Waarom zitten wij toch zo graag in onze kleerkast ?
Er zijn duizend en één TV programma's over de makeover van mannen en vrouwen die zich om één of andere reden niet opperbest kleden. Bij momenten is het hilarisch, maar vaak is het zielig om te zien hoe deze mensen erbij lopen. En als we dan een stapje verder gaan en een kijkje nemen in hun kleerkast, valt meestal de puzzel helemaal in elkaar.
Hoe we ons kleden geeft een goed beeld van hoe we ons voelen. De inhoud van onze kleerkast doet dat minstens evenveel. Heb jij ook 3 verschillende maatjes in je kleerkast hangen ? Eén maatje meer voor wanneer we wat zijn bijgekomen, twee maatjes groter voor wanneer we véél zijn bijgekomen (of teveel afgevallen...) en het laatste maatje voor wanneer we zijn zoals we willen zijn. Zijn we dat ooit ?
Hou van jezelf ! Dit is één van de basisvereisten om voldoening te halen uit je leven. Dit is niet alleen van belang op individueel vlak.
Op relationeel vlak is het minstens even belangrijk. Hoe kan je nou van iemand houden als je geeneens van jezelf houdt ? Hoe kan je nou als volwaardig individu een betekenis hebben binnen je relatie als je niet de kracht noch de moed vindt om je eigen zijn in alle openheid te tonen aan je partner ? Dat is toch net de kracht van authenticiteit.
De kracht van authenticiteit Over authenticiteit kan ik een heel boek schrijven. Ik heb zelf een hele lange weg afgelegd wat dat betreft. Mijn haartooi was daar het beste bewijs van. Kan je je voorstellen dat ik zelfs blond ben geweest ?! Blond, echt nepblond ! Veel echt was er niet aan, geloof me. De weinige kiekjes die er in die tijd van me genomen zijn, godzijdank, kijk ik met veel ongeloof aan. Ik zag er niet uit. Niet zozeer omdat het niet mooi was, maar omdat het niet 'ik' was.
Naast blond ben ik ook nog violet geweest, acajou, donkerbruin, gevlamd bruin-rood, helemaal rood en rood-blond. Er was maar één kleur die ik niet wilde zijn; grijs. En dat is nu net de kleur die me vandaag het meeste siert. Vandaag kijk ik uit naar mijn spiegelmoment in de vroege ochtend! Ja, je leest het goed! Ik kijk ernaar uit. Af en toe strijk ik eerst wat plooien glad voor ik echt naar mezelf kijk, maar ik kan vol overtuiging zeggen dat ik mezelf vandaag een mooie vrouw vind. Wat klinkt dat arrogant, hè.
Maar zeg eens, kan jij oprecht zeggen dat je jezelf een mooi mens vindt ? Wel, ik hoop het voor jou. Het geeft namelijk een zeer bevrijdend gevoel! Vanzelfsprekend draait het niet alleen om het uiterlijk! Maar zoals ik al liet verstaan, je uiterlijk wordt veelal bepaald door hoe je jezelf voelt, door hoe tevreden je met jezelf bent. Als je tevreden bent met wie je werkelijk bent, zowel uiterlijk als innerlijk, dan straal je dat uit. Je hebt een zelfzekere blik. Je staat er gewoon, als een stevige eikenboom in een groot bos. Dat is trouwens ook het beeld dat ik aan mijn kinderen meegeef als ze weer eens gepest worden op school. Stel je voor dat je een reuzegrote eikenboom bent, met wortels zo diep dat je onmogelijk omver geduwd kan worden, met een stam zo dik dat niemand je kan beklimmen, en met een kruin zo groot dat zelfs de grootste pestkop van de school rechtsomkeer maakt als hij hem ziet.
Kwetsbaarheid en openheid Als ik spreek over zelfzekerheid, dan heb ik het niet over zelfvoldaanheid of arrogantie. Daar waar authenticiteit en zelfzekerheid inhouden dat je in alle oprechtheid en kwetsbaarheid jezelf in de wereld zet, betekent arrogantie net het tegenovergestelde. Als je arrogant bent, dan ben je niet oprecht. In eerste instantie doe je je anders voor dan je bent. Arrogante mensen hebben altijd een bepaalde angst die ze niet willen laten zien. Ze willen zich in geen geval kwetsbaar opstellen. Doen ze dat wel, dan gaat dat vaak gepaard met een zekere mate van onechtheid.
Zo was ik een hele tijd geleden met een oude kennis in een gesprek vervat over openheid binnen relaties. Gedurende het hele gesprek had ik het gevoel dat er iets ontbrak, dat hij iets bewust niet vertelde. Er kwamen tranen, maar zelfs deze leken niet oprecht. Na heel wat vraagstelling - het begon echt wel een op coachinggesprek te lijken - kwam de aap uit de mouw. De persoon in kwestie had zijn partner meermaals bedrogen en vond het niet nodig om zichzelf daarbij vragen te stellen. Ik ben de laatste in rij om te gaan oordelen over andere mensen, maar ik ben vandaag absoluut overtuigd dat zulke dingen kunnen uitgesproken worden binnen een relatie. Dat vraagt echter veel moed en kracht, want de kwetsbaarheid die je daarvoor aan de dag moet leggen, is gigantisch. Dat noem ik authenticiteit, in alle openheid, in alle kwetsbaarheid je ziel durven blootleggen. Je mag het van me aannemen, dat is verdomd moeilijk!
Maar dat doe je wel als je werkelijk houdt van jezelf.
Wat bereik je ermee ? Wel, heb je al eens goed rondgekeken en gezien hoeveel mensen er werkelijk van zichzelf houden en zich authentiek in de wereld zetten ? Dat zijn er jammer genoeg niet veel. Niet genoeg durf ik zelfs zeggen.
De wereld waarin we leven heeft het broodnodig dat we opstaan en onze stempel zetten. De wereld heeft nood aan mensen die werken aan een positieve groei, bij zichzelf maar ook bij anderen. Persoonlijk vind ik dat het onze verantwoordelijkheid is om het beste uit onszelf naar boven te halen. We zijn allemaal mensen met een bepaalde levensweg. Ik heb ongelooflijk veel geleerd uit mijn komkommerjaren, bijvoorbeeld de periode waarin ik als een vals blondje door de wereld liep en mezelf helemaal verloochende. Het was geen reis rond de wereld, maar wel één door mijn ziel. Ik heb me mezelf bevraagd, bekritiseerd, uitgelachen, bedrogen, maar ook aanvaard, ontdekt en geopend.
Veel sterker nog, ik ben van mezelf gaan houden. En van mijn kleerkast! Maar hoe graag ik ook in mijn garderobe op verkenning ga, ik kom toch liever uit mijn kleerkast! Want weet je wat ? Het is niet alleen mijn plicht, het is ook mijn levensdoel. Door mijn eigen authentieke en eigenzinnige inbreng te doen in deze wereld raken ook andere mensen geïnspireerd. En als ook zij hun voetafdruk in de wereld gaan zetten, dan maken we samen van deze wereld een mooie en eerlijke omgeving om in te leven.
En dat allemaal omdat je van jezelf houdt! En omdat je uit je kleerkast komt!
Nu is het aan jou! Vertel eens, hoe ga jij door het leven ? Sta jij als een eikenboom te stralen in het bos van verdorde dennenbomen of verschuil jij je liever in de menigte ? Vind jij dat je mag gezien worden ? En zie je jezelf dan ook graag ? Of loop je liever weg van je spiegelmoment in de vroege ochtend ? Wat bekekent het voor jou om authentiek te zijn ? Hoe kwetsbaar durf jij je opstellen in je relatie, binnen je gezin, bij je vrienden en misschien zelfs op het werk ?
De supporters zijn qua communicatie informeel en vriendelijk, maar nemen weinig initiatief. Ze willen te allen tijden vermijden dat hun gesprekspartner gekwetst wordt omdat ze zelf als geen ander waardering nodig hebben.
Ze zijn het type mens dat altijd klaar staat voor een ander, ook al betekent dit dat ze hun eigen behoeften aan de kant moeten schuiven. Ze plezieren anderen graag en zullen het dan ook veelal met je eens zijn, ook al is dat helemaal niet het geval.
Illustratie
In mijn leven, maar ook in mij coachingsgesprekken, kom ik regelmatig wel het communicatietype supporter tegen. In groepsgesprekken blijven ze veelal op de achtergrond en in individuele gesprekken ondervind je al evenmin weerstand.
In zekere mate vond ik mezelf terug in die communicatiestijl een aantal jaren geleden. Op een bepaald moment had ik gewoon niet meer de moed of de kracht om nog veel tegenwind te bieden, noch op professioneel vlak, noch op persoonlijk vlak. Dus zweeg ik en deed ik alsof het allemaal goed was. Maar dat was niet zo!
En dat is ook weer een typische trek van de supporter communicatiestijl. Ze zijn het type klant dat urenlang met je kan kletsen over kinderen, hobby's, sport en andere activiteiten. Maar ze zijn ook de eersten die niet meer zullen terugkomen naar je zaak wanneer ze niet tevreden zijn. Ze doen dat zonder ook maar één woord te zeggen, omdat ze absoluut niemands gevoelens willen kwetsen. Ze houden niet van conflictsituaties en gaan dan ook elke discussie in die zin uit de weg.
Ze zijn eerder op zoek naar duurzame, warme en hechte relaties. Ze houden van drama en luisteren heel graag naar de verhalen van anderen. Ze zijn het type mens waarbij je je snel op je gemak zal voelen, net omdat ze zo luistervaardig zijn.
Toelichting
In de periode dat ik zelf regelmatig de supporter communicatiestijl hanteerde - omdat hij op dat moment het best bij me paste - werkte ik samen met een man die in zijn communicatie niet alleen heel direct was, maar ook zeer kwetsend en arrogant. Het was duidelijk dat hoe meer hij op zijn eigen bulderende manier zijn boodschap overbracht, hoe meer ik me verwijderde van zijn standpunt. Er was niets dat me in die tijd had kunnen overtuigen van zijn visie, behalve dan de juiste communicatiestijl.
Andere toenmalige teamleden gingen in discussie en bulderden mee. Ik hield me afzijdig en knikte dat het goed was. Maar diep in mezelf ging ik in protest, een stil protest. En ik deed mijn eigen zin.
Dat laatste stukje hoort dan niet echt bij een supporter communicatiestijl, omdat ze meestal voor de goede vrede ook doen wat hen gevraagd wordt, zodat ze gewaardeerd worden. Dat was voor mij net een brug te ver.
Hoe spreek je met hen ?
Als je met een supporter een gesprek aangaat, verzeker je er dan van dat je interesse toont in hun persoon, in wie ze zijn, wat ze doen, waar ze van houden... Supporters zijn zeer gevoelig en kwetsbaar. Het ergste wat hen kan overkomen is dat je hen compleet negeert. Ze houden helemaal niet van verrassingen, dus plan een afspraak voor je ze stoort in hun activiteiten. Stel dat je dat niet doet, dan zullen ze je zeker ontvangen, want ze willen je gevoelens niet kwetsen. Maar terwijl je daar bent, zullen ze gewoon hun activiteiten voortzetten.
Hou het gesprek rustig. Begin je te roepen, dan klappen ze volledig dicht en ben je ze kwijt. Hun nadruk ligt op gevoelens en het beste resultaat dat ze kunnen bereiken is wanneer iedereen zich goed voelt.
Gaat het over een opdracht die ze moeten uitvoeren, vergewis je er dan van dat ze uitgebreide informatie krijgen over wat er precies van hen verwacht wordt. Vergeet ook niet het hele plaatje uit te leggen. Ze weten graag hoe zij precies in het plaatje passen.
Conclusie
Net als elke andere communicatiestijl heeft de supporter zijn positieve en negatieve kanten. Ze lijken vaak afwachtend en bureaucratisch, maar als je ze de juiste tools in handen geeft, dan heb je een betrouwbaar, plezierig, zachtaardig en hulpvaardig iemand in je ploeg.
Het gaat er ook niet over hoe zij zich gedragen in de communicatie. Het draait allemaal rond hoe wij ons kunnen aanpassen aan hun stijl. En dat geldt natuurlijk voor alle communicatiestijlen. Niemand hanteert één expliciete stijl. Iedereen gebruikt wel 2 à 3 stijlen frequent. Alleen is het heel vaak zo dat we één stijl primordiaal inzetten in onze communicatie.
Het goede nieuws is dat iedereen elke stijl kan leren gebruiken. Heb je daarin interesse, laat het me dan weten. Verder nodig ik je uit om te reageren op deze post.
Ken je het type mens dat, wanneer je er een gesprek mee aangaat, kort van stof is en precies zijn energie niet wil steken in dat wat bijdraagt tot een aangenaam gesprek ? Het is net alsof ze in termen van resultaten, projecten en doelen spreken. En dat is ook zo!
De controllers praten graag "business" en maken geen woorden vuil aan dingen die niet effectief bijdragen tot resultaat. Hun communicatie is kort en effectief, tenminste dat denken ze. Want net als in elke andere communicatiestijl wordt de controllerstijl ook alleen maar goed begrepen door een controllerstijl.
Illustratie
Ik neem jullie even mee terug in de tijd naar een vergadering die ik heb gehad met een Vicepresident Sales. Het gesprek ging over een evenement dat ik in San Francisco aan het organiseren was voor onze TOP 10 klanten, grote nationale en multinationale klanten zeg maar. Terwijl ik eigenlijk de toelichting moest doen omtrent de status van het event, werd ik al gauw de mond gesnoerd en ging het plots over de vlucht die inmiddels voor alle deelnemers geboekt was. De Vicepresident vond het vertrekuur te vroeg en wilde dus dat ik het vertrek zou aanpassen naar een ander uur/datum. Maar heel het event was gebouwd rond de vluchten heen en terug, aangezien we in een strak tijdschema zaten. Hij kwam op dat moment vrij overweldigend over op me en ik heb geantwoord dat ik zou kijken wat ik nog kon doen. Maar toen ik nog niet de deur uit was, wist ik dat ik absoluut niets ging veranderen aan het programma.
In de namiddag ben ik dan teruggegaan naar zijn bureau en heb ik hem gezegd dat er niets meer kon veranderd worden aan het schema en dus ook niet aan de vluchten. Daarmee was de kous af.
Onbewust heb ik toen de controllerstijl aangenomen. Elke andere communicatiestijl had hij niet willen begrijpen. Hij wilde resultaat, op zijn manier. En ik heb resultaat gegeven, maar dan op mijn manier. Hij wist door mijn krachtige manier van communiceren dat ik niet aan zijn grillen zou voldoen. Daarmee bleef alles zoals voorzien.
Toelichting
Als je dit leest en misschien zelf ook dit type werk hebt gedaan, dan weet je dat de vluchten veranderen een onhaalbare kaart zou geweest zijn. Maar om het hem ook duidelijk te maken, moest ik mijn communicatiestijl aanpassen en in voor hem verstaanbare taal spreken.
Stel je voor dat ik was afgekomen met een hele redenering met de onderliggende emoties, dan had hij ongetwijfeld niet geluisterd. Dat boeit hen niet in communicatie. Dat betekent niet dat ze geen emoties kunnen voelen, maar wanneer het op communicatie aankomt, moet je kort en bondig blijven.
We spreken - NIET we zijn...
Om even aan te tonen dat we niet onze communicatiestijl zijn, maar gewoon spreken, rond ik het verhaal af van de Vice President Sales. Nog niet zo gek lang geleden ging ik een avondje uit. De avond begon rustig met Champagne en zeevruchten. Na het eten bleven we nog wat napraten, maar ik hoorde dat er op de achtergrond wel gedanst werd. Even later loopt er een man naast me door die een toch wel bizarre hoofdtooi droeg. Ik zag niet goed wat het was maar toen hij opnieuw naast me doorliep, zag ik duidelijk dat hij een boxershort op zijn hoofd had gezet. Die man was diezelfde Vice President voor wie ik dat Top customers event had georganiseerd.
Zie zo je maar, we communiceren in een bepaalde stijl, maar we zijn hem zeker niet.
Hoe spreek je met hen ?
De controller houdt van efficiënte communicatie. Hou het dus kort. Je kan ze aanspreken met "Hallo", "Hoi" of in een ietwat formele versie "Goedemorgen", "Goedenmiddag" of "Goedenavond". Daarna moet je tot de kern van de zaak komen. Waar wil je het met hen over hebben ? Wat wil je bespreken ? Gebruik daarvoor niet meer dan 30 seconden. Doe je dat wel, dan zien ze dat als een gebrek aan focus.
