Ik laat me steeds weer inspireren door gesprekken die ik met andere mensen heb. Zo ging ik afgelopen weekend met een groep van 8 personen waaronder mijn 3 zoontjes op restaurant. Geen grootse keuken, gewoon doordeweekse voeding zou ik durven zeggen. Maar terwijl ik het neerschrijf botst deze uitspraak op serieuze weerstand.
In de Westerse wereld heerst er overvloed op menigerlei domeinen. We hebben bijvoorbeeld overvloedig multimedia in huis. Hierbij denk ik aan een TV, vaak zijn er zelfs twee of drie aanwezig in één gezin. We hebben uitgebreide communicatiemiddelen, denk maar aan telefoon en steeds meer ook de computer. Ikzelf ben schuldig aan het houden van twee GSM's bijvoorbeeld. Waarom ? Simpelweg omdat ik niet mijn privé met professionele zaken wil vermengen. Mijn GSM van het werk is voor mij een noodzakelijk kwaad, ik gebruik hem hoofdzakelijk als ik van huis uit werk, wat heel vaak is. Maar ook computers en gelijkaardige multimedia toestellen zijn veelvuldig aanwezig. Mijn oudste zoontje van bijna 10 jaar heeft een vriendje uit de buurt dat een I-pad, een Playstation, een Nintendo en nog zoveel meer heeft naast zijn computer. We communiceren hoofdzakelijk nog electronisch en verliezen daarbij de ware aard van communicaties volledig uit het oog. Overvloed is er dus wel degelijk. Jammer genoeg leidt deze alleen tot schaarste.
Maar kijk ook eens naar onze voeding. We zijn ontzettend verwend vandaag. We eten elke dag uitgebreid, vaak nog een dessert na de hoofdmaaltijd of een voorgerecht voordien. De grootwarenhuizen spruiten als paddestoelen uit de grond. De restaurants staan ook niet stil. Ga maar eens met een bende van 5 of 6 personen onaangekondigd naar een restaurant op vrijdag-, zaterdag- of zondagavond. Je zal zien dat het moeilijk is om zonder voorafgaande reservatie nog plaats te vinden. We hebben vandaag echt een uit-het-huis eetcultuur. En dat is wat mij betreft helemaal OK. Dit is een sociale eetwijze.
Tijdens ons gesprek op zondagavond in het restaurant werd me de vraag gesteld of ik het niet moeilijk had om te zien hoe het vlees smakelijk werd opgepeuzeld. Ik ben namelijk een hele tijd fervent macrobioot geweest. Er zijn ook macro-idioten, maar daar hoorde ik gelukkig niet bij. Net als zoveel anderen ben ik niet uit principe met macrobiotiek gestart, maar uit behoefte naar iets anders. Macrobiotiek is voor mij zoiets als religie. Er bestaan heel veel afgeleiden van wat ooit de universele waarheid was, maar geen van allen hebben ze het recht als enige echte waarheid beschouwd te worden. Toen George Osawa deze voedingsleer ontwikkelde, leefde hij in een andere tijd. Niet beter of slechter, gewoon anders. Je moet je als mens kunnen aanpassen aan de veranderende maatschappij waarin we leven. Het heeft helemaal geen zin om heel fanatiek zaken te gaan toepassen die ooit door een ander zijn voorgeschreven. Fanatiek sporten is toch ook niet gezond, waarom zou fanatiek vasthouden aan één bepaalde voedingsleer dan wel gezond zijn ? En dus heb ik mezelf altijd wel wat marge gegund. Ik hou namelijk van verandering. Als alles hetzelfde blijft, verveelt het me al heel gauw.
Door mijn nieuwsgierige geest kwam ik terecht bij de macrobiotiek. Maar wat is macrobiotiek nu eigenlijk ? Als je de betekenis ervan opzoekt, krijg je het volgende: Macrobiotiek is een voedingsleer/gezondheidsleer die door George Osaway is ontwikkeld en die berust op de principes van het zenboeddhisme. Macros en bios betekenen respectievelijk groots en leven. Het is een leer gebaseerd op de filosofie dat het leven in evenwicht moet zijn, dat er een balans moet zijn tussen yin en yang. Yin en yang zijn daarbij complementaire tegengestelden. De twee tegengestelde energieën, vrouwelijke en mannelijke, vullen mekaar aan.
De macrobiotiek heeft zijn eigen voedingspiramide die ontstaan is uit een aantal basisprincipes: - Biologische groenten en fruit uit de streek - Verschillende bereidingstechnieken die allen een specifieke doelstelling en betekenis hebben - Enkel natuurlijke suikers, niet geraffineerd - Veganistische voeding - Natuurlijk zout, bv zeewieren, zeezout,...
Maar het gaat natuurlijk veel verder dan deze basisprincipes. De Macrobiotiek is meer dan een voedingsleer, het is een levenswijze. Je kijk op het leven verandert werkelijk als je een tijdje macrobiotisch geleefd hebt. Je wordt bewust van jezelf, van de wereld, van wie je bent en wat je hier eigenlijk komt doen.
Wat ik vooral heel mooi vind aan de macrobiotiek is dat je ontzettend dankbaar wordt voor alles wat het leven je te bieden heeft. Bovendien laten deze principes je nooit meer los. Nog steeds vandaag, ook al volg ik de macrobiotische principes niet meer strict, laat de macrobiotiek me niet los als ik aan het kookvuur sta. Ik praat er ook nog regelmatig over met andere mensen, niet zozeer om hen te overtuigen dat het goed is, maar wel om hen ervan bewust te maken dat het bestaat. Veel mensen beseffen helemaal niet dat er een andere manier van leven bestaat dan de ratrace waarin ze vervat zitten. Ik ben geen expert op vlak van voeding of levenstijl, ik ben gewoon iemand die uit eigen ervaring kan spreken.
De macrobiotiek heeft zijn dienst bewezen toen ik ermee aan werk ging. Maar een echte fanaticus ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit zijn. Daar draait het helemaal niet om. Het gaat niet over een voedingsleer die al dan niet goed is. Het gaat erover hoe jij ermee omgaat. Het is volgens mij nooit de bedoeling geweest van George Osawa om de macrobiotiek als enige waarheid naar voren te schuiven. Het gaat er niet over wat de macrobiotiek met jou doet. Het gaat erover wat jij met de macrobiotiek doet.
En om een antwoord te geven op de vraag rond het consumeren van dierlijke voeding: neen, dat stoort me niet. Ieder diertje zijn pleziertje vind ik. Maar wees dan op zijn minst dankbaar voor dat dier dat zich laten slachten heeft. Wees ervan bewust wat je aan het eten bent en weet dat niet iedereen zo gezegend is dit te kunnen doen. Weet dat de overvloed die er heerst in deze wereld niet aan iedereen besteed is. Er zijn mensen die nooit een steak zullen eten. Er zijn mensen die moeten leven van de voeding uit vuilbakken. Er zijn mensen die niet weten hoe een stukje vlees eruit ziet.
