Transplantoux 2015

De beklimming

WIND!!! De WIND van vrijdag was fel, zeer fel. Enkele begeleiders waren vrijdag al naar de top geweest en de WIND had daar vrij spel. We weten weer waar de naam van de berg vandaan komt. Na 3 jaar zonder 1 zuchtje WIND, was het dit jaar anders. Bij momenten was het zelfs zeer gevaarlijk in de afdaling, waar zelfs zeer ervaren fietsers zich niet echt veilig voelde.De voorspellingen voor de dag van de beklimming waren ook niet hoopvol. 8 Beaufort!!! Dat is pas een strak WINDJE.

Donderdag vertelde Kris en Gert, dat ze ook graag naar het vertrek zouden fietsen, om zo het verhaal volledig rond te maken, van Paal naar de M. Ventoux. Dimi zocht contact met de reeds aanwezige Transplantoux’ers om te polsen of er eventueel nog fietsers waren, die dit met ons mee naar Sault fietsen.  4 fietsers (Danny, Danny, Patrik en Tom) reden met Gert, Kris en Dimi mee naar de start. De korte briefing en het profiel op Kris zijn “spel” vertelden ons, dat er 1 lange klim in het traject zat. Alleen wisten we niet hoe zwaar de beklimming zou zijn.

Na een korte nacht vertrokken we dan samen om 6u30 richting Sault. Zo vroeg waren we niet gewend om te vertrekken. Normaal stond de wekker pas om 7u. Kris en Dimi namen de leiding, want de rest wist de weg niet. Eens op de juiste weg konden we de wegwijzers volgen en werd de kop van peleton afgewisseld tot aan de voet van de klim.

De verwachtingen waren een klim van gemiddeld 4%. De “Col des Abeilles” begon stevig in de eerst 500m en minderde dan tot de verwachtingen. Maar niet veel later ontpopte de klim zich tot een echt onding. Met een gemiddelde van 8% was het midden van de klim zwaar. Doseren was de boodschap wilden we de top bereiken. De WIND was nog niet aanwezig, wat een “chans”! Want de klim was al moeilijk genoeg zonder de WIND.

Het was toch nog een stukje fietsen en we werden om 9u verwacht aan de start. Gelukkig kwam de top in zicht en was het enkel dalen tot Sault. Met een hoogte van 996m was dit voorlopig ons hoogste punt van onze reis. We zouden er nog 1000hm moeten bijtellen om boven op de M. Ventoux te staan. Toen we boven kwamen gaven we de toestemming aan onze 4 metgezellen om al door te rijden, aangezien zij hun getransplanteerde dienden te vergezellen.  Toch namen de 4 mannen niet veel voorsprong, want de afdaling volgde. Tijdens het dalen zagen we de bus opdagen en ons doel was geslaagd. Ongeveer samen met de bus in Sault aankomen.

Eens aan de start hadden we zelfs nog een beetje tijd over om te recuperen van de tocht, onze drinkbussen te vullen en nog wat te eten. Toen zagen we de blauwe massa één voor één aan de start verschijnen. De meeste vol spanning afwachtend op de start. De emoties waren niet te stoppen. Het was mooi om te zien, hoe de partners met een traantje hun fietser geluk toe wenste.

Het enige probleem was de WIND, al zeer duidelijk aanwezig bij de afdaling van de “col des Abeilles” en zeer voelbaar aan de start. Enkele van de canibalen deden ondertussen hun verhaal over de omstandigheden aan de top. Een Transplantoux’er deed uitvoerig zijn verhaal, hoe hij zelfs door de organisatie moest af stappen om een bepaalde bocht in de afdaling te nemen. Zeer verontrustende verhalen om met niet ervaren fietsers te doen. SPORTA nam de beslissing om de aankomst te verschuiven naar de Chalet (Renard) en indien je toch door fietste naar de top, was dit op eigen verantwoordelijkheid.

De rit naar de chalet, was ontspannend, een beetje keuvelen hier en een beetje keuvelen daar. Den Dimi deed zelfs een inspanning om Quintana (“lowieke”) te zoeken. Die vogel was al een tijdje gaan vliegen en de inspanning deed pijn in de benen. Pech hadden we niet meer gehad na dag 2 tot aan de bevoorading op de flanken van de M. Ventoux, den Dimi “ ne leegloper” had. Een nieuwe binnenband was nodig om tot aan de chalet te geraken.

Ontgoocheling was duidelijk voelbaar, zeker toen we vernamen dat er nadien toch naar de top mocht worden gefietst. Gelukkig zaten we toen al te genieten van een gezellig terraske in Bedoin. “We zen al ne kier bove gewest, tis gewuan spijtig da we het ni hemme kunne afmaoke” waren de wijze woorden van Kris. We miste Martine en Walter aan tafel, want zij waren nog bij hun getransplanteerde fietser, om hen veilig naar beneden te begeleiden. We zullen het deze goed maken met glaasje in de hand.

Toch zullen deze 6 km het gevoel van deze unieke ervaring, waarin nieuwe vriendschappen zijn ontstaan, niet wegnemen. De trip zullen we voor altijd met ons mee nemen! Daar drinken we er eentje op, SCHOL!!!

Lang leve Project’15!!! We zullen je missen. De WIND zat ons in de zeilen