wind- en kitesurfers naar deze plek.Toegegeven, de stranden zien er prachtig
uit, de temperaturen zijn hoog genoeg om de wind te compenseren, alleen heb je
daar weinig aan met een motorfiets.We
rijden tot vlak bij het eiland met de vuurtoren erop, want deze is
verkeersvrij.Te voet trotseren we de
hitte en tot onze grote ontgoocheling is het eiland volledig afgesloten en
kunnen we niet tot aan de vuurtoren geraken.Een met de hand geschilderd bord wijst erop dat dit het uiterste Zuiden
van Europa is (waar je nog mag staan van de Guardia Civil) en daarmee is de
kous af.Een flinke domper op de
feestvreugde moet ik wel zeggen, zo erg zelfs dat we het verbod straal negeren
en onze fietsen rijden tot aan het geschilderd bord om toch nog enige foto te
kunnen nemen.Het hangslot aan het hek
doorknippen lijkt ons net een stap te ver in burgerlijke ongehoorzaamheid en we
druipen dan maar af naar ons hotel zo'n 9 km buiten Tarifa dat tot onze
verbazing een zwembad heeft.Het wordt
de eerste duik van onze reis en weliswaar verkwikkend, maar onze magen uiten
unaniem hun wens uit om verwend te worden, wat we dan ook niet nalaten.Nu ik mijn verhaal hier aan het afmaken ben,
zie ik de kleine jongen met de hamer weer passeren, ik had hem vandaag nochtans
al eens tegengekomen, zowat halfweg op de trip.Ik had toen echt het gevoeld dat ik ging in slaap vallen achter
het stuur, nooit gedacht dat zoiets mogelijk zou zijn op een motorfiets.Een power-nap (10 minuutjes dutten op een
bank) herstelde alle schade en we konden terug op weg.Tja, life begins at 40.
Alvast bedankt aan iedereen die zijn steentje reeds heeft bijgedragen aan onze actie. Met de stortingen van dit jaar en de stortingen erbij van de mensen die zijn ingegaan op de brief van DVC Heilig Hart om dit jaar onze actie opnieuw te steunen hebben we de kaap van duizend euro reeds overschreden. Niettemin zijn we nog helemaal niet aan ons bedrag van vorig jaar, dus bij deze een warme oproep aan iedereen om een overschrijving te doen op het rekening nr dat hierboven op de blog vermeld staat. Alle kleine beetjes helpen en vanaf 40 euro krijgt u een fiscaal attest voor bij de belastingsaangifte te doen.
Alvast bedankt,
Kris en Wim.
27-05-2011 om 19:36
geschreven door Kris en Wim
26-05-2011
Donderdag 26 mei 2011
We hebben vandaag 4 mogelijke routes naar onze bestemming en we kiezen
uiteindelijk voor deze langs de kust naar het Zuiden.We staan behoorlijk vroeg op, want we willen vandaag nog foto's
gaan nemen aan het meeste Westelijke punt van het Europese vasteland.We worden dus een beetje nerveus als er in
de ontbijtzaal enkel een paar konfituurtjes te bespeuren vallen.Er loopt wel een serveerster die op haar
duizende gemakjes de kan koffie opvult, daarna wat melk, na een half uur komen
er yoghurtjes en pas na drie kwartier komt er eindelijk iets wat op een
croissant gelijkt.Niet geheel tevreden
over het ontbijt checken we uit en zetten koers doorheen de oude stad naar de
Ponte Luiz I, de Eifel-achtige creatie die we voor de laatste keer kruisen.Het duurt nog een poos eer onze gps'n het
eens geraken en we de autosnelweg bereiken.Vanaf dan gaat het weer vooruit op de goed aangelegde Portugese
tolwegen.Eens we de A14 opdraaien
blijkt er niemand meer deze kant uit te gaan, op een desolate truck geladen met
boomstammen na.Het laat ons vermoeden
dat ons beeld van idyllische vissersdorpjes langs de Portugese kustlijn wel
eens zou kunnen kloppen.Na de laatste
péage gepasseerd te zijn vraagt Wim aan mij hoe laat het is, ik kijk hem een
beetje vreemd aan en zeg 11u.Hij
begint stevig te lachen, want op het tolticket dat we zonet van de automaat
kregen staat dat het pas 10u is.Blijkt
dus dat ze in Portugal de klok een uur terugdraaien en dat verklaart ook veel
over het ontbijt van deze ochtend.We
zaten dus een uur te vroeg aan de ontbijttafel en ik excuseer mij dus bij deze
voor alle boze blikken die ik afgevuurd heb.Wim wil absoluut de kleine kustbaantjes ontdekken en we slaan dan ook
van de hoofdweg af in een zijbaantje dat al vlug getransformeerd wordt in een
camouflage lappendeken van asfaltherstellingen.Zo erg zelfs dat de oorspronkelijke kleur niet meer te herkennen
valt.Het is ook een 3-D uitvoering,
want elke lap ligt op een andere hoogte, zodat er onmogelijk snel op gereden
kan worden.Kunstenaars met asfalt zijn
het, die Portugezen.We rijden langs
verlaten duinen afgewisseld met nieuwe stukken die uiteindelijk belanden in de
nieuw aangelegde vakantiedorpen.Al
vlug blijkt dat de Idyllische dorpjes helemaal niet bestaan en dat de kustlijn
volgebouwd staat met vakantiehuisjes, gelukkig nog geen
appartementblokken.Wel is er een brede
strook van naaldbossen achter de duinen, zodat een mens wat kan afkoelen als de
temperaturen de lucht in gaan.Dat zal
vandaag geen probleem vormen, want het is reeds de hele dag bewolkt en op een
kleine opklaring tijdens het middagmaal na zal het kwik de 18°C niet
overstijgen.Het middagmaal wordt een
visje dat de leuke naam John Dorry kreeg bij een meneer die nerveus op straat
staat te wachten op zijn eerste klant.Ik vraag of John Dorry 'a good swimmer' is en hij verstaat blijkbaar
genoeg Engels om te glimlachen.Misschien is het de lach van de commerce, maar we gunnen het hem en zo