Ga een geordend gesprek aan met hen. Als zij spreken, luister jij en omgekeerd. Blijf feitelijk en resultaatgericht. Kom op tijd, niet te vroeg, zeker niet te laat. Zeg wat je van hen nodig hebt. En zeg zeker ook welk resultaat het zal opleveren.
De volgende blog gaat over de Supporter communicatiestijl, totaal anders dan de Controller stijl
De Van Dale omschrijft communicatie als de uitwisseling van informatie. Deze definitie is vrij eng omdat er zich toch veel meer afspeelt dan pure uitwisseling van informatie. Maar als je het geheel tot zijn absolute minimum herleidt, klopt het wel.
In het communicatieproces zijn er steeds 2 partijen aanwezig, de zender en de ontvanger. Wat daar tussenin gebeurt is meestal zeer onduidelijk. Heel vaak is het zo dat er "ruis" ontstaat tussen de zender en de ontvanger, zodat de communicatie niet vlot verloopt. Dat kan te wijten zijn aan omgevingsfactoren zoals lawaai, slechte verbinding, vermoeidheid van zender en/of ontvanger, enz...
Het kan ook te maken hebben met het spreken van een andere taal. Het Nederlands wordt dan misschien wel door zowel Belgen als Nederlanders gesproken, dat wil niet zeggen dat we exact dezelfde taal spreken. Wat gebeurt er dan als een Pool met een Spanjaard een gesprek aangaat ? Ofwel spreken ze een taal die ze beiden begrijpen, ofwel begrijpen ze mekaar niet (tenzij in lichaams- of gebarentaal).
Kortom, de taal die je spreekt is ontzettend belangrijk binnen het concept communicatie.
Communicatiestijlen
Wat zijn communicatiestijlen ? Je kan ze omschrijven als de taal die je gebruikt om jezelf duidelijk te maken ten opzichte van een ander. Zelfs wanneer we dezelfde taal spreken, kan het zijn dat we mekaar helemaal niet verstaan. Veelal heeft dat dan te maken met de manier waarop we onze informatie uitwisselen. Dat zijn communicatiestijlen.
Wist je dat iedereen een eigen stijl heeft om te communiceren ? Wist je dat veel misverstanden groeien uit het gebruiken van een verkeerde communicatiestijl ? Wist je dat er 4 basisstijlen zijn volgens de welke wij boodschappen verzenden en ontvangen ?
De 4 basisstijlen
Er valt veel te zeggen over de 4 basisstijlen van communicatie, niet in het minst omdat ze door verschillende personen anders beschreven zijn. In de komende blogposts leg ik elk van de 4 basisstijlen uit. Belangrijk te onthouden is dat het gaat over de manier waarop we communiceren, niet hoe we zijn. We kunnen heel bescheiden mensen zijn maar toch een zeer uitgesproken communicatiestijl hebben. En omgekeerd... Dat betekent dat wanneer je de omschrijvingen leest, je goed in je oren moet knopen dat je niet bent wat ik beschrijf, maar dat het jouw communicatiestijl is. Het is een manier waarop jij communiceert.
Bovendien kan dit afhankelijk zijn van de situatie of omgeving waarin je je bevindt. Soms ben je wat minder zeker, emotioneel wat minder sterk of juist het omgekeerde. Dit bepaalt mee wat op dat moment jouw meest natuurlijke stijl van communiceren is.
Weet ook dat je op elk moment je stijl kan aanpassen aan diegene met wie je praat. Zeker wanneer je iets meer weet over de verschillende basisstijlen heb je geen excuus meer. Je kan je dan niet meer verstoppen achter je onkunde om een andere stijl te begrijpen. Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus heeft dan geen enkele betekenis meer.
Conclusie
Communicatie is dus inderdaad veel meer dan het robotachtig uitwisselen van informatie. Heel wat factoren liggen aan de basis van goede communicatie. De volgende heb je zelf in de hand:
1. De taal die je spreekt 2. De manier waarop jij informatie uitwisselt 3. Je vermogen je al dan niet te kunnen aanpassen aan de communicatiestijl van de ander
Ik hoop je in mijn komende blogposts te mogen verrassen met je eigen persoonlijke communicatiestijl. Gebeurt dat niet, wees dan niet getreurd. Als je interesse hebt in je eigen communicatiestijl, dan kan ik je onderwerpen aan een test die bepaalt welke je basisstijl is. Maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat je aan de hand van de beschrijvingen ook al zeer ver zal geraken.
In september 2011 werd ik door een vriendin uitgenodigd om mee te gaan naar een tweedaags seminarie in Nederland, de Business Bootcamp van Open Circles Academy. Zie link: http://www.businessbootcamp.nl/
Bij onze aankomst in Nieuwegein werden we vriendelijk onthaald door het E-team, de vrijwilligers die de praktische organisatie in goede banen leiden. Loeiharde muziek op de achtergrond nog voor we de zaal binnen gingen. Bij het betreden van de zaal, dacht ik even dat ik op een andere planeet was terecht gekomen. Overal stonden mensen rond te springen en te dansen op de loeiharde muziek. Anderen hadden al netjes plaatsgenomen en keken vol ongeloof rond.
Onder luid gejoel van de tune van Rocky (http://youtu.be/NYN_eVhzsNA) werden de troepen ter orde geroepen. Met de nodige chaos ging de horde van om en bij de 1200 mensen zitten in afwachting van de aankondiging van de ster van de dag, Nisandeh Neta, oprichter en hoofdtrainer van Open Circles Academy.
De verankering van het idee
Een luid applaus kondigt Nisandeh aan. Het was duidelijk dat heel wat mensen hem reeds kenden. Nisandeh verwelkomt iedereen en introduceert zichzelf door te vertellen over zijn leven en waarom hij daar staat. En toen gebeurde het... Ik werd overmand door een ongelooflijk groot verlangen, want ook ik wilde mensen inspireren om hun leven in eigen handen te nemen. Ik wilde de mensen inspireren om het beste in zichzelf naar boven te brengen, om op hun eigen typische manier een bijdrage te doen in de maatschappij van vandaag en om van daaruit als gelukkig mens door het leven te gaan en zodanig te stralen dat anderen in hun voetsporen zouden gaan lopen.
Maar hoe moest ik daar in godsnaam aan beginnen ?
Gedurende het ganse weekend was de energie hoog, vitaal, inspirerend en ontzettend bevrijdend. Alles is mogelijk, zolang je erin gelooft! Die gedachte gaf me de kracht om mijn eigen pad te volgen.
Maar dan slaat die realiteit je met een schoenmaat 42 om je oren. Ik zat op dat moment in de diepste kloof van mijn hele leven en had nog geen flauw benul hoe ik daar moest uitklimmen. De Business Bootcamp heeft me mijn vechtlust teruggegeven. Dat ene weekend heeft me laten inzien dat de wereld nood heeft aan mensen die het voorbeeld stellen, aan mensen die op hun eigen typische manier een bijdrage doen in de maatschappij, aan mensen met idealen en dromen en aan mensen die er niet voor terugdeinzen om volledig te gaan voor de realisatie van hun droom!
De werkelijkheid breekt aan!
Het duurde nog een heel jaar voor ik ook effectief iets ging doen met de informatie die ik tijdens de Business Bootcamp had gekregen. Begin oktober was het dan weer zover! Samen met 4 andere gegadigden reed ik opnieuw naar Nieuwegein om de Business Bootcamp bij te wonen. En daar werd ik uiteindelijk stevig bevestigd in mijn beslissing om volledig te gaan voor het opstarten van mijn coachingpraktijk. Met de informatie die ik daar kreeg, kon ik er gewoon niet meer naast kijken.
Dus vandaag zit ik in volle opstart van mijn coaching praktijk Power of Change, dankzij die ene beslissing vorig jaar om deel te nemen aan een Business Bootcamp van Open Circles Academy. Mijn droom wordt realiteit en met de tools die Nisandeh me heeft aangereikt tijdens de Business Bootcamps weet ik dat ik erin zal slagen om succesvol te worden. En dat succes wil ik delen met anderen, zodat ook zij die stap zetten om het beste van zichzelf naar boven te halen!
Dagelijks worden we overdonderd met verstorende elementen zoals het rinkelen van telefoons, het gepiep van berichtjes die toekomen op onze GSM, loeiharde muziek in de wagen, collega's die om de vijf minuten aan je deur staan om een vraag te stellen, chatberichten op onze I-phone, enz...
Heb jij ook soms het gevoel dat je wel eens zou willen wegvluchten naar een plaats waar dit allemaal niet aanwezig is ? Dan heb ik goed nieuws voor je! Ik reik je nu een aantal tips aan om komaf te maken aan onderbrekingen. Maar wees gewaarschuwd, je zal er zelf aan moeten werken, want wat het in eerste instantie is, is een keuze. Jouw keuze.
Tip 1: Werk in blokken van tijd
Het streelt ons ego dat we absoluut onmisbaar zijn binnen het bedrijf of zelfs in het gezin. Maar zijn we dat ook werkelijk ? Denk je dat de wereld zal vergaan wanneer je elke dag twee uurtjes van je tijd voor jezelf reserveert ?
Stel je voor, je werkt aan een deal waarvoor je de prijsofferte zelf moet uitwerken. Ik heb in de telecomsector gewerkt en moest daar regelmatig zelf offertes voor een specifiek product uitwerken, voornamelijk VoIP. We hadden dan wel een sjabloon maar de details en de berekeningen moesten toch voor elke prospect aangepast worden.
In het begin beantwoordde ik nog braafjes de telefonische oproepen die binnenkwamen terwijl ik aan de offerte aan het werken was. Maar dat leidde tot de nodige frustraties en fouten, want je verliest je concentratie volledig wanneer je je laat afleiden door een oproep. Gelukkig nam ik altijd de tijd om de offertes nog volledig na te lezen, zodat de fouten die erin verwerkt stonden nog makkelijk konden gecorrigeerd worden.
Het werd me dus al gauw duidelijk dat dit geen goede manier van werken was, toch zeker niet voor mij. Dus besloot ik om in blokken van tijd te werken. 's Ochtends 2 uur ter beschikking om dossiers uit te werken in stilte. In de namidddag 2 uurtjes om dossiers op te volgen en klanten op te bellen. Als er afspraken waren veranderde dat schema vanzelfsprekend, want dat zat ik vaak uren op de baan en moest ik mijn taken inplannen in functie van de tijd die ik op de baan doorbracht.
Ik zeg niet dat 2 uur een absolute must is, maar het is wel van belang dat je echt voldoende tijd neemt om ongestoord aan bepaalde taken te werken. Als je bijvoorbeeld studies moet maken of teksten moet herlezen of schrijven, dan doe je dit best in totale stilte.
Tip 2: Zet je telefoon/GSM uit
Dit is een uitdaging voor de meesten onder ons, voor mij ook. Maar het is echt niet voldoende om gewoon niet te antwoorden op een oproep. Elke oproep leidt je af van je werk en zorgt ervoor dat je gemiddeld 25 minuten tijd nodig hebt om terug op het punt te komen waar je was gebleven voor je gestoord werd. Het loont op zijn minst de moeite om er even bij stil te staan, nietwaar ?
De telecomoperatoren hebben het goed bekeken. Toen de mobiele telefoon nog maar net werd uitgebracht, was deze enkel beschikbaar voor die mensen die absoluut altijd ter beschikking moesten staan of voor diegenen die bereid waren het geld ervoor te betalen. In die tijd was de aankoop van een toestel niet haalbaar voor ieder van ons.
Ik herinner me nog goed dat ik geen GSM had, terwijl ik toch vrij veel op de baan zat omdat ik in verschillende regio's teams had die ik moest aansturen. Dat was best wel vervelend toen. Vandaag denk ik er anders over. Waar is de tijd naartoe dat we enkel telefonisch te bereiken waren wanneer we thuis waren en quasi naast het toestel stonden ? Die oude telefoontoestellen lieten het niet toe dat we verder werkten in de tuin terwijl we aan het telefoneren waren. Vandaag doen we alles tegelijk. Zelfs wanneer we in bad gaan voor een uurtje ontspanning leggen we onze GSM op de badrand omdat we absoluut geen enkele oproep willen missen.
Zeg eens, ben jij ontspannen als je GSM naast je ligt te rinkelen ? Geniet jij nog van je bad wanneer wakker schrikt van het piepen van je GSM omdat je een SMS ontvangt ?
Het is nochtans heel simpel. Zet dat toestel uit! Niet voor altijd natuurlijk, maar spreek af met je omgeving wanneer je bereikbaar bent. Zit je bijvoorbeeld altijd in de wagen tussen 17 en 18u30, spreek dan af dat je bereikbaar bent op dat moment. Ben je altijd op kantoor tussen 10 en 12 uur, verwittig je omgeving dan dat je op dat moment mag gestoord worden.
Wil je het toestel niet helemaal uitzetten, om welke reden dan ook, zet het dan op "stil" zodat het je niet stoort wanneer je een oproep of een bericht binnenkrijgt. Het flikkeren van een lichtje is voldoende om je af te leiden van je werk. Kan je dat niet uitschakelen, leg dan je toestel weg, uit het zicht.
Tip 3: Laat je niet verstoren door Email, Facebook, Twitter enz...
Het is toch zo verleidelijk om de hele dag je emails te lezen en te beantwoorden, te chatten op Facebook en berichtjes te posten op Twitter. Maar wat bereik je ermee ?
Onze maatschappij is geëvolueerd naar een online wereld waarin het niet meer nodig is om oog in oog met mensen te staan om met elkaar te spreken. Alles gaat veel sneller omdat we altijd en overal "geconnecteerd" zijn met elkaar. En dat is OK! Ik wil helemaal geen oordeel vellen over het bestaan van al deze Social Media mogelijkheden.
Alleen kan je er enorm veel tijd mee verliezen. Voor je het weet ben je twee uur verder en ligt je werk op je te wachten. Ik ben nooit een voorstander geweest om Facebook en andere toe te laten op de werkvloer, tenzij je ze professioneel gebruikt om het bedrijf vooruit te helpen. Maar laat ons eerlijk zijn, in hoeveel gevallen worden deze tools gebruikt voor het bedrijf eerder dan voor onszelf ? Maar het kan ook anders.
Als je je als ondernemer laat afleiden door deze tools, verlies je heel wat waardevolle tijd. Tijd die je kan investeren in het verbeteren van je website, het uitbreiden van je netwerk, het bellen van potentiële klanten,
Dus beperk die tijd tot het absolute minimum. En als je echt wil praten met iemand, ga dan in verbinding met hem of haar. Het is zoveel mooier en oprechter om zelfs maar een half uurtje met elkaar door te brengen dan twee uur op facebook te chatten.
En nu jij!
Hoe doe jij het ? Hoe slaag jij erin om ongestoord te werken ? Als je bijkomende tips en tricks hebt, laat het me weten! Ik sta altijd open voor andere manieren die het me nog makkelijker maken om in deze tijd van onderbrekingen aan de slag te gaan! Klik op "reageer" of laat een berichtje na in mijn gastenboek.
We leven in een tijdsgeest waarin onderbreking centraal staat. Er gaat geen moment voorbij of we worden gepord door één of andere actie, zij het een telefoon die rinkelt, een mailbox die piept of een radio die speelt. Het is verdomd moeilijk om vandaag nog rust en stilte te vinden in ons dagdagelijkse leven. Het is al even moeilijk om ons te concentreren op slechts één activiteit.
Multitasking is dan ook voor velen onder ons een absolute hobby geworden. We doen niet liever dan met 25 dingen tegelijk bezig zijn. We geven borstvoeding, maken eten, telefoneren en spreken met onze twee andere kinderen tegelijkertijd. En dan staan we ervan versteld dat geen van al die dingen nog werkelijk goed gaan... We roepen op onze kids dat ze stil moeten zijn, vloeken op het eten dat aangebrand is maar blijven wel in gesprek en houden de baby aan de borst. Waar gaan we naartoe ?
Onlangs was ik met een student aan het praten die voor zijn tweede zit aan het studeren was. Hij vertelde me dat hij een fervente multitasker was. Hij studeerde terwijl de muziek loeihard speelde, had zijn laptop naast hem openstaan op de tafel en wist terwijl nog smsjes te sturen naar zijn kameraden. Ik stelde me de vraag hoe ik het zelf had gedaan in mijn studententijd. Mijn studeermomenten zagen er heel anders uit. Ik had absolute stilte nodig, mocht geen enkele storende factor op mijn tafel staan hebben en sloot me volledig af in mijn kleine cocon. Het verschil is, ik heb het wel gehaald, met vlag en wimpel zelfs.
