Het moet gezegd, ik heb ze vandaag met veel vastberadenheid getraind, mijn 6 mentale spieren...
Vanochtend had ik een afspraak bij een klant in Brussel. Ik geniet altijd met volle teugen van de gesprekken die ik voer met mogelijke of bestaande klanten. Het is altijd plezant om te zien hoe ze omgaan met nieuwe technologieën enz. Dus vanmorgen was ik er helemaal klaar voor.

Eerst de kinderen klaarmaken, afzetten bij de buurvrouw want ik moest al redelijk vroeg in Brussel zijn en met het verkeer van vandaag weet je maar nooit. Het is dan wel de laatste dag school, er zou ongetwijfeld minder verkeer zijn, maar ik speelde liever zeker. En gelijk had ik! Het was razenddruk op de baan. Niet zozeer de weg naar Brussel, maar eens in de stad was het een complete ramp. Eén uur en 45 minuten heb ik gereden om uiteindelijk bij de klant te geraken.

Na zo'n rit ben je blij wanneer je een parkeerplaats vindt en ik vond er één vlak voor de deur. Dus ik rijd die parking op, er stonden al heel wat auto's en ik zet mijn BMW ertussen. Ik heb nog gezocht naar een parkeermeter, maar die vond ik niet. Ik stak de straat over en stapte het gebouw van mijn klant binnen en meldde me aan. Voor alle zekerheid vroeg ik nog aan de dame van het onthaal of ik daar wel mocht parkeren, maar ze zei dat het OK was zolang er geen bordjes stonden dat het niet mocht. Deze had ik niet zien staan dus ik ging met een gerust geweten naar boven om het gesprek aan te gaan met mijn klant.

Ik was alweer snel buiten, het was een vlot gesprek en de klant wist goed te formuleren wat hij precies wilde. Met een glimlach stapte ik gezwind terug naar buiten. Het lachen verging me echter erg snel toen ik zag dat de politie wagens aan het wegslepen was. Dus ik liep de straat over, rechtstreeks naar de parking waar ik stond om dan tot de conclusie te komen dat mijn wagen was verdwenen. De moed zakte me in de schoenen want ik moest om 12 uur mijn kinderen aan de schoolpoort gaan oppikken.
Het kwaad was geschied, mijn BMW was weggesleept net voordat ik de parking was opgelopen. Het was amper 5 minuten geleden vertelde de politieagente me. Ze was ook zo vriendelijk me te vertellen dat ik de wagen zou moeten gaan ophalen aan de andere kant van Brussel. Maar vooraleer ik dat kon doen moest ik eerst naar het commissariaat om me te gaan aanmelden en de nodige papieren in orde te brengen.

Op het moment dat ik besefte dat mijn wagen was weggesleept had ik twee keuzes: ik kon vreselijk vervelend gaan doen tegen die agenten en de mensen van de sleepdienst of ik kon op een vriendelijke manier vragen waar de auto's naartoe gesleept werden en wat ik moest doen om mijn wagen terug te vorderen.
Natuurlijk was ik niet gelukkig, integendeel. Ik had veel zin om die agenten met de hoofden tegen mekaar te kloppen omdat ze mijn wagen hadden laten wegslepen. Wat zou dat geholpen hebben ? Niets ! Ik stond daar met mijn handen in het haar, wist niet waar het commissariaat gelegen was en nog veel minder hoe ik er zou geraken. Dus vroeg ik vriendelijk waar ik naartoe moest en hoe ik daar kon geraken.

Op het commissariaat stonden twee politieagenten buiten te praten. Ik vroeg waar ik terecht moest en ze vertelden me met een glimlach dat ik om het hoekje binnen moest gaan. Op het onthaal van het politiecommissariaat meldde ik me aan, vertelde mijn toch wel vervelend verhaal met de glimlach en vroeg hoe het nu verder moest. Ik had verwacht van zeer vrekkige mensen te vinden aan het onthaal van een politiecommissariaat, zeker in Brussel, maar die perceptie bleek totaal ongegrond te zijn. De agente aan het onthaal was vriendelijk, hielp me snel vooruit en in een wip was ik er alweer buiten. Ze vroeg me nog of ik een taxi wilde want te voet naar de andere kant van Brussel wandelen leek haar niet zo een goed idee. Ze verwittigde me ook dat de tram ook niet een al te beste optie was, omdat er heel was gespuis rondloopt en de kans om beroofd te worden dus zeer reëel is. Ik twijfelde even of ik een taxi zou nemen, maar ik heb uiteindelijk besloten om het kantoor op te bellen om te vragen of er niet iemand beschikbaar was om me naar de plaats te brengen waar ik mijn auto moest gaan ophalen.

