CHANS!!! Tik, tik, tik. Zo klonken de regendruppels op de mobilehome. Zou het vandaag toch gaan regenen? CHANS dat we op de Wi-Fi konden. Zo was het mogelijk om dadelijk de buienradar te raadplegen. CHANS want het was maar een zeer plaatselijk buike en konden we zoals gewoonte getrouw van ons ontbijtje genieten in de buitenlucht.
We waren later dan anders en het was ook opvallend stil aan tafel. Enige vorm van stress, zenuwen, was te merken. Net een week geleden was dit ook het geval, maar dan wegens andere omstandigheden. Het contrast met het vertrek van vorig vrijdag (dag 1) was groot met het vertrek van vandaag. De drukte had plaats gemaakt voor rust, toch was het naderend einde spannend en keken we ernaar uit. CHANS hebben we met elkaar gehad en hebben we veel aan elkaar gehad. Het was daarom ook jammer dat het de laatste dag was. Straks is de rust voorbij!
Het vertrek was moeizaam. We hadden een paar kilometers nodig om op dreef te komen. Martine nam de leiding in de kleine straatjes op de heuvelruggen van de Drôme. Door het kiezen van een luxe camping, waren we wat afgeweken van het oorspronkelijk traject. Bij het nakijken van de route, de avond voordien, merkte Martine in de eerste kilometers veel wit op in het nieuwe stukje van de route. Wit wil zeggen dat het een heuvelzone of een plateau is. De kans dat we moesten klimmen was dus groot.
Het viel al bij al nog mee van klimwerk en we waren zo terug op de normale route. Bij het uitrijden van een klein stadje, had Martine de route zo gemaakt, dat we van de grotere weg konden wegblijven. Minder verkeer, dus aangenamer fietsen. Niet het vaste treintje van 5 fietsers op een rij, maar even gezellig naast elkaar. Dat was de planning, maar het profiel was hier niet voor geschikt. Een steile klim met pieken tot 13% en zeker een gemiddelde van 9 à 10% kregen we te verwerken. CHANS dat we al wat hebben kunnen oefenen in de voorbije dagen en was deze hindernis ook snel genomen. Even afdalen, een filmpje maken en verder omhoog. Tot plots de weg stopt en verder gaat in een onverhard gedeelte. Het navigatieprogramma van Martine heeft ons in de steek gelaten voor de eerste keer. Deze gaf duidelijk aan dat het verhard zou moeten zijn. Kris ging even verder kijken, maar er kwam niet snel een einde aan de onverharde weg. Dan maar terug en kijken of we ergens terug op de route kunnen geraken. CHANS dat we op het hoogste punt zaten en op een klein klimmetje na alleen maar moesten dalen.
Het leidde ons terug naar de grotere weg. We kregen de tijd in het oog en zagen, dat we veel tijd hadden verloren. De wind was nog steeds in ons voordeel en zorgde voor een goed tempo. We reden niet om tijd goed te maken. Als we maar rond 17u aankomen, dan is het goed. Al zou vroeger aangenamer zijn. Dan hadden we zelf meer tijd om ons te wassen en te ontladen van de voorbije week. Want eens op het park, werden we mee genomen in het strakke schema van Transplantoux, zodat alles daar vlot zou verlopen met die grote groep fietsers en wandelaars.
Na een prachtige afdaling kwamen we eindelijk aan op de 1ste bevoorrading. Hier werd Martine gestoken door een beestje. Het beestje was toch achter haar bril geraakt en prikte haar in het ooglid. CHANS dat de Eddy op alles voorzien is. Vaak hebben we gevraagd Eddy hebt ge toevallig bij.