te zien zal hij toch zijn broek scheuren aan de middag service.Hij toont ons fier de gekoelde vissen die
'vers van vandaag' liggen te wachten op een meute hongerige klanten.Als we het restaurant verlaten, zien we John
toch nog steeds in zijn hoekje in het koelvak liggen, waarschijnlijk was er nog
een stukje over van een andere John van gisteren.We rijden dan maar verder naar het kleine dorpje Sintra waar we
deze avond gaan logeren.Onderweg
hebben we een nieuw spelletje uitgevonden, er staan namelijk in elk dorp
verkeerslichten aan de in- en uitgang van het dorp en die staan afgesteld op
50km/u.Als je sneller rijdt, springen
ze automatisch op rood, zodat je moet stoppen en het dus toch geen zin heeft om
sneller te rijden.Goed gevonden, ware
het niet dat het bij ons een nationale sport is om de spelregels een beetje te
verbuigen.We komen er al snel achter
dat als je net voor het licht eens flink gas geeft, het licht pas op rood
springt voor degene die achter u rijdt.Op deze manier heeft Wim enige keren mogen stoppen met een rij nerveuze
Portugezen in zijn kielzog die deze vorm van humor niet kunnen
appreciëren.Whoehaaah, altijd lachen
als er Belgen in de buurt zijn.Om 14u
gaan de hemelsluizen open en er zijn vandaag geen pluviometer beperkingen, het
valt bij tijden met bakken uit de lucht en er zit maar een ding op, verder
rijden en zo snel mogelijk in ons huisje in Sintra zien te geraken.Daar aangekomen, kunnen we onze ogen niet
geloven, het krioelt er van de toeristenbussen, hotels en restaurants bij de
vleet, het compleet tegenovergestelde van wat we in gedachten hadden.Als we aan het vrouwtje die ons de kamer
toont vragen wat er aan de hand is, blijken we 200m van het koninklijk
buitenverblijf te logeren.Momenteel is
er geen koning meer in Portugal, maar ten tijde had hij hier een stulpje neergezet
om zijn vakanties in eigen land door te brengen.Hij had ook een gezonde eetlust, want de twee enorme schouwen die
uit het gebouw komen, blijken van de keuken te zijn.Er ligt ook nog een Moors kasteel op de top van de heuvel, waar
we later op de avond naar toe stappen.We hebben immers besloten om niet meer door te rijden naar Cabo Da Roca
wegens te slecht weer, wat ons trouwens zou verhinderen om een deftige foto te
nemen.We gokken erop dat het morgen
beter is en zullen dan vertrekken langs Cabo Da Roca om zo verder te rijden
naar Tarifa.Een nieuwe uitdaging is
dus in de maak, het meest Westelijke en meest Zuidelijke punt van het Europese
vasteland in een dag te doen, een monsterrit van meer dan 700km.Of het realistisch is, zal morgen blijken,
mijn bips kijkt er in elk geval niet naar uit.
Het is vandaag naar onze normen een korte rit (zo'n 300km) maar desondanks zijn we vroeg opgestaan met de bedoeling om zo vroeg mogelijk in Porto aan te komen, zodat we de stad nog kunnen verkennen.De paters van het seminarie zijn reeds vroeg aan de slag en omstreeks 7u30 zitten we aan de ontbijttafel.We halen onze motorfietsen op die reeds twee dagen op het voetpad voor het postgebouw en politiekantoor geparkeerd staan en rijden ze naar de achterkant van de hospederia.We hebben dit even moeten in elkaar puzzelen, maar dichterbij geraken we echt niet zonder door een straat te rijden waar we niet in mogen.Het achterpoortje staat open en via de catacomben geraken we tot aan de receptie.We halen de tweede lading bagage op en sluipen via ons nieuwe weggetje terug naar het achterpoortje (nadat we uitgecheckt hebben natuurlijk).Eens we de oude stad buiten rijden volgt al snel een stuk autosnelweg en een uurtje later zitten we al 100km verder.We stoppen even voor een foto langs een bord van de camino als plots een groep pelgrims langskomt.Ze kijken een beetje raar dat we foto's nemen naast het bord, begrijpelijk want de verhoudingen zijn karikaturaal.Op het stukje dat wij in een uur afgelegd hebben, zullen zij nog 4 dagen moeten stappen om Compostela te bereiken.Tja, een mens moet keuzes maken in het leven, nietwaar?De temperatuur is ondertussen flink beginnen stijgen, rond 9u was het nog 18°C, een half uurtje later was het al 22°C en rond 10u bereikt het kwik reeds 26°C, zo snel gaat het bij ons gewoonlijk niet.Blijven rijden is dus de boodschap en we hebben gekozen voor onze bis route die iets langer is, maar wel door een natuurpark gaat, met leuke stuurweggetjes tot aan de grens met Portugal.Daar ondergaat het asfalt een plotse en drastische wijziging van picobello naar aftands en gaten van een halve meter diameter in het wegdek.Ook komen de wortels van de bomen door het wegdek, dus is het oppassen geblazen om niet in de fout te gaan.Wat verderop komt er wat beterschap in, alleen worden we opnieuw verrast door 6 haarspeldbochten die in kasseien zijn aangelegd.Wie bedenkt het?Bij een nat wegdek moet het een hele karwei zijn om een motorfiets recht te houden op de gladde kinderkopjes.Rond 14u bereiken we toch ons hotel in Porto en dat blijkt vrij dicht bij de oude stad te liggen.We proberen om wat informatie van het net te plukken, maar starten toch onze tocht met een kaartje van het hotel.Het duurt even voor we een landmark gevonden hebben waarop we ons kunnen oriënteren, daarna gaan we vlot van site naar site.Porto is een juweeltje wat leuke plaatjes betreft, in zowat elke straat valt er wel een foto te nemen, want de oude stad lijkt wel een reis met