Omdat onze levers 6 eieren
echt niet aan kunnen, gaan we de belasting wat spreiden en kook ik twee eitjes
voor bij de picknick.De anderen gaan
samen met het Spaanse spek, dat heerlijk opkrult, de pan in.Calorieën genoeg dus, alleen nog de spieren
loskrijgen om aan alweer een lange trip te beginnen.Wim heeft reeds een paar dagen last van zijn nek en ik heb
regelmatig kramp in mijn rechter kuit, vooral tijdens het stappen na het lang
stilzitten op de motor.We volgen de
Oostenrijkse raad op en beginnen aan het voorgestelde stuurweggetje en dat
lijkt meer voor mountainbikers gemaakt dan voor toerbuffels.De weg ligt bezaaid met dennenappels en dat
zijn niet de leukste dingen om met je wiel over te gaan.Ook liggen er soms centimeters dikke lagen
van dennennaalden in de bochten, wat niet echt goed is voor het
zelfvertrouwen.Het duurt dus eventjes
eer we de berg zijn afgedaald en we onze tocht naar La Mancha in hoger tempo kunnen
inzetten.La Mancha is een enorme
vlakte die enkel aan de horizon begrensd is door bergtoppen.I'm a cowboy, on a steel horse I ride, het
liedje van Bon Jovi schiet mij door de geest, eergisteren speelde dit liedje in
de lobby van het hotel in Granada, toeval bestaat niet.We zetten koers naar de windmolens uit het
verhaal van Cervantes (Don Quichote) waar de hoofdrolspeler het gevecht wil
aangaan met de windmolens, terwijl zijn helper Sancho Panza hem op andere
gedachten wil brengen.Er is echter wat
controverse welke molens model hebben gestaan voor het verhaal, voor sommigen
is het de site van Campo de Criptana en volgens anderen Consuegra.We nemen geen risico's en besluiten allebei
te bezoeken.Bij Campo de Criptana
hoeven we enkel de Nederlandse camper te volgen om de parking van de site te
vinden.Aan toeristen duidelijk geen
gebrek, een meervoud van het aantal molens in ieder geval.Als we een kijkje willen nemen in een van de
molens springt een autochtoon uit zijn startblokken en predikt het enige
Spaanse woord dat we ondertussen flink onder de knie hebben: ticket, buy ticket
at molinos.We zijn het ticketgedoe
ondertussen flink zat en nemen enkele foto's van de molens.Om deze te fotograferen zonder dat er een
toerist op staat is een hele opgave, we mogen echter niet uit het oog verliezen
dat we ook toeristen zijn.We zijn net
op tijd aan onze motorfietsen, want er worden nog enkele schoolbussen
losgelaten op de site, time to go.We
proberen ons geluk in Consuegra en het moet gezegd dat deze site eigenlijk
mooier is,nochtans wordt de site van
Campo de Criptana nu als officiële Don Quichote site genomineerd.We genieten van onze picknick geleund tegen
een van de molens en worden zo'n honderdtachtig keer gefotografeerd als een bus
vol Koreanen net voor de molen tot stilstand komt.Ze hebben een simpel concept, je stapt van de bus en fotografeert
de dichtstbijzijnde molen, al of niet met picknickende motards ervoor, en stapt
terug op de bus, case closed.Rest ons
enkel nog een stuk autostrade naar Madrid, zo'n 160km verder.Als ik op mijn dagteller zie dat Wim
ongeveer moet gaan tanken, stuur ik de autostrade af naar een tankstation.Voor de tweede keer op deze trip zit ik te
knikkebollen en kan me niet meer wakker houden, tijd voor een
turboslaapje.Ik leg me na het tanken
een kwartiertje met de ogen dicht in de kiezels naast het pompstation en ik kan
er opnieuw tegenaan voor de laatste kilometers.De gps stuurt ons naar het centrum van Madrid waar ze er een
rijstijl ala Rome op nahouden.Normaal
kan ik dat best pruimen, maar met een motorfiets komt het wat bedreigender
over, gelukkig kan je vlugger accelereren en laveer je vlot door de brede
boulevards van Madrid richting centrum.Dit is voorbehouden voor bussen en taxi's en hotelbezoekers, maar de
massaal aanwezige politie schenkt weinig aandacht aan ons, dus zoeken we rustig
verder naar ons hotel.Er blijkt een
pleintje vlakbij het hotel te zijn waar we onze fietsen kunnen parkeren, heerlijk
in een stad van deze omvang, je fiets het trottoir op en klaar is kees.Na een verkwikkende douche trekken we nog
even de metropool in om de sfeer op te snuiven en doen ook een testrit met de
metro die zoals verwacht prima werkt.Het is even wennen aan het systeem, maar als je wat ervaring hebt met
metro's ben je er op tien minuten mee weg.We lopen nog even langs de playa Major, de plaza San Miguel, het
koninklijk paleis en het tapa straatje Cava Baja.Om af te sluiten drinken we nog een Karmeliet in 't Cafeeke, een
veel te duur Belgisch café met Hollandse muziek en geen Belg te bespeuren in
het etablissement, maar Karmeliet blijft wereldtop, aan om het even welke
prijs.
