De volgende dag was ik al vroeg op. Gisterenavond had ik nog lang rondgesurft op het internet. Nog wel een uur lang had ik over crashdiëten zitten te lezen. Ik zou niet meer dan 1000 calorieën per dag mogen eten. Maar hoe moest ik nou in hemelsnaam weten hoeveel calorieën ergens inzaten? Het enige dat ik wist van voedsel was of het lekker was of niet. Met een futloos, moe gevoel loop ik de trap af richting de keuken, maar deze keer is mijn moeder nergens te bekennen. Een gele post it ligt op de keukentafel, roepend om mijn aandacht. "Ben gaan werken, liefs mam" stond erop. Dan ben ik alleen thuis. Wat zou ik eens gaan eten. Ik wandel richting de keukenkast en trek deze open. Overal zie ik al dat lekkers liggen. Snickers, marsen, chips, drop en ga zo nog maar even verder. Meteen springt het water bij me in de mond. Ik kan de smaak gewoon al proeven. Eén mars kan wel geen kwaad zeker?, denk ik bij mezelf. Meteen grijp ik er eentje uit de kast en prop deze in mijn mond. Waarom moet eten toch zo lekker zijn? Als ik er nou nog eentje eet. Ik zit waarschijnlijk toch nog niet aan die 1000 calorieën, dat kan gewoon niet. Ik sta recht uit mijn stoel en loop weer naar de kast en neem weer een mars. Ook deze werk ik vluchtig naar binnen. Laat ik nu maar iets gezonds opeten als ik zie dat ik verloopig alleen nog maar 2 marsen op heb. Ik neem de broodzak uit de kast en een pak kaas uit de koelkast. Ik neem 2 boterhammen uit de zak en leg op elk een sneetje kaas. Ook deze gaan vlotjes mijn mond binnen. Verrukkelijk. Ik hou van kaas. Oké, hoeveel calorieën zou ik eigenlijk al binnen hebben, denk ik wanneer ik mijn doel terug voor ogen zie. "Oh nee, straks zit ik al over de 1000" zeg ik helemaal in paniek. Haastig loop ik de trap op en leg mijn laptop op mijn schoot. Ik surf weer naar google en typ 'calorie inname' in. Meteen krijg ik weer een hele boel sites aangeboden. Ik klik één van ze aan en lees deze weer door. "Meestal staat het aantal calorieën dat in een bepaald product zit op de achterkant van de verpakking" lees ik. Vluchtig loop ik meteen weer naar beneden en neem het mars papiertje helemaal onderhanden. 51 gram = 230 calorieën. staat er op en ik heb er 2 op dus, 2 x 230 = 460. Oh nee, hoeveel heb ik dan wel niet in totaal binnen gespeeld. Ik mag vandaag gewoon niets meer eten. Ik heb geen andere keus. Ik mag niet falen.
Wanneer mijn soep eindelijk op is loop ik haastig terug de trap op richting mijn kamer. Ik moet weten wat een crashdieet is. Ik ga weer zitten op mijn bed en neem mijn laptop weer bij me op schoot. Ik ga weer naar google en typ nogmaals "crashdieet" in. Meteen klik ik één van de sites aan en begin deze door te lezen. "Door een crashdieet te volgen, val je op korter tijd zeer veel af, maar krijg je ook te weinig noodzakelijke voedingsstoffen binnen." stond er in het midden van de tekst. Na deze zin ben ik helemaal overtuigt. Dit zou absoluut mijn dieet worden. Ik moet gewoon zo snel mogelijk van dit dikke lichaam vanaf. Met deze gedachten sluit ik tevreden mijn laptop af en wandel vrolijk de trap af. Binnenkort zal ik gewoon mooi zijn, gewoon gelukkig zijn. Ik loop de woonkamer binnen en zie mijn moeder zitten voor de televisie. "Naar wat kijk je?" vraag ik met een smile wanneer ik naast haar ga zitten. "Het is een reportage over anorexia" zegt mijn moeder. "Echt vreselijk dat zo'n mensen hun eigen zo hard uithongeren en dat enkel en alleen maar om dun te zijn" zegt mijn moeder opgefokt. Snel knik ik om aan te geven dat ik akkoord ben en daarna kijk ik verder mee televisie. Een kwartiertje later zit ik helemaal vastgeklampt aan de televisie. Wow, wat zijn die meisjes dun zeg. Oké ik wil wel afvallen ,maar zo dun wil ik toch ook niet worden hoor. Het zijn gewoon levende skelleten. Na nog een half uurtje is de reportage gedaan. "Al goed dat jij geen anorexia hebt lieverd, dan heb ik liever dat je zoals nu wat dikker bent" zegt mijn moeder wanneer ze recht staat uit de zetel. Dikker? Meteen voel ik tranen opkomen en zo snel als ik kan verlaat ik de woonkamer. Waarom vind iedereen me dik? Huilend loop ik naar boven en zet me neer op mijn bed. "Ik haat mijn leven." zeg ik snikkend tegenmezelf. Waarom kan ik niet gewoon dun zijn zoals iedereen? Waarom moet ik net de dikzak zijn? Waarom kan ik niet gewoon eens gelukkig zijn?