een teletijdmachine naar het verleden.Er staat geen enkel modern gebouw in de oude stad en alle oude huizen die niet meer bewoond zijn staan gewoon te vervallen, maar worden niet vervangen door moderne glasconstructies.Alom tegenwoordig zijn de blauwe tegeltjes die aan gevels van huizen en kerken worden geplaatst, zodat ganse stukken van de stad wel in Delft's blauw zijn opgetrokken.Blikvanger is ook de brug Ponte Luiz I die de Douro overbrugt, gebouwd door een leerling van Gustafe Eifel en dat is eraan te zien.Van op het voetgangersgedeelte van de top van de brug krijg je een adembenemend zicht op de beide oeverhelften van Porto en wordt je tevens getrakteerd op een frisse bries.We eindigen ons bezoek met een obligate portokelder dat afgesloten wordt met een mini fado concert.Topper van onze middag was ongetwijfeld de rit met de oude tram doorheen het centrum van de oude stad.Toen we het ding zagen staan wilden we er meteen mee gaan rijden, want het is een belevenis op zich.Bij het eindstation waar we opstappen moet de bestuurder manueel de elektrische bovenleiding omdraaien van de voorzijde naar de achterzijde van de tram en dan opnieuw bevestigen aan de carrosserie.We vermoeden dat dit een speciale tram is voor de toeristen, maar iets later blijkt dat alle trams in de stad van dit allooi zijn en we rijden mee met doordeweekse pendelaars.Het is een prachtig zicht, de Wattman die zo uit een strip van Suske en Wiske lijkt geplukt bestuurt het oeroude ding met de nodige charme.Met zijn voet stampt hij geregeld op de knop op de vloer die de bel bedient, met zijn linkerhand bedient hij de aandrijving en rechts wordt er geremd.Als je wil afstappen, trek je aan een koord die doorheen de ganse tram gaat en die vooraan uitkomt aan een hamertje dat tegen een bel getrokken wordt.De enige deur van de tram wordt manueel open gedaan door de Wattman bij het begin van de rit en blijft gewoon open staan tijdens het rijden.Duur is het niet, 1,5 euro voor een uur en er zit zelfs een groep op de tram die het volledige uur gaan uitrijden, want ze stappen gewoon terug op aan het eindstation.Zeker de moeite waard als bestemming, zelfs als je niet gek bent van voetbal.Morgen staat een flinke brok op het programma naar Cabo Da Roca, het meest Westelijke punt van het Europese vasteland.Ik vermoed dat er daar bijzonder weinig toeristen gaan rondlopen en dat we onze culinaire ambities voorlopig even in de kast zullen mogen opbergen.
Het is gisteren laat geworden om de blog te schrijven en de foto's te
bewerken zodat ze kunnen gepost worden.Wim is als een blok in slaap gevallen net nadat hij zijn matras geraakt
had.Het finale glaasje wijn van een
overheerlijke fles die we van Ann, de mama van Luna, hebben meegekregen zal
daar zeker toe bijgedragen hebben.Topwijntje, alleen heb ik hem de halve stad moeten doorslepen vanaf de
stelplaats van onze moto's tot aan de hospederia, maar het is de inspanning
waard geweest.We staan rustig op rond
9u en gaan ontbijten in de sobere ontbijtzaal van het groot seminarie.Iedereen spreekt hier een stuk stiller dan
normaal in een ontbijtzaal en de serene sfeer is daar niet vreemd aan.Om onze roeping verder te testen gaan we
recht op de kathedraal af als eerste bestemming van vandaag.Hier is het trouwens allemaal om te doen, je
stapt naar Compostela om in de kathedraal te eindigen, liefst met een omhelzing
van de Heilige Jacobus.Zo is de naam
van de stad trouwens ontstaan, het graf van de heilige Jacobus (San Iago in het
Spaans), een van de apostelen, zou hier op de berg gevonden zijn rond het jaar
813.Eerst stond er een bescheiden
kapelletje, maar later kwamen er grotere kerken die vervolgens door de
Noormannen en de Moren zijn vernield, totdat de Paus in 1095 Santiago uitriep
tot bisschopsstad en een kathedraal werd gebouwd.Later werd pas de barokke gevel aan de kathedraal
toegevoegd,net als andere beuken die
oorspronkelijk niet aanwezig waren.Het
beeld dat je als pelgrim krijgt na een wekenlange tocht vol ontberingen is in
eerste instantie een sobere middenbeuk, wat halfweg gebroken wordt door een
monumentaal orgel dat rijkelijk versierd is en daarachter een gigantisch altaar
met een gouden dak, gedragen door engelen.Als we de kathedraal betreden begint er net een lithurgische viering en
de toeristen worden vriendelijk verzocht het pand te verlaten, waarna de gidsen
en hun gevolg kortelings daarna buitenschuifelen.Als echte pelgrims nemen we plaats naast onze collega's en gaan
voor de volle misviering.Ik heb altijd
mijn bedenkingen als moslims de Koran moeten van buiten citeren in het
Arabisch, een taal die slechts weinige moslims meester zijn, maar hier begint
de viering als een gezongen mis in het Latijn, een taal die slechts weinige
pelgrims meester zijn.Slechts naar het
einde van de viering volgt er een stuk in het Spaans, zodat de inheemse
pelgrims op zijn minst een aria kunnen meezingen.Na de mis staat er een wachtrij van een halve kilometer om de
Heilige Jacobus te gaan knuffelen, dus laten we dat plan even voor wat het is
en trekken de we oude stad in die bezaaid ligt met Conventen en bijhorende
kerken.De meeste kloosters zijn deels
omgebouwd tot luxehotels, een trapje hoger op de ladder dan ons groot
seminarie, met valet parking incluis.Als we moe geslenterd zijn, stappen we een bar in voor een espresso, wat