Het is na 10u als we onze ogen opentrekken.Het enige venster in onze hotelkamer geeft uit op een blinde
muur, dus hebben we ons niet de moeite getroost om de blinden op te
halen.De donkere kamer en het malse
bed heeft ons de broodnodige nachtrust opgeleverd.Dit in combinatie met de airco die de temperatuur van de kamer
omtovert van Iberisch warm naar Siberisch fris.We willen wel eens een typisch Spaans ontbijt met churros
proberen en stappen opnieuw naar de plaza mayor.De toeristen beginnen stilaan toe te stromen, samen met de horde
mime artiesten die met voldoende zijn om hun eigen vakbond op te richten.Het ochtendzonnetje doet deugd, zonder zou
het zelfs aan de frisse kant zijn.Het
vers geperst appelsiensap gaat erin als zoete koek, net als de churros, de
burros vragen wat gewenning.Daarna
gaan we naar het koninklijk paleis waar een enorme horde toeristen bij elkaar
gepakt staan.Blijkt dat net nu de
aflossing van de wacht gaat gebeuren, een gebeurtenis die je als die-hard
toerist zeker moet meegemaakt hebben.Er komt een horde marionetten aangestapt in veel te warme kleren, met wapens
die gebruikt werden in de Spaanse burgeroorlog, allemaal in de maat en strak
luisterend naar de brulaap die vooraan loopt.Erger nog, er worden zelfs twee paarden in de ceremonie ingeschakeld en
die beestjes moeten ook zonder beweging staan smelten in de zon, allemaal ter
bescherming van een volstrekt nutteloos gebouw, want de huidige koning woont
hier helemaal niet, het wordt enkel gebruikt voor officiële
aangelegenheden.Dat is vandaag
blijkbaar het geval, zodoende hoeven we de duizend kamers die het gebouw rijk
is niet af te haspelen.We wandelen wel
opnieuw de kathedraal binnen die vlak naast het paleis gelegen is.Meteen word je geconfronteerd met de enorm
versierde poorten met bronzen beelden die uit de poort komen en zo een
ongelooflijk diepte-effect geven.Eens
je binnenstapt is meteen duidelijk dat je hier in de hoofdstad bent, de
kathedraal van Compostela past waarschijnlijk in de middenbeuk van dit enorme
bouwwerk.Het eerste dat door mijn
hoofd schiet is: 'ik wil de grootste hebben ....'Een vrijwillige donatie zit er dus niet aan te komen, zo is het
wel welletjes geweest.Aangezien we nu
zowat alle pleinen en kerken van Madrid gezien hebben, probeer ik Wim in een
stukje cultuur te luizen en ik slaag er zowaar in hem naar het Prado te
krijgen, weliswaar met een metrorit, het vervoersmiddel bij uitstek in
Madrid.Het Prado ziet er vanaf de
buitenkant redelijk bescheiden uit, alleen blijkt zo later dat dit enkel het
blokje aan beide kanten van het ellenlange gebouw betreft.Voor 8 euro kom je enkel in de permanente
tentoonstelling terecht, maar dat is ruim voldoende als je maar 1 dag wil
uittrekken voor dit museum.Zelfs de
allergrootste kunstleek kan bij het aanzien van deze collectie niet onverschillig
blijven.Uiteraard zijn de Spaanse
meesters Goya en Valazquez ruim aanwezig en compleet terecht overigens, maar de
Vlaamse meesters zijn hier ook niet vergeten.Rubens, Van Eyck en vele anderen krijgen hier hun gepaste hommage.Toppers voor mezelf zijn de afdaling van het
kruis van Rogier van der Weyden en triomf van de dood door Pieter Breugel de
Oude.Dat je helemaal naar Madrid moet
om je klassiekers te leren kennen moet je er maar bijnemen.Wat ik totaal verbijsterend vind is dat er
helemaal geen bescherming voor de schilderijen staat, geen glasplaat of alarm
dat afgaat als je te dicht komt, hier kan je op neuslengte een Rembrandt
bewonderen zonder dat een zaalwachter je nerveus komt neerslaan.Het aanbod is echter immens, grotesk veel kunst
op elkaar gestapeld zodat vooraf een selectie maken aangewezen is.Ik ben alvast onder de indruk, opgezogen
worden in 'de hofdames' van Valazquez overkomt je niet alle dagen.Het Prado, een aanrader met stip als Madrid
op je reislijstje staat.Moe word je er
ook van, urenlang slenteren in de meer dan honderd zalen maakt je meer afgemat
als een bezoek aan ikea tijdens de kerstshopping.Al hebben we begrepen dat een wekkertje daar de boel flink kan
aanzwaaien.Om op krachten te komen
besluiten we even neer te strijken in Cava Baja met een goed glas wijn en een
bord Jamon Iberica.Straks vliegen we
in de tapa's, maar dat feestje start hier pas vanaf 20u of later.Morgen zetten we onze tocht verder naar
Andorra, een van drie monsterritten die ons nog scheiden van het thuisfront.