We hadden nog heel wat kilometers voor de boeg, waarin we nog een 7km lange klim moesten verwerken. Dus snel terug van start was de boodschap. De wind werd alleen maar feller. CHANS dat deze nog altijd van achter kwam. Eens begonnen aan de klim trok den Dimi erop uit. Kort nadien werden we 1 voor 1 gepasseerd door de mobilehomes. Stiekem dachten we allemaal, hopelijk staan ze aan de top te wachten. Dimi bereikte als eerste de top en zag de 2 chauffers boven de mobilehome uitsteken. CHANS! ze hebben onze gedachten gehoord. Kort na elkaar kwam iedereen boven en werd er gegeten en gedronken. Nog 60 km te gaan en volgens kris Alleën ma naor beneje. CHANS want zo kregen we terug wat marge in de tijd. De afdaling was weer prachtig met snelheden tot 70km/u. Enkel Kris had er niet van kunnen genieten. Hij kreeg af te rekenen met een mede passagier, die niet zo vriendelijk was. De bij stak hem net boven de knie. Gelukkig zonder erg en dadelijk de zalf er op en weg waren we.
Vanaf toen kregen we precies vleugels of hadden we CHANS met de wind. Deze werd strakker en joeg ons naar een zeer hoge snelheid. Vanaf de top tot aan de aankomst in Aubignan lag het gemiddeldeniet onder de 30km/u. Zo werden we gedreven door de wind en de lichte daling van de route. We reden soms zo snel, dat de mobilehomes de tijd niet kregen om de bevoorrading klaar te zetten. Van daaruit ging het tempo ook niet omlaag. Nog een kleine pitstop was nodig om de bende in Aubignan op de hoogte te brengen. Gert en Kris waren vanaf dat punt niet meer te houden en weken voor geen meter van de eerste rij. Ze brachten ons zeer snel tot in Aubignan, CHANS dat er nog een beetje tijd was voor ons dagelijks interview. Net voor de aankomst lag nog een kleine helling en Dimi moest de mannen echt temperen, zodat Martien en Walter terug konden aansluiten. Zo konden we samen naar het domein.
Hier stonden al onze Limburgse vrienden, zelfs 3 speciaal vanuit België opgekomen, ons op te wachten in een erehaag. Onder luid applaus en een kleine douche van champagne werden we onthaald. Beschrijven kunnen we dit moment niet, maar het was prachtig. De zonnebrillen bedekte de ogen, maar menig traantje werd weg gepinkt. Er werd een flesje gekraakt en den Dimi genoot van zijn Duvelke.
Na het klein feestmoment, terug naar de realiteit en drukte. Dat hadden we niet gemist!
CHANS hebben gehad: dat er niet meer pech is geweest, dat het weer ons zo goed gezind was, dat we 2 goeie soigneurs hadden, dat we zo een toffe groep hadden, dat we zo hard hebben kunnen lachen, dat ons Martine de routes heeft gemaakt en dat we zelf niets aan de hand hebben gehad.
Het was een unieke ervaring, dat nog lang zal blijven hangen en voor altijd met ons zal mee gaan.
Morgen naar de top van de M. Ventoux om de reis volledig af te maken!
LUXE!!! Luxe hebben we gehad op de voorbije 6 dagen en met luxe wilden we de laatste nacht op camping afsluiten. ge kunt kiezen zei Martine, een kleine rustige camping of een poep chique. We kozen natuurlijk voor de LUXE camping, want we hadden toch graag eens een fatsoenlijke verbinding met de Wi-Fi. Wat een LUXE hebben we met ons Martine gehad, want elke dag bekeek ze de route en bracht ze hier en daar nog een kleine verbetering aan. Zo ook nu om ons te brengen naar de luxe camping met 5 zwembaden. Voor haar natuurlijk geen luxe, want ze heeft zitten chipoteren om het stuk te herleggen.
LUXE was weer het vertrek, dat we zorgeloos kunnen doen, dankzij Eddy en Vake. De mannen ruimen alles netje achter ons op, af en toe steken we wel een handje toe. Zij zorgen ervoor dat we zonder stress kunnen vertrekken.