hier slechts iets meer dan een euro moet kosten.Het kwik is tegen de middag aan flink de hoogte in gegaan, zodat
een vestimentaire aanpassing zich opdringt.De korte broek en sandalen worden van stal gehaald en we gaan op zoek
naar een leuke tapas bar.In de straat
met de meeste restaurants staat er zowat op elke gevel toeristenval geschreven,
dus zoeken we heil in de wat rustiger steegjes in de buurt.Eentje trekt mijn aandacht wegens vol met
lokale Spanjaarden (te herkennen aan gebrek aan wandelstok met een schelp
eraan) en na een korte omzwerving besluiten we toch voor het buikgevoel te gaan
en bemachtigen we een van de schaarse tafeltjes in de Gato Negro ofte zwarte
kat.We hebben trouwens tot de middag
nodig gehad totdat onze frank gevallen is dat de schelp die symbool staat voor
Compostela en waarvan zowat elke pelgrim er een exemplaar bij zich draagt,
Sint-Jacobsschelpen zijn.Een briefje
valt nu eenmaal niet zo snel, wat de link is tussen Sint-Jacobus en de schelp
die naar hem genoemd is zijn we nog niet uit, maar als iemand het weet, laat
het ons weten.Eens gezeten in de
Zwarte Kat bestellen we drie schoteltjes die keurig in volgorde komen eens het
vorige genuttigd is.Enkele cervesas
erbij en we blenden helemaal in met de lokale bevolking.We eten schrapelingen van varkensvlees,
gegrilde pepertjes met grof zout bedekt en inktvis die gegrild werd met kruiden
en in de olijfolie geserveerd.Ik heb
nog zelden inktvis gegeten die zo mals en smakelijk was en de pepertjes zijn
top, helemaal niet pikant en de binnenkant sappig, zodat ze in hun totaliteit
naar binnen kunnen gewerkt worden.Aan
een naburig tafeltje blijven de schaaltjes maar komen, maar we zitten beiden
nokvol en een kleine siësta biedt zich aan.Een paar uurtjes later zijn de batterijen terug opgeladen en we zijn
niet de enigen die op dit idee zijn gekomen, want de straten liggen er verlaten
bij.Een tweede wandeling brengt ons na
een flink parcours in een vinotheek, een concept die ons totaal vreemd is.Het is een soort wijnwinkel waar je flessen
wijn kan kopen, maar sommige wijnen kan je ook per glas consumeren.De glazen zijn groot van omvang en heerlijk
om wijn in te degusteren, de inhoud blijft beperkt tot 11cl.Hierdoor kan je meerdere wijnen proeven aan
een democratische prijs tussen de 2 en 2,5 euro per glas.Je krijgt er een hapje van het huis bovenop
en als je meerdere glazen wil proeven, kan je van de uitgebreide kaart tapa's
bestellen, want ook in die afdeling laten ze geen steken vallen.Vooraan in de winkel staat een frigo toog
met alle denkbare charcuterie die een Bourgondiër zich kan wensen.Enkele tapa's later beslissen we richting
hospederia te gaan, want daar staat nog een lekkere fles wijn te wachten en
morgen willen we vroeg vertrekken naar Porto, zodat we daar vroeg genoeg
aankomen om de stad te bezoeken en ...... een glaasje port te proeven.
De wekker loopt af om 8u30
want we kunnen slechts aan het ontbijt vanaf 9u.We kunnen de nachtrust best gebruiken, want we hebben tot in het
holst van de nacht als kleine kinderen naar onze video-opnames zitten kijken en
hebben daarna nog onze GPS route aangepast van via-punten naar waypoints.Een ingewikkeld gedoe, vooral omdat we met
verschillende kaartversies werken.De
vriendelijke en volslanke dame van het hotel knipoogt naar mij als we aan het
ontbijt aanschuiven, ze zegt in het Engels dat wij beiden wel voor zo'n ontbijt
geschapen zijn en daarbij bedoelt ze niet Wim en ik, want er staat een ontbijt
klaar dat zelfs de Chileense mijnwerkers niet hadden kunnen verorberen nadat ze
weken vastzaten in hun mijn.Het plan
is vlug gesmeed, we proppen ons Hans en Grietje gewijs vol met eten , gaan nog
even plassen en rijden daarna tot onze benzinetank leeg is.Reeds kort na de start rijden we richting
Nationaal Park Picos de Europa met fijne stuurweggetjes en prachtige
vergezichten tot gevolg.Het landschap
is een mix van Franse Pyreneëen en Italiaanse Dolomieten.Vooral de picos zijn grijze rotsmassa's die
aan de formaties van de Dolomieten doen denken.Ons doel van vandaag is Santiago de Compostela en dichter bij God
kunnen we niet komen, althans niet in Spanje.Mijn vrouw gaat vandaag naar Oostakker Lourdes met haar werk, dus het
kan niet anders of er is een Goddelijke interventie mee gemoeid.Twee bedevaartsoorden op een dag samen
bezoeken vraagt om een gunst van zijne Hoogheid en zo geschiede dat we
vertrekken met een staalblauwe hemel met temperaturen tot 32°C.Een natte broek en het begin van
doorzitwonden zijn daar een nefast gevolg van.Tijdens onze rit kruisen we geregeld de Camino de Santiago, althans een
van de caminos die die richting uit gaat.Wat me opvalt is dat de meeste pelgrims bejaarde mensen zijn met heel
weinig bagage, een typische houten wandelstok, een lichte dagrugzak en een
flesje water volstaan blijkbaar.Ik
vermoed dat ook hier een soort van toerisme is ontstaan waar de bagage apart
vervoerd wordt naar de volgende bestemming.Wij vervoeren al onze bagage zelf en dat voel je als je de motor
constant overgooid van de ene bocht naar de andere.We hebben een traject van 570km te doen en tot nu toe is er geen
recht stuk van meer dan 200m gepasseerd.Dit traject staat met stip bovenaan de leukste motorweg die ik ooit al