Dus is het eigenlijk wel nuttig, al dat multitasken ? Neen, absoluut niet. We spreken trouwens eerder van switched tasking. Multitasking is een utopie. Ons brein is niet gemaakt om meerdere dingen tegelijk aan te kunnen. We 'switchen' constant tussen verschillende taken of activiteiten, vandaar switched tasking.
Vertel eens, heb jij ervaring met multitasking ? Zoja, vind je dat het je werkelijk vooruit helpt ? Gaat je werk zoveel sneller vooruit dan wanneer je met de nodige focus serieel zou tewerk gaan ? Ik moet de eerste mens nog tegenkomen die werkelijk gelooft in multitasking. Meestal legt multitasking gewoon extra druk op onze schouders waardoor het nog meer verlammend werkt. Dat is in elk geval mijn ervaring.
Persoonlijk ben ik het type dat graag veel te doen heeft. Ik ben een bezige bij, mag je wel zeggen. Vroeger stoorde het me ook helemaal niet om overweldigd te worden door een hoeveelheid werk die eigenlijk niemand in zijn eentje aankan. Ik bleef maar voortgaan. Die extra druk was voor mij niet echt een probleem. Maar op een bepaald ogenblik is dat helemaal veranderd. Raar maar waar, vanaf de geboorte van mijn eerste kind ben ik meer de rust gaan opzoeken en dus eerder serieel gaan werken. Het ene na het andere. In het begin was dat best frustrerend, want het gaat niet allemaal zo goed vooruit als het zou kunnen vooruitgaan wanneer je aan multitasking doet. Dat dacht ik toch. Maar niets is minder waar.
Er zijn wetenschappelijke onderzoeken gedaan om te zien of multitasking voordelig al dan nadelig was voor de productiviteit en de kwaliteit van het geleverde werk. De resultaten waren duidelijk. Er werd een IQ test gedaan door verschillende testpersonen. Nadien ondergingen diezelfde mensen opnieuw een IQ test maar dan met onderbrekingen. De onderbreking was dat hun GSM zou rinkelen, maar dat ze niet mochten antwoorden. Eén enkele oproep leidde tot een daling van gemiddeld 10 punten op het resultaat van de IQ test. Met andere woorden, een persoon die zonder onderbreking een score van 110 had, had op diezelfde test met onderbreking slechts een score van 100 punten. Een andere groep van mensen heeft diezelfde test gedaan, maar dan werd de onderbreking door de GSM vervangen door een pauze waarin ze een jointje mochten roken. Resultaat: gemiddelde daling van slechts 4 punten! Dat is dus beduidend minder dan wanneer er een onderbreking was door een oproep die niet mocht beantwoord worden.
Maar wees nu eens eerlijk, hoe vaak word jij onderbroken tijdens je werk ? Hoe vaak klopt er iemand op jouw deur om een vraagje te stellen. Weet je dat het ons gemiddeld 25 minuten kost om terug te geraken op het punt waar we geëindigd waren na een onderbreking.
Als ik dan weer even naar mezelf kijk, kan ik dit alleen maar volledig beamen. Ik schrijf graag, dat heb je al door... Maar schrijven kan ik echt alleen wanneer ik helemaal alleen ben of wanneer ik me afsluit van mijn omgeving. Ik werk volop programma's uit voor mijn coaching praktijk, werk volop aan de keynote speech die ik op 17 november zal geven, enz... Wanneer ik onderbroken word in dat schrijven, ben ik vaak volledig de draad kwijt. Ik geraak dan helemaal niet meer in de flow van het schrijven zonder me eerst weer helemaal te focussen op wat ik aan het schrijven was. Zo heb ik nog oneindig veel voorbeelden van het effect van onderbreking tijdens het werk. Maar ook in het gewone huiselijke leven kan ik er over meespreken. Hoe vaak gebeurt het me niet dat ik aan het vuur sta, onderbroken word door een vraag van de kinderen en compleet vergeet welke maaltijd ik ook alweer aan het klaarmaken was. Dat kan vanzelfsprekend ook een teken van seniliteit zijn, maar ik geloof toch liever dat het aan de onderbrekingen ligt.
Kortom, the era of interruption waarin we leven leidt alleen tot minder productiviteit en heeft zelfs een negatief effect op de functionaliteit van de hersenen. De kwaliteit van onze hersenen gaat erop achteruit, stel je voor! Ik zou dan ook aanraden van niet meer aan multitasking te doen.
Wat moet je dan wel doen ? Wel daar heb ik het in mijn volgende blogpost over. Er zijn een aantal tips en tricks die je kan toepassen om van het multitasken bevrijd te worden. Maar de keuze ligt sowieso bij jou. Jij bepaalt of je blijft meedraaien in "the era of interruption" of dat je beslist om er komaf mee te maken.
Ik heb mijn beslissing genomen. Wat zal jij doen ?
Je hoort het zo vaak zeggen door ondernemers die al een tijd
in het vak zitten, ze zijn nog steeds tevreden dat ze die keuze gemaakt hebben.
Of toch niet ?
Wel, het hangt er ongetwijfeld van af waarom je er in de
eerste plaats al mee begonnen bent.
In de huidige economie lijkt het voor velen onder ons een
absolute NO CAN DO om vandaag nog een eigen business uit de grond te stampen.
Toch zijn er nog steeds mensen die het wel degelijk doen. Waarom dan ? Is het
economische klimaat voor deze durvers dan zoveel beter dan voor al die anderen
? Neen, dat is het niet.
Als we met een verlangen zitten om een eigen creatie uit de
grond te stampen, dan is dat veelal om meerdere redenen.
Hieronder beschrijf ik enkele van die redenen.
Onafhankelijkheid
Het woord zegt het zelf, we willen ons eigen ding doen.
Veelal heeft dit betrekking op het niet willen afhankelijk zijn van iemand die
je vertelt wat je hoort te doen. Het kan
ook zijn dat je geen resultaten wil boeken voor jouw werkgever, maar wel voor jezelf.
Sommige mensen krijgen het mee vanuit hun opvoeding. Ze worden groot gebracht
in een omgeving van middenstanders bijvoorbeeld.
Fulfillment
Het gevoel van vervulling in je job is onwezenlijk leuk. Het
wordt door ieder individu anders ervaren, maar veelal voelt aan het alsof je
voor 100% gelukkig bent. Toch minstens voor even... Want vervulling in je job
betekent niet dat je in al je levensgebieden evenveel voldoening hebt. Als je
helemaal voldoening haalt uit wat je professioneel neerzet, heb je natuurlijk
al een flinke eerste stap gezet. Voldoening halen uit je eigen creatie biedt
zoveel meer plezier dan wanneer je meewerkt aan andermans creatie. Het voelt net
als de voldoening die je haalt uit het opvoeden van je eigen kinderen wanneer
je kinderen bij het slapen gaan in je oor fluisteren dat ze van je houden. Er
is geen grotere voldoening dan dat!
Financiën
Vandaag zijn er nog weinig mensen die enkel voor de
verdienste in een zelfstandig statuut stappen. The glory days are over, mag je
wel zeggen. Het economisch systeem werkt anders dan bijvoorbeeld in de tijd
toen je nog met een beetje spaargeld een flinke duit kon verdienen door de
juiste beleggingen te doen. Ook de immobiliën zijn niet meer wat ze vroeger waren.
Door de torenhoge prijzen die vandaag aangerekend worden voor veruit de meeste
basisproducten, kan je er nog maar weinig winst mee maken.Bovendien is het voor
de meesten onder ons hard werken als zelfstandige, vaak zelfs zo hard dat we onszelf
al vaak de vraag gesteld hebben waarom we het eigenlijk nog doen ? Voor het
geld is het dus meestal niet vandaag.
Waarom dan wel?
Contribution
Je kan het draaien en keren zoals je wil, maar velen onder
ons starten vandaag hun zaak op voor heel wat andere redenen dan alleen maar
geld. Het valt me op dat wij als mens een andere nood hebben dan het pure
zakendoen. Onze beslissing om over te schakelen op het zelfstandige statuut
wijst heel vaak op een zekere visie die we hebben op het leven. De visie om
onze persoonlijke bijdrage te doen in de wereld van vandaag komt onherroepelijk
voort uit de ontwikkeling van ons bewustzijn.
Heel vaak is het zo dat die beslissing genomen wordt nadat
we een betekenisvolle gebeurtenis hebben beleefd. Maar vaak speelt dat brandend
verlangen al veel langer mee, maar laten we ons beperken door onzekerheden
enz...
Onlangs had ik een gesprek met iemand die al heel zijn leven
lang in hetzelfde bedrijf tewerk is gesteld. Hij heeft in zijn carrière een
expertise opgebouwd die hem toelaat om de nodige ruimte te nemen in zijn job.
De resultaten moeten er echter nog steeds zijn, dus het is bij momenten hard
werken geblazen.Omdat ik zelf al geruime tijd met het idee aan het spelen was om
mijn carrière een volledige andere wending te geven, los van de risico's dat
dit met zich meebrengt, stelde ik hem de vraag of ook hij er nooit aan had
gedacht om zijn expertise op een andere manier te benutten, nl. als zelfstandige.
Zijn antwoord was: "Neen" gevolgd door "Ja, ik heb er over
nagedacht, maar nooit is het in me opgekomen om ook effectief de stap te zetten".
Toen ik hem vroeg waarom hij nooit verder was gegaan, antwoordde hij dat het
teveel rompslomp met zich zou meebrengen. Bovendien zou hij zijn "getrouwheid
aan het bedrijf" volledig verliezen. Jarenlang was dit één van redenen
waarom ik binnen éénzelfde bedrijf werkte. 12 jaar heb ik als bediende gewerkt
binnen een onderneming die 16.000 mensen tewerkstelde. Ik zocht zekerheid. Zo slecht
is het daar toch niet, was mijn excuus. En dat was inderdaad zo. Het was een
goede werkgever die niet zo slecht betaalde voor wat we moesten presteren.
Maar voor mij moest er meer zijn. De afgelopen 10 jaar ben ik
niet gestopt met studeren. Het was mijn zoektocht naar de betekenis van mijn
leven. Vaak begreep ik zelf niet waarom ik steeds weer geboeid raakte door een
andere materie. Vandaag zie ik eindelijk het hele plaatje.
Connecting the dots... de rode draad
De rode draad in mijn carrière (en leven) is dat ik een
bijdrage wil doen in de maatschappij, hoe klein of hoe groot ook. Lang dacht ik
dat dit alleen maar op een financiële manier kon gebeuren. Ik gaf geld aan
goede doelen, trachtte hier en daar wat te verzamelen voor rampfondsen en heb
zelfs mijn diensten ter beschikking gesteld voor een minimaal bedrag dat
wederom aan een goed doel werd gegeven. Dus ja, ik heb altijd bijgedragen.
Maar bijdragen kan ook op een andere manier. We beseffen
vaak niet wat het voor een ander kan betekenen als we onze eigen kennis en
ervaring delen met hen. Toen ik voor het eerst met deze blog startte en hem
deelde via facebook, kreeg ik heel wat dankwoorden. Wat ik neerschreef in mijn
blog, werd door heel wat mensen gewaardeerd omdat ook zij er wat van konden
leren. In gesprekken overkomt het me al even vaak dat ik bij wijze van spreken
de juiste vraag stel op het juiste moment aan de juiste persoon. Eerlijkheid
gebiedt me te zeggen dat ik dit niet altijd even bewust doe. Mijn directe
aanpak schrikt dan ook sommige mensen af, maar meestal slaat het dan om in
dankbaarheid omwille van mijn visie op het onderwerp van het gesprek.
Toen ik een geruime tijd op facebook poste dat ik veel geld
wil gaan verdienen, kwam daar heel wat reactie op, niet in het minst vanuit
mijn nabije omgeving. De facebook post werd helemaal verkeerd begrepen. Ik
grijp bij deze dan ook graag de kans om dit even recht te zetten.
Mijn doelstelling is nooit geweest om rijk te worden om veel
geld te kunnen verspillen. Wat is rijkdom trouwens ? Ongetwijfeld heeft
iedereen daar een andere visie op. Persoonlijk vind ik het mijn taak om bij te
dragen in de wereld. Iedereen heeft de mogelijkheid om de wereld te verbeteren,
ieder op zijneigen manier. Wanneer ieder van ons begint met een bijdrage te doen
binnen onze eigen beperkte kring, dan raken we de levens van heel wat mensen.
Maar het gaat verder. Als we erin slagen om deze mensen te inspireren
hetzelfde te doen, vanzelfsprekend ook op hun eigen manier, dan wordt deze
kring van mensen die geraakt worden al heel wat groter. Heb je er al eens over nagedacht
wat dit zou kunnen betekenen als we dit allemaal met de nodige kracht en
overtuiging doen ? Zouden we dan de economie kunnen omkeren ? Misschien kunnen
we zelfs de honger uit de wereld helpen. En dat door die ene kleine
persoonlijke bijdrage die we binnen de mate van het mogelijke allemaal kunnen
doen.
En daarmee komen we tot die ene, voorlopig laatste, dot. Er
is geen einde, noch een begin. Elk einde is een nieuw begin. Dus laten we komaf
maken met onze zogenaamde beperkingen. Laten we ze gebruiken als eerste dot van
een reeks dots die een nieuw begin voorstellen. En laten we met die dots geschiedenis
schrijven door allemaal onze bijdrage te doen, onder welke vorm dan ook. Niets
geeft meer voldoening dan het zien van een mooi resultaat door je eigen
bijdrage. Niets is meer motiverend dan zulk een resultaat. Met de nodige
motivatie en vastberadenheid slaag je er sowieso in om van je eigen kwaliteiten
je eigen creatie te maken. Met je eigen creatie kan je los van alles en
iedereen de wereld een heel stuk interessanter maken. En zodra je daar in
slaagt, word je er ongetwijfeld rijkelijk voor betaald. Overvloed geeft je de
mogelijkheid om nog meer bij te dragen, zodat je nog meer betekenis geeft aan
je leven.
En dat is ongetwijfeld de belangrijkste reden waarom ik mijn
eigen coaching praktijk uit de grond stamp vandaag. Ik wil simpelweg een betekenisvol
leven leiden.
Heb jij ook een eigen zaak opgestart ? Of wil je dat nog doen ? Laat me dan weten waarom jij eraan begint. Wat is jouw motivatie om een eigen zaak te runnen ?
Vanochtend gingen we wandelen met Buddy, onze Golden Retriever van 9 maanden oud.
Zalig toch, wat hebben we een geweldige zomer gehad dit jaar! De zon heeft overvloedig geschenen, waardoor we de gevel van het huis, alsook de ramen, deuren en poorten volledig hebben kunnen behandelen. Bovendien is het dak proper gemaakt en behandeld met een produkt om het proper te houden en is de tuin volledig aangelegd en onderhouden.
Toch slagen de mensen er nog steeds in me te verbazen met hun negativiteit over onze zomers. Weet je wat ? Mijn kinderen hebben de hele zomer kunnen buiten spelen. Elke dag hebben we steevast een wandeling gemaakt met Buddy. En ja, het heeft ook geregend. Voor de critici onder ons, deze boodschap: We wonen in België, niet in Zuid-Europa. Wil je een middelands zeeklimaat, verhuis dan naar het Zuiden. Blijf je toch in België, dan moet je het stellen met het belgische zeeklimaat dat garant staat voor onstabiel weer. Hoe dan ook, stop met mekkeren over het weer! Er zijn echt wel interessantere onderwerpen te bespreken.
Het gesprek met Warre de tuinman bijvoorbeeld...
Tegen het einde van onze wandeling liepen we langs een grote moestuin waarin een oudere man aan het werken was. Zalig, al die groenten die met behulp van wat zon, water en verzorging vanzelf uit de grond komen. Er is toch niks mooier aan de natuur dan het proces van ontstaan, groeien en vergaan (om wederom te ontstaan). Waar maken wij ons als mens in godsnaam toch druk om ? We volgen hetzelfde proces. We ontstaan net als de groenten uit een zaadje dat zorgt voor bevruchting in een gezonde omgeving, we groeien op om wederom in de aarde te worden opgenomen. Ook wij zijn voeding voor de aarde. Het grote verschil tussen ons allemaal is hoe we als mens in de wereld staan.
