Heb je ook wel eens het gevoel dat je jezelf lelijk vind. Dat je vind dat jezelf niets waard ben. Dat gevoel heb ik nu. Ik staar naar mezelf in de spiegel en zie een meisje dat een beetje molliger is als al haar vriendinnen. Een droevig meisje. Een meisje dat alles niet meer aankan. Een meisje dat alle pesterijen beu is. Ik laat me neervallen op mijn bed en barst in tranen uit. "Dikke koe!!" "Vet varken!!". De woorden spoken één voor één door mijn hoofd. Al heel mijn leven werd ik gepest. Gewoon omdat ik simpelweg wat anders was. Ik was wat breder en steviger gebouwt als iedereen, maar moest ik daarom gepest worden. En het werd alleen nog maar erger. Doordat ik me door al dat gepest zo rot voelde at ik alleen nog maar meer snoep en werd alleen nog maar molliger. Met een zucht sta ik op uit mijn bed en loop de trap af richting de woonkamer. Ik open een kastje en haal er een fotoboek uit. Ik zet me neer op de grond en blader het boek door. Ik zie mezelf met een meisje spelend in de tuin. Toen was ik nog maar zes jaaar. Ik had toen één vriendin. Ze heette Elise ,maar ze gingen verhuizen dus zo bleef ik alleen over. Meteen loopt er weer een traan over mijn wang. Waarom heb ik nooit geen echte vriendinnen gehad? "Lotte, kom je eten?"hoor ik mijn moeder vanuit de keuken roepen. "Jah ,ik kom zo!!"roep ik terug. Ik sluit het fotoboek met een zucht en leg het weer weg in de kast. Snel veeg ik mijn tranen weg en loop dan de keuken binnen. Ik zie mijn ouders al aan tafel zitten en laat me ook neerzakken op een stoel. "Mmm pizza" zeg ik luidop, wanneer ik zie wat we eten. Meteen prop ik een stuk naar binnen en even vergeet ik al de narigheid, al het vedriet.
De volgende dag ben ik al vroeg wakker. Vandaag weer school. Met een zucht sta ik recht uit mijn bed en loop richting mijn klerenkast. Eeuum, wat zou ik eens aandoen? Ik neem een zwarte skinny jeans uit de kast en trek hem aan. Ik probeer hem over mijn billen te krijgen, maar oei oei. Dat ga je nu toch niet menen eah. Ik probeer het nog een keer, maar het lukt gewoon niet om de broek aan te krijgen. "Is er iets lieverd?" hoor ik mijn moeder zeggen als ze in de deuropening komt staan. "Deze broek ik te klein" antwoordt ik. "Zou je is niet beter wat gezonder eten Lotte, dat is nu al de tweede keer in een maand dat je nieuwe broeken te klein zijn en telkens is het een grotere maat" zei mijn moeder en daarna liep ze weer weg. Wat wil ze daar nou mee zeggen? Bedoelt ze nou dat ik dik ben? Meteen loopt er een traan over mijn wang. Snel neem ik een rok uit de kast en trek deze dan maar aan samen met een t-shirt. Ik loop naar mijn spiegel en zie dat de t-shirt ook al wat strakker begint te zitten, maar tjah. Hij past teminste nog. Met een zucht loop ik de trap af richting de keuken en zie mijn moeder al aan tafel zitten. "Pannekoeken?"vraagt mijn moeder. Ik knik. Zoiets kan ik toch niet overslaan. Het is mijn lievelingsontbijt. Al snel werk ik 6 pannekoeken naar binnen en daarna brengt mijn moeder me met de auto naar school. "Dat wordt weer een lange dag" zeg ik tegen mijn moeder terwijl ik haar gedag zeg. Ik stap uit en slaag daarna het autoportier toe. Ik wandel de speelplaats op en overal waar ik loop zie ik mensen staren. Ze kijken grijnzend naar me. Waarom staren ze nou zo? Het is toch niet dat ik hier in mijn ondergoed rondwandel. "Dikke pad!!" hoor ik opeens een jongen zeggen die aan de linkerkant van de speelplaats staat samen met zijn vrienden. Meteen voel ik tranen opborrelen. Ik loop de toiletten binnen en sluit mezelf op. Ik neem mijn gsm uit mijn rugzak en bel snel naar huis. "Hallo met Gerda" hoor ik mijn moeder zeggen aan de andere kant van de lijn. "Mam , ik ben het. Zou je me alsjeblieft terug willen komen opikken?"vraag ik snikkend. "En waarom dan lieverd?"vraagt mijn moeder bezorgt. "Euum, ik voel me niet zo goed. Ik denk dat ik ziek aan het worden ben" verzin ik snel. "Oké is goed. Ik ben er ongeveer binnen vijf minuutjes."zegt ze nog. Daarna leg ik af en probeer de tranen die nog steed stromen te stoppen. Nadat ik toch wat gekalmeert ben loop ik de toiletten weer uit. Ook wandel ik door de schoolpoort en zie al snel onze auto staan. Ik slenter er naar toe en stap in. "Maar Lotte toch, niet ziek worden eah" zegt mijn moeder nog steeds bezorgt terwijl ze de motor start. Ik knik, maar daarna staar ik naar buiten ,naar alle landschappen die voorbijflitsen.
Nu momenteel lig ik in mijn bed. Het verbaasd me dat mijn moeder gelooft dat ik ziek ben, want zo zie ik er helemaal niet uit. Het enige wat ik wel ben is gebroken. De scheldwoorden die ze naar me riepen, telkens brak ik. Wat willen ze eigenlijk allemaal van me? Willen ze dat ik dun ben?, want ze roepen toch telkens "dikzak" naar me. Voorzichtig stap ik uit mijn bed richting de spiegel en bekijk mezelf aandachtig. Met mijn handen grijp ik meteen naar de vetrolletjes aan mijn buik. Daarna glijden ze verder naar mijn benen en overal kan ik vet vastnemen. Ze hebben gelijk. Ik ben dik. Zoveel jaar heb ik mezelf wijs gemaakt dat ik gewoon wat steviger was. Zoveel jaar dat ik de waarheid heb onderdrukt, maar ze hebben gewoon allemaal gelijk. Meteen laat ik me neerzakken op de grond en tranen vloeien over mijn wangen. Hier moet iets aangebeuren. Ik kan niet langer zo leven. Ik sta recht en neem mijn laptop die op mijn nachtkastje ligt bij me op schoot. Ik surf naar google en tik in: "Afvallen". Meteen krijg ik honderden sites aangeboden. Ik klik één van ze allemaal aan en zie dat er allerlei verschillende soorten diëten opstaan. Het brood dieet, het Sonja bakker dieet, het south beach dieet en ga zo nog maar een tijdje door. Telkens lees ik aandachtig de uitleg die bij de soorten diëten staat. "Volgens sommigen is het Sonja bakker dieet zelfs een crashdieet" staat er als laatste regel. Crashdieet? Wat is dat nou weer. Ik ga weer naar google en tik ditmaal "crashdieet" in. weer krijg ik een hele lijst met sites en net wanneer ik er op ééntje wil klikken hoor ik mijn moeder beneden aan de trap roepen om te komen eten. Ik sluit mijn laptop dan maar weer af en leg hem weer neer op mijn nachtkastje en loop daarna de trap af richting de keuken. "Mmm tomatensoep" zeg ik glimlachend terwijl ik aan tafel schuif. "En voel je je nu nog altijd ziek?"vraagt mijn moeder lief aan me. "Neeh, het is al wat beter" zeg ik snel en daarna begin ik gulzig aan mijn lekkere soepje.