Laat ons eerlijk zijn, vandaag is zo een dag waar we niet naar uit
kijken. In de tour zou dit een
verbindingsrit genoemd worden en we moeten er tegenaan. Geen enkele herinnering aan de vele tapa's
en dito fijne wijntjes in het Latina district van Madrid kan het leed
verzachten, we zullen honderden kilometers autostrade moeten afhaspelen, want
we zijn nu definitief op de terugweg.
Ver van huis en geen echte hoogtepunten meer in het vooruitzicht rijden
we de eerste 300km naar Zaragoza, meteen schiet de Jimmy Frey hit door ons
hoofd en ik speel hem nu ook af terwijl ik mijn verhaaltje aan het schrijven
ben. Een aanrader voor de liefhebbers:
Jimmy zingt voluit: 'misschien komen we nooit meer terug' en
dat zou best wel eens kunnen kloppen.Behalve een orkaanwind die Wim bijna de afrit opblaast hebben we weinig
om handen tijdens de veel te lange rit naar de Pyreneeën, alleen het
aanschouwen van onze eindbestemming Andorra kan enig soelaas brengen in ons
leed.Een naam als een prinses, een
ligging in de Pyreneeën, een paradijs (weliswaar een belastingsparadijs) en vooral,
het eindpunt van een ellenlange rit, Andorra schept torenhoge
verwachtingen.Ik heb ook nog geen
enkele foto genomen vandaag, zodat ik er naar uit kijk om op kiekjesjacht te
gaan in el paradis.We vinden vrij vlot
ons hotel en daar begint het te dagen dat Andorra een speciaal kantje heeft,
tijdens een onbewaakt moment schiet de douchekop naar omhoog en het ganse
plafond komt zo in de stortvloed terecht, waarna hij deze beweging steevast
blijft herhalen.Het is dus zaak om de
douchekop met een hand vast te houden en je met de andere te wassen.Kan zowel links als rechts, toegegeven, maar
het blijft onhandig.Ik verklap niet
het gehele geheim aan Wim en deze komt ook achter de ietwat merkwaardige
trekjes van deze stad.Daarna volgt een
zoektocht naar een pittoresk restaurantje met hopelijk heerlijke
streekgerechten.We vinden een
restaurantje in een steegje dat zowaar ingesloten is geworden in een
oorlogsgebied om het lelijkste betonnen appartementsblok te bouwen.Het is zo absurd, dat ik mijn eerste foto
van Andorra neem.De eigenaars zijn zo
verbouwereerd, dat ze zelfs uitleg komen vragen aan ons.Ik vertel in het Vlaams dat ze de wedstrijd
van het slechts gelegen lelijkste restaurant van Andorra gewonnen hebben, maar
ze spreken enkel Andorrees.Na een
lange omzwerving door de straatjes van Andorra kunnen we maar een reden
bedenken om naar Andorra te komen: een Breitling horloge aanschaffen aan de
prijs van een eitje.Onze zoektocht
naar een restaurant eindigt uiteindelijk in het restaurant van ons hotel waar
we overnachten.Ik denk mij suf waar ik
nog een foto kan van nemen om toch meer als een foto te kunnen posten op het
blog en de redding komt van boven.In
deze hoogmis van kapitalisme en wansmaak hebben ze iets waar ze iedereen de
loef kunnen mee afsteken: RGB straatverlichting, oftewel straatlampen die van
kleur veranderen van wit naar groen, rood, blauw, enz...Totaal zinloos en dus perfect voor deze
stad.Ik heb drie foto's bijgevoegd om
aan te tonen dat ik dit niet zit te verzinnen.Ten einde raad trek ik mijn laatste twee foto's op onze hotelkamer,
eentje van Wim zijn kant van het bed en een van de mijne, aan de kenner om uit
te maken wie waar hoort.
