Alles in acht genomen, voel ik me redelijk goed. Dat is vreemd, want men heeft me voorgehouden dat alles net moeilijker zou gaan naargelang de chemotherapie verder ging. Ik heb natuurlijk wel wat bijwerkingen, zoals een lopende neus (zoals bij een verkoudheid), maar daar valt mee te leven. Maar dingen zoals misselijkheid en een ziek gevoel zijn eigenlijk afwezig. Het enige wat me soms hindert (ik wil lopen nog voor ik kan gaan) is het gebrek aan energie. Dat maakt dat ik zeer weinig doe en dat ik rap vermoeid ben. Maar ook dit heeft meer neiging om te verbeteren dan andersom. Ik kan al gewoon stappen zonder dat mijn hart protesteert en dat is ook al veel. Gisteren kwam er iemand aan mijn deur aanbellen. Het was een vrouw die bij mij in therapie geweest was en zo maar eens kwam informeren naar de staat van mijn gezondheid. Ze was zeer vriendelijk en het gesprek ging zowel over mijn ziekteproces als over hoe zij nu in het leven stond. Het ging ook over krachten die het leven besturen waar men niet direkt greep op heeft, datgene wat men paranormaal noemt. Ze beloofde dat ze me ging helpen met datgene wat zij ondertussen geleerd heeft op dit vlak. Ze meende dit zeer ernstig en zeer oprecht. Ook dit gesprek had een zekere vreemdheid, zij het een heel andere : ik kreeg de indruk dat ik een "boodschap" toegestuurd kreeg, een boodschap van constructieve levenshouding en hulp. Toen ze wegging heb ik haar ten zeerste bedankt voor haar inspanningen en voelde ik me wat "bevreemd".
Reacties op bericht (1)
30-10-2007
Vreemd
Dag Jean Pierre, toen ik anderhalf jaar geleden in het ziekenhuis lag vond ik dat ook heel vreemd en dacht steeds: nee dat ben ik niet maar iemand anders. Een nachtverpleegster zei me dat ik me moest "manifesteren" en dat heb ik naderhand ook gedaan en ben er alleen maar op vooruitgegaan. Die dame die je op bezoek kreeg kan je dus echt helpen.
Groetjes, Margarita