heb gereden, nadeel is wel dat het voor geen meter vooruit gaat.Om 12u hebben we meer dan twee uur gereden
en we hebben nog niet eens 100km afgelegd, aan dit tempo is het 2u 's nachts
als we in Santiago aankomen.De 200km
grens wordt omstreeks 14u overschreden, dus we zitten nog steeds op schema om
in het holst van de nacht op onze bestemming te geraken.Gelukkig komen er vlakkere en snellere
stukken aan, waarbij we onze banden tot aan de rand kunnen gebruiken(half centimetertje over), waardoor we onze
gemiddelde snelheid gevoelig kunnen opdrijven, tegen 17u hebben we al een flink
stuk van onze achterstand opgehaald en naderen we de grens van 400km.Santiago de Compostela werkt als een magneet
in de wijde omgeving, alle logistieke transport gaat naar of van de stad, alle
openbaar vervoer gaat dezelfde richting uit, meer en meer pelgrims komen samen
op de laatste kilometers van de caminos.Er wordt gebouwd aan een nieuwe autosnelweg die nog meer bezoekers naar
Santiago moet brengen, de charters stijgen op van de nabijgelegen
luchthaven.Ik vrees een beetje dat ik
ontgoocheld ga zijn en in een economisch circus van souvenirwinkels en
ijskarretjes ga terecht komen.Gaat er
nog iets overblijven van de ziel van het pelgrimage van weleer ?Het laatste stuk naar Santiago krijgen we
zelfs in autostradeformaat aangeboden en dat is maar goed ook, we zitten bijna
8 uur onafgebroken op de motorfiets, hebben nauwelijks gestopt, zij het kort om
een foto te nemen of te tanken, hebben niets gegeten sinds het copieuze ontbijt
en de batterijen zijn leeg, mijn rug laat het afweten en het zweet staat in
mijn botten.Onze gps'en zijn het
nogmaals oneens en sturen ons alle kanten uit eens we de grenzen van de stad
bereiken, we doen een paar toeren rond de binnenstad tot we moeten besluiten
dat alles verkeersvrij is en we dus te voet op zoek moeten naar onze
hospederia.Het kost wat moeite, maar
na een paar lokale interventies met een waterval aan Spaanse woorden (er
bestaat volgens mij geen vertaling voor 'traag' in het Spaans) slagen we er
toch in om onze hospederia te vinden.We zijn er al twee keer gepasseerd, een keer zelfs op 100m met de motor
en een tweede keer te voet, maar we hadden nooit gedacht om in dit majestieuze
gebouw te slapen.Het blijkt het groot
seminarie te zijn die deels ingericht is als hospideria om de vele pelgrims
te huisvesten.Waarschijnlijk komen
hier al honderden jaren pelgrims over de vloer, want op een paar prestigieuze
ingrepen in het gebouw, straalt het toch vooral soberheid en vroomheid
uit.De kamers lijken op kluizen van
een klooster en zijn zeer netjes, doch sober aangekleed met moderne materialen.We gaan na het douchen eerst uit eten, want
Wim staat te knikken op zijn benen.Na
wat zoekwerk vinden we een authentiek plekje waar pelgrims komen overnachten en
waar ze ook aan een welgekomen hap kunnen geraken.De uitbater staat achter zijn toog pintjes te tappen, maar stapt
daarna naar zijn keuken die ook in het café gevestigd is en begint dan
maaltijden te bereiden voor de gasten.Sobere gerechten, doch zeer lekker en aan belachelijk democratische
prijzen.Ik ben gelukkig, het
kapitalisme heeft hier zeker schade aangericht, maar de ziel van de echte
pelgrims bestaat hier nog.Naast ons
zit een oudere man aan de tafel die op 23 dagen van Madrid naar hier is
gestapt, zo'n 600km en versleten ziet hij er niet uit.Hij geniet van een glaasje Albarino en
morgen stapt hij op het vliegtuig naar huis.Wij gelukkig niet, morgen gaan we de kathedraal bezoeken waar alles om
te doen is, we zien hem trouwens vanuit ons kamervenster, maar de deuren zijn
reeds gesloten.Morgen gaan we eens de
toerist uithangen met korte broek en sandalen en 's middags tapa's en
pintxos.We hebben het verdiend na dit
zwijn van een rit, al zeg ik het zelf.
De eigenaar van het pand had ons gisteren al gewaarschuwd, vóór 8u30 kan
hij niets beloven ivm ontbijt, daarna zal het vermoedelijk geen probleem
zijn.Als we de ontbijtzaal
binnenwandelen is er al een kan koffie doorgelopen en staat de konfituur in
alle mogelijke kleurtjes op tafel.We
zijn misschien in Baskenland, maar toch nog steeds in Frankrijk, dus aan
stokbrood met jam ontsnap je hier niet.Ik ren nog even naar boven, want ik had dit zien aankomen, ik heb een
doosje La Vache Qui Rit van thuis meegenomen, kenners weten waarom.We drinken onze koffie in grote soepbollen,
echte pelgrims waardig.Tijdens het
opzadelen van onze fietsen horen we gezang uit de kerk komen die vlakbij
ligt.Gisteren was ze nochtans enkel
bewoond door twee zwaluwen die er zenuwachtig in heen en weer fladderden.Leuk aan dit kerkje is dat er balkons zijn,
een beetje in de stijl van de fuifzaal van de Vooruit, maar dan in het mini.We rijden opnieuw langs de Romeinse brug
waarvan Saint Etienne de Gaiborry gekend is, maar nu slaan we het smalle
bergpadje in die ons op de top van de pas aan de grens met Spanje brengt.Een eenzame moedige fietser heeft de 7 km
lange beklimming net achter de rug als we boven komen.Een groot bord met Navarra erop heet ons
welkom en op slag transformeert het wegdek in smetteloos glad asfalt dat als
een tapijt door de bergen gerold is.Aan stuurplezier geen gebrek dus en we laten het niet na om wat opnames
te maken, we hebben immers tijd vandaag, we hebben 'slechts' 360 km te rijden.