Vanmorgen heb ik een ongelooflijk mooi voorbeeld gezien van de overvloed die de aarde ons biedt. Ik zei vol bewondering aan Warre, de tuinman van dienst, dat hij toch wel een zeer mooie en grote moestuin had. Het was de start van een monoloog die mij in elk geval heeft aangezet tot nadenken. Warre liep over van de passie over zijn moestuin en heeft ons zelfs uitgenodigd om een kropje sla mee te nemen. Hij nodigde ons uit om zijn "hof" te betreden om de sla in ontvangst te nemen. We hebben een half uur begeesterd geluisterd naar Warre die vertelde over zijn groenten, over hoe hij voor heel de buurt zorgt door zijn teveel aan groenten weg te schenken aan wildvreemde mensen die voorbij zijn tuin wandelen. Hij heeft ook verteld dat zijn vrouw het maar niets vond dat hij zo vroeg van start ging elke dag. Warre staat elke dag op op 5u30, vroeger mag hij niet van zijn vrouw, maar eigenlijk ligt hij dan al 1,5 uur in zijn bed rond te draaien. Hij gaat ook vroeg slapen, maar zelfs wanneer het een keertje later wordt, staat hij nog steeds zo vroeg op. Hij werkt alleen nog in de voormiddag, de namiddag is voorzien om met zijn vrouw op stap te gaan. Warre is een man van de wereld. Hij heeft de WOII nog meegemaakt. Hij is geboren in 1936, maar ziet eruit als iemand die net met pensioen is gegaan. Hij loopt over van de positiviteit en is ontzettend gul. We zijn uiteindelijk naar huis gegaan met een emmer volgepropt met twee grote kroppen sla en drie ramenaswortels!
Het hoeft geen betoog, Warre is een groot voorbeeld voor ons allemaal. Deze overvloed is op wereldschaal ook haalbaar. Elk continent of elk land heeft wel zo zijn specificiteit, zijn kwaliteit, zijn vermogen iets te produceren waar iedereen baat bij heeft. Waarom passen we dat dan niet toe ? Noem het egoïsme, grootheidswaanzin of kortzichtigheid, het is duidelijk dat de wereldleiders van vandaag andere prioriteiten hebben dan de mensheid voorzien van voeding. Ik zou graag onze wereldleiders een keer mee op sleeptouw nemen. Ik zou hen graag een keer in kontakt brengen met de man in de straat. Velen onder ons bezitten zoveel wijsheid die veelal binnenshuis behouden blijft. Kijk naar Warre. Hij geeft de voorkeur aan het weggeven van zijn groenten die hij met veel liefde heeft geteeld, eerder dan deze te behouden om ze uiteindelijk op de mesthoop te moeten gooien. Dat kunnen wij allemaal! Ieder van ons bezit de kracht en de wijsheid om iets van zichzelf in de wereld te zetten, zonder daar noodzakelijkerwijs munt uit te slaan. Al geef je de eieren van je kippen weg, zoals ik, je kan altijd geven, onvoorwaardelijk. Dus zeg ik, overvloed is er sowieso. Je moet ze alleen durven delen met anderen.
De flinterdunne grens tussen zelfvertrouwen en arrogantie...
Ken jij het verschil tussen zelfvertrouwen en arrogantie ? Heb jij al eens met die flinterdunne grens die zich tussen deze beiden bevindt geflirt ? Ik wel. Het ging als volgt.
Afgelopen weekend gingen Erwin en ik op verkenning. Ja, je leest het goed, op verkenning. Wat viel er dan zoal te verkennen ? Wel, jaarlijks gaat Erwin met zijn fietsbuddies een weekendje op stap, gezellig onder de mannen, geen vrouwen toegelaten. Hij is niet alleen materiaalverantwoordelijke, maar ook nog eens diegene die de route moet uitstippelen. En net daarom gingen we op verkenning.
Moet je weten dat het voor mij al verschrikkelijk lang geleden was dat ik een MTB parcours had afgelegd op een mountainbike. Ik had het in mijn leven amper tweemaal gedaan. De eerste keer vond ik er echt niets aan, ik geraakte maar niet vooruit met die huurfiets, het zand was pokkedroog en ik had net zo goed thuis op een hometrainer kunnen fietsen. De afgelegde afstand zou evenwaardig geweest zijn, de inspanning des te minder. Ik baalde want ik was met een aantal "anciens" op stap die zich natuurlijk in een mum van tijd losreden van al de derderangs MTB'ers. De tweede maal ging ik samen met een bende vrouwen MTB'en in de Ardennen. Toen is het me wel goed bevallen. Het was een modderig parcours, met als gevolg dat ikzelf eerder zwart dan blank was na de rit. Zelfs mijn ondergoed was besmeurd met modder. Maar het was leuk geweest. Door de regen hadden mijn banden meer grip op het parcours en geraakte ik er vlotter doorheen.
Dus met veel goede moed en de beste intenties stemde ik in met dat verkenningsweekend.
Zaterdagochtend, klaar voor de start, of toch niet ? Hoe dan ook, we ontbijten, pakken onze spullen en springen in de auto op weg naar de Nederlandse Voerstreek. Wat een mooie regio. Zeer toeristisch maar het is één van de weinige plekken waar het toerisme me helemaal niet stoort. We zoeken ons hotel op, Best Western hotel in Slenaken, maken ons klaar om met de mountainbike een eerste rit te gaan doen, gaan eerst een hapje eten en dan beginnen we er eindelijk aan. We starten aan onze route van om en bij de 30 km, ikzelf niet goed beseffende dat deze wel eens heel zwaar zou kunnen worden.
Redelijk onzeker begin ik aan de afdaling en dan hupsakee een stevige helling op. Mijn lieve deugd, ik schakel terug, nog verder terug, nog een kleinere versnelling tot ik helemaal op het kleinste platform ben teruggeschakeld. Op de allerkleinste versnelling rijd ik uiteindelijk helemaal naar boven, hete zon op mijn lichaam, mijn strottenhoofd dat helemaal dichtgeknepen wordt door de warmte maar ik geraak aan de eerste top van de helling. Het was een eindeloze rit. De moed zakt me in de schoenen, de tranen staan me naderbij dan het lachen. We stoppen even om op adem te komen, vanzelfsprekend, anders was ik ongetwijfeld in de tweede helling gewoon doodgevallen. Erwin zegt dat hij het hier zo mooi vind... Daar merk ik helemaal niets van, zeg ik een beetje nukkig tegen hem. Natuurlijk is het daar mooi, maar ik moet zo geconcentreerd op die fiets zitten en mijn ademhaling onder controle houden, dat ik vergeet te kijken naar de omgeving.
Het zweet staat me nog in de schoenen. Dit was nog maar de eerste helling! Als er nog enkele van dit formaat bijkomen, kan Erwin me na de tocht terug aan mekaar puzzelen. We staan dus aan de start van de tweede helling. Op het eerste zicht alweer een ongelooflijk straffe helling die eindeloos lijkt te zijn. Ik vraag nog of dat daar de horizon is, is dat het hoogste punt ? Maar daar kan geen pasklaar antwoord op gegeven worden. Dus beslis ik om al mijn moed bijeen te rapen, terug met mijn pijnlijke derrière op het zadel te kruipen en gewoon naar boven te fietsen. Grandioos! Dit was een fluitje van een cent! De helling was niet half zo zwaar als ik dacht dat ze zou zijn. Ik herleef en krijg er weer helemaal zin in.
Vol goede moed fietsen we verder. En dan komt de volgende helling eraan... Oh my God, ik fiets de ziel uit mijn lijf, schakel gestaag van groot naar het allerkleinste om uiteindelijk trillend op mijn benen en volledig buiten adem de top te bereiken. Heel wijs besluiten we om even te gaan zitten op een bankje om op adem te komen. Vooral ik zat helemaal door mijn krachten, ik had het plezier en genoegen om bij momenten een tweede keer diezelfde heerlijke uitsmijter die ik tijdens de lunch had opgesoupeerd te mogen wegslikken. Het leven stroomde uit mijn lichaam. Ik voelde me als een fietsband die lek was gereden, platte tube, zo noemden we dat vroeger. Veel platter kon ik echt niet meer zijn.
Moet je weten dat mijn basisconditie nog niet eens zo slecht is. Ik heb zelf sportles gegeven, à rato van 12 uur per week, waaronder een stukje conditie- en krachttraining. Ik liep in mei nog vlotjes bijna 7 km aan een redelijk tempo. Maar elke sport is anders. Elke sport gebruikt andere spieren. Bovendien heb je een andere techniek nodig bij het ademhalen. Veel sprake van techniek was er niet tijdens mijn MTB tocht, ik probeerde gewoon zoveel mogelijk lucht in mijn longen te krijgen en dat was op zich al een hele uitdaging. Needless to say, mijn eerste rit zat erop na pakweg 13 km. Een beetje moedeloos, maar tegelijk met hernieuwde energie namen we na rijp beraad een kortere weg en kwamen we vroeger aan bij het hotel.
De hellingen waren steil en grillig, de afdalingen waren nekbrekende single tracks die me ontzettend veel angst inboezemden. In de beschrijving van de route stonden 2 sterretjes, wat zoveel betekent als een beetje ervaring is meegenomen. En hoe mooi de omgeving daar ook was, de quotering van de route kwam niet overeen met de moeilijkheidsgraad van de hellingen en afdalingen. Op bepaalde of zeg maar de meeste stukken had je meer nodig dan een beetje ervaring. Dus prijsde ik mezelf gelukkig met de geleverde prestatie, in het achterhoofd houdende dat ik deze route na wat extra training zeker ga overwinnen. De rest van de dag en avond genoten we nog na van onze inspanning en met veel goesting keken we uit naar onze tweede MTB route die we op zondag zouden gaan verkennen.
Zondagochtend, vrij laat in de ochtend, nog net op tijd voor het ontbijt worden we wakker en maken we ons klaar om ons terug onder de levende zielen te begeven. Vandaag gaan we de blauwe route doen, eentje van 25 km en alweer 2 sterretjes. Ik ben er klaar voor! We rijden naar de start van de route die zich in de Belgische voerstreek bevindt en springen op onze fiets. Hey, dat gaat vlot! Mijn stevig ingepakte derrière voelt nog wat pijnlijk aan, maar met de benen gaat het zeer goed. Ik heb geen verzuring en de vermoeidheid is helemaal weggetrokken.
Erwin rijdt bij single tracks altijd vooraan, zodat ik zijn spoor eventueel kan volgen. Je moet namelijk sporen kunnen lezen bij het MTB'en. Kaartlezen alleen is niet voldoende. Het parcours is best wel technisch bij momenten en fysiek vraagt het heel wat van me. Na enkele hellingen en afdalingen die ik tot een goed einde breng, komen we aan een fikse helling waar geen einde aan lijkt te komen. Ik fiets en fiets en fiets maar haal de top niet. We stoppen even om op adem te komen. Ik was niet naar de Voerstreek gekomen om mijn laatste dag te beleven. Vroeger zou ik doorgefietst zijn, gewoon omdat ik niet wilde opgeven, los van wat dit met mijn lichaam zou gedaan hebben. Maar vandaag luister ik naar mijn lichaam en dat zegt heel duidelijk dat ik met mijn grenzen aan het flirten ben.
Eens op adem gekomen springen we terug op de fiets, maar het was net alsof ik de benen van een lappenpop had, ik duwde de bal van mijn voeten in de pedalen maar er kwam geen beweging meer in de fiets. Hopeloos strek ik mijn arm uit, grijp ik de arm van Erwin vast die zijn hand op mijn onderrug zet en me zachtjes naar boven duwt. Wat een kracht! Ongelooflijk wat die man gepresteerd heeft tijdens die fietsroutes. Ik fietste vol bewondering en ondersteund door Erwin naar het punt waar we uiteindelijk, dacht ik, aan het einde van onze route gekomen waren. We sloegen een paadje rechts in, een afdaling, eindelijk dacht ik bij mezelf. En ja, ik had te vroeg gejuigd. Dit was nog niet de laatste helling geweest, wel integendeel! Ik heb die route vervloekt, de makers ervan de duivel toegewenst! Ik heb gejammerd dat dit toch geen route is die maar 2 sterretjes verdient. Ik heb gezeurd dat ik moe was en dat ik niet meer verder kon. Maar ik heb ook opnieuw mijn moed verzameld om die laatste helling de kop in te drukken. Ik zal boven geraken, hoe dan ook.
Wat een farce! De natuur heeft zo zijn eigen manier om onverslaanbaar te zijn... Voorzichtig spring ik op de fiets en trap ik naar boven. Het wordt alsmaar steiler, grilliger en moeilijker. Het hoeft geen betoog, de natuur heeft me die dag geleerd dat ik haar moet respecteren, te vriend moet houden. Ertegen vechten heeft helemaal geen zin. Vol ontzag en lichtjes teleurgesteld stap ik van mijn fiets en beklim ik het overgrote deel van de helling te voet. Over and out! Ik stop onderweg nog even want zelfs te voet is deze klim ontzettend zwaar. Wandelaars lopen langs me door, kijken me verrast aan en wensen me met een zorgwekkende blik heel veel succes toe. Ik maak me nog even de bedenking dat dat niet meer nodig zal zijn, de top is nabij... Niets is echter minder waar. Het einde was nabij maar de top was zelfs nog niet te bespeuren. Ik zet mijn verstand helemaal op nul en pers het laatste greintje energie door mijn lijf. En dan de top! Ik bereik de top! Ik heb het gehaald! Los van hoe ik het gedaan heb, ik heb het gehaald! Wat een overwinning! Bijna doe ik een vreugdedansje, maar ik kan me nog net bedwingen en houd het gewoon bij een brede glimlach die zowaar de hele afstand tussen mijn twee oren bedekt. Het hoeft geen betoog, ik was apetrots op mezelf en werd volop gecomplimenteerd door Erwin die me voortdurend vertelde dat ik het schitterend had gedaan.
Ik zit vol moed terug op de fiets en ga mijn laatste afdaling tegemoet. Ik heb de neiging om op het verharde deel te blijven, maar de richtingaanwijzers leiden ons naar een smal paadje de diepte in. Ik volg Erwin moedig, hopend dat dit echt wel de laatste meters zijn van de route. Ik haal halsbrekende toeren uit, blijf overeind en ga de uitdagende evenwichtsoefening met moeder natuur volledig aan. Als je spreekt van grenzen verleggen, dit is het toppunt ervan.
Erwin fietst gezwind naar beneden en ik verlies hem al gauw uit het oog. De afdaling neemt zeer grillige vormen aan, boomwortels maken het parcours angstaanjagend gevaarlijk (alvast voor een beginnend MTB'er) en schieten als paddestoelen uit de grond. Losse stenen laten me glijden, ik verlies bijna controle over de fiets en sta plots voor een "jump" die me schrik aanjaagt. Ik sta stil, kan met moeite mijn fiets en mezelf staande houden en word verlamd over heel mijn lichaam. Dit kan ik niet! Dit doe ik niet! De angst overvalt me en ik word boos. Alweer moet ik besluiten dat dit geen parcours is dat maar 2 sterretjes verdient qua moeilijkheidsgraad. Zelfs gevorderde MTB'ers moeten hier goed op hun tellen passen. Ik maak van mijn verlamming gebruik om wijselijk te besluiten deze jump niet te doen. Met veel moeite geraak ik over de hindernis. Ik spring terug op mijn fiets. De adrenaline giert door mijn lijf. Ik tril, sta nat in het zweet, zit te vloeken op mijn fiets en kom dan alweer een halsbrekende hindernis tegen die ik beslis niet per fiets te doen. Ik stap erover, trillend op mijn benen van angst en vermoeidheid en spring terug op de fiets het einde van de afdaling tegemoet. Erwin wacht me op beneden en ik kom trillend aangefietst. De tranen springen me in de ogen maar ik kan ze nog net in bedwang houden. Ik zeg dat ik dolblij ben dat ik het einde bereikt heb zonder mijn nek te breken. Dat was ongetwijfeld het understatement van het jaar!
Erwin bevestigt dat dit geen 2 sterren route is. Ik vloek, grommel, verwens de makers van de map want dit had me mijn leven kunnen kosten. Als je je fiets en jezelf niet onder controle hebt bij zulke afdalingen, dan is één kleine misstap voldoende om je nek te breken. En dat was het me niet waard die dag. Ik was op verkenning, was bereid om mijn grenzen te verleggen maar niet om mijn leven in de handen van een ander te leggen.