De oorspronkelijke rit bracht ons een vlotte aanloop, een stevig middenstuk en een rustig einde. Het was niet zo een LUXE, als de voorbije 2 dagen met een vrij vlak profiel, maar we keken er wel naar uit om terug wat klimwerk te doen. Zoals gezegd een vlakke aanloop, waar we weer snel op dreef kwamen. Er was spijtig genoeg niet de LUXE voor het autoluwe wegen te vinden in de richting waar we naartoe reden. Met momenten was het zelfs zeer druk. Het contrast met de streken van Frankrijk, waar we de eerste 3 dagen hebben gefietst en waar we de voorbije 2 dagen zijn gepasseerd kan niet groter zijn. De eerste dagen kwam je sporadisch eens een dorpje tegen en het stelde nooit veel voor. Terwijl de dorpen nu groter worden en zelfs al kleine steden ons traject kruisen. Het voordeel is wel, dat je er makkelijk een terrasje zal vinden, waar we vandaag ook niet voor zijn gestopt. Ook deze luxe kregen we niet, want we hadden nog heel wat hoogtemeters te doen.
Na een stevige klim, met zeer mooi zicht over La-côte-st-Andre en een foto-moment, volgde een zeer steile afdaling tot aan de bevoorrading. We hadden de eerste 2 collekes overleefd, met gemiddelde stijging rond de 7%. Het weer was tot dan al zeer goed geweest en het werd alleen maar warmer. Dus snel vertrekken was de boodschap.
Eerst nog dalen en dan was het klimmen geblazen. De eerste klim was weer van een serieus kaliber. Daarna een loper voor de mannen met de grote motor, gevolgd door een pittige klim. We waren blij dat we dat achter de rug hadden en de 2de bevoorrading hadden bereikt. Daar viel ons op dat we allemaal al een schoon kleurke hadden opgedaan. Hierdoor hadden we ook een nieuw lid bij. De Mustafa volgens de Kris. Gert is al zeer gebruind en hij kan doorgaan voor een man van het zuiden. Hij mankeert alleën nog e puntbaike. Kris daarentegen heeft wel al kleur op armen, gezicht en bovenbenen, maar vanaf de knieën tot de voeten is het nog een schril contrast. Zo wit als zijn poep.
Zoals reeds vermeld had Martine de route aangepast en van het punt van de bevoorrading was het niet meer het profiel als voorzien. Het was een verrassing! Wat een rit met ongeveer 1300 hm zou zijn werden het er nu bijna 1600hm. Een cadeauke van 300hm, speciaal voor ons en een korte klim van wel 20% stijging. Toch zien we ons Martine nog altijd even graag en zoals gezegd een LUXE om haar bij te hebben voor het voorbereiden van de routes. Het voordeel van het alternatief was, dat we weg waren van de drukke weg en konden genieten van de flanken van de Drôme. Met nog een paar lastige klimmetjes kwamen we eindelijk op onze LUXE camping. Veel meer LUXE dan de voorbije dagen was er niet. Enkel het zwembad was wel een welgekomen LUXE. Al de andere LUXE hadden we al 7 dagen mee. De LUXE van goed gezelschap, een leuke sfeer, goed eten, een goede verzorging,
Morgen de laatste dag van onze trip, zo snel gaat het vooruit. We zullen blij zijn als we ons doel hebben bereikt, maar stilletjes zullen we toch onze LUXE missen.
AANGENAAM!!!! Bij het slapen gaan was hilariteit troef. Vake was nog over de indeling van de huisjes bezig. Walter deelt samen met Kris en 2 andere een huisje. Vake vroeg zich toch af wie Kris was. Kris zijn lichaamstaal was zo hilarisch om te zien, dat we er allemaal de slappe lach van kregen. Zo hard zelfs dat Martine ons in de andere mobilehome kon horen. Kris kwam van zijn bed af om kennis te maken met vake. AANGENAAM ik zen Kris schatterde hij uit van het lachen.
Opstaan was ook AANGENAAM want het zonneke was er al. Ze straalde en deed ons vergeten dat we gisteren een klein buitje hebben gehad. Al zaten we toen droog op een terras. Kris vroeg toch maar voor zekerheid aan ons Vake hoes noemde kik weir, want hij zou het toch maar eens moeten vergeten. Fris was het nog wel, want aan het ontbijt was de wind duidelijk aanwezig. Gelukkig was Eddy zo slim om de tafel al in het zonnetje te plaatsen, zo werd het toch nog een beetje AANGENAAM om te zitten. Een noorderwind volgens Walter, ideaal in functie van onze route.