Kortom, wees gewoon bewust van de rijkdom die op je bord ligt en geniet van elke hap die je neemt. Knabbel 50 x per hap en zorg dat je elke vezel geproefd hebt. Dat is wat macrobiotiek met mij gedaan heeft. En ik ben daar enorm dankbaar voor.
Herinner je jezelf nog als kind ? Weet je nog hoeveel verbeelding je toen had ? Weet je nog waarvan je toen droomde ? Ik wel...
Ik droomde ervan om kapster te worden. Ja, je leest het goed, kapster. Ik wilde een eigen kapsalon uitbaten. Uren kon ik in het haar van mijn mannequin prullen. Ik maquilleerde ook graag. En op een dag waagde ik het zelfs van het haar te knippen. Het bleef bij eenmaal... Wanneer ik naar de kapster ging, kon ik het niet nalaten van haar bewegingen in het oog te houden. Ik wilde weten hoe het allemaal functioneerde. Er komt een mevrouw binnen met stijl haar. Een paar uur later gaat ze buiten met prachtige papillottenkrullen. Zalig! Ik zag mezelf dat volledig doen. Ik zag mezelf elke dag opnieuw hoofden wassen en in de plooi leggen. Ik zag mezelf praten met mijn clienten, over hun mannen, hun kinderen en de escapades die ze buitenshuis hadden uitgespookt. Ik zag het helemaal voor me.
Mijn moeder had ongelooflijk moeilijk haar om in de plooi te leggen. Krulspelden waren toen nog de oplossing en daarbovenop een plixke, een product om het haar in vorm te houden. Dan de droger onder en wonder boven wonder, na twintig muniten kwam mijn moeder eronder uit met een prachtige bos loskrullend haar. Nog een beetje uitborstelen, een beetje "creperen" en ze was weer in orde voor enkele dagen. Brushen was moeilijker, want ze had het type haar waar je geen richting mee uitkon. Wat je er ook mee deed, het ging sowieso dwarsliggen. Het was een zalige periode.
Het uur van de waarheid brak aan. Ik had mijn lager onderwijs met vlag en wimpel afgelegd en ging dus naar de "grote school". Ik was in het lager onderwijs een zeer goede studente geweest, dus er was eigenlijk geen reden om me naar een beroeps- of technische onderwijs te sturen. Maar ik wilde kapster worden. Mijn moeder vond me echter "te slim" en zei dat ik later nog steeds kapster kon worden als ik mijn secundair onderwijs had afgelegd. Dat is ook zo, je kan nog steeds een middenstandscursus volgen die je toelaat om zelfstandig een salon uit te baten. Maar natuurlijk nadat ik het middelbaar had afgelegd, kwam het idee om kapster te worden niet meer aan de oppervlakte. Je hebt toch niet voor niks 6 uur wiskunde en moderne talen gestudeerd gedurende 6 jaar?!
Een tweede verschrikkelijke keuze was aan de orde. En een derde, vierde, vijfde,... Want na mijn secundair onderwijs ben ik eigenlijk blijven studeren, zelfs al ging ik voltijds werken. Ik heb een zelfstandigencursus schoonheidsspecialiste gevolgd, bijkomende talen, PR, Handelswetenschappen, allerlei massage-opleidingen, medisch pedicure en tot slot nu dan de Inge Rock Academy.
En weet je wat nu eigenlijk het geheim is van iets tot een goed einde brengen ? Jezelf een goed en duidelijk beeld vormen dat stevig verankerd wordt in je onderbewustzijn. Bij al de opleidingen die ik in het verleden gevolgd heb, was er geen enkele waarvan ik dacht dat ze me werkelijk korter bij mijn doel zouden brengen. Ik zag mezelf niet als voltijds schoonheidsspecialiste werken. Ik geloofde niet dat ik als Shiatsu-therapeute voldoende zou kunnen verdienen om mijn gezin draaiende te houden. Ik zag mezelf niet de hele dag aan voeten werken voor de rest van mijn leven. Kortom, bij geen enkel van die opleidingen had ik een concreet beeld dat diep verankerd zat en waarin ik geloofde. Had ik dat wel gehad, dan had ik vandaag ongetwijfeld een succesvol kapsalon in combinatie met een schoonheidsinstituut met extra saunafaciliteiten.
Ik ben een dromer van nature uit. Maar ik heb iedere keer weer toegelaten dat mijn premature beeld werd weggeduwd door de realiteit van het leven. En dat is fout! Maar natuurlijk heb ik er ook zeer veel uitgeleerd. Bovendien ben ik vandaag wie ik ben net omdat mijn leven deze cyclus heeft afgelegd. En daar ben ik enorm dankbaar om.
Vandaag heb ik wel een beeld. Het is een beeld dat diep verankerd zit en dat ervoor zorgt dat ik helemaal ga voor mijn doelstelling. Natuurlijk moet je realist zijn, vandaag moet ik niet alles over de boeg gooien en in een zwart gat springen. Ik sta er alleen voor en moet drie kinderen onderhouden. Dus dat is gewoonweg geen optie. Maar ik heb mezelf wel een planning opgelegd. Tegen januari 2013 wil ik voltijds met mijn zaak verdergaan. Ik wil me volledig focussen op wat me fascineert en waarbij ik een zeer goed gevoel heb. Het beeld ? Hoe ziet het eruit ? Wat wil ik precies doen ? Daarvoor moet ik jullie even terug meenemen in de tijd...
September 2011, Nederland, Business Bootcamp van Open Circles Academy. Ik had net een zeer zware periode achter de rug, echtscheiding in het vooruitzicht en had net een nieuwe voltijdse job gevonden. Ik woog nog welgeteld 48 kg, wat zeer weinig is voor iemand van 1m63 lang. Ik voelde me mentaal vrij sterk en was klaar om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Gezien mijn relationele ervaring, het mislukken ervan dus, en gans de druk en stress dat dit met zich meebracht had ik mezelf toch al ergens wel een idee gevormd over wat ik als zelfstandige wilde gaan doen. Ik was zelf enorm sterk en wijs geworden door wat er zich allemaal had afgespeeld in mijn huwelijk en carrière. Dus ik besloot dat ik deze ervaring wilde delen met anderen. En daar sta je dan met je idee. Hoe begin je daar in godsnaam aan ? Die vraag kwam natuurlijk veel te vroeg in het proces en dus werd ik zeer onzeker. Ik durfde haast niet uit te spreken wat ik precies wilde realiseren, gewoon omdat het zo "onnozel" klonk, vond ik zelf dan toch. Ik wilde mensen coachen in hun proces van verandering, ik wilde ze de nodige ondersteuning bieden om toch de touwtjes in eigen handen te nemen en opnieuw wat te maken van hun leven, no matter what. Want dat was nu net wat ook ik aan het doen was in die periode. Ik wist zelf heel goed hoe moeilijk het is om in en na een periode van chaos terug orde te creëren. Ik wist heel goed welke stappen ik allemaal heb moeten zetten om toch de moed te hebben om knopen te ontwarren en door te hakken. Ik wist dat elk einde gepaard gaat met een nieuw begin en dat dit nieuw begin moed en volharding vraagt. En dat wilde ik delen met anderen en ik wilde hen ondersteunen in hun zoektocht naar wie ze zijn en wat ze willen bereiken.