Anouk kwam een goed half uur later aangereden met de wagen, pikte me op en bracht me naar de andere kant van Brussel. Ik ben de hele tijd met mijn eigen stommiteit blijven lachen. Het is namelijk ook echt mijn stommiteit, niet de fout van de politie of wie dan ook.
Had ik wat alerter geweest, dan had ik gezien dat er bordjes stonden met parkeerverbod. Maar ik wilde snel binnen omdat ik ook weer snel buiten wilde zijn. Ik wilde op tijd vertrekken om mijn kinderen te kunnen ophalen aan de schoolpoort.

Resultaat: ik ben mijn kinderen niet kunnen gaan ophalen aan de schoolpoort, ik heb daarvoor op iemand anders beroep moeten doen. Bovendien heb ik een fikse boete aan mijn broek en heb ik een flinke duit mogen betalen om mijn auto terug te vorderen.

Ik heb alle 6 mentale spieren gevoeld vandaag door het ganse gebeuren.

Perceptie
Ik heb de hele situatie vanuit een andere hoek bekeken, want ik besefte heel goed dat ik in de fout was gegaan, ook al was dat zeker de bedoeling niet. Dus in plaats van te focussen op het probleem, heb ik me geconcentreerd op het vinden van een oplossing. Ik had wel degelijk de hulp van de agenten nodig om tot een oplossing te komen, dus bleef ik vriendelijk.

Intuïtie
Ik heb mijn intuïtie niet gevolgd, ook al voelde ik perfect aan dat dit ging mislopen. In plaats van te vertrouwen op mijn voelen, ging ik ervan uit dat zelfs in mijn 7 haasten de situatie perfect waargenomen had. Toen ik me aanmelde aan de receptie voelde ik dat ik een risico nam en uiteindelijk ben ik daarvoor beboet. Het onderbewustzijn heeft hier een slinkse rol gespeeld. Mijn ego heeft de bovenhand genomen waardoor ik het onderspit heb moeten delven. Had ik mijn intuïtie gevolgd, dan was ik misschien enkele minuten later op de afspraak geweest maar dan had ik geen halve dag verloren aan het terugvorderen van mijn wagen.

Geheugen
We hebben allemaal een perfect geheugen, zeker wanneer we erin slagen om een emotie te koppelen aan een specifiek gebeuren. Toen ik de politieagenten zag staan op het plein waar ik geparkeerd stond, dacht ik meteen dat ik zeer onaangename mensen zou gaan ontmoeten omdat ik dat in het verleden al een keer heb meegemaakt. Mijn onderbewustzijn toverde in een mum van tijd mijn vorige ervaringswereld naar boven en probeerde me hiermee in een  andere soort energie te krijgen. Had ik mijn perceptie niet goed gebruikt, dan had dit tot een zeer onaangename ervaring kunnen leiden. In plaats daarvan heb ik nog een aangename voormiddag gehad, met de nodige tijd voor reflectie en bezinning. Door deze nieuwe ervaring te aanvaarden, wordt ze rechtstreeks opgenomen in mijn onderbewustzijn en zal mijn kijk op politieagenten in de toekomst ongetwijfeld ook veranderen.

Verbeelding
Je moet je verbeelding durven gebruiken wanneer je in een netelige situatie terechtkomt. Het is altijd makkelijk om het slachtoffer te spelen, dan ben je nooit in fout en hoef je dus ook geen verantwoordelijkheid te dragen. Maar je lost ook niets op, je leert niets door deze houding aan te nemen. Ik gebruikte mijn verbeelding toen ik besefte dat ik niet op tijd thuis zou zijn om de kinderen te gaan ophalen. Ik belde iemand op om hulp te vragen waardoor de kinderen geen last ondervonden hebben van mijn escapade.
Ik gebruikte ook mijn verbeelding toen die vrouwelijke agente me vertelde dat het misschien toch niet zo een geweldig idee was om met de tram naar de andere kant van Brussel te reizen. Ik zag de gevaren op het scherm van mijn geest verschijnen en besliste dus een andere oplossing te zoeken. In plaats van een taxi te bellen en nog meer onnodige kosten te veroorzaken, belde ik een collega op die me naar het wagendepôt heeft gebracht.