Eens we de bergen uit zijn volgt nog een stuk A8 dat eigenlijk al even
leuk is, op de Spaanse autostrades rijdt je je band niet plat in het midden,
maar leg je de motorfiets steeds van de ene kant over naar de andere in een
eindeloze reeks bochten.Kort na de
middag komen we in de buurt van onze tussenstop van vandaag : Guernica.Bekend van het schilderij van Picasso dat
hij gemaakt heeft ter nagedachtenis van de slachtpartij die Franco hier liet
aanrichten omdat Guernica de
verzetshaard van de Basken vertegenwoordigde.Sommige geschiedschrijvers gaan zelfs zo ver dat ze zeggen dat het voor
Franco slechts een wapentest was, de bombardementen werden uitgevoerd door de
luftwaffe en de Italianen testten hun machinegeweren uit van de jachtvliegers
die ongewapende burgers neermaaiden die naar de markt van Guernica waren
afgezakt.Dat de Basken hun strijdlust
niet verloren zijn, bewijzen de vele richtingwijzers die we onderweg
tegenkwamen.De Spaanse benamingen zijn
met verf uitgewist en de Baskische namen zijn blijven staan.Gernika staat er dus op de borden geschreven
en op de kathedraal staat Gernika is not Spain.Het laatste woord is hierover dus zeker nog niet gevallen.Politie is ook alom aanwezig in de straten,
ze dragen allemaal een rode baret en een fluo pakje die ze een beetje doet
lijken op de Zwitserse wacht in het Vaticaan.Het museum is helaas om 14u gesloten dus zit een bezoek er niet meer in,
we gaan wel langs de kathedraal en de muur met het replica van Picasso's
schilderij.Na Gernika gaan we terug de
A8 op en weldra volgt de eerste tankbeurt van vandaag.Als ik de slang uit de pomp neem komt er een
luide computerstem uit de machine die iets zeer vlot in het Spaans uitkraamt en
waarvan ik dus geen jota heb begrepen.Ik begin rustig te tanken en een donkere engel in Shell outfit komt me
opnieuw iets uitleggen, waarvan ik al evenveel begrijp als van de machine.Blijkbaar doen we iets verkeerd, maar we
gaan het vandaag niet te weten komen, donkere engels spreken enkel Spaans en de
enige universele taal die ze nog spreken is Visa.We snorren nog wat verder langs de A8, waar alle camera's netjes
aangekondigd worden met een bord en de camera's ook nog eens in het fluo geel
gespoten zijn.Hier kan
staatssecretaris Etienne Schouppe nog iets van leren, die camera's staan hier
voor de veiligheid, Etienne.
Aangekomen bij onze slaapplaats vinden we een kasteel aandoende woning
uit 1620 met een supervriendelijke dame achter de balie die erg haar best doet
om Engels te spreken.Ze stelt zelfs
voor om mijn koffers naar boven te dragen, maar dat is zelfs voor mij een brug
te ver.Als dit beeld zou uitlekken,
dan zouden mijn vrienden dit tot het eind van mijn dagen tegen mij gebruiken,
ik zie de posters al hangen, nee bedankt, ik draag ze zelf wel naar boven.
22-05-2011 om 19:55
geschreven door Kris en Wim
Tags:Gernika Guernica
21-05-2011
Zaterdag 21 mei 2011
Omdat de ganse familie, mezelf niet ingerekend, met eigen ogen wil zien
dat Kevin Idool 2011 wordt, is het laat als iedereen onder de wol gaat, heel
laat.Twee en een half uur later loopt
de klokradio af en ik hoef niet eens wakker te worden.Ik heb liggen draaien en dommelen, maar echt
slapen kwam er niet aan te pas.Ik stap
in mijn uitrusting en maak me één kop koffie, kwestie van de blaas mijn goede wil
te tonen.Mijn motorfiets staat
afgeladen klaar, dus als Wim verschijnt rond 3u20 duurt het slechts tien
minuten vooraleer we de baan op gaan.Geen verkeer tot aan de grens, dus we schieten goed op.Tegen 6u30 bereiken we Parijs, mijn madam
(dame van de gps) stuurt mij op de kleine peripherique, iets wat je
beslist niet tijdens de week moet proberen.Zo passeren we port d'Italie en even later zitten we al op de A10
richting Bordeaux.We hebben net vóór
Parijs getankt en de lichten van Wim zijn motorfiets wat aangepast.Wim heeft een xenon lamp geïnstalleerd en ze
staat wat hoog afgesteld, zodat het als je ervoor rijdt, lijkt op een
experiment met kernfusie.Ik durf hem
niet te vragen om zijn grootlicht even aan te zetten over de radio, want anders
gaat de ganse autostrade volgens mij op de rem omdat ze denken dat er geflitst wordt.We houden ons keurig aan de
snelheidsbeperkingen, althans naar Belgische normen toch en dat doen de Fransen
ook.Niet toevallig een gevolg van het
invoeren van een rijbewijs met strafpunten, vermoed ik.We kregen een tip om vanaf Poitiers de N10 te
nemen richting Bordeaux, dat scheelt een stuk in afstand en in péage, wegens
gratis.We slaan een afslag of twee te
vroeg af en zien zo een stukje Poitiers dat niet gepland was.Niettemin een welgekomen afwisseling na
600km rechtdoor gereden te hebben.We
hebben tot dan welgeteld 2 bochten gehad die als zodanig kunnen aangerekend
worden en één daarvan hadden we een beetje foutief ingeschat, met als gevolg
dat we er onsals eersteklas sukkels
door moesten wringen.Ja, wie verwacht
er een bocht van 90° op de peripherique?
Van Bordeaux is het nog een boogscheut van zo'n 200km naar Bayonne en
daar verlaten we eindelijk de autostrade na 1050 troosteloze kilometers.Er volgt een leuk stuurweggetje en we
belanden in Saint Etienne de Baigorry omstreeks 16u.Daar moeten we op zoek naar quartier Urdos.We worden door een eerste dorpeling de
bergflank opgestuurd, wat leuke plaatjes en een bangelijke rit oplevert.Niet veel later moeten we opnieuw de weg
vragen, anders komen we gegarandeerd op een bergweide terecht.Het zijn twee bejaarde Basken en ze hebben
een sappig Frans accent, terwijl ze tegen elkaar iets onbegrijpelijks
brabbelen.Eentje probeert zijn
aftandse bestelwagen te ruilen tegen mijn motorfiets, maar als ik beleefd
weiger stuurt hij ons toch de goede richting uit.Een groepje van een tiental huizen staat midden op een bergflank
geposteerd, alsof een schilder ze er heeft neergekwast.Het eeuwenoude huis Jauregia waar we
vannacht verblijven ademt de ziel uit van pelgrims die op weg zijn naar Compostela,
enkele relikwieën aan de muur herinneren daar ook aan.Waarschijnlijk passeren er nog steeds
pelgrims op weg naar het Mekka van de Christenen, maar vandaag zijn we hier
alleen.Eigenlijk zijn wij ook
pelgrims, want binnen twee dagen voert onze route ons ook naar Santiago de
Compostela.Alleen zijn wij moderne
pelgrims, uitgerust met 110 paardenkrachten en satellietnavigatie, digitale
camera's en een blog op het internet.Een mens moet mee met zijn tijd nietwaar, ook Mekka kan niet achterblijven.