Het weekendje Business Bootcamp kwam voor mij als geroepen. Een beetje onzeker stapte ik samen met enkele anderen in een zaal met 1500 aanwezigen, het merendeel Nederlanders. Dat was best wel imposant, dus ik werd er een beetje stil van. Maar ik was ook ongelooflijk nieuwsgierig wat het weekend me te bieden had. Om 10 uur begon het eindelijk.
Nisandeh Neta stapte op het podium, stelde zichzelf voor, vertelde in het kort zijn eigen verhaal en BAM! Dat was het! Ik wist het! Dat is wat ik wil doen! Ik had een ongelooflijke grote drang om op dat podium te springen en naast hem te gaan staan om mee al die Nederlanders en enkele Belgen te inspireren. Het was voor mij duidelijk geworden. Ik zag mezelf op het podium staan, ik zag mezelf mensen inspirerende woorden toespreken zodat ook zij hun leven opnieuw in handen zouden kunnen nemen. Nog steeds vandaag heb ik een zeer duidelijk beeld voor ogen en iedere keer als ik ernaar kijk, kan ik haast niet wachten om het ook effectief te doen.
In november 2011 schreef ik me in voor de Coaching Academy van Inge Rock. De formule was toen nog anders, want je zat 5 dagen in Spa in plaats van 3. Ik heb redelijk lang getwijfeld of het dat wel was wat ik wilde, maar uiteindelijk heb ik gewoon de knoop doorgehakt en heb ik me ingeschreven. Niet goed wetende wat het allemaal precies inhield en wat het me zou bieden, maakte ik me toch wel zorgen, vooral omdat het me een flinke duit had gekost. Dat geld kon ik natuurlijk wel gebruiken want ik wilde mijn ex uitkopen uit het huis. Een kleine 150.000 EUR moest ik daarvoor voorzien. Niet makkelijk als je weet dat ik helemaal niet zeker was van mijn job op dat moment. Dus op het moment dat ik iemand van de CA aan de lijn had en hij me zei dat ik het waard was, trok ik mijn stoute schoenen aan en stelde ik de vraag die al zo lang op mijn lippen aan het priemen was: "Ik ben dat waard, dat staat vast, maar zijn jullie dat ook ?". Het was eruit voor ik het zelf goed en wel doorhad... Maar dat was niet de vraag die moest gesteld worden, besefte ik achteraf. De vraag die zich stelde was of ik bereid was om dat geld in mezelf te investeren. Je maakt er uiteindelijk zelf wat van. En dus besloot ik om het te doen.
In februari kwam ik dan voor het eerst met Inge Rock en companen in kontakt. Ik had mezelf voorgenomen dat ik ging achterhalen of ik al dan niet een coach wilde worden. Het klinkt ongetwijfeld arrogant, maar na 3 volle jaren opleiding evolutiepsychologie is er niet veel meer dat je in theorie nog kan leren. In theorie zeg ik wel, want de toepassing is wat anders. Ook al kende ik de Stickman niet, ook al had ik nog geen enkel boek gelezen van Inge Rock, veel nieuwe theorie is me niet verteld. Het klonk allemaal zeer bekend in de oren. De praktische uitvoering ervan daarentegen was een totaal ongekend domein.
Het was dan ook tijdens de outdoor dag dat ik tot het besef kwam dat ik inderdaad een coach was, in hard en nieren, ook al had ik dit nog niet in praktijk toegepast. Mijn hele leven lang al stel ik vragen aan mensen die anderen niet stellen. De laatste jaren heb ik niet anders gedaan dan de mens, mezelf inbegrepen, te observeren als geheel. Mijn cursus evolutiepsychologie in combinatie met Shiatsu-therapie was natuurlijk een zeer goede achtergrond waar op ik me kon baseren. Bovendien voelde ik heel vaak dingen aan die niet uitgesproken werden. Als ik dan de vraag stelde of dit zich afspeelde, werd daar veelal met een bevestigend antwoord op gereageerd.
Die dag in Spa, bovenop het touw, samen met Chantal, heeft me doen inzien dat ik wilde coachen. Chantal durfde niet over het touw stappen, alleen. Voor mij was dat niet echt een uitdaging, dus stelde ik voor om haar over het touw te "coachen". Hoe dan ? Achterwaarts... Ik stapte achterwaarts over het touw terwijl zij dat voorwaarts deed. Dat zorgde ervoor dat we constant oogcontact hadden. Er was een permanente verbinding tussen ons. Chantal vertelde me achteraf dat ze nooit over dat touw zou gelopen zijn, moest ik haar niet gesteund hebben. Dat is natuurlijk fijn om horen, je ego wordt ferm gestreeld wanneer je zulke feedback krijgt. Maar daarvoor deed ik het niet. Het was maar pas tijdens het evaluatiegesprek dat ik werkelijk besefte wat ik had gedaan. Ik had Chantal moed ingepraat, ik had haar geholpen zichzelf te overtuigen dat ze dit wel kon, desnoods met angst. En ze heeft het ook gedaan. We zijn beiden met vlag en wimpel geslaagd in onze opzet. En sinds die dag zet ik alle middelen in om mijn droom waar te maken. Ik ga de uitdaging aan. Ik doe vandaag personal coachings. Ik sta op 17/11/2012 in Antwerpen op het podium om een keynote speech te geven van 20 minuten. Ik zet mezelf constant voor de uitdaging. En ik doe het met angst, zolang het in harmonie is met mijn beeld.
Dankzij Nisandeh Neta en dankzij Chantal ga ik de uitdaging aan. Ik zie mezelf nog steeds mijn eigen coaching praktijk opstarten, zowel in personal als in business coaching. Ik zie mezelf ook heel duidelijk die keynote speech geven op 17/11 en ik weet gewoon dat het een succes zal zijn. Als je erin slaagt om je beeld zeer goed te verankeren, dan weet je welke stappen je moet zetten en dan heb je het nodige geduld om er te geraken. Als het een keertje mislukt, weet dan dat ook dat erbij hoort. Je kan niet succesvol zijn als je geen mislukking hebt gekend. Maar in dat proces van vallen en opstaan houd je je droombeeld voor ogen, schrijf het op, spreek het uit, zet het in een blog, praat erover,... Maar vooral ook, geloof erin! Je kan een perfect beeld op het scherm van je geest staan hebben, zolang je niet gelooft dat het realiseerbaar is, zal je het beoogde resultaat niet bereiken. En daarom is die beeldvorming zo belangrijk. Speel ermee, praat erover alsof je het al gerealiseerd hebt, koppel er een groot verlangen aan en weet gewoon dat je onbeperkte mogelijkheden hebt zolang je vertrouwt op je intuïtie.
We beleven allemaal wel eens een moment van angst. Het hoeft daarom geen fobie te zijn, gewoon angst voor falen is al voldoende. Angst kan zeer verlammend werken, maar ze kan ook een bron van kracht zijn. Angst houdt je alert. Je behoudt je focus als je bang bent. Er ontgaat je niets meer.
