Mijn gevoelens hadden het wat moeilijk om mee te volgen met de gebeurtenissen. Nadat ik gehoord had dat het "maar" lymfeklierkanker was, behoorde ik opgellucht te zijn, want beter behandelbaar. Toch was dat niet zo. Integendeel, ik was eerder bedrukt, om niet te zeggen lastig. Tegen de beenmergpunktie van morgen zag ik zeker tegenop ("is dat nu nog niet gedaan met al die tests.."), er was met mij niet veel aan te vangen. Ik begreep er ook geen snars van. Ik zat ingesloten in mezelf, mijn emoties kwamen er niet door, het was allemaal goed wat er gebeurde, had geen eigen mening meer en mijn betrokkenheid was verminderd. Wou ik liever dood zijn, was ik teveel ingesteld op slecht nieuws, had ik gewoon slecht geslapen, ik heb me alles afgevraagd maar niet echt een antwoord gekregen. Gisteren zijn we de ganse dag in de natuur geweest, heb ik bijna vier uur gewandeld en op het einde ging het beter. Vandaag besef ik terug dat ik maar beter alles kan ondergaan en meewerken.
Reacties op bericht (4)
17-07-2007
ZOEKTOCHT
Ik noem dat een zoektocht naar al die verwarrende gevoelens. Er komen zoveel dingen op je af die je moet verwerken : angst, opluchting, ongeloof. Het lijkt een warboel en typisch menselijk willen we dat allemaal analyseren en er een logische verklaring aan geven. Worden we daarvan beter ? Niet altijd... Gewoon ondergaan lijkt mij het beste. Het zal al veel opluchten dat je de dingen van je wat kan afschrijven. Een uitlaatklep moet er altijd zijn. Odette
17-07-2007 om 09:25
geschreven door Odette
16-07-2007
stress
Zou het kunnen dat de spanning die je voelde en waar je misschien al halvelings mee wilde leren leven, plots wegviel toen het minder erg bleek te zijn? Dan ben je even in niemandsland. Jij weet toch best wel hoe grillig een mens ineen zit? Gewoon laten komen wat komt...
16-07-2007 om 19:02
geschreven door speedy
15-07-2007
gevoelens
Ik kan heel goed begrijpen dat het sommige dagen heel moeizaam gaat.
Het is heel normaal. Wat u op enkele weken allemaal al moest doormaken. zo heen en weer geslingerd worden. Zo plots zoveel moeten loslaten,je zou van minder .
Goed dat je in een rustige omgeving kon wandelen.
Je hoeft niet altijd alles te begrijpen en te weten, het af en toe niet meer weten is ook goed.
Maar ik weet dat je telkens terug in kontact zal komen met jezelf je vrouw en je omgeving en telkens opnieuw moed zal kunnen putten om weer verder tegaan.
Wees heel mild voor jezelf en je komt er wel.
Heel veel groetjes en nog een rustige nacht
Ik blijf met veel aandacht je weg volgen
15-07-2007 om 22:18
geschreven door DDM
rust?
Ik denk dat je misschien te zeer je gevoelens en gedachten wil volgen, analyseren, wellicht ook controleren .. ? Wellicht willen ze eens effen ongestoord hun gangen gaan en hopelijk merk je dan dat ze vanzelf wel heel wat dragen kunnen...