Als het kriebelt..... moet je dringend vertrekken met de motorfiets.
D-day minus één.
Hectisch zoals altijd, onderbroeken bij elkaar sprokkelen, ladertjes van alle elektronische spulletjes bij mekaar zoeken (je vraagt je af waarom er in godsnaam geen standaard bestaat voor die prullen), nog een paar facturen versturen. De laatste dag is de dag waarop blijkt dat je toch niet helemaal voorbereid bent en soms de meest evidente zaken niet kunt vinden, zoals de papieren van mijn motorfiets. Vorig jaar ben ik zonder naar de Noordkaap en terug gereden, dit jaar ben ik zeker dat ik ze heb, alleen moet ik ze nog vinden. Straks nog even de vliegen van het scherm van de motorfiets spuiten, benzinetank volgieten en dan alles in de koffers zien te proppen. Ik moet nog uitdokteren waar ik een waterzak kan monteren op de motor, aangezien we nu naar het Zuiden rijden en er temperaturen van boven de dertig graden in het verschiet zijn, zal het nodig zijn om regelmatig te drinken. Ik heb wat research gedaan naar rijden in warme temperaturen en het blijkt dat rijden in T-shirt vanaf een luchttemperatuur van 28°C de uitdroging versnelt, dus toch maar het pak aanhouden en drinken als een koe water. We vertrekken de volgende nacht (nacht van vrijdag op zaterdag) en het zal moeilijk worden om de slaap aan te vatten, in gedachten zit je dan al op de motorfiets en dagdroom je van gitzwart asfalt met lekkere kuipbochten en glooiende hellingen waar je dan lekker plat door de bocht kan sjezen. Ik heb er mezelf al op betrapt dat ik dan ook werkelijk lig mee te draaien in mijn bed, afwijkingen komen in rare vormen, zo blijkt. Ik en Wim hebben min of meer afgesproken om rond 3u te vertrekken, zodat we de koelte nog wat in ons voordeel kunnen gebruiken, daarna wordt het gassen op de autoroute naar het Zuiden, péage na péage, tankbeurt na tankbeurt een stuk verder naar onze eerste bestemming : Saint Etienne de Baigorry. Als het al half zo leuk is als het klinkt ben ik al lang tevreden. Het moet een dorpje zijn die hoog in de Pyreneëen ligt, zodat we na 1050km autostrade nog 50km bochtenwerk krijgen vooraleer we onze eerste stop bereiken. Als het meezit, kan ik morgen een foto posten van Saint Etienne de Baigorry, geef nu toe, het bekt best lekker.
Ziezo, we zijn een paar uur verder en ik heb er een middagdut opzitten, een luxe die ik mij in een jaar niet meer heb gepermitteerd, maar misschien wel een ideetje voor onderweg. Een siësta onder een boom bij het geluid van hyperkinetische krekels en een koel briesje die doet vergeten dat het snikheet is als je vanonder de boom durft vandaan te komen. De benzinetank is ondertussen tot de nok gevuld en ik heb mijn fietsje een kattenwasje gegeven. Ik excuseer mij nu al ten opzichte van alle collega motorrijders die beweren dat je motor wassen een intiem gebeuren is die een band schept tussen mens en machine. Aan hen die beweren dat je een motor met de spons moet wassen, dat je manueel over de sensuele vrouwelijke vormen van je fiets moet wrijven om het daarna nog eens over te doen met het zeemvel en mogelijks een speciaal vezeldoekje om de laatste strepen weg te nemen. Begrijp mij niet verkeerd, ik hou van motorfietsen en van hun vrouwelijke vormen, maar ik hou ook van hogedrukreinigers, vooral die die deze hele behandeling in 10 minuten afhaspelen. Afspuiten, inzepen, borstel erover en netjes terug afspuiten. Vandaag krijgt ze nog een speciale nabehandeling met het vezeldoekje, volledig manueel nog wel, want ik wil best een band smeden voor de komende twee weken. Voor de heren die dit heiligschennis vinden, mijn fiets is steeds beschikbaar voor een sponsbeurt.
Nu alles beginnen inladen en aftellen naar het verlossende startuur.
Voor het tweede jaar op rij steunt verzekeringen Donners uit Wetteren onze actie, waarvoor dank.
Jan Broeckaertlaan, 50 9230 Wetteren
Tel. 09/369.01.43 kantoor.donners@portima.be
20-05-2011 om 09:34
geschreven door Kris en Wim
Tags:donners
10-05-2011
Info stopplaatsen
Hierbij eens een overzichtje van onze stopplaatsen:
- Saint-Etienne-De-Baïgorry (F)
- Treceno (E)
- Santiago De Compostela (E)
- Porto (P)
- Sintra (P)
- Tarifa (E)
- Granada (E)
- Segura de la Sierra (E)
- Madrid (E)
- Andorra (AND)
- Saint Vaury (F)
In Santiago De Compostela, Granada en Madrid zijn we telkens een extra dag.
Indien jullie tips hebben over bezienswaardigheden of plaatsjes die op onze route liggen en het bezoeken waard zijn, mag je dit altijd in een reactie melden op de blog.
10-05-2011 om 20:42
geschreven door Kris en Wim
08-05-2011
GPC BVBA sponsort onze actie !!
GPC BVBA wenst opnieuw zijn steun te betuigen aan het zomerkamp van Luna en de semi-internisten.
Vaya Con Dios
08-05-2011 om 19:53
geschreven door Kris en Wim
De start is in zicht !!
Nog slechts een tweetal werkweken scheiden ons van de start van ons tweede motoravontuur ten voordele van DVC Heilig Hart te Deinze. We zullen al de sponsors van onze vorige editie terug contacteren en hopen dat ze terug hun steentje willen bijdragen. Ook nieuwe sponsors zijn meer dan welkom, elke cent maakt een verschil voor een centrum dat zorgvuldig met hun middelen omspringt.
Wenst u te sponsoren, dan kunt u storten op het rekening nr van
DVC Heilig Hart Fundraising: BE29 8901 2429 9164 (BIC VDSPBE 91) met de vermelding Motards Portugal. Voor giften vanaf 40 euro ontvangt u in het voorjaar 2012 een fiscaal attest vanuit het DVC Heilig Hart.