Het wordt me al gauw duidelijk hoe grensverleggend deze verkenningstocht wel geweest is. Niet alleen heb ik de volle 25 km uitgefietst (voor de getrainde MTB'ers is dit peanuts), ik heb mijn angsten overwonnen, heb gevoeld waar de balans ligt tussen risico en controle. Dit was een grensverleggende activiteit, zoals er zoveel zijn. Het enige verschil hier is dat er wel degelijk een risico aanwezig was. Je moet de natuur niet tarten. Je moet ook geen onnodige risico's nemen. MTB is een sport die heel wat technische kennis alsook fysieke en mentale controle vereist naast een toch wel zeer goede conditie. Heb je die kennis en controle niet, dan heeft het ook geen zin dat je zomaar vertrouwt op je eigen kunnen. Zelfvertrouwen is natuurlijk heel erg van belang tijdens zo een rit, maar met arrogantie geraak je geen meter vooruit. Ik was bang, terecht ook. Twee opties dienden zich aan: ik doe het met de angst of ik doe het niet.
Ik deed het met de angst, maar wel in functie van mijn eigen kunnen. Grenzen verleggen kan zeer bevrijdend werken. Angst kan je hierbij blokkeren, verlammen zelfs. Maar die angst heeft ook een andere functie. Ze maakt je namelijk alert. Je wordt meer berekend, denkt na over welke de volgende stap is. En de volgende, en de volgende... Stap voor stap ga je vooruit. Angst zorgt ervoor dat het allemaal wat trager gaat. De tijd vertraagt bij wijze van spreken, want je legt hem onder het vergrootglas. Zonder de angst ga je al gauw te snel vooruit, word je nonchalant, zie je niet de details die van belang kunnen zijn. Met angst zie je de kleinste details, bij momenten teveel details, maar het zijn net die details en/of die kleine hindernissen die je moet overwinnen en ervoor zorgen dat je heelhuids aan de finish komt.
Dus doe ik het voortaan met angst, maar zonder onnodige risico's. De grens tussen zelfvertrouwen en arrogantie is flinterdun. Maar zolang je luistert naar jezelf, zolang je je niet laat bepalen maar wel motiveren door anderen, loop je niet het risico die grens te overschrijden. Jij bepaalt wat voor jou aanvaardbaar is. Jij bepaalt of jij je grens van het haalbare wil verleggen en hoe ver. De angst is hierbij je vriend. De vijand ben je zelf.
Ik laat me steeds weer inspireren door gesprekken die ik met andere mensen heb. Zo ging ik afgelopen weekend met een groep van 8 personen waaronder mijn 3 zoontjes op restaurant. Geen grootse keuken, gewoon doordeweekse voeding zou ik durven zeggen. Maar terwijl ik het neerschrijf botst deze uitspraak op serieuze weerstand.
In de Westerse wereld heerst er overvloed op menigerlei domeinen. We hebben bijvoorbeeld overvloedig multimedia in huis. Hierbij denk ik aan een TV, vaak zijn er zelfs twee of drie aanwezig in één gezin. We hebben uitgebreide communicatiemiddelen, denk maar aan telefoon en steeds meer ook de computer. Ikzelf ben schuldig aan het houden van twee GSM's bijvoorbeeld. Waarom ? Simpelweg omdat ik niet mijn privé met professionele zaken wil vermengen. Mijn GSM van het werk is voor mij een noodzakelijk kwaad, ik gebruik hem hoofdzakelijk als ik van huis uit werk, wat heel vaak is. Maar ook computers en gelijkaardige multimedia toestellen zijn veelvuldig aanwezig. Mijn oudste zoontje van bijna 10 jaar heeft een vriendje uit de buurt dat een I-pad, een Playstation, een Nintendo en nog zoveel meer heeft naast zijn computer. We communiceren hoofdzakelijk nog electronisch en verliezen daarbij de ware aard van communicaties volledig uit het oog. Overvloed is er dus wel degelijk. Jammer genoeg leidt deze alleen tot schaarste.
Maar kijk ook eens naar onze voeding. We zijn ontzettend verwend vandaag. We eten elke dag uitgebreid, vaak nog een dessert na de hoofdmaaltijd of een voorgerecht voordien. De grootwarenhuizen spruiten als paddestoelen uit de grond. De restaurants staan ook niet stil. Ga maar eens met een bende van 5 of 6 personen onaangekondigd naar een restaurant op vrijdag-, zaterdag- of zondagavond. Je zal zien dat het moeilijk is om zonder voorafgaande reservatie nog plaats te vinden. We hebben vandaag echt een uit-het-huis eetcultuur. En dat is wat mij betreft helemaal OK. Dit is een sociale eetwijze.
Tijdens ons gesprek op zondagavond in het restaurant werd me de vraag gesteld of ik het niet moeilijk had om te zien hoe het vlees smakelijk werd opgepeuzeld. Ik ben namelijk een hele tijd fervent macrobioot geweest. Er zijn ook macro-idioten, maar daar hoorde ik gelukkig niet bij. Net als zoveel anderen ben ik niet uit principe met macrobiotiek gestart, maar uit behoefte naar iets anders. Macrobiotiek is voor mij zoiets als religie. Er bestaan heel veel afgeleiden van wat ooit de universele waarheid was, maar geen van allen hebben ze het recht als enige echte waarheid beschouwd te worden. Toen George Osawa deze voedingsleer ontwikkelde, leefde hij in een andere tijd. Niet beter of slechter, gewoon anders. Je moet je als mens kunnen aanpassen aan de veranderende maatschappij waarin we leven. Het heeft helemaal geen zin om heel fanatiek zaken te gaan toepassen die ooit door een ander zijn voorgeschreven. Fanatiek sporten is toch ook niet gezond, waarom zou fanatiek vasthouden aan één bepaalde voedingsleer dan wel gezond zijn ? En dus heb ik mezelf altijd wel wat marge gegund. Ik hou namelijk van verandering. Als alles hetzelfde blijft, verveelt het me al heel gauw.
Door mijn nieuwsgierige geest kwam ik terecht bij de macrobiotiek. Maar wat is macrobiotiek nu eigenlijk ? Als je de betekenis ervan opzoekt, krijg je het volgende: Macrobiotiek is een voedingsleer/gezondheidsleer die door George Osaway is ontwikkeld en die berust op de principes van het zenboeddhisme. Macros en bios betekenen respectievelijk groots en leven. Het is een leer gebaseerd op de filosofie dat het leven in evenwicht moet zijn, dat er een balans moet zijn tussen yin en yang. Yin en yang zijn daarbij complementaire tegengestelden. De twee tegengestelde energieën, vrouwelijke en mannelijke, vullen mekaar aan.
De macrobiotiek heeft zijn eigen voedingspiramide die ontstaan is uit een aantal basisprincipes: - Biologische groenten en fruit uit de streek - Verschillende bereidingstechnieken die allen een specifieke doelstelling en betekenis hebben - Enkel natuurlijke suikers, niet geraffineerd - Veganistische voeding - Natuurlijk zout, bv zeewieren, zeezout,...
Maar het gaat natuurlijk veel verder dan deze basisprincipes. De Macrobiotiek is meer dan een voedingsleer, het is een levenswijze. Je kijk op het leven verandert werkelijk als je een tijdje macrobiotisch geleefd hebt. Je wordt bewust van jezelf, van de wereld, van wie je bent en wat je hier eigenlijk komt doen.
Wat ik vooral heel mooi vind aan de macrobiotiek is dat je ontzettend dankbaar wordt voor alles wat het leven je te bieden heeft. Bovendien laten deze principes je nooit meer los. Nog steeds vandaag, ook al volg ik de macrobiotische principes niet meer strict, laat de macrobiotiek me niet los als ik aan het kookvuur sta. Ik praat er ook nog regelmatig over met andere mensen, niet zozeer om hen te overtuigen dat het goed is, maar wel om hen ervan bewust te maken dat het bestaat. Veel mensen beseffen helemaal niet dat er een andere manier van leven bestaat dan de ratrace waarin ze vervat zitten. Ik ben geen expert op vlak van voeding of levenstijl, ik ben gewoon iemand die uit eigen ervaring kan spreken.
De macrobiotiek heeft zijn dienst bewezen toen ik ermee aan werk ging. Maar een echte fanaticus ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit zijn. Daar draait het helemaal niet om. Het gaat niet over een voedingsleer die al dan niet goed is. Het gaat erover hoe jij ermee omgaat. Het is volgens mij nooit de bedoeling geweest van George Osawa om de macrobiotiek als enige waarheid naar voren te schuiven. Het gaat er niet over wat de macrobiotiek met jou doet. Het gaat erover wat jij met de macrobiotiek doet.
En om een antwoord te geven op de vraag rond het consumeren van dierlijke voeding: neen, dat stoort me niet. Ieder diertje zijn pleziertje vind ik. Maar wees dan op zijn minst dankbaar voor dat dier dat zich laten slachten heeft. Wees ervan bewust wat je aan het eten bent en weet dat niet iedereen zo gezegend is dit te kunnen doen. Weet dat de overvloed die er heerst in deze wereld niet aan iedereen besteed is. Er zijn mensen die nooit een steak zullen eten. Er zijn mensen die moeten leven van de voeding uit vuilbakken. Er zijn mensen die niet weten hoe een stukje vlees eruit ziet.
Kortom, wees gewoon bewust van de rijkdom die op je bord ligt en geniet van elke hap die je neemt. Knabbel 50 x per hap en zorg dat je elke vezel geproefd hebt. Dat is wat macrobiotiek met mij gedaan heeft. En ik ben daar enorm dankbaar voor.
Herinner je jezelf nog als kind ? Weet je nog hoeveel verbeelding je toen had ? Weet je nog waarvan je toen droomde ? Ik wel...
Ik droomde ervan om kapster te worden. Ja, je leest het goed, kapster. Ik wilde een eigen kapsalon uitbaten. Uren kon ik in het haar van mijn mannequin prullen. Ik maquilleerde ook graag. En op een dag waagde ik het zelfs van het haar te knippen. Het bleef bij eenmaal... Wanneer ik naar de kapster ging, kon ik het niet nalaten van haar bewegingen in het oog te houden. Ik wilde weten hoe het allemaal functioneerde. Er komt een mevrouw binnen met stijl haar. Een paar uur later gaat ze buiten met prachtige papillottenkrullen. Zalig! Ik zag mezelf dat volledig doen. Ik zag mezelf elke dag opnieuw hoofden wassen en in de plooi leggen. Ik zag mezelf praten met mijn clienten, over hun mannen, hun kinderen en de escapades die ze buitenshuis hadden uitgespookt. Ik zag het helemaal voor me.
Mijn moeder had ongelooflijk moeilijk haar om in de plooi te leggen. Krulspelden waren toen nog de oplossing en daarbovenop een plixke, een product om het haar in vorm te houden. Dan de droger onder en wonder boven wonder, na twintig muniten kwam mijn moeder eronder uit met een prachtige bos loskrullend haar. Nog een beetje uitborstelen, een beetje "creperen" en ze was weer in orde voor enkele dagen. Brushen was moeilijker, want ze had het type haar waar je geen richting mee uitkon. Wat je er ook mee deed, het ging sowieso dwarsliggen. Het was een zalige periode.
Het uur van de waarheid brak aan. Ik had mijn lager onderwijs met vlag en wimpel afgelegd en ging dus naar de "grote school". Ik was in het lager onderwijs een zeer goede studente geweest, dus er was eigenlijk geen reden om me naar een beroeps- of technische onderwijs te sturen. Maar ik wilde kapster worden. Mijn moeder vond me echter "te slim" en zei dat ik later nog steeds kapster kon worden als ik mijn secundair onderwijs had afgelegd. Dat is ook zo, je kan nog steeds een middenstandscursus volgen die je toelaat om zelfstandig een salon uit te baten. Maar natuurlijk nadat ik het middelbaar had afgelegd, kwam het idee om kapster te worden niet meer aan de oppervlakte. Je hebt toch niet voor niks 6 uur wiskunde en moderne talen gestudeerd gedurende 6 jaar?!
Een tweede verschrikkelijke keuze was aan de orde. En een derde, vierde, vijfde,... Want na mijn secundair onderwijs ben ik eigenlijk blijven studeren, zelfs al ging ik voltijds werken. Ik heb een zelfstandigencursus schoonheidsspecialiste gevolgd, bijkomende talen, PR, Handelswetenschappen, allerlei massage-opleidingen, medisch pedicure en tot slot nu dan de Inge Rock Academy.
En weet je wat nu eigenlijk het geheim is van iets tot een goed einde brengen ? Jezelf een goed en duidelijk beeld vormen dat stevig verankerd wordt in je onderbewustzijn. Bij al de opleidingen die ik in het verleden gevolgd heb, was er geen enkele waarvan ik dacht dat ze me werkelijk korter bij mijn doel zouden brengen. Ik zag mezelf niet als voltijds schoonheidsspecialiste werken. Ik geloofde niet dat ik als Shiatsu-therapeute voldoende zou kunnen verdienen om mijn gezin draaiende te houden. Ik zag mezelf niet de hele dag aan voeten werken voor de rest van mijn leven. Kortom, bij geen enkel van die opleidingen had ik een concreet beeld dat diep verankerd zat en waarin ik geloofde. Had ik dat wel gehad, dan had ik vandaag ongetwijfeld een succesvol kapsalon in combinatie met een schoonheidsinstituut met extra saunafaciliteiten.
Ik ben een dromer van nature uit. Maar ik heb iedere keer weer toegelaten dat mijn premature beeld werd weggeduwd door de realiteit van het leven. En dat is fout! Maar natuurlijk heb ik er ook zeer veel uitgeleerd. Bovendien ben ik vandaag wie ik ben net omdat mijn leven deze cyclus heeft afgelegd. En daar ben ik enorm dankbaar om.
Vandaag heb ik wel een beeld. Het is een beeld dat diep verankerd zit en dat ervoor zorgt dat ik helemaal ga voor mijn doelstelling. Natuurlijk moet je realist zijn, vandaag moet ik niet alles over de boeg gooien en in een zwart gat springen. Ik sta er alleen voor en moet drie kinderen onderhouden. Dus dat is gewoonweg geen optie. Maar ik heb mezelf wel een planning opgelegd. Tegen januari 2013 wil ik voltijds met mijn zaak verdergaan. Ik wil me volledig focussen op wat me fascineert en waarbij ik een zeer goed gevoel heb. Het beeld ? Hoe ziet het eruit ? Wat wil ik precies doen ? Daarvoor moet ik jullie even terug meenemen in de tijd...
September 2011, Nederland, Business Bootcamp van Open Circles Academy. Ik had net een zeer zware periode achter de rug, echtscheiding in het vooruitzicht en had net een nieuwe voltijdse job gevonden. Ik woog nog welgeteld 48 kg, wat zeer weinig is voor iemand van 1m63 lang. Ik voelde me mentaal vrij sterk en was klaar om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Gezien mijn relationele ervaring, het mislukken ervan dus, en gans de druk en stress dat dit met zich meebracht had ik mezelf toch al ergens wel een idee gevormd over wat ik als zelfstandige wilde gaan doen. Ik was zelf enorm sterk en wijs geworden door wat er zich allemaal had afgespeeld in mijn huwelijk en carrière. Dus ik besloot dat ik deze ervaring wilde delen met anderen. En daar sta je dan met je idee. Hoe begin je daar in godsnaam aan ? Die vraag kwam natuurlijk veel te vroeg in het proces en dus werd ik zeer onzeker. Ik durfde haast niet uit te spreken wat ik precies wilde realiseren, gewoon omdat het zo "onnozel" klonk, vond ik zelf dan toch. Ik wilde mensen coachen in hun proces van verandering, ik wilde ze de nodige ondersteuning bieden om toch de touwtjes in eigen handen te nemen en opnieuw wat te maken van hun leven, no matter what. Want dat was nu net wat ook ik aan het doen was in die periode. Ik wist zelf heel goed hoe moeilijk het is om in en na een periode van chaos terug orde te creëren. Ik wist heel goed welke stappen ik allemaal heb moeten zetten om toch de moed te hebben om knopen te ontwarren en door te hakken. Ik wist dat elk einde gepaard gaat met een nieuw begin en dat dit nieuw begin moed en volharding vraagt. En dat wilde ik delen met anderen en ik wilde hen ondersteunen in hun zoektocht naar wie ze zijn en wat ze willen bereiken.
Het weekendje Business Bootcamp kwam voor mij als geroepen. Een beetje onzeker stapte ik samen met enkele anderen in een zaal met 1500 aanwezigen, het merendeel Nederlanders. Dat was best wel imposant, dus ik werd er een beetje stil van. Maar ik was ook ongelooflijk nieuwsgierig wat het weekend me te bieden had. Om 10 uur begon het eindelijk.