Omdat het zo fris was, aan het ontbijt, opteerden we allen toch om de mouwkes aan te doen. Niet zo zeer omdat we het koud zouden hebben, maar om wat op te warmen tijdens de eerste kilometers. Want snel waren ze uit en eens Louhans uit ging het tempo de hoogte in. Al snel hadden we een gemiddelde van 24km/u, een AANGENAAM tempo. We lasten een kleine pi(t)sstop om zo ons te ontdoen van overtollig vocht:). Nog wat eten en drinken en terug onderweg. Gelukkig hadden we een stop ingelast, want nu was de bevoorrading wel op tijd. Eddy en Vake hebben hun werk en ze doen dat zeker goed. We worden verwend!!! AANGENAAM.
Tijdens de bevoorrading was de wind duidelijk voelbaar, gelukkig zat deze voor ons in de juiste richting. Aangenaam ik zen Kris klonk het weer ludiek.
Terug gestart moesten we door het centrum van Bourges-en-Bresse. Dit was niet zo simpel en drukte het tempo, niet zo aangenaam om te fietsen, maar mooi om te zien. Het centrum uit en hop we waren weer weg. AANGENAAM fietsweer, klonk het weer. Wa hemme wij weë chance gehad meida weir. Want we waren in een wip aan bevoorrading nr 2. Een terraske doen, was de afspraak tijdens de 1ste bevoorrading. Martine was er niet van overtuigd dat er op de plaats van afspraak iets te vinden was. Gelukkig hadden Dimi en Kris een klare kijk over de parking en zagen ze het terraske verstopt achter een geparkeerde auto. Het fris colake smaakte, AANGENAAM zitten in AANGENAAM gezelschap. We konden rustig onze tijd nemen want met nog 27 km te gaan, hadden we wel wat tijd over. Even de mensen van Transplantoux op de bus jaloers maken en we waren terug weg. Bij het verlaten van de parking merkten Gert en Dimi dat we best niet terug zouden rijden, want de wind was fel.
Zo fel dat we het gevoel kregen, dat we niet moesten trappen en zelfs een tandje bij schakelen was nodig om het gevoel in de benen te hebben. Zeer snel waren we op de plaats van overnachting. AANGENAAM zo kunnen we de rit van vandaag en de voorbije 6 dagen in het algemeen omschrijven.
Morgen wachten er terug meer hoogtemeters op onze tocht. Een paar echte collekes zullen we moeten overwinnen om op onze bestemming te geraken.
REGEN!!!! Gisteren bij het bekijken van de routes kwam de vraag of het morgen zou regenen. We contacteerden het thuisfront om even te kijken hoe het weer ten noorden van Dijon zou zijn. Het bericht dat we kregen luidde regen, regen en regen. Niet echt hoopvol!
Bij het ontwaken was het dan ook zeer grijs. Aan de sfeer had dit geen invloed. Er werd al serieus veel af gelachen, ondanks de lichte vermoeidheid en de pijnlijke spieren. Zo leerden we weer wat nieuwe termen. Een inhanger is hetzelfde als een metgezel, al hadden er sommige onder ons wel een fout beeld bij. Walter had weer geen goeie dag. We willen hem niet meenemen als hij wel een goeie dag heeft. Want als hij op kop van de groep komt is het voor iedereen alle hens aan dek en bijschakelen. (is volgens hem NIET waar)
Het vertrek was nog droog, maar toch maar het regenjasje mee, de mouwkes en ons botten (overschoenen volgens de Walter) aan. Na 2 km voelden we al de eerste druppels. De REGEN is daar, dachten we heel stilletjes. Het bleef gelukkig bij wat gedruppel en het parcour leende om een stevig tempo te ontwikkelen. Gejaagd door de wind of was het toch de chili con carne die een extra boost gaf (deze had trouwens goed gesmaakt). Inhangen was de boodschap, zeker tot dieje mee zijn slechte benen op kop begon te rijden. Rond km 20 was er weer wat gedruppel, dat niet omgezet werd in REGEN. We waren snel onderweg, want we hebben weer op de bevoorrading moeten wachten. Eddy had het nochtans zo gezegd bij vertrek, rustig aan hè jongens, anders zijn we weer te laat want we hebben nog veel te doen. De omstandigheden waren ideaal om goed vooruit te gaan. Vlak en de wind van achter. Het bleek ook dat Dimi de foute info had door gekregen over de ligging van het traject. Want we zaten niet ten noorden van Dijon, maar al ten oosten en zelfs ten zuiden ervan. De weersvoorspellingen waren dus zeker niet acuraat en de REGEN bleef voorlopig uit.