Mijn pamperpaalverhaal is daarvan een goed voorbeeld. Vanaf het moment dat ik wist dat ik die pamperpaal moest gaan beklimmen, ben ik beginnen visualiseren. Ik zag mezelf letterlijk de paal opklimmen, erbovenop gaan staan en er weer vanaf springen. Alleen dat laatste stuk kreeg ik niet goed gevisualiseerd. Het beklimmen ging supervlot, zowel in mijn visualisatie als in realiteit. Ik was wel nog moe van net een stevige klim te hebben gewandeld, maar besloot toch om als eerste vrouw die paal op te klimmen. Ik was vastberaden. Ik zou die paal beklimmen, ik zou er bovenop gaan staan en ik zou tot slot naar de trapeze springen.
Het ging allemaal heel goed totdat ik werkelijk in het niets bovenop die paal moest gaan staan. Stel je voor, je hebt niets om je vast te houden, ik wilde het volledig volgens de regels doen, dus hield me niet vast aan de touwen die me zouden securiseren bij een val. Ik wist heel goed dat er me niets kon gebeuren, maar ik wilde absoluut erin slagen om bovenop die paal te gaan staan en naar de trapeze te springen. Het was voor mij lang niet voldoende meer om gewoon naar boven te klimmen. Ik was vastberaden om 'all the way' te gaan.
Daar stond ik dan, bovenaan een wiebelende paal van 10 meter hoog en net breed genoeg om twee kleine voetjes op te zetten. Het moment was aangebroken om één voet bovenop de paal te zetten. Zonder al te veel nadenken zette ik mijn linkervoet bovenop de paal. Het heeft wat voeten in de aarde gehad vooraleer mijn voet er werkelijk bovenop stond, want de paal bleef maar heen en weer wiebelen. Ik werd haast zeeziek. Maar het was gelukt! Mijn linkervoet stond er bovenop. Dan de tweede voet. Wat een gesukkel! Het wilde maar niet lukken. Ik was bang dat ik van de paal zou vallen nog voor ik erop stond. Ik bleef mezelf aanmoedigen: "Allez, Liesenborgs, ge gaat bovenop die paal staan, hoe dan ook". Maar het lukte echt niet. Dus besloot ik om een stapje terug te zetten. Ik zette mijn linkervoet terug naar onder en besloot mijn rechtervoet eerst bovenop de paal te zetten. Wat een gevoel! De paal kwam meer in evenwicht, het trillen stopte, het was alsof mijn rechtervoet een ankertje had losgegooid en de paal diep in de grond had vastgeankerd. In een wip zette ik mijn linkervoet naast mijn rechter. Nog even ging de paal op en af, maar het evenwicht kwam heel snel weer terug. Ik ademde diep in en uit en was dolgelukkig. Mission accomplished!
Er is in dit ganse proces geen moment voorbij gegaan zonder dat ik bewust was van mezelf. Al mijn bewegingen, al mijn acties maar ook al mijn emoties waren afgewogen. De angst om van de paal te vallen nog voor ik er bovenop stond met mijn twee voeten was groot en zorgde voor een zodanige focus dat niets me nog ontging. Dat is de kracht van angst.
Bovenop de paal wist ik dat de volgende etappe me te wachten stond. Ik moest naar de trapeze springen. Ik hoorde nog roepen: "ver en hoog mikken", maar in zekere zin was mijn doelstelling reeds bereikt. Die sprong in het niets was de kers op de taart. Ik probeerde me nog te concentreren en trachtte inderdaad ver en hoog te mikken, maar ik geraakte niet tot aan de trapeze. In eerste instantie dacht ik "shit, ik wil terug opnieuw proberen", maar al snel werd dit vervangen door een gevoel van welslagen. De sprong naar de trapeze is voor een volgende keer. Ik heb hem gewaagd, ik heb hem ervaren en daarbij kan ik besluiten dat de ganse weg naar de trapeze zoveel belangrijker was dan de sprong zelf.
Daar waar angst een zeer krachtig medium kan zijn, kan het gebrek aan angst dat ook zijn, maar wel in tegengestelde zin. Hoe vaak zien we het niet gebeuren dat een gebrek aan angst leidt tot fouten. Als je overmoedig bent, verlies je je focus. Ik stel me vaak de vraag of we wel volledig vrij van angst kunnen zijn ? Kunnen we dat ? Of is een gebrek aan angst gewoon een manier om je aanwezige angst te verdrukken ? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat wanneer ik te zeker ben van iets, het geheid fout afloopt. Als je te zeker bent van jezelf, verlies je ook je passie volgens mij. Je wordt als het ware apatisch voor wat er te gebeuren staat. Hoe je het ook draait of keert, apathie is nooit goed. Door apatisch te zijn, sluit je je af voor elke vorm van emotie, zowel positieve als negatieve. Door dat te doen, sluit je je volledig af voor het universum en wat het allemaal te bieden heeft.
Kortom, laat die angst gewoon toe. Zorg ervoor dat ze je niet verlamt en gebruik ze om een stevige focus te houden op wat je wil realiseren. Doe het gewoon met angst!
Rome, wat een prachtige stad is het toch. Het toppunt van cultuur in Europa ongetwijfeld. En een absoluut zomers klimaat waarvan je ontzettend opgewekt en fleurig wordt. Ik zou het zelfs mijn hoogtepunt van het afgelopen jaar durven noemen. Kilometers lange uitgestippelde cultuurroutes, autoloze straten en ontzettend gezellige terrasjes. Ik hou van de italiaanse mentaliteit. Ze zijn zo expressief, ze spreken met heel hun lichaam, bovendien verzorgen ze dat lichaam heel vaak ook nog zeer goed...
Rome is een stad die je meermaals moet bezoeken om ze werkelijk gezien te hebben. Er zijn meer dan 600 kerken aanwezig in Rome. Ze hebben elk hun eigenheid, hun stijl. Maar er is natuurlijk nog veel meer te beleven in Rome dan alleen maar kerken bezichtigen. Zo heb je het Collosseum, het Sint-Pietersplein, de koepel van de Sint-Pieterskerk, de Sixtijnse kapel, het Forum Romanum, Pallatino, de Trevifontijnen, de Spaanse trappen en nog zoveel meer. We hebben dus heel wat kilometers gewandeld tijdens onze citytrip.