Nisandeh Neta stapte op het podium, stelde zichzelf voor, vertelde in het kort zijn eigen verhaal en BAM! Dat was het! Ik wist het! Dat is wat ik wil doen! Ik had een ongelooflijke grote drang om op dat podium te springen en naast hem te gaan staan om mee al die Nederlanders en enkele Belgen te inspireren. Het was voor mij duidelijk geworden. Ik zag mezelf op het podium staan, ik zag mezelf mensen inspirerende woorden toespreken zodat ook zij hun leven opnieuw in handen zouden kunnen nemen. Nog steeds vandaag heb ik een zeer duidelijk beeld voor ogen en iedere keer als ik ernaar kijk, kan ik haast niet wachten om het ook effectief te doen.
In november 2011 schreef ik me in voor de Coaching Academy van Inge Rock. De formule was toen nog anders, want je zat 5 dagen in Spa in plaats van 3. Ik heb redelijk lang getwijfeld of het dat wel was wat ik wilde, maar uiteindelijk heb ik gewoon de knoop doorgehakt en heb ik me ingeschreven. Niet goed wetende wat het allemaal precies inhield en wat het me zou bieden, maakte ik me toch wel zorgen, vooral omdat het me een flinke duit had gekost. Dat geld kon ik natuurlijk wel gebruiken want ik wilde mijn ex uitkopen uit het huis. Een kleine 150.000 EUR moest ik daarvoor voorzien. Niet makkelijk als je weet dat ik helemaal niet zeker was van mijn job op dat moment. Dus op het moment dat ik iemand van de CA aan de lijn had en hij me zei dat ik het waard was, trok ik mijn stoute schoenen aan en stelde ik de vraag die al zo lang op mijn lippen aan het priemen was: "Ik ben dat waard, dat staat vast, maar zijn jullie dat ook ?". Het was eruit voor ik het zelf goed en wel doorhad... Maar dat was niet de vraag die moest gesteld worden, besefte ik achteraf. De vraag die zich stelde was of ik bereid was om dat geld in mezelf te investeren. Je maakt er uiteindelijk zelf wat van. En dus besloot ik om het te doen.
In februari kwam ik dan voor het eerst met Inge Rock en companen in kontakt. Ik had mezelf voorgenomen dat ik ging achterhalen of ik al dan niet een coach wilde worden. Het klinkt ongetwijfeld arrogant, maar na 3 volle jaren opleiding evolutiepsychologie is er niet veel meer dat je in theorie nog kan leren. In theorie zeg ik wel, want de toepassing is wat anders. Ook al kende ik de Stickman niet, ook al had ik nog geen enkel boek gelezen van Inge Rock, veel nieuwe theorie is me niet verteld. Het klonk allemaal zeer bekend in de oren. De praktische uitvoering ervan daarentegen was een totaal ongekend domein.
Het was dan ook tijdens de outdoor dag dat ik tot het besef kwam dat ik inderdaad een coach was, in hard en nieren, ook al had ik dit nog niet in praktijk toegepast. Mijn hele leven lang al stel ik vragen aan mensen die anderen niet stellen. De laatste jaren heb ik niet anders gedaan dan de mens, mezelf inbegrepen, te observeren als geheel. Mijn cursus evolutiepsychologie in combinatie met Shiatsu-therapie was natuurlijk een zeer goede achtergrond waar op ik me kon baseren. Bovendien voelde ik heel vaak dingen aan die niet uitgesproken werden. Als ik dan de vraag stelde of dit zich afspeelde, werd daar veelal met een bevestigend antwoord op gereageerd.
Die dag in Spa, bovenop het touw, samen met Chantal, heeft me doen inzien dat ik wilde coachen. Chantal durfde niet over het touw stappen, alleen. Voor mij was dat niet echt een uitdaging, dus stelde ik voor om haar over het touw te "coachen". Hoe dan ? Achterwaarts... Ik stapte achterwaarts over het touw terwijl zij dat voorwaarts deed. Dat zorgde ervoor dat we constant oogcontact hadden. Er was een permanente verbinding tussen ons. Chantal vertelde me achteraf dat ze nooit over dat touw zou gelopen zijn, moest ik haar niet gesteund hebben. Dat is natuurlijk fijn om horen, je ego wordt ferm gestreeld wanneer je zulke feedback krijgt. Maar daarvoor deed ik het niet. Het was maar pas tijdens het evaluatiegesprek dat ik werkelijk besefte wat ik had gedaan. Ik had Chantal moed ingepraat, ik had haar geholpen zichzelf te overtuigen dat ze dit wel kon, desnoods met angst. En ze heeft het ook gedaan. We zijn beiden met vlag en wimpel geslaagd in onze opzet. En sinds die dag zet ik alle middelen in om mijn droom waar te maken. Ik ga de uitdaging aan. Ik doe vandaag personal coachings. Ik sta op 17/11/2012 in Antwerpen op het podium om een keynote speech te geven van 20 minuten. Ik zet mezelf constant voor de uitdaging. En ik doe het met angst, zolang het in harmonie is met mijn beeld.
Dankzij Nisandeh Neta en dankzij Chantal ga ik de uitdaging aan. Ik zie mezelf nog steeds mijn eigen coaching praktijk opstarten, zowel in personal als in business coaching. Ik zie mezelf ook heel duidelijk die keynote speech geven op 17/11 en ik weet gewoon dat het een succes zal zijn. Als je erin slaagt om je beeld zeer goed te verankeren, dan weet je welke stappen je moet zetten en dan heb je het nodige geduld om er te geraken. Als het een keertje mislukt, weet dan dat ook dat erbij hoort. Je kan niet succesvol zijn als je geen mislukking hebt gekend. Maar in dat proces van vallen en opstaan houd je je droombeeld voor ogen, schrijf het op, spreek het uit, zet het in een blog, praat erover,... Maar vooral ook, geloof erin! Je kan een perfect beeld op het scherm van je geest staan hebben, zolang je niet gelooft dat het realiseerbaar is, zal je het beoogde resultaat niet bereiken. En daarom is die beeldvorming zo belangrijk. Speel ermee, praat erover alsof je het al gerealiseerd hebt, koppel er een groot verlangen aan en weet gewoon dat je onbeperkte mogelijkheden hebt zolang je vertrouwt op je intuïtie.
We beleven allemaal wel eens een moment van angst. Het hoeft daarom geen fobie te zijn, gewoon angst voor falen is al voldoende. Angst kan zeer verlammend werken, maar ze kan ook een bron van kracht zijn. Angst houdt je alert. Je behoudt je focus als je bang bent. Er ontgaat je niets meer.
Mijn pamperpaalverhaal is daarvan een goed voorbeeld. Vanaf het moment dat ik wist dat ik die pamperpaal moest gaan beklimmen, ben ik beginnen visualiseren. Ik zag mezelf letterlijk de paal opklimmen, erbovenop gaan staan en er weer vanaf springen. Alleen dat laatste stuk kreeg ik niet goed gevisualiseerd. Het beklimmen ging supervlot, zowel in mijn visualisatie als in realiteit. Ik was wel nog moe van net een stevige klim te hebben gewandeld, maar besloot toch om als eerste vrouw die paal op te klimmen. Ik was vastberaden. Ik zou die paal beklimmen, ik zou er bovenop gaan staan en ik zou tot slot naar de trapeze springen.
Het ging allemaal heel goed totdat ik werkelijk in het niets bovenop die paal moest gaan staan. Stel je voor, je hebt niets om je vast te houden, ik wilde het volledig volgens de regels doen, dus hield me niet vast aan de touwen die me zouden securiseren bij een val. Ik wist heel goed dat er me niets kon gebeuren, maar ik wilde absoluut erin slagen om bovenop die paal te gaan staan en naar de trapeze te springen. Het was voor mij lang niet voldoende meer om gewoon naar boven te klimmen. Ik was vastberaden om 'all the way' te gaan.
Daar stond ik dan, bovenaan een wiebelende paal van 10 meter hoog en net breed genoeg om twee kleine voetjes op te zetten. Het moment was aangebroken om één voet bovenop de paal te zetten. Zonder al te veel nadenken zette ik mijn linkervoet bovenop de paal. Het heeft wat voeten in de aarde gehad vooraleer mijn voet er werkelijk bovenop stond, want de paal bleef maar heen en weer wiebelen. Ik werd haast zeeziek. Maar het was gelukt! Mijn linkervoet stond er bovenop. Dan de tweede voet. Wat een gesukkel! Het wilde maar niet lukken. Ik was bang dat ik van de paal zou vallen nog voor ik erop stond. Ik bleef mezelf aanmoedigen: "Allez, Liesenborgs, ge gaat bovenop die paal staan, hoe dan ook". Maar het lukte echt niet. Dus besloot ik om een stapje terug te zetten. Ik zette mijn linkervoet terug naar onder en besloot mijn rechtervoet eerst bovenop de paal te zetten. Wat een gevoel! De paal kwam meer in evenwicht, het trillen stopte, het was alsof mijn rechtervoet een ankertje had losgegooid en de paal diep in de grond had vastgeankerd. In een wip zette ik mijn linkervoet naast mijn rechter. Nog even ging de paal op en af, maar het evenwicht kwam heel snel weer terug. Ik ademde diep in en uit en was dolgelukkig. Mission accomplished!
Er is in dit ganse proces geen moment voorbij gegaan zonder dat ik bewust was van mezelf. Al mijn bewegingen, al mijn acties maar ook al mijn emoties waren afgewogen. De angst om van de paal te vallen nog voor ik er bovenop stond met mijn twee voeten was groot en zorgde voor een zodanige focus dat niets me nog ontging. Dat is de kracht van angst.
Bovenop de paal wist ik dat de volgende etappe me te wachten stond. Ik moest naar de trapeze springen. Ik hoorde nog roepen: "ver en hoog mikken", maar in zekere zin was mijn doelstelling reeds bereikt. Die sprong in het niets was de kers op de taart. Ik probeerde me nog te concentreren en trachtte inderdaad ver en hoog te mikken, maar ik geraakte niet tot aan de trapeze. In eerste instantie dacht ik "shit, ik wil terug opnieuw proberen", maar al snel werd dit vervangen door een gevoel van welslagen. De sprong naar de trapeze is voor een volgende keer. Ik heb hem gewaagd, ik heb hem ervaren en daarbij kan ik besluiten dat de ganse weg naar de trapeze zoveel belangrijker was dan de sprong zelf.
Daar waar angst een zeer krachtig medium kan zijn, kan het gebrek aan angst dat ook zijn, maar wel in tegengestelde zin. Hoe vaak zien we het niet gebeuren dat een gebrek aan angst leidt tot fouten. Als je overmoedig bent, verlies je je focus. Ik stel me vaak de vraag of we wel volledig vrij van angst kunnen zijn ? Kunnen we dat ? Of is een gebrek aan angst gewoon een manier om je aanwezige angst te verdrukken ? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat wanneer ik te zeker ben van iets, het geheid fout afloopt. Als je te zeker bent van jezelf, verlies je ook je passie volgens mij. Je wordt als het ware apatisch voor wat er te gebeuren staat. Hoe je het ook draait of keert, apathie is nooit goed. Door apatisch te zijn, sluit je je af voor elke vorm van emotie, zowel positieve als negatieve. Door dat te doen, sluit je je volledig af voor het universum en wat het allemaal te bieden heeft.
Kortom, laat die angst gewoon toe. Zorg ervoor dat ze je niet verlamt en gebruik ze om een stevige focus te houden op wat je wil realiseren. Doe het gewoon met angst!
Rome, wat een prachtige stad is het toch. Het toppunt van cultuur in Europa ongetwijfeld. En een absoluut zomers klimaat waarvan je ontzettend opgewekt en fleurig wordt. Ik zou het zelfs mijn hoogtepunt van het afgelopen jaar durven noemen. Kilometers lange uitgestippelde cultuurroutes, autoloze straten en ontzettend gezellige terrasjes. Ik hou van de italiaanse mentaliteit. Ze zijn zo expressief, ze spreken met heel hun lichaam, bovendien verzorgen ze dat lichaam heel vaak ook nog zeer goed...
Rome is een stad die je meermaals moet bezoeken om ze werkelijk gezien te hebben. Er zijn meer dan 600 kerken aanwezig in Rome. Ze hebben elk hun eigenheid, hun stijl. Maar er is natuurlijk nog veel meer te beleven in Rome dan alleen maar kerken bezichtigen. Zo heb je het Collosseum, het Sint-Pietersplein, de koepel van de Sint-Pieterskerk, de Sixtijnse kapel, het Forum Romanum, Pallatino, de Trevifontijnen, de Spaanse trappen en nog zoveel meer. We hebben dus heel wat kilometers gewandeld tijdens onze citytrip.
We arriveerden in Rome net voor de middag. Onze B&B was nog niet klaar dus besloten we wat te gaan eten. We trokken eerst wat luchtigere kledij aan, open schoentjes en gingen op zoek naar een restaurantje. Keuze bij de vleet, dus we hadden al snel een plaatsje gevonden en aten een lichte lunch. Na de lunch trokken we onze stoute schoenen aan en gingen we op stap. Niemand had ooit kunnen denken dat we reeds onze eerste dag in Rome zoveel zouden wandelen. Ik was daar vanzelfsprekend niet op voorzien, met als gevolg dat ik al snel last had van blaren onder de voeten. Maar het was allemaal zo mooi dat de pijn plaats ruimde voor verrukking, een wow gevoel dat je alleen maar krijgt bij het zien van iets wonderbaarlijks. Ik was echt verwonderd door de schoonheid van alles wat we die eerste dag bezocht hebben. Ik had geen tijd en geen zin om aan mijn pijnlijke voetjes te denken. Ik ging gewoon voort. Het hoeft geen betoog, 's avonds was ik dolblij dat ik in de douche kon gaan staan. Mijn voeten waren roodgloeiend van al het stappen, mijn schoentjes stonden helemaal in mijn huid gedrukt. Rustig ging ik naar bed en genoot ik nog wat na van een heerlijke dag vol bekijks.
De dag nadien gingen we alweer vroeg op stap. We hadden zoveel op de planning staan dat we vol goede moed probeerden om de uitgestippelde route te volgen. Al snel kwamen we opnieuw aan het punt van de pijnlijke voeten, maar we stapten kranig door zodat we toch het merendeel van onze planning zouden kunnen bezoeken. Het werd duidelijk dat we een oplossing moesten vinden voor de pijnlijke voeten. We stapten een winkel binnen waar we nieuwe sandaaltjes kochten die toch wel wat soelaas boden in het begin. Stevig stapsandalen waren het niet, dus kregen we al snel weer op andere plaatsen last van de voetjes. Maar we stapten nog steeds kranig door en bezochten al de bezienwaardigheden die we die dag op de planning hadden staan. Het is gek hoe je soms vergeet dat je pijnlijke voeten hebt als je een doel voor ogen hebt. De avond werd in schoonheid afgerond door een heerlijk diner en een korte wandeling naar de B&B.
De derde dag werd het duidelijk dat al het stappen zijn tol begon te eisen. De stemming zat er 's morgens niet echt in. De een was ziek, de ander was moe en nog steeds deden die voeten pijn. Dus besloten we om het wat rustigeraan te doen. We lieten de zieke even rusten, dronken nog een cappuccino op het terras, praatten nog wat gezellig bij en gingen dan weer terug naar de B&B om te checken hoe het met de zieke gesteld was. Gelukkig voelde hij zich alweer stukken beter en konden we op pad gaan. Het was alweer een stralende dag, de derde in rij. De zon scheen uit volle kracht op onze vermoeide lichamen en we genoten met volle teugen van al het moois dat we gingen bezoeken. Aan het Collosseum stond een serieuze file maar zelfs dat kon de pret niet bederven. We stapten gestaag verder naar de ingang en deden onze ronde. Het was een zalige ochtend.