Nu momenteel lig ik in mijn bed. Het verbaasd me dat mijn moeder gelooft dat ik ziek ben, want zo zie ik er helemaal niet uit. Het enige wat ik wel ben is gebroken. De scheldwoorden die ze naar me riepen, telkens brak ik. Wat willen ze eigenlijk allemaal van me? Willen ze dat ik dun ben?, want ze roepen toch telkens "dikzak" naar me. Voorzichtig stap ik uit mijn bed richting de spiegel en bekijk mezelf aandachtig. Met mijn handen grijp ik meteen naar de vetrolletjes aan mijn buik. Daarna glijden ze verder naar mijn benen en overal kan ik vet vastnemen. Ze hebben gelijk. Ik ben dik. Zoveel jaar heb ik mezelf wijs gemaakt dat ik gewoon wat steviger was. Zoveel jaar dat ik de waarheid heb onderdrukt, maar ze hebben gewoon allemaal gelijk. Meteen laat ik me neerzakken op de grond en tranen vloeien over mijn wangen. Hier moet iets aangebeuren. Ik kan niet langer zo leven. Ik sta recht en neem mijn laptop die op mijn nachtkastje ligt bij me op schoot. Ik surf naar google en tik in: "Afvallen". Meteen krijg ik honderden sites aangeboden. Ik klik één van ze allemaal aan en zie dat er allerlei verschillende soorten diëten opstaan. Het brood dieet, het Sonja bakker dieet, het south beach dieet en ga zo nog maar een tijdje door. Telkens lees ik aandachtig de uitleg die bij de soorten diëten staat. "Volgens sommigen is het Sonja bakker dieet zelfs een crashdieet" staat er als laatste regel. Crashdieet? Wat is dat nou weer. Ik ga weer naar google en tik ditmaal "crashdieet" in. weer krijg ik een hele lijst met sites en net wanneer ik er op ééntje wil klikken hoor ik mijn moeder beneden aan de trap roepen om te komen eten. Ik sluit mijn laptop dan maar weer af en leg hem weer neer op mijn nachtkastje en loop daarna de trap af richting de keuken. "Mmm tomatensoep" zeg ik glimlachend terwijl ik aan tafel schuif. "En voel je je nu nog altijd ziek?"vraagt mijn moeder lief aan me. "Neeh, het is al wat beter" zeg ik snel en daarna begin ik gulzig aan mijn lekkere soepje.