Ook kleinere giften zijn uiteraard van harte welkom.
Bedrijven die graag hun logo zien verschijnen op onze blog kunnen dit doen door 50 euro te sponsoren aan onze actie via de hierboven beschreven methode.
Sponsors die er 100 euro voor over hebben, mogen hun logo naar ons opsturen en dan zullen wij het fotograferen op het meest Zuidelijke en meest Westelijke punt van het Europese vasteland. Wel vragen we een op de motor hanteerbaar formaat mee te geven.
Het spreekt voor zich dat Wim en ik volledig zelf instaan voor onze eigen kosten gedurende de reis, elke cent die gestort wordt, gaat rechtstreeks naar het centrum.
Alvast bedankt voor de steun en lees onze blog vanaf 21 mei, we proberen zoveel als mogelijk dagelijks een berichtje te posten.
Groeten,
Kris en Wim.
08-05-2011 om 19:45
geschreven door Kris en Wim
Tags:Start in zicht
01-05-2011
Route van de rondrit Portugal-Spanje
Dit is de voorlopige rit. De stopplaatsen liggen allemaal vast, maar de verbindingsritten zullen nog licht wijzigen om enkele bezienswaardigheden te kunnen zien en mooie stuurweggetjes te rijden.
Er zijn in totaal 15 etappes gaande van 240km tot 1100 km per dag.
(klik op het plan om dit in een apart venster te openen)
10/05/2010: laatste wijzigingen - er zijn een aantal alternatieve ritten gemaakt voor sommige dagen zonder de bestemmingen te wijzigen. We zullen tijdens de reis beslissen welke route we gaan rijden afhankelijk van het weer en onze eigen conditie. (klik op de link onderaan)
Actie komt een beetje traag op gang wegens 'ongelukje'
Op zondag 20 maart ging ik samen met mijn vriend Wim even een stukje enduro rijden met een groep ervaren rijders. Onmiddellijk was duidelijk dat er een enorm verschil was in niveau tussen ons en de groep wheelies trekkende noppenfanaten. Niettemin konden we er op ons eigen tempo van genieten en pikten hier en daar iets op. Het tij keerde echter halfweg toen twee rijders net voor mij in aanraking kwamen, waardoor de ene rijder voor mij ten val kwam en het ganse pad versperde. Ik heb waarschijnlijk geremd, want bij het volgende beeld lig ik al op de stenen te stuiteren tot ik een flink eind verder tot stilstand kom op mijn buik. Het lijkt allemaal mee te vallen op het eerste zicht en rij de tocht nog verder uit, maar 's avonds kan ik niet meer op mijn rechtervoet steunen. De foto's op spoed tonen geen breuken, maar de plaastervellen gaan toch het water in en nu zit ik hier letterlijk met een 'blok' aan mijn been. Geen paniek, we rijden zeker dit jaar naar Tarifa, al moet ik een beugel monteren om mijn been in te leggen, alleen zullen de voorbereidingen wat langer op zich laten wachten. Ik houd jullie op de hoogte.
Kris.
25-03-2011 om 10:08
geschreven door Kris en Wim
Tags:Ongelukje
27-02-2011
Welkom op onze blog
Voor sommigen onder u zal het geen verrassing meer zijn, we gaan terug de boer op met onze motorfietsen. Na onze tocht naar het barre Noorden langs fjorden en rendieren van vorig jaar kregen we zoveel positieve reacties dat ons volgend plan al vlug gesmeed was. De Noordkaap staat aangevinkt, dus opnieuw op zoek naar landmarks die tot de verbeelding spreken. Na wat onderzoek op wikipedia kwamen we er al snel achter dat het meest Westelijke en meest Zuidelijke punt van het Europese vasteland geografisch niet eens zover van elkaar gescheiden zijn. Een simpel plan werkt altijd, we rijden naar Cabo da Roca in Portugal (een godvergeten rots met een vuurtoren erop) en snorren verder naar Punta Tarifa (een godvergeten eiland met jawel, een vuurtoren erop), waarna we onze fietsen draaien en terug huiswaarts rijden. De rit zal wat korter zijn die van vorig jaar naar de Noordkaap, maar er liggen een heleboel interessante bestemmingen op onze route, wat de reis nog zo boeiend zal maken.
Het doel heiligt de middelen en het is niet de bedoeling om enkel een onvergetelijke trip met de motor te maken, we willen opnieuw geld inzamelen voor het zomerkamp van het semi-internaat van DVC Heilig Hart te Bachte Maria Leerne. Vorig jaar reden we in totaal meer dan drieduizend euro bij elkaar en dat was een onverwacht resultaat. Dit jaar gaan we ons uiterste best doen om dat bedrag te evenaren, al zijn we met minder ook gelukkig, elke cent is welkom voor het DVC Heilig Hart.
Ons vertrek is voorzien op 21 mei 2011 en we hebben 2 weken ingepland om de 6000km te overbruggen. Plaatsen die al aangestipt staan op de kaart zijn Guernica, Santiago de Compostella, Porto, Granada, Madrid en Andorra.
Net als bij de vorige editie zijn we op zoek naar bedrijven die hun logo willen zien wapperen aan de uitkanten van het Europese continent. Voor bedragen vanaf 100 euro nemen we uw logo mee naar het Zuiden en bezorgen u na afloop uw persoonlijke foto. Kleinere bedragen zijn uiteraard ook meer dan welkom. De bijdragen gaan integraal naar het DVC Heilig Hart omhet zomerkamp voor de semi-interne kinderen te organiseren. Wim en ik staan volledig zelf in voor onze eigen kosten gedurende de reis.
Namens onszelf en alle bewoners en begeleiders van het semi-internaat, alvast hartelijk dank bij voorbaat.
Cabo da Roca (Portugal)
Punta Tarifa (Spanje) aan de straat van Gibraltar
27-02-2011 om 00:00
geschreven door Kris en Wim
Tags:Met de motor naar Cabo da Roca en Punta Tarifa
Cabo da Roca (Portugal)
Punta Tarifa (Spanje) aan de straat van Gibraltar