Na verloop van tijd begon de vermoeidheid echter wel zijn tol te eisen. We vonden een leuk terrasje en besloten daar wat te pauzeren na een toch weer lange wandeling in de hete zon. We waren alledrie moe. Het ging zelfs zover dat we op het terras gewoon in slaap vielen. Het was ongetwijfeld ook door de warmte dat het gevoel van ontspanning ons overmande, maar de vermoeidheid speelde ons duidelijk ook parten. Ik vond dat het welletjes was geweest en zei dat ik niet meer naar de B&B wilde stappen. Ik wilde een taxi nemen, met de metro gaan of wat dan ook. Elk ander type van vervoer was goed zolang ik maar niet meer moest stappen. Ik was doodmoe. We zijn wel enkele uurtjes op dat terras blijven zitten want het was alweer avond toen we wilden vertrekken. Ik besloot nog even naar toilet te gaan. Terwijl ik weg was, werd er beslist om toch te voet naar de B&B te gaan. Ik baalde. Ik had heel duidelijk gezegd dat ik dat niet meer wilde en toch hadden ze beiden beslist om het wel te doen. Mezelf kennende zwijg ik op zo een moment liever, wat er anders zou uitkomen zou niet mooi zijn om aan te horen. Wijselijk besloot ik om gewoon te stappen en geen woord te zeggen. Mijn voeten deden pijn, mijn lichaam was doodmoe, ik kon met moeite nog een zinnige uitspraak doen omwille van de vermoeidheid. De boosheid zette ik al gauw van me af, want het zou me teveel energie kosten en het enige doel dat ik nog echt voor ogen had, was in één stuk terugwandelen naar de B&B. Het is tijdens onze citytrip wel meermaals stil geweest, we genieten alledrie wel wat van stilte, maar deze laatste wandeltocht verliep toch wel in een zeer zware stilte. Er werd af en toe nog wel eens iets gezegd en we probeerden natuurlijk allemaal de moed erin te houden, maar het was erg stil op de terugweg. De pijn aan mijn voeten flakkerde hier en daar nog even op, maar ik slaagde er iedere keer weer in ze van mijn geest te halen en ze te vervangen door de focus op mijn terugweg.
Je geest is een zeer krachtig orgaan. Met je geest kan je heel wat resultaten boeken. Met onze geest hebben we heel wat pijn verbeten in Rome. We hielden onze doelstelling voor ogen en gingen ervoor. Ook de pijn ging ons niet weerhouden van al het moois te bezoeken in Rome. Als je op zulke momenten toegeeft aan die pijn, dan heb je vanaf dag 2 een rotvakantie. Als je je humeur laat verpesten door vermoeidheid, dan zal je in Rome niet veel bezoeken, tenzij je alles per taxi doet. Maar de schoonheid van de stad ligt nu juist in de wandelroutes die je zelf uitstippelt. Je komt niets tegen als je niet af en toe voor een uitdaging gaat. En dus besloten we allemaal om onze pijn te verbijten en onze vermoeidheid weg te cijferen. In onze nachtrust compenseerden we ruimschoots de vermoeidheid van overdag.
Het zit allemaal tussen je oren. Je kiest op elk moment van de dag hoe je in het leven wil staan. Sta je met het verkeerde been uit bed, dan kan je nog altijd beslissen om even terug in bed te kruipen en er weer uit te komen met het andere been. Een glimlach kost geen geld. En alles is relatief. Wat is pijn in godsnaam als je het vergelijkt met al de kommer en kwel die plaatsvindt in deze wereld. Heb je recht om te spreken van vermoeidheid als je weet dat er aan de andere kant van de wereld kinderen 12 tot 14 uur per dag fysieke arbeid moeten leveren.
Alles is relatief in deze wereld. We moeten leren dankbaar te zijn voor de pijn die we ervaren aan onze voeten. We hebben onze voeten nog! Wij kunnen nog rondwandelen! Wij waren moe van al het wandelen. Ik ben dankbaar voor die vermoeidheid, want ze was het bewijs dat we heel wat moois hebben mogen zien en ervaren. Heel veel mensen geraken gans hun leven niet in Rome, laat staan dat ze kunnen genieten van al die culturele schatten die er aanwezig zijn.
Ik ben zo enorm dankbaar dat ik deze citytrip heb mogen beleven. Het heeft me letterlijk bloed en zweet gekost, maar dankzij de kracht van mijn geest heb ik dit er graag bij genomen. Het was een absoluut succes en ik sta te popelen om terug te gaan. Dan neem ik wel stevige stapschoenen mee...
Tenacity... Het klinkt zo mooi in het Engels. In het Nederlands noemen we het volharding of wilskracht. Inderdaad, het is de wil die we gebruiken om iets vol te houden, om te volharden in wat we doen. Hoe vaak slagen we ergens niet in omdat we niet voldoende wilskracht hebben om het vol te houden ? Kijk maar eens terug in het verleden, we hebben ongetwijfeld allemaal een hele waslijst van activiteiten die we wel opgestart hebben maar niet tot een goed einde hebben gebracht. Vanzelfsprekend hebben we daar de nodige excuses voor... Herken je het ? Ik alvast wel.
Zo heb ik tal van opleidingen aangevat maar niet beëindigd. Natuurlijk had ik een excuus voor het niet afwerken van deze opleidingen. Ik zag het nut er niet van in, waarom heb ik dat diploma nodig als ik toch al de droomjob heb, ik kan er toch niet voldoende centen mee verdienen om er mijn leven van te maken, ik heb geen tijd om het eindwerk te maken,... Het toppunt is dat ik altijd wel alle lesuren heb gevolgd, zelfs de nodige examens heb afgelegd, maar dan geen eindwerk heb gemaakt. Klinkt het bekend in de oren ? Of ben jij eerder het type dat gewoon niets aanvat ? En heb je ook daar de nodige excuses voor ? Je bent niet slim genoeg, je krijgt het niet gecombineerd met je gezin, je kan de opleiding niet betalen, je echtgenoot steunt je niet, je hebt geen tijd,... Herken je dat ?
Er is een logische verklaring voor beide situaties. Angst. Bij het ene heb je angst voor succes, bij het andere angst om te falen.
Nu denk je ongetwijfeld, angst voor succes, wie heeft dat nu in godsnaam ? Dat bestaat toch niet! Toch wel, het bestaat wel degelijk. Erger nog, het komt vaak voor. Wanneer je bang bent om succesvol te zijn, dan heb je de neiging om allerlei dingen op te starten en ze niet helemaal af te werken. Je hebt een brede waaier aan interesses, bent geboeid door 101 dingen en start meestal met volle overtuiging dat dit het werkelijk helemaal gaat zijn. In het begin gooi je je helemaal in die activiteit en gaat het allemaal heel goed. En dan komt de verveling, het stukje saaie theorie die je niet kan boeien, het gedeelte blokwerk waar je een hekel aan hebt, het grote tijdsgebrek omwille van nog andere activiteiten,... Moet je weten dat dit allemaal verdoken excuses zijn.
Bij angst voor falen zoek je excuses nog voor je er aan begonnen bent. Je hebt dus wel de nodige interesses, je kan geboeid zijn door één of andere materie, maar je laat ze gewoon aan je voorbijgaan omdat je niet gelooft dat je erin zal slagen.
Ons onderbewustzijn is een heel sluw wezen. Het zorgt ervoor dat je angst krijgt voor reacties uit je omgeving, professioneel en persoonlijk. Wat zullen mijn ouders wel niet denken als ik dit verderzet ? Wat gaan mijn collega's op kantoor wel niet denken als ik deze activiteit in bijberoep opstart ? Mijn man gelooft nooit dat ik hierin succesvol zal kunnen zijn. Ik ga dit nooit kunnen. Zie je me daar al staan, dat gaat nooit goedkomen. Herken je het ? Er zijn er nog ontelbaar andere. We luisteren naar alles en iedereen, behalve naar onszelf op dat moment. We worden tegengehouden door onze emoties, vooral dan toch door angst. Je innerlijke stemmetje zegt dat je het niet aankan, dat je je gezin verwaarloost als je eraan begint en nog zoveel meer. Dat zijn paradigma's. Dit zijn oude emoties uit het verleden. Je krijgt ze hoofdzakelijk via je opvoeding, van je ouders, je grootouders,... Dit zijn de "wijsheden" die je jezelf hebt eigen gemaakt in de loop van je ontwikkeling als mens.
Daarnaast heb je je hogere bewustzijn. Je krijgt een heel warm gevoel bij iets, je wordt ontzettend aangetrokken door iets of iemand en je wil er helemaal voor gaan. Dat is onze intuïtie, onze verbinding met onze ziel. Ieder van ons heeft een missie in het leven. We zijn allemaal geboren met een bepaalde opdracht. Naast het feit dat we echt wel de verantwoordelijkheid hebben om het beste uit onszelf te halen en te laten zien, wordt er van ons ook verwacht om een evolutie door te gaan als mens. Die is voor ieder van ons anders, niet in het minst omdat we allemaal unieke individuen zijn, maar ook omdat we in ons unieke zijn andere kwaliteiten hebben gevormd. Ieder van ons heeft wel minstens één zeer specifieke kwaliteit. Heel vaak zijn we ons daarvan niet bewust omdat we ons veelal focussen op wat we niet zo goed kunnen en minder of helemaal niet op wat we als vanzelfsprekend beschouwen. Nochtans zijn deze grote vanzelfsprekende kwaliteiten heel vaak de indicatie van de richting waarin je je missie moet gaan zoeken.
Hoe zoek je nu in godsnaam je missie, je levensopdracht, dé reden bij uitstek waarom je hier op deze aarde bent terecht gekomen ? Het is simpel, maar het vraagt heel wat wilskracht. Wat we gaan doen is ons onderbewustzijn "counteren". We gaan trachten ervoor te zorgen dat onze paradigma's ons niet meer bepalen, maar dat we in de plaats daarvan kontakt maken met ons hogere bewustzijn dat ons per defintie wil brengen naar onze levensmissie.
Hoe doen we dat ? We werken op twee domeinen tegelijk. Het is niet voldoende om enkel je onderbewustzijn een toontje lager te laten zingen, we moeten ook ons hoger bewustzijn gaan activeren. Dit gaat als volgt:
1. (H)Erkennen van je levenskwaliteiten
Begin vandaag met die kwaliteiten op te schrijven die je echt op het lijf geschreven staan. Begin met een tiental kwaliteiten, klein of groot. Elke dag voeg je enkele kwaliteiten toe die jij belangrijk vindt. Hou dit een week vol. Je moet aan het einde van de week minstens 30 kwaliteiten hebben opgeschreven die jou echt omschrijven.
Iedere keer wanneer je kwaliteiten hebt opgeschreven geef je jezelf een schouderklopje. Je hebt dat flink gedaan. Het klinkt onnozel, maar het hoort er gewoon bij. Dan spreek je je kwaliteiten uit, luidop zodat je je eigen stem kan horen. Voel je wat schroom, dan hoef je het niet te doen in het bijzijn van andere mensen, maar ook dat is een mogelijkheid. Het is wel degelijk van belang hoe je je kwaliteiten uitspreekt. Je moet ze niet allemaal gewoon aflezen van je blaadje papier maar je zegt: "ik ben sterk in..." of "ik kan goed..." of "ik ben een absolute krak in...". Dit zijn positieve affirmaties die ervoor zorgen dat je het na wat oefening ook zelf gaat geloven. We hebben namelijk allen de neiging om de kwaliteiten op te schrijven die we wel graag zouden willen hebben, maar waar we misschien nog wat werk aan hebben. Of we hebben ze al maar geloven er zelf niet echt in. Ga bij deze oefening ook even na hoe dat voelt voor je. Voel je je belachelijk, blij, trots, onnozel, idioot of hoe dan ook. Wat je ook voelt, het hoort erbij. Hou echter wel in je achterhoofd dat je wil veranderen. Je kan niets veranderen als je niet anders begint te denken. Dus dit is de training bij uitstek om je denkwijze aan te passen. Vooral wat je denkt over jezelf is van belang, want door wat je denkt over jezelf, bepaal je voor een groot deel de resultaten in je leven.
2. Vertrouwen op je hogere bewustzijn
Als je durft te vertrouwen op je hogere bewustzijn of je ziel, dan heb je vertrouwen in het leven en ben je wie je wil zijn, doe je de dingen die je wil doen... Maar zover staan we vaak nog niet in onze ontwikkeling. Vaak zijn we er ons zelf nog niet van bewust dat er een hoger bewustzijn bestaat. Laat me je even wat vragen stellen. Ben je ooit al eens ergens binnengestapt goed en wel beseffende dat je daar helemaal niet moest zijn ? Heb je je ooit al eens bekeken gevoeld zonder dat je werkelijk wist wie er aan het kijken was ? Heb je ooit al eens het gevoel gehad dat iets ontzettend goed zat ? Heb je ooit al eens iets gedaan waarvan je achteraf dacht "ik had het kunnen weten". Dat is intuïtie. Je hogere bewustzijn geeft aan wat je wel of niet hoort te doen, wat wel of niet bij je hoort, wie je wel of niet moet zijn.
We gaan nu proberen om ons hogere bewustzijn zodanig te activeren dat we meer en meer in kontakt komen met onze missie in het leven. Er bestaan allerlei manieren om dit te doen. Veelal gaat het over de activiteiten waarbij stilte, rust en ontspanning vereist is. Denk daarbij even aan yoga, meditatie, schilderen, tekenen,... Maar je kan ook je dromen gebruiken om erachter te komen. Voor de meesten onder ons vereist dit toch wel een zekere focus om eraan te beginnen en een stevige wil om het vol te houden. Medidatie is in de westerse wereld niet zo ingeburgerd als in het Oosten. Desalniettemin is het een zeer goede methode om met jezelf in kontakt te komen. Wat je ook kan doen is gewoon vertrouwen op het universum en jezelf. Stel je vraag aan het universum als je het lef hebt. Dat is niets anders dan vragen aan God om je een antwoord te geven op je gebeden. Wat je tevens kan doen is jezelf onder de loupe nemen en gaan kijken welke jouw allergrootste kwaliteiten zijn. Wat heb je je hele leven al heel goed gedaan ? Wat heeft je je hele leven al enorm hard aangetrokken ? Je kan dit beschouwen als een overkoepeling van je gedetailleerde kwaliteiten van hierboven, maar het kan net zo goed zijn dat er geen gezamelijke noemer bestaat voor al deze kleinere kwaliteiten. Bovendien zijn vaak ook de punten die jij als negatief ervaart net jouw grote kwaliteiten.
Ik ben mijn hele leven al heel gevoelig. Gevoelig voor kritiek, voor grapjes, voor complimentjes, en ik voel mijn hele leven al dingen die anderen niet gewaarworden. Vroeger moest ik me letterlijk kunnen afsluiten van de wereld om even tot rust te komen. Ik kroop dan in mijn veilige hoekje en hoopte dat niemand me daar zou vinden. En dat hielp. Heel vaak weende ik dan ook de ogen uit mijn hoofd, gewoon omdat ik niets van de wereld begreep. Je kan dit als heel negatief gaan beschouwen maar vandaag heb ik geleerd om de positieve kant hiervan in te zien. Ik besef dat ik in zekere mate een gave heb, ik ben hooggevoelig. Ik geef toe, als je niet weet hoe je daarmee moet omgaan, dan is het makkelijker om ervan weg te lopen dan om het te gebruiken. En in een wereld waar hoogsensitiviteit als een kwaal beschreven wordt in de wetenschap, is het hierin ook niet altijd even makkelijk gedijen. Maar het helpt me ook, vooral als ik erop vertrouw. Dat heb ik vanzelfsprekend moeten leren door ervaring.
In een notedop zou ik durven zeggen dat wanneer iets goed voelt, ga er dan helemaal voor. Wanneer iets niet goed voelt, doe het dan niet. Zo simpel is het echter niet, want vaak staan onze angsten in de weg en bepaalt ons onderbewustzijn wat goed of niet goed voelt. Werk dus eerst aan dat onderbewustzijn en vertrouw inderdaad wat meer op je hogere bewustzijn. Probeer het onderscheid te maken. Is dit mijn onderbewustzijn dat spreekt en dat zegt dat ik het niet moet doen, of is het mijn hogere bewustzijn dat spreekt en zegt dat het niet bij me hoort. Is het dus angst of intuïtie ? Train jezelf daarin, het is een leuke oefening.
Mijn hoger bewustzijn heeft me een zeer grote spiegel voorgehouden toen ik in september 2011 naar een Business Bootcamp ben gegaan van Open Circles Academy. Nisandeh Neta kwam op het podium, sprak amper drie woorden uit en ik wist dat dit hetgene was dat ik moest gaan doen. Ik besefte toen dat ik mensen moest gaan inspireren om hun leven in handen te nemen en om het beste uit zichzelf te halen. Vandaag ben ik daarmee volop bezig. Ik schrijf, ik organiseer workshops, ik spreek voor grote groepen, ik coach mensen... Ik heb dus mijn missie gevonden. Ga ook jij vandaag op zoek naar de jouwe ? Ik wens je daarmee alvast heel veel succes! De zoektocht naar je missie is een leuke en leerrijke reis en het mooie eraan is dat ze nooit ophoudt. Het is een levenslange ervaringsgerichte leerschool! En jij hebt zelf het roer in handen. Leuk toch!