Het lijkt alweer alsof de nachten hier veel korter
zijn dan bij ons, niet dat we hier feestvieren, maar een verhaaltje posten op
de blog met foto's erbij duurt toch wel even.
Het ontbijt geeft ons even de tijd om op onze positieven te komen,
waarna de gebruikelijke geplogenheden volgen om alles in de koffers van de
motor te krijgen. We zijn blijkbaar niet
de enige motards die dit hotel hebben uitgekozen, want er staat een hele meute
hun rendieren op te zadelen voor het hotel.
Er bestaan blijkbaar maar twee richtingen in Andorra, naar Spanje en
naar Frankrijk. Daar gaan we vandaag naartoe, nog een keer de Pyreneeën over en
daarna is het een vlakke rit tot thuis.
We hebben een rondritje door de bergen gepland om toch een paar bochten
mee te pikken, maar dat feestje gaat niet door. Eens de grens Andorra-Frankrijk voorbij hoog in de bergen is het
koud, gemist en het regent oude wijven, niet meteen de ideale omstandigheden om
plat door de bocht te gaan, dus schrappen we deze zijsprong en gaan meteen voor
de autosnelweg. In tegengestelde
richting komen we honderden auto's tegen die richting Andorra gaan, waarschijnlijk
niet voor de cultuur, wel voor de goedkope sigaretten. Het is echter een gevaarlijk spelletje, want
de Franse douane zet beneden aan de berg geregeld voertuigen aan de kant en die
zijn volgens mij niet toevallig uitgekozen.
Aan hun kofferinhoud te zien moeten het wel Turkse kettingrokers zijn
als deze hoeveelheden voor eigen gebruik zijn.
Wij staan niet geseind, want we hebben niet eens een flesje parfum
gekocht, dus kunnen we ongemoeid verder.
Vele motards staan een of ander regenpak aan te trekken, wat laat
vermoeden dat het verderop nog niet regent en dat blijkt te kloppen. De wolken verdwijnen en de temperatuur gaat
de hoogte in. We naderen Toulouse dat
we zelfs twee maal te zien krijgen, aangezien ik een verkeerd waypoint heb
ingegeven in mijn gps. Dat is nu het
voordeel van 2 gps'en, dat er discussie mogelijk is. Wim heeft het vlug in het snotje, want anders waren we naar het
beginpunt van dag 2 gereden aan de Frans-Spaanse grens en konden we opnieuw
beginnen aan een rondje Tarifa. Voorlopig
toch even niet, we hebben er zo'n 6000km opzitten en dat kan volstaan voor
even. Aan een van de peages komen we
bibendum nog eens tegen die instaat voor goed opgepompte banden. Het is in de late namiddag als onze 600km
lange tocht erop zit en we onze overnachtingplaats bereiken. Na de douche volgen we nog een stukje Roland
Garros en ik zoek op het internet een restaurantje voor vanavond. Aangezien we deze reis in schoonheid willen
afsluiten vind ik een restaurant met drie bestekjes in de Michelin gids, dat
moet volgens mij volstaan. Een goede
keuze, zo blijkt later, want we worden als vorsten ontvangen, zelfs in T-shirt
en met de motorfiets. We beperken de
alcohol tot een aperitief en een zoete wijn bij het voorgerecht en genieten van
een topmaaltijd om een dijk van een rit in stijl mee af te sluiten. Rest ons enkel van de laatste rit veilig uit
te rijden en eindelijk onze families weer te zien na 15 dagen van reizen. Het was zo intensief dat het wel twee
maanden leken, de reis was lang, leerzaam en intensief. Ik heb Wim en mezelf opnieuw beter leren
kennen en dit dragen we waarschijnlijk opnieuw voor altijd mee. Ik dank nu reeds iedereen die onze actie
gesteund heeft, die ons dagelijks gevolgd hebben op de blog, aan het thuisfront
voor het begrip en geduld, ook in moeilijke tijden. Deze trip loopt op zijn einde, op naar nieuwe avonturen.