We arriveerden in Rome net voor de middag. Onze B&B was nog niet klaar dus besloten we wat te gaan eten. We trokken eerst wat luchtigere kledij aan, open schoentjes en gingen op zoek naar een restaurantje. Keuze bij de vleet, dus we hadden al snel een plaatsje gevonden en aten een lichte lunch. Na de lunch trokken we onze stoute schoenen aan en gingen we op stap. Niemand had ooit kunnen denken dat we reeds onze eerste dag in Rome zoveel zouden wandelen. Ik was daar vanzelfsprekend niet op voorzien, met als gevolg dat ik al snel last had van blaren onder de voeten. Maar het was allemaal zo mooi dat de pijn plaats ruimde voor verrukking, een wow gevoel dat je alleen maar krijgt bij het zien van iets wonderbaarlijks. Ik was echt verwonderd door de schoonheid van alles wat we die eerste dag bezocht hebben. Ik had geen tijd en geen zin om aan mijn pijnlijke voetjes te denken. Ik ging gewoon voort. Het hoeft geen betoog, 's avonds was ik dolblij dat ik in de douche kon gaan staan. Mijn voeten waren roodgloeiend van al het stappen, mijn schoentjes stonden helemaal in mijn huid gedrukt. Rustig ging ik naar bed en genoot ik nog wat na van een heerlijke dag vol bekijks.
De dag nadien gingen we alweer vroeg op stap. We hadden zoveel op de planning staan dat we vol goede moed probeerden om de uitgestippelde route te volgen. Al snel kwamen we opnieuw aan het punt van de pijnlijke voeten, maar we stapten kranig door zodat we toch het merendeel van onze planning zouden kunnen bezoeken. Het werd duidelijk dat we een oplossing moesten vinden voor de pijnlijke voeten. We stapten een winkel binnen waar we nieuwe sandaaltjes kochten die toch wel wat soelaas boden in het begin. Stevig stapsandalen waren het niet, dus kregen we al snel weer op andere plaatsen last van de voetjes. Maar we stapten nog steeds kranig door en bezochten al de bezienwaardigheden die we die dag op de planning hadden staan. Het is gek hoe je soms vergeet dat je pijnlijke voeten hebt als je een doel voor ogen hebt. De avond werd in schoonheid afgerond door een heerlijk diner en een korte wandeling naar de B&B.
De derde dag werd het duidelijk dat al het stappen zijn tol begon te eisen. De stemming zat er 's morgens niet echt in. De een was ziek, de ander was moe en nog steeds deden die voeten pijn. Dus besloten we om het wat rustigeraan te doen. We lieten de zieke even rusten, dronken nog een cappuccino op het terras, praatten nog wat gezellig bij en gingen dan weer terug naar de B&B om te checken hoe het met de zieke gesteld was. Gelukkig voelde hij zich alweer stukken beter en konden we op pad gaan. Het was alweer een stralende dag, de derde in rij. De zon scheen uit volle kracht op onze vermoeide lichamen en we genoten met volle teugen van al het moois dat we gingen bezoeken. Aan het Collosseum stond een serieuze file maar zelfs dat kon de pret niet bederven. We stapten gestaag verder naar de ingang en deden onze ronde. Het was een zalige ochtend.
Na verloop van tijd begon de vermoeidheid echter wel zijn tol te eisen. We vonden een leuk terrasje en besloten daar wat te pauzeren na een toch weer lange wandeling in de hete zon. We waren alledrie moe. Het ging zelfs zover dat we op het terras gewoon in slaap vielen. Het was ongetwijfeld ook door de warmte dat het gevoel van ontspanning ons overmande, maar de vermoeidheid speelde ons duidelijk ook parten. Ik vond dat het welletjes was geweest en zei dat ik niet meer naar de B&B wilde stappen. Ik wilde een taxi nemen, met de metro gaan of wat dan ook. Elk ander type van vervoer was goed zolang ik maar niet meer moest stappen. Ik was doodmoe. We zijn wel enkele uurtjes op dat terras blijven zitten want het was alweer avond toen we wilden vertrekken. Ik besloot nog even naar toilet te gaan. Terwijl ik weg was, werd er beslist om toch te voet naar de B&B te gaan. Ik baalde. Ik had heel duidelijk gezegd dat ik dat niet meer wilde en toch hadden ze beiden beslist om het wel te doen. Mezelf kennende zwijg ik op zo een moment liever, wat er anders zou uitkomen zou niet mooi zijn om aan te horen. Wijselijk besloot ik om gewoon te stappen en geen woord te zeggen. Mijn voeten deden pijn, mijn lichaam was doodmoe, ik kon met moeite nog een zinnige uitspraak doen omwille van de vermoeidheid. De boosheid zette ik al gauw van me af, want het zou me teveel energie kosten en het enige doel dat ik nog echt voor ogen had, was in één stuk terugwandelen naar de B&B. Het is tijdens onze citytrip wel meermaals stil geweest, we genieten alledrie wel wat van stilte, maar deze laatste wandeltocht verliep toch wel in een zeer zware stilte. Er werd af en toe nog wel eens iets gezegd en we probeerden natuurlijk allemaal de moed erin te houden, maar het was erg stil op de terugweg. De pijn aan mijn voeten flakkerde hier en daar nog even op, maar ik slaagde er iedere keer weer in ze van mijn geest te halen en ze te vervangen door de focus op mijn terugweg.
Je geest is een zeer krachtig orgaan. Met je geest kan je heel wat resultaten boeken. Met onze geest hebben we heel wat pijn verbeten in Rome. We hielden onze doelstelling voor ogen en gingen ervoor. Ook de pijn ging ons niet weerhouden van al het moois te bezoeken in Rome. Als je op zulke momenten toegeeft aan die pijn, dan heb je vanaf dag 2 een rotvakantie. Als je je humeur laat verpesten door vermoeidheid, dan zal je in Rome niet veel bezoeken, tenzij je alles per taxi doet. Maar de schoonheid van de stad ligt nu juist in de wandelroutes die je zelf uitstippelt. Je komt niets tegen als je niet af en toe voor een uitdaging gaat. En dus besloten we allemaal om onze pijn te verbijten en onze vermoeidheid weg te cijferen. In onze nachtrust compenseerden we ruimschoots de vermoeidheid van overdag.
Het zit allemaal tussen je oren. Je kiest op elk moment van de dag hoe je in het leven wil staan. Sta je met het verkeerde been uit bed, dan kan je nog altijd beslissen om even terug in bed te kruipen en er weer uit te komen met het andere been. Een glimlach kost geen geld. En alles is relatief. Wat is pijn in godsnaam als je het vergelijkt met al de kommer en kwel die plaatsvindt in deze wereld. Heb je recht om te spreken van vermoeidheid als je weet dat er aan de andere kant van de wereld kinderen 12 tot 14 uur per dag fysieke arbeid moeten leveren.
Alles is relatief in deze wereld. We moeten leren dankbaar te zijn voor de pijn die we ervaren aan onze voeten. We hebben onze voeten nog! Wij kunnen nog rondwandelen! Wij waren moe van al het wandelen. Ik ben dankbaar voor die vermoeidheid, want ze was het bewijs dat we heel wat moois hebben mogen zien en ervaren. Heel veel mensen geraken gans hun leven niet in Rome, laat staan dat ze kunnen genieten van al die culturele schatten die er aanwezig zijn.
Ik ben zo enorm dankbaar dat ik deze citytrip heb mogen beleven. Het heeft me letterlijk bloed en zweet gekost, maar dankzij de kracht van mijn geest heb ik dit er graag bij genomen. Het was een absoluut succes en ik sta te popelen om terug te gaan. Dan neem ik wel stevige stapschoenen mee...