Een goede manier om iets trachten vol te houden is door jezelf beloftes te maken en deze uit te spreken zodat een aantal mensen het gehoord hebben en weten wat die beloftes precies zijn. In het verlengde van mijn oefening op de 6 mentale spieren, heb ik mezelf de volgende beloftes gemaakt voor deze week maandag tot en met donderdag: - geen alcohol (wijn, bier of bubbels - naar goede gewoonte dronken we 's avonds nog al eens een glaasje of twee) maar wel water - om 6 uur uit bed om een wandeling te gaan maken met de hond - mekaar vaak zeggen dat we elkaar graag zien (daar moeten we al geen moeite meer voor doen want dat gebeurt spontaan)
Gisterenavond heb ik ook heel gedisciplineerd mijn dankgebedje opgezegd. Dat kwam ook heel spontaan want ik was oprecht dankbaar dat ik een aantal studerende jonge 'volwassenen' een flinke spiegel mocht voorhouden toen ze me vertelden dat ze eigenlijk niet wisten wat ze met hun diploma wilden doen, als ze het al zouden halen. Ongelooflijk, 5 jaar lang studeren, examens afleggen, nog eens studeren in de zomer en dan herexamens afleggen en niet weten wat met al die materie te doen... Oh, misschien doe ik nog wel een Vlerickske erbij. Daar leren ze ons echt om een goede manager te worden. Ja, op school ga je het zeker leren... Weet je dat ze die gasten wijsmaken dat ze als Junior Manager in dienst zullen genomen worden ? Maar wat is dat eigenlijk, Junior Manager zijn ? Hoe kan je in godsnaam je leven managen als je niet wat je ermee moet aanvangen ?
En dus stelde ik hun de vraag: "wat zouden jullie doen wanneer jullie onbeperkte middelen en tijd hadden ?". Het antwoord was alarmerend... Rondreizen, snowboarden all day long,... Dus verduidelijkte ik mijn vraag: "wat willen jullie achterlaten in deze wereld op de dag dat je aan de hemelpoort staat, wat wil je dat de mensen onthouden van jou ?". Daar moesten ze toch eens goed over nadenken...
Ik heb ze dus wat stof tot nadenken meegegeven. Het is duidelijk dat dit veel eerder op de schoolbanken zou moeten gebeuren dan in de wagen tijdens de rit naar huis. Op zulke momenten zou ik het van de daken willen schreeuwen. Ik heb hen dan ook aangeraden om eens op zoek te gaan naar de beroepenlijst op het internet. Er zijn zoveel mogelijkheden, zoveel concrete beroepen en toch weten de meeste jongeren helemaal niet wat ze met hun leven moeten aanvangen... Raar toch.
Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik die paar vragen kunnen stellen heb. Het was overduidelijk dat niemand hen ooit dat type van vragen had gesteld, laat staan dat ze erover hadden nagedacht. Bij mij kriebelt het dan zo hard dat ik ze gewoon afvuur, zonder rekening te houden met de mogelijke reacties. Die zouden heel anders kunnen zijn. Maar ze waren zeer goed. Als er één ding is dat ik als kwaliteit van onze jeugd toch keer op keer weer ontdek is het hun open geest. Ze staan werkelijk open voor van alles, wat hen natuurlijk ook zeer kwetsbaar maakt. Maar toch liever kwetsbaar dan gesloten.
Het moet gezegd, ik heb ze vandaag met veel vastberadenheid getraind, mijn 6 mentale spieren... Vanochtend had ik een afspraak bij een klant in Brussel. Ik geniet altijd met volle teugen van de gesprekken die ik voer met mogelijke of bestaande klanten. Het is altijd plezant om te zien hoe ze omgaan met nieuwe technologieën enz. Dus vanmorgen was ik er helemaal klaar voor.
Eerst de kinderen klaarmaken, afzetten bij de buurvrouw want ik moest al redelijk vroeg in Brussel zijn en met het verkeer van vandaag weet je maar nooit. Het is dan wel de laatste dag school, er zou ongetwijfeld minder verkeer zijn, maar ik speelde liever zeker. En gelijk had ik! Het was razenddruk op de baan. Niet zozeer de weg naar Brussel, maar eens in de stad was het een complete ramp. Eén uur en 45 minuten heb ik gereden om uiteindelijk bij de klant te geraken.
Na zo'n rit ben je blij wanneer je een parkeerplaats vindt en ik vond er één vlak voor de deur. Dus ik rijd die parking op, er stonden al heel wat auto's en ik zet mijn BMW ertussen. Ik heb nog gezocht naar een parkeermeter, maar die vond ik niet. Ik stak de straat over en stapte het gebouw van mijn klant binnen en meldde me aan. Voor alle zekerheid vroeg ik nog aan de dame van het onthaal of ik daar wel mocht parkeren, maar ze zei dat het OK was zolang er geen bordjes stonden dat het niet mocht. Deze had ik niet zien staan dus ik ging met een gerust geweten naar boven om het gesprek aan te gaan met mijn klant.
Ik was alweer snel buiten, het was een vlot gesprek en de klant wist goed te formuleren wat hij precies wilde. Met een glimlach stapte ik gezwind terug naar buiten. Het lachen verging me echter erg snel toen ik zag dat de politie wagens aan het wegslepen was. Dus ik liep de straat over, rechtstreeks naar de parking waar ik stond om dan tot de conclusie te komen dat mijn wagen was verdwenen. De moed zakte me in de schoenen want ik moest om 12 uur mijn kinderen aan de schoolpoort gaan oppikken. Het kwaad was geschied, mijn BMW was weggesleept net voordat ik de parking was opgelopen. Het was amper 5 minuten geleden vertelde de politieagente me. Ze was ook zo vriendelijk me te vertellen dat ik de wagen zou moeten gaan ophalen aan de andere kant van Brussel. Maar vooraleer ik dat kon doen moest ik eerst naar het commissariaat om me te gaan aanmelden en de nodige papieren in orde te brengen.
Op het moment dat ik besefte dat mijn wagen was weggesleept had ik twee keuzes: ik kon vreselijk vervelend gaan doen tegen die agenten en de mensen van de sleepdienst of ik kon op een vriendelijke manier vragen waar de auto's naartoe gesleept werden en wat ik moest doen om mijn wagen terug te vorderen. Natuurlijk was ik niet gelukkig, integendeel. Ik had veel zin om die agenten met de hoofden tegen mekaar te kloppen omdat ze mijn wagen hadden laten wegslepen. Wat zou dat geholpen hebben ? Niets ! Ik stond daar met mijn handen in het haar, wist niet waar het commissariaat gelegen was en nog veel minder hoe ik er zou geraken. Dus vroeg ik vriendelijk waar ik naartoe moest en hoe ik daar kon geraken.
Op het commissariaat stonden twee politieagenten buiten te praten. Ik vroeg waar ik terecht moest en ze vertelden me met een glimlach dat ik om het hoekje binnen moest gaan. Op het onthaal van het politiecommissariaat meldde ik me aan, vertelde mijn toch wel vervelend verhaal met de glimlach en vroeg hoe het nu verder moest. Ik had verwacht van zeer vrekkige mensen te vinden aan het onthaal van een politiecommissariaat, zeker in Brussel, maar die perceptie bleek totaal ongegrond te zijn. De agente aan het onthaal was vriendelijk, hielp me snel vooruit en in een wip was ik er alweer buiten. Ze vroeg me nog of ik een taxi wilde want te voet naar de andere kant van Brussel wandelen leek haar niet zo een goed idee. Ze verwittigde me ook dat de tram ook niet een al te beste optie was, omdat er heel was gespuis rondloopt en de kans om beroofd te worden dus zeer reëel is. Ik twijfelde even of ik een taxi zou nemen, maar ik heb uiteindelijk besloten om het kantoor op te bellen om te vragen of er niet iemand beschikbaar was om me naar de plaats te brengen waar ik mijn auto moest gaan ophalen.
Anouk kwam een goed half uur later aangereden met de wagen, pikte me op en bracht me naar de andere kant van Brussel. Ik ben de hele tijd met mijn eigen stommiteit blijven lachen. Het is namelijk ook echt mijn stommiteit, niet de fout van de politie of wie dan ook. Had ik wat alerter geweest, dan had ik gezien dat er bordjes stonden met parkeerverbod. Maar ik wilde snel binnen omdat ik ook weer snel buiten wilde zijn. Ik wilde op tijd vertrekken om mijn kinderen te kunnen ophalen aan de schoolpoort.
Resultaat: ik ben mijn kinderen niet kunnen gaan ophalen aan de schoolpoort, ik heb daarvoor op iemand anders beroep moeten doen. Bovendien heb ik een fikse boete aan mijn broek en heb ik een flinke duit mogen betalen om mijn auto terug te vorderen.
Ik heb alle 6 mentale spieren gevoeld vandaag door het ganse gebeuren.
Perceptie Ik heb de hele situatie vanuit een andere hoek bekeken, want ik besefte heel goed dat ik in de fout was gegaan, ook al was dat zeker de bedoeling niet. Dus in plaats van te focussen op het probleem, heb ik me geconcentreerd op het vinden van een oplossing. Ik had wel degelijk de hulp van de agenten nodig om tot een oplossing te komen, dus bleef ik vriendelijk.
Intuïtie Ik heb mijn intuïtie niet gevolgd, ook al voelde ik perfect aan dat dit ging mislopen. In plaats van te vertrouwen op mijn voelen, ging ik ervan uit dat zelfs in mijn 7 haasten de situatie perfect waargenomen had. Toen ik me aanmelde aan de receptie voelde ik dat ik een risico nam en uiteindelijk ben ik daarvoor beboet. Het onderbewustzijn heeft hier een slinkse rol gespeeld. Mijn ego heeft de bovenhand genomen waardoor ik het onderspit heb moeten delven. Had ik mijn intuïtie gevolgd, dan was ik misschien enkele minuten later op de afspraak geweest maar dan had ik geen halve dag verloren aan het terugvorderen van mijn wagen.
Geheugen We hebben allemaal een perfect geheugen, zeker wanneer we erin slagen om een emotie te koppelen aan een specifiek gebeuren. Toen ik de politieagenten zag staan op het plein waar ik geparkeerd stond, dacht ik meteen dat ik zeer onaangename mensen zou gaan ontmoeten omdat ik dat in het verleden al een keer heb meegemaakt. Mijn onderbewustzijn toverde in een mum van tijd mijn vorige ervaringswereld naar boven en probeerde me hiermee in een andere soort energie te krijgen. Had ik mijn perceptie niet goed gebruikt, dan had dit tot een zeer onaangename ervaring kunnen leiden. In plaats daarvan heb ik nog een aangename voormiddag gehad, met de nodige tijd voor reflectie en bezinning. Door deze nieuwe ervaring te aanvaarden, wordt ze rechtstreeks opgenomen in mijn onderbewustzijn en zal mijn kijk op politieagenten in de toekomst ongetwijfeld ook veranderen.
Verbeelding Je moet je verbeelding durven gebruiken wanneer je in een netelige situatie terechtkomt. Het is altijd makkelijk om het slachtoffer te spelen, dan ben je nooit in fout en hoef je dus ook geen verantwoordelijkheid te dragen. Maar je lost ook niets op, je leert niets door deze houding aan te nemen. Ik gebruikte mijn verbeelding toen ik besefte dat ik niet op tijd thuis zou zijn om de kinderen te gaan ophalen. Ik belde iemand op om hulp te vragen waardoor de kinderen geen last ondervonden hebben van mijn escapade. Ik gebruikte ook mijn verbeelding toen die vrouwelijke agente me vertelde dat het misschien toch niet zo een geweldig idee was om met de tram naar de andere kant van Brussel te reizen. Ik zag de gevaren op het scherm van mijn geest verschijnen en besliste dus een andere oplossing te zoeken. In plaats van een taxi te bellen en nog meer onnodige kosten te veroorzaken, belde ik een collega op die me naar het wagendepôt heeft gebracht.
Wil Het is zo makkelijk om je te laten meeslepen door emoties die sowieso een andere kleur geven aan de werkelijkheid. Vanzelfsprekend was mijn eerste gevoel zeer negatief toen ik zag dat mijn auto was weggesleept. Het verbeterde niet toen ik hoorde dat mijn wagen buiten Brussel geparkeerd stond en dat het me een flinke duit zou kosten om hem te recupereren. Maar ik was vastberaden om deze laatste dag van het schooljaar niet te laten vergallen door één onnozele situatie. Dus veranderde ik mijn kijk op de zaak waardoor de situatie in een mum van tijd was geregeld. De realiteit was dat ik verantwoordelijk was voor het verkeerd parkeren van mijn wagen. Niemand heeft me gevraagd die wagen daar te zetten. Ik had net zo goed nog een kwartier kunnen rondrijden om een andere plaats te vinden. En besloot ik met een zeer grote vastberadenheid deze situatie rustig op te lossen. Ik wilde dit niet laten ontaarden in een steek- en trekspel. De enige doelstelling die ik voor ogen had was zo snel mogelijk terug thuis geraken. En dus bleef ik rustig en zeer vriendelijk.
Redeneren Wat doe je als je beseft dat je auto weg is en je bent gehaast ? Hoe los je dat op ? Dat is de vraag die je je stelt om een oplossing te zoeken. Stap voor stap deed ik hetzelfde. Eerst moest ik op het commissariaat geraken. Hoe geraak ik daar ? Dan moest ik aan het wagendepôt geraken. Hoe geraak ik daar ? Daarna mijn weg naar huis vinden. Hoe geraakte ik uit Brussel ? Hoe je je doelstelling bereikt wordt pas echt duidelijk als je stapsgewijs er naartoe evolueert. Je mag dan wel een finale doelstelling hebben, in dit geval mijn kinderen veilig thuis krijgen en zelf thuisgeraken met mijn wagen, maar het is wel van belang dat je ze onderverdeelt in kleinere doelstellingen. Ik had makkelijk in paniek kunnen slaan toen ik besefte dat mijn wagen weg was. Dan had ik ongetwijfeld als een kip zonder kop door de stad rondgelopen zonder enig resultaat. In plaats daarvan heb ik hulp gevraagd, heb ik stap voor stap de situatie geanalyseerd en naargelang actie ondernomen. Focus op het eindresultaat maar besef heel goed dat je dit stapsgewijs moet trachten te bereiken. Niemand loopt een marathon zonder voorafgaande training. Niemand rijdt goed en vol vertrouwen met de wagen zonder veelvuldig oefenen.
Conclusie van het verhaal:
Niets loopt van een leien dakje zolang je er niet de nodige aandacht aan schenkt, ook het oefenen van je 6 mentale spieren niet. Maar als je beslist dat je een andere kijk op het leven wil krijgen, is het oefenen van die 6 mentale spieren wel een absolute noodzaak. Als je je perceptie van dingen al kunt veranderen, dan zal je zien dat alles veel vlotter gaat. Als je dan ook nog beseft dat alles met een reden gebeurt en dat toeval niet bestaat, dan begrijp je ook dat je intuïtie wel degelijk de tool is die je dichter bij je jezelf brengt. Elke situatie die plaatsvindt en die een bepaalde emotie losmaakt bij jou, heeft als doel je wat te laten inzien. Wees dus dankbaar wanneer dit gebeurt. Dankbaarheid is de sleutel tot openheid, een klare kijk op het leven en een eerste stap in de richting van je persoonlijke missie op aarde.
Onthoud de positieve emoties wanneer er wat gebeurt. Word je omringd door negativiteit, tracht deze dan om te buigen tot een positieve houding. Wat je uitstraalt trek je ook aan. Als ik was afgegaan op mijn eerdere ervaringen met de politie, dan was ik zeer negatief geweest. Maar ik bleef positief en vriendelijk. Ik had namelijk mezelf in deze situatie gewerkt en moest aldus ook weer mezelf bevrijden. Met de nodige creativiteit ben ik daarin geslaagd. Durf out of the box te denken om uit een netelige situatie te geraken. Heb ook het lef om hulp te vragen wanneer je het niet zelf kan oplossen. Hou je focus op je einddoel maar weet dat je stap voor stap de situatie moet aanpakken. Paniek helpt niet. Wees dus realist en pragmatisch wanneer je aan de uitvoering bezig bent.