Na elke stop was het toch weer zoeken, hoe we op de fiets moesten gaan zitten om het poepke wat te ontzien. Het tempo zat er weer goed in en op een gegeven moment vlogen we vooruit. Dit was net iets te snel. Volgens de man met de slechte benen was het Martine haar schuld. De grijze wolken maakten zelfs plaats voor zonneschijn (klein beetje) en het regende zweetdruppels. Wat we nog hebben ondervonden, is dat klimmen met een slappe lach niet echt makkelijk is. Het was het tijd dat er bevoorrading kwam en nu waren onze 2 chauffeurs wel op tijd, maar niet snel genoeg om een foto te nemen :). We dachten dat Martine haar cursus Nederlands op zijn Kris al zeer goed onder de knie had, maar toch viel ze weer door de mand. Ze moe nog veul oefene luidde het.
De wolken werden terug grijzer en zelfs donker. We zullen ons botten maar aanhouden, zei den Dimi, want het ziet er niet goed uit. Walter was ervan overtuigd, dat het niet zou regenen.
Vertrekken was niet zo simpel, de juiste cadans en zitplekje vinden was de opdrachten. Eens dit in orde was vlogen we weer vooruit. Martine heed da goe veuzien was Kris zijn uitleg voor het nagenoeg vlakke parcour. Het was leuk om de benen eens los te gooien. Tijd voor een terraske was er niet, want het begon weer te druppelen. We waren al blij om er eentje te zien, want op bijna 600km waren deze plaatsjes dun gezaaid. Kris stelde voor om toch ma deu te rije, dan zen we misschien nog druech binne. We bleven door gaan op ons elan, gemiddeld lag het tempo 5km/u hoger dan de voorbije dagen. 10km voor aankomst kreeg Dimi een sms van Eddy met de coördinaten van het terraske waar ze zaten te wachten. Het duurde blijkbaar wat lang, want op 5km voor het einde kreeg Dimi al telefoon. Het was maar om te checken of we de coördinaten gekregen hadden. Aangekomen op het terras en net besteld, begon het daar te REGENEN. Een echte bui hebben we toch kunnen vermijden. ma goe da we dae ni gestopt zen om ene te drinke. We hemme toch al chance gehad meit weir.
Onze chauffeurs, verzorgers en koks (Eddy en Vake) hebben ook vandaag iets lekkers voorzien. Het REGENDE complimentjes. Tijdens het klaar maken van het eten, was er een (verplicht) poetsmoment van de fiets. Alles blinkt terug en is klaar om morgen terug van dienst te zijn.
HOW!!! hebben we vandaag veel gehoord. Het probleem ontstond eigenlijk gisterenavond. We waren nog aan het genieten van de gratis 10 min Wi-Fi en bekeken de route van vandaag. Bleek daar een serieuze boog in te zitten, die mogelijks kon worden ingekort. Martine nam na het eten nog haar pc en begon de route te herleggen. Hoera 12 km ingekort, een lichte euforie was merkbaar bij alle fietsers.
Zo gezegd, zo gedaan, al was het zeker niet minder klimmen geblazen. De Walter had geen goed gevoel vandaag. De darmkes waren niet op punt en hij heeft zelfs de WCUP drank en reepkes genuttigd, met succes. Aan zijn benen was toch niks te merken, want op hem hebben we het meest HOW moeten roepen:). Na onze eerste col van de dag, die kon tellen (Het was een klein Bedoinke, stijgingspercentages vergelijkbaar, maar niet zo lang), kwam er een afdaling tot beneden (nogal logisch). We kwamen aan in de Marne vallei en zouden volgens de route de Marne moeten volgen via een fietspad. Walter en de lokale helden vonden het niet zo een goed idee, want het pad zou er slecht bij liggen. Na wat overleg, gingen we proberen om een alternatief te vinden tot we op de route national terecht kwamen. Serieus veel vrachtverkeer was niet aangenaam om te fietsen en we besloten toch maar terug naar de oorspronkelijke route te gaan. Om daar te geraken werd er zeer veel HOW geroepen om de weg te zoeken.
De oorspronkelijke route was wel zeer mooi om te fietsen, de staat van de weg was al bij al nog niet zo slecht. België kent zeker nog slechter stukken. Toch legde den Dimi er de pees op. Hij zat volledig in zijn ritme en peddelde goed door. Het was van te volgen en genieten van de rust langs het water was er niet echt bij. We waren allemaal blij, dat we de bevoorrading zagen. Martine vond het wel raar dat de Marne zo hoog stond, alleen had ze het bord langst het water niet opgemerkt. Hierop stond canal du Champagne-Bourgogne en was dus niet La Marne.
We waren weer iets te vroeg op punt van rendez-vous, omdat Eddy en Vake nog in de winkel waren, alé ze hadden net gedaan met winkelen en vertrokken terug op parking. We zagen ze nog net weg rijden en keerden maar weer naar ons oorspronkelijke rendez-vous. Een zeer mooi plaatsje weer om even tot rust te komen en de lachspieren te laten werken.
Terug vertrekken was weer minder fijn, Het regende ook heel lichtjes, maar niet genoeg om het regenvestje mee te nemen. Alé de Kris moest het wel mee nemen, want dan stopt het meestal mee regenen.
We volgden het kanaal nog voor een paar km en dan was het terug ferm omhoog. Toen we terug beneden aankwamen kwamen we weer een HOW moment tegen. Even een gebodsbord genegeerd, want het spel vertelde dit ook. Tot we opnieuw op de route national kwamen. We moesten links op het stuk onverhard. We zagen dit niet echt zitten, maar we hadden geen andere keuze. De Kris zijn spel zei maar 350m onverhard, wat ook klopte, maar daarna was er weer een stuk. HOW, want daar konden we niet op blijven fietsen. Alé toch maar even terug op de route national. Het tempo lag hoog, want we wilden er zo snel van af. Zo hoog zelfs, dat we weer te ver waren. HOW klonk het weer om terug te draaien en eindelijk van die drukke baan af te zijn.
Martine is ondertussen begonnen met een spoedcursus nederlands op zijn kris. Alleen heeft ze nog veel werk nodig. Aonhaeve, kesse, vowel, eijeten is een greep uit het assortiment woorden. Langs de andere kant heeft ze ons ook al een paar dingen bij gebracht. Zo weten we nu allemaal wat een korenbloem is, blijkbaar niet te vinden bij ons achter. Hier wel in overvloed aanwezig:). En als een rivier een plotse kronkel maakt, is dat een meander. De sfeer zit nog altijd goed, al kunnen de benen niet zo goed meer mee.
Na de 2de bevoorrading was het weer eens HOW. Het spel stuurde ons weer een straatje in, wat nog maar eens onverhard was. Martine had hare waypoint niet te goei gelegd op de het traject. Het lag in de wei (lees waai) en niet zo goed dus om te rijden. Eer we terug op de route waren, hebben nog wat howkes boven gehaald, vooral omdat ons Martine uit haar kram geschoten was. Ze legde er een stevig tempo op om zo snel mogelijk op route te komen. We konden bijna niet volgen. Vanaf dan was het aftellen geblazen. De hoogtemeters werden minder en de benen kregen precies vleugels. De laatste klimmetjes werden zonder problemen overwonnen en na de afdaling kregen we nog een stukje om wat tempo te rijden. We waren allemaal blij om de camping te zien.
Wat hebben we ook geleerd! Een camping municipal stelt niet veel voor. Gelukkig was het sanitair netjes in orde.Een douchke deed deugd en de maaltijd was weer goed voorbereid (met dank aan moeke).
Maar HOW we hebben de kaap van de 500km al gehaald. We zijn dus meer dan half weg:)
Morgen wordt er regen voorspelt. Minder goed nieuws, toch zijn we al tevreden met het weer dat we hebben gekregen.