De volgende dag ben ik al vroeg wakker. Vandaag weer school. Met een zucht sta ik recht uit mijn bed en loop richting mijn klerenkast. Eeuum, wat zou ik eens aandoen? Ik neem een zwarte skinny jeans uit de kast en trek hem aan. Ik probeer hem over mijn billen te krijgen, maar oei oei. Dat ga je nu toch niet menen eah. Ik probeer het nog een keer, maar het lukt gewoon niet om de broek aan te krijgen. "Is er iets lieverd?" hoor ik mijn moeder zeggen als ze in de deuropening komt staan. "Deze broek ik te klein" antwoordt ik. "Zou je is niet beter wat gezonder eten Lotte, dat is nu al de tweede keer in een maand dat je nieuwe broeken te klein zijn en telkens is het een grotere maat" zei mijn moeder en daarna liep ze weer weg. Wat wil ze daar nou mee zeggen? Bedoelt ze nou dat ik dik ben? Meteen loopt er een traan over mijn wang. Snel neem ik een rok uit de kast en trek deze dan maar aan samen met een t-shirt. Ik loop naar mijn spiegel en zie dat de t-shirt ook al wat strakker begint te zitten, maar tjah. Hij past teminste nog. Met een zucht loop ik de trap af richting de keuken en zie mijn moeder al aan tafel zitten. "Pannekoeken?"vraagt mijn moeder. Ik knik. Zoiets kan ik toch niet overslaan. Het is mijn lievelingsontbijt. Al snel werk ik 6 pannekoeken naar binnen en daarna brengt mijn moeder me met de auto naar school. "Dat wordt weer een lange dag" zeg ik tegen mijn moeder terwijl ik haar gedag zeg. Ik stap uit en slaag daarna het autoportier toe. Ik wandel de speelplaats op en overal waar ik loop zie ik mensen staren. Ze kijken grijnzend naar me. Waarom staren ze nou zo? Het is toch niet dat ik hier in mijn ondergoed rondwandel. "Dikke pad!!" hoor ik opeens een jongen zeggen die aan de linkerkant van de speelplaats staat samen met zijn vrienden. Meteen voel ik tranen opborrelen. Ik loop de toiletten binnen en sluit mezelf op. Ik neem mijn gsm uit mijn rugzak en bel snel naar huis. "Hallo met Gerda" hoor ik mijn moeder zeggen aan de andere kant van de lijn. "Mam , ik ben het. Zou je me alsjeblieft terug willen komen opikken?"vraag ik snikkend. "En waarom dan lieverd?"vraagt mijn moeder bezorgt. "Euum, ik voel me niet zo goed. Ik denk dat ik ziek aan het worden ben" verzin ik snel. "Oké is goed. Ik ben er ongeveer binnen vijf minuutjes."zegt ze nog. Daarna leg ik af en probeer de tranen die nog steed stromen te stoppen. Nadat ik toch wat gekalmeert ben loop ik de toiletten weer uit. Ook wandel ik door de schoolpoort en zie al snel onze auto staan. Ik slenter er naar toe en stap in. "Maar Lotte toch, niet ziek worden eah" zegt mijn moeder nog steeds bezorgt terwijl ze de motor start. Ik knik, maar daarna staar ik naar buiten ,naar alle landschappen die voorbijflitsen.
Heb je ook wel eens het gevoel dat je jezelf lelijk vind. Dat je vind dat jezelf niets waard ben. Dat gevoel heb ik nu. Ik staar naar mezelf in de spiegel en zie een meisje dat een beetje molliger is als al haar vriendinnen. Een droevig meisje. Een meisje dat alles niet meer aankan. Een meisje dat alle pesterijen beu is. Ik laat me neervallen op mijn bed en barst in tranen uit. "Dikke koe!!" "Vet varken!!". De woorden spoken één voor één door mijn hoofd. Al heel mijn leven werd ik gepest. Gewoon omdat ik simpelweg wat anders was. Ik was wat breder en steviger gebouwt als iedereen, maar moest ik daarom gepest worden. En het werd alleen nog maar erger. Doordat ik me door al dat gepest zo rot voelde at ik alleen nog maar meer snoep en werd alleen nog maar molliger. Met een zucht sta ik op uit mijn bed en loop de trap af richting de woonkamer. Ik open een kastje en haal er een fotoboek uit. Ik zet me neer op de grond en blader het boek door. Ik zie mezelf met een meisje spelend in de tuin. Toen was ik nog maar zes jaaar. Ik had toen één vriendin. Ze heette Elise ,maar ze gingen verhuizen dus zo bleef ik alleen over. Meteen loopt er weer een traan over mijn wang. Waarom heb ik nooit geen echte vriendinnen gehad? "Lotte, kom je eten?"hoor ik mijn moeder vanuit de keuken roepen. "Jah ,ik kom zo!!"roep ik terug. Ik sluit het fotoboek met een zucht en leg het weer weg in de kast. Snel veeg ik mijn tranen weg en loop dan de keuken binnen. Ik zie mijn ouders al aan tafel zitten en laat me ook neerzakken op een stoel. "Mmm pizza" zeg ik luidop, wanneer ik zie wat we eten. Meteen prop ik een stuk naar binnen en even vergeet ik al de narigheid, al het vedriet.