Wil
Het is zo makkelijk om je te laten meeslepen door emoties die sowieso een andere kleur geven aan de werkelijkheid. Vanzelfsprekend was mijn eerste gevoel zeer negatief toen ik zag dat mijn auto was weggesleept. Het verbeterde niet toen ik hoorde dat mijn wagen buiten Brussel geparkeerd stond en dat het me een flinke duit zou kosten om hem te recupereren. Maar ik was vastberaden om deze laatste dag van het schooljaar niet te laten vergallen door één onnozele situatie. Dus veranderde ik mijn kijk op de zaak waardoor de situatie in een mum van tijd was geregeld. De realiteit was dat ik verantwoordelijk was voor het verkeerd parkeren van mijn wagen. Niemand heeft me gevraagd die wagen daar te zetten. Ik had net zo goed nog een kwartier kunnen rondrijden om een andere plaats te vinden. En besloot ik met een zeer grote vastberadenheid deze situatie rustig op te lossen. Ik wilde dit niet laten ontaarden in een steek- en trekspel. De enige doelstelling die ik voor ogen had was zo snel mogelijk terug thuis geraken. En dus bleef ik rustig en zeer vriendelijk.

Redeneren
Wat doe je als je beseft dat je auto weg is en je bent gehaast ? Hoe los je dat op ? Dat is de vraag die je je stelt om een oplossing te zoeken. Stap voor stap deed ik hetzelfde. Eerst moest ik op het commissariaat geraken. Hoe geraak ik daar ?
Dan moest ik aan het wagendepôt geraken. Hoe geraak ik daar ? Daarna mijn weg naar huis vinden. Hoe geraakte ik uit Brussel ?
Hoe je je doelstelling bereikt wordt pas echt duidelijk als je stapsgewijs er naartoe evolueert. Je mag dan wel een finale doelstelling hebben, in dit geval mijn kinderen veilig thuis krijgen en zelf thuisgeraken met mijn wagen, maar het is wel van belang dat je ze onderverdeelt in kleinere doelstellingen. Ik had makkelijk in paniek kunnen slaan toen ik besefte dat mijn wagen weg was. Dan had ik ongetwijfeld als een kip zonder kop door de stad rondgelopen zonder enig resultaat. In plaats daarvan heb ik hulp gevraagd, heb ik stap voor stap de situatie geanalyseerd en naargelang actie ondernomen. Focus op het eindresultaat maar besef heel goed dat je dit stapsgewijs moet trachten te bereiken. Niemand loopt  een marathon zonder voorafgaande training. Niemand rijdt goed en vol vertrouwen met de wagen zonder veelvuldig oefenen.

Conclusie van het verhaal:

Niets loopt van een leien dakje zolang je er niet de nodige aandacht aan schenkt, ook het oefenen van je 6 mentale spieren niet. Maar als je beslist dat je een andere kijk op het leven wil krijgen, is het oefenen van die 6 mentale spieren wel een absolute noodzaak. Als je je perceptie van dingen al kunt veranderen, dan zal je zien dat alles veel vlotter gaat. Als je dan ook nog beseft dat alles met een reden gebeurt en dat toeval niet bestaat, dan begrijp je ook dat je intuïtie wel degelijk de tool is die je dichter bij je jezelf brengt. Elke situatie die plaatsvindt en die een bepaalde emotie losmaakt bij jou, heeft als doel je wat te laten inzien. Wees dus dankbaar wanneer dit gebeurt. Dankbaarheid is de sleutel tot openheid, een klare kijk op het leven en een eerste stap in de richting van je persoonlijke missie op aarde.

Onthoud de positieve emoties wanneer er wat gebeurt. Word je omringd door negativiteit, tracht deze dan om te buigen tot een positieve houding. Wat je uitstraalt trek je ook aan. Als ik was afgegaan op mijn eerdere ervaringen met de politie, dan was ik zeer negatief geweest. Maar ik bleef positief en vriendelijk. Ik had namelijk mezelf in deze situatie gewerkt en moest aldus ook weer mezelf bevrijden. Met de nodige creativiteit ben ik daarin geslaagd. Durf out of the box te denken om uit een netelige situatie te geraken. Heb ook het lef om hulp te vragen wanneer je het niet zelf kan oplossen. Hou je focus op je einddoel maar weet dat je stap voor stap de situatie moet aanpakken. Paniek helpt niet. Wees dus realist en pragmatisch wanneer je aan de uitvoering bezig bent.

29-06-2012 om 16:05 geschreven door Power of Change