Tenacity... Het klinkt zo mooi in het Engels. In het Nederlands noemen we het volharding of wilskracht. Inderdaad, het is de wil die we gebruiken om iets vol te houden, om te volharden in wat we doen. Hoe vaak slagen we ergens niet in omdat we niet voldoende wilskracht hebben om het vol te houden ? Kijk maar eens terug in het verleden, we hebben ongetwijfeld allemaal een hele waslijst van activiteiten die we wel opgestart hebben maar niet tot een goed einde hebben gebracht. Vanzelfsprekend hebben we daar de nodige excuses voor... Herken je het ? Ik alvast wel.
Zo heb ik tal van opleidingen aangevat maar niet beëindigd. Natuurlijk had ik een excuus voor het niet afwerken van deze opleidingen. Ik zag het nut er niet van in, waarom heb ik dat diploma nodig als ik toch al de droomjob heb, ik kan er toch niet voldoende centen mee verdienen om er mijn leven van te maken, ik heb geen tijd om het eindwerk te maken,... Het toppunt is dat ik altijd wel alle lesuren heb gevolgd, zelfs de nodige examens heb afgelegd, maar dan geen eindwerk heb gemaakt. Klinkt het bekend in de oren ? Of ben jij eerder het type dat gewoon niets aanvat ? En heb je ook daar de nodige excuses voor ? Je bent niet slim genoeg, je krijgt het niet gecombineerd met je gezin, je kan de opleiding niet betalen, je echtgenoot steunt je niet, je hebt geen tijd,... Herken je dat ?
Er is een logische verklaring voor beide situaties. Angst. Bij het ene heb je angst voor succes, bij het andere angst om te falen.
Nu denk je ongetwijfeld, angst voor succes, wie heeft dat nu in godsnaam ? Dat bestaat toch niet! Toch wel, het bestaat wel degelijk. Erger nog, het komt vaak voor. Wanneer je bang bent om succesvol te zijn, dan heb je de neiging om allerlei dingen op te starten en ze niet helemaal af te werken. Je hebt een brede waaier aan interesses, bent geboeid door 101 dingen en start meestal met volle overtuiging dat dit het werkelijk helemaal gaat zijn. In het begin gooi je je helemaal in die activiteit en gaat het allemaal heel goed. En dan komt de verveling, het stukje saaie theorie die je niet kan boeien, het gedeelte blokwerk waar je een hekel aan hebt, het grote tijdsgebrek omwille van nog andere activiteiten,... Moet je weten dat dit allemaal verdoken excuses zijn.
Bij angst voor falen zoek je excuses nog voor je er aan begonnen bent. Je hebt dus wel de nodige interesses, je kan geboeid zijn door één of andere materie, maar je laat ze gewoon aan je voorbijgaan omdat je niet gelooft dat je erin zal slagen.
Ons onderbewustzijn is een heel sluw wezen. Het zorgt ervoor dat je angst krijgt voor reacties uit je omgeving, professioneel en persoonlijk. Wat zullen mijn ouders wel niet denken als ik dit verderzet ? Wat gaan mijn collega's op kantoor wel niet denken als ik deze activiteit in bijberoep opstart ? Mijn man gelooft nooit dat ik hierin succesvol zal kunnen zijn. Ik ga dit nooit kunnen. Zie je me daar al staan, dat gaat nooit goedkomen. Herken je het ? Er zijn er nog ontelbaar andere. We luisteren naar alles en iedereen, behalve naar onszelf op dat moment. We worden tegengehouden door onze emoties, vooral dan toch door angst. Je innerlijke stemmetje zegt dat je het niet aankan, dat je je gezin verwaarloost als je eraan begint en nog zoveel meer. Dat zijn paradigma's. Dit zijn oude emoties uit het verleden. Je krijgt ze hoofdzakelijk via je opvoeding, van je ouders, je grootouders,... Dit zijn de "wijsheden" die je jezelf hebt eigen gemaakt in de loop van je ontwikkeling als mens.
Daarnaast heb je je hogere bewustzijn. Je krijgt een heel warm gevoel bij iets, je wordt ontzettend aangetrokken door iets of iemand en je wil er helemaal voor gaan. Dat is onze intuïtie, onze verbinding met onze ziel. Ieder van ons heeft een missie in het leven. We zijn allemaal geboren met een bepaalde opdracht. Naast het feit dat we echt wel de verantwoordelijkheid hebben om het beste uit onszelf te halen en te laten zien, wordt er van ons ook verwacht om een evolutie door te gaan als mens. Die is voor ieder van ons anders, niet in het minst omdat we allemaal unieke individuen zijn, maar ook omdat we in ons unieke zijn andere kwaliteiten hebben gevormd. Ieder van ons heeft wel minstens één zeer specifieke kwaliteit. Heel vaak zijn we ons daarvan niet bewust omdat we ons veelal focussen op wat we niet zo goed kunnen en minder of helemaal niet op wat we als vanzelfsprekend beschouwen. Nochtans zijn deze grote vanzelfsprekende kwaliteiten heel vaak de indicatie van de richting waarin je je missie moet gaan zoeken.
Hoe zoek je nu in godsnaam je missie, je levensopdracht, dé reden bij uitstek waarom je hier op deze aarde bent terecht gekomen ? Het is simpel, maar het vraagt heel wat wilskracht. Wat we gaan doen is ons onderbewustzijn "counteren". We gaan trachten ervoor te zorgen dat onze paradigma's ons niet meer bepalen, maar dat we in de plaats daarvan kontakt maken met ons hogere bewustzijn dat ons per defintie wil brengen naar onze levensmissie.
Hoe doen we dat ? We werken op twee domeinen tegelijk. Het is niet voldoende om enkel je onderbewustzijn een toontje lager te laten zingen, we moeten ook ons hoger bewustzijn gaan activeren. Dit gaat als volgt:
1. (H)Erkennen van je levenskwaliteiten
Begin vandaag met die kwaliteiten op te schrijven die je echt op het lijf geschreven staan. Begin met een tiental kwaliteiten, klein of groot. Elke dag voeg je enkele kwaliteiten toe die jij belangrijk vindt. Hou dit een week vol. Je moet aan het einde van de week minstens 30 kwaliteiten hebben opgeschreven die jou echt omschrijven.
Iedere keer wanneer je kwaliteiten hebt opgeschreven geef je jezelf een schouderklopje. Je hebt dat flink gedaan. Het klinkt onnozel, maar het hoort er gewoon bij. Dan spreek je je kwaliteiten uit, luidop zodat je je eigen stem kan horen. Voel je wat schroom, dan hoef je het niet te doen in het bijzijn van andere mensen, maar ook dat is een mogelijkheid. Het is wel degelijk van belang hoe je je kwaliteiten uitspreekt. Je moet ze niet allemaal gewoon aflezen van je blaadje papier maar je zegt: "ik ben sterk in..." of "ik kan goed..." of "ik ben een absolute krak in...". Dit zijn positieve affirmaties die ervoor zorgen dat je het na wat oefening ook zelf gaat geloven. We hebben namelijk allen de neiging om de kwaliteiten op te schrijven die we wel graag zouden willen hebben, maar waar we misschien nog wat werk aan hebben. Of we hebben ze al maar geloven er zelf niet echt in. Ga bij deze oefening ook even na hoe dat voelt voor je. Voel je je belachelijk, blij, trots, onnozel, idioot of hoe dan ook. Wat je ook voelt, het hoort erbij. Hou echter wel in je achterhoofd dat je wil veranderen. Je kan niets veranderen als je niet anders begint te denken. Dus dit is de training bij uitstek om je denkwijze aan te passen. Vooral wat je denkt over jezelf is van belang, want door wat je denkt over jezelf, bepaal je voor een groot deel de resultaten in je leven.
2. Vertrouwen op je hogere bewustzijn
Als je durft te vertrouwen op je hogere bewustzijn of je ziel, dan heb je vertrouwen in het leven en ben je wie je wil zijn, doe je de dingen die je wil doen... Maar zover staan we vaak nog niet in onze ontwikkeling. Vaak zijn we er ons zelf nog niet van bewust dat er een hoger bewustzijn bestaat. Laat me je even wat vragen stellen. Ben je ooit al eens ergens binnengestapt goed en wel beseffende dat je daar helemaal niet moest zijn ? Heb je je ooit al eens bekeken gevoeld zonder dat je werkelijk wist wie er aan het kijken was ? Heb je ooit al eens het gevoel gehad dat iets ontzettend goed zat ? Heb je ooit al eens iets gedaan waarvan je achteraf dacht "ik had het kunnen weten". Dat is intuïtie. Je hogere bewustzijn geeft aan wat je wel of niet hoort te doen, wat wel of niet bij je hoort, wie je wel of niet moet zijn.
We gaan nu proberen om ons hogere bewustzijn zodanig te activeren dat we meer en meer in kontakt komen met onze missie in het leven. Er bestaan allerlei manieren om dit te doen. Veelal gaat het over de activiteiten waarbij stilte, rust en ontspanning vereist is. Denk daarbij even aan yoga, meditatie, schilderen, tekenen,... Maar je kan ook je dromen gebruiken om erachter te komen. Voor de meesten onder ons vereist dit toch wel een zekere focus om eraan te beginnen en een stevige wil om het vol te houden. Medidatie is in de westerse wereld niet zo ingeburgerd als in het Oosten. Desalniettemin is het een zeer goede methode om met jezelf in kontakt te komen. Wat je ook kan doen is gewoon vertrouwen op het universum en jezelf. Stel je vraag aan het universum als je het lef hebt. Dat is niets anders dan vragen aan God om je een antwoord te geven op je gebeden. Wat je tevens kan doen is jezelf onder de loupe nemen en gaan kijken welke jouw allergrootste kwaliteiten zijn. Wat heb je je hele leven al heel goed gedaan ? Wat heeft je je hele leven al enorm hard aangetrokken ? Je kan dit beschouwen als een overkoepeling van je gedetailleerde kwaliteiten van hierboven, maar het kan net zo goed zijn dat er geen gezamelijke noemer bestaat voor al deze kleinere kwaliteiten. Bovendien zijn vaak ook de punten die jij als negatief ervaart net jouw grote kwaliteiten.
Ik ben mijn hele leven al heel gevoelig. Gevoelig voor kritiek, voor grapjes, voor complimentjes, en ik voel mijn hele leven al dingen die anderen niet gewaarworden. Vroeger moest ik me letterlijk kunnen afsluiten van de wereld om even tot rust te komen. Ik kroop dan in mijn veilige hoekje en hoopte dat niemand me daar zou vinden. En dat hielp. Heel vaak weende ik dan ook de ogen uit mijn hoofd, gewoon omdat ik niets van de wereld begreep. Je kan dit als heel negatief gaan beschouwen maar vandaag heb ik geleerd om de positieve kant hiervan in te zien. Ik besef dat ik in zekere mate een gave heb, ik ben hooggevoelig. Ik geef toe, als je niet weet hoe je daarmee moet omgaan, dan is het makkelijker om ervan weg te lopen dan om het te gebruiken. En in een wereld waar hoogsensitiviteit als een kwaal beschreven wordt in de wetenschap, is het hierin ook niet altijd even makkelijk gedijen. Maar het helpt me ook, vooral als ik erop vertrouw. Dat heb ik vanzelfsprekend moeten leren door ervaring.
In een notedop zou ik durven zeggen dat wanneer iets goed voelt, ga er dan helemaal voor. Wanneer iets niet goed voelt, doe het dan niet. Zo simpel is het echter niet, want vaak staan onze angsten in de weg en bepaalt ons onderbewustzijn wat goed of niet goed voelt. Werk dus eerst aan dat onderbewustzijn en vertrouw inderdaad wat meer op je hogere bewustzijn. Probeer het onderscheid te maken. Is dit mijn onderbewustzijn dat spreekt en dat zegt dat ik het niet moet doen, of is het mijn hogere bewustzijn dat spreekt en zegt dat het niet bij me hoort. Is het dus angst of intuïtie ? Train jezelf daarin, het is een leuke oefening.
Mijn hoger bewustzijn heeft me een zeer grote spiegel voorgehouden toen ik in september 2011 naar een Business Bootcamp ben gegaan van Open Circles Academy. Nisandeh Neta kwam op het podium, sprak amper drie woorden uit en ik wist dat dit hetgene was dat ik moest gaan doen. Ik besefte toen dat ik mensen moest gaan inspireren om hun leven in handen te nemen en om het beste uit zichzelf te halen. Vandaag ben ik daarmee volop bezig. Ik schrijf, ik organiseer workshops, ik spreek voor grote groepen, ik coach mensen... Ik heb dus mijn missie gevonden. Ga ook jij vandaag op zoek naar de jouwe ? Ik wens je daarmee alvast heel veel succes! De zoektocht naar je missie is een leuke en leerrijke reis en het mooie eraan is dat ze nooit ophoudt. Het is een levenslange ervaringsgerichte leerschool! En jij hebt zelf het roer in handen. Leuk toch!
Een goede manier om iets trachten vol te houden is door jezelf beloftes te maken en deze uit te spreken zodat een aantal mensen het gehoord hebben en weten wat die beloftes precies zijn. In het verlengde van mijn oefening op de 6 mentale spieren, heb ik mezelf de volgende beloftes gemaakt voor deze week maandag tot en met donderdag: - geen alcohol (wijn, bier of bubbels - naar goede gewoonte dronken we 's avonds nog al eens een glaasje of twee) maar wel water - om 6 uur uit bed om een wandeling te gaan maken met de hond - mekaar vaak zeggen dat we elkaar graag zien (daar moeten we al geen moeite meer voor doen want dat gebeurt spontaan)
Gisterenavond heb ik ook heel gedisciplineerd mijn dankgebedje opgezegd. Dat kwam ook heel spontaan want ik was oprecht dankbaar dat ik een aantal studerende jonge 'volwassenen' een flinke spiegel mocht voorhouden toen ze me vertelden dat ze eigenlijk niet wisten wat ze met hun diploma wilden doen, als ze het al zouden halen. Ongelooflijk, 5 jaar lang studeren, examens afleggen, nog eens studeren in de zomer en dan herexamens afleggen en niet weten wat met al die materie te doen... Oh, misschien doe ik nog wel een Vlerickske erbij. Daar leren ze ons echt om een goede manager te worden. Ja, op school ga je het zeker leren... Weet je dat ze die gasten wijsmaken dat ze als Junior Manager in dienst zullen genomen worden ? Maar wat is dat eigenlijk, Junior Manager zijn ? Hoe kan je in godsnaam je leven managen als je niet wat je ermee moet aanvangen ?
En dus stelde ik hun de vraag: "wat zouden jullie doen wanneer jullie onbeperkte middelen en tijd hadden ?". Het antwoord was alarmerend... Rondreizen, snowboarden all day long,... Dus verduidelijkte ik mijn vraag: "wat willen jullie achterlaten in deze wereld op de dag dat je aan de hemelpoort staat, wat wil je dat de mensen onthouden van jou ?". Daar moesten ze toch eens goed over nadenken...
Ik heb ze dus wat stof tot nadenken meegegeven. Het is duidelijk dat dit veel eerder op de schoolbanken zou moeten gebeuren dan in de wagen tijdens de rit naar huis. Op zulke momenten zou ik het van de daken willen schreeuwen. Ik heb hen dan ook aangeraden om eens op zoek te gaan naar de beroepenlijst op het internet. Er zijn zoveel mogelijkheden, zoveel concrete beroepen en toch weten de meeste jongeren helemaal niet wat ze met hun leven moeten aanvangen... Raar toch.
Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik die paar vragen kunnen stellen heb. Het was overduidelijk dat niemand hen ooit dat type van vragen had gesteld, laat staan dat ze erover hadden nagedacht. Bij mij kriebelt het dan zo hard dat ik ze gewoon afvuur, zonder rekening te houden met de mogelijke reacties. Die zouden heel anders kunnen zijn. Maar ze waren zeer goed. Als er één ding is dat ik als kwaliteit van onze jeugd toch keer op keer weer ontdek is het hun open geest. Ze staan werkelijk open voor van alles, wat hen natuurlijk ook zeer kwetsbaar maakt. Maar toch liever kwetsbaar dan gesloten.
Het moet gezegd, ik heb ze vandaag met veel vastberadenheid getraind, mijn 6 mentale spieren... Vanochtend had ik een afspraak bij een klant in Brussel. Ik geniet altijd met volle teugen van de gesprekken die ik voer met mogelijke of bestaande klanten. Het is altijd plezant om te zien hoe ze omgaan met nieuwe technologieën enz. Dus vanmorgen was ik er helemaal klaar voor.
Eerst de kinderen klaarmaken, afzetten bij de buurvrouw want ik moest al redelijk vroeg in Brussel zijn en met het verkeer van vandaag weet je maar nooit. Het is dan wel de laatste dag school, er zou ongetwijfeld minder verkeer zijn, maar ik speelde liever zeker. En gelijk had ik! Het was razenddruk op de baan. Niet zozeer de weg naar Brussel, maar eens in de stad was het een complete ramp. Eén uur en 45 minuten heb ik gereden om uiteindelijk bij de klant te geraken.
Na zo'n rit ben je blij wanneer je een parkeerplaats vindt en ik vond er één vlak voor de deur. Dus ik rijd die parking op, er stonden al heel wat auto's en ik zet mijn BMW ertussen. Ik heb nog gezocht naar een parkeermeter, maar die vond ik niet. Ik stak de straat over en stapte het gebouw van mijn klant binnen en meldde me aan. Voor alle zekerheid vroeg ik nog aan de dame van het onthaal of ik daar wel mocht parkeren, maar ze zei dat het OK was zolang er geen bordjes stonden dat het niet mocht. Deze had ik niet zien staan dus ik ging met een gerust geweten naar boven om het gesprek aan te gaan met mijn klant.
Ik was alweer snel buiten, het was een vlot gesprek en de klant wist goed te formuleren wat hij precies wilde. Met een glimlach stapte ik gezwind terug naar buiten. Het lachen verging me echter erg snel toen ik zag dat de politie wagens aan het wegslepen was. Dus ik liep de straat over, rechtstreeks naar de parking waar ik stond om dan tot de conclusie te komen dat mijn wagen was verdwenen. De moed zakte me in de schoenen want ik moest om 12 uur mijn kinderen aan de schoolpoort gaan oppikken. Het kwaad was geschied, mijn BMW was weggesleept net voordat ik de parking was opgelopen. Het was amper 5 minuten geleden vertelde de politieagente me. Ze was ook zo vriendelijk me te vertellen dat ik de wagen zou moeten gaan ophalen aan de andere kant van Brussel. Maar vooraleer ik dat kon doen moest ik eerst naar het commissariaat om me te gaan aanmelden en de nodige papieren in orde te brengen.
Op het moment dat ik besefte dat mijn wagen was weggesleept had ik twee keuzes: ik kon vreselijk vervelend gaan doen tegen die agenten en de mensen van de sleepdienst of ik kon op een vriendelijke manier vragen waar de auto's naartoe gesleept werden en wat ik moest doen om mijn wagen terug te vorderen. Natuurlijk was ik niet gelukkig, integendeel. Ik had veel zin om die agenten met de hoofden tegen mekaar te kloppen omdat ze mijn wagen hadden laten wegslepen. Wat zou dat geholpen hebben ? Niets ! Ik stond daar met mijn handen in het haar, wist niet waar het commissariaat gelegen was en nog veel minder hoe ik er zou geraken. Dus vroeg ik vriendelijk waar ik naartoe moest en hoe ik daar kon geraken.
Op het commissariaat stonden twee politieagenten buiten te praten. Ik vroeg waar ik terecht moest en ze vertelden me met een glimlach dat ik om het hoekje binnen moest gaan. Op het onthaal van het politiecommissariaat meldde ik me aan, vertelde mijn toch wel vervelend verhaal met de glimlach en vroeg hoe het nu verder moest. Ik had verwacht van zeer vrekkige mensen te vinden aan het onthaal van een politiecommissariaat, zeker in Brussel, maar die perceptie bleek totaal ongegrond te zijn. De agente aan het onthaal was vriendelijk, hielp me snel vooruit en in een wip was ik er alweer buiten. Ze vroeg me nog of ik een taxi wilde want te voet naar de andere kant van Brussel wandelen leek haar niet zo een goed idee. Ze verwittigde me ook dat de tram ook niet een al te beste optie was, omdat er heel was gespuis rondloopt en de kans om beroofd te worden dus zeer reëel is. Ik twijfelde even of ik een taxi zou nemen, maar ik heb uiteindelijk besloten om het kantoor op te bellen om te vragen of er niet iemand beschikbaar was om me naar de plaats te brengen waar ik mijn auto moest gaan ophalen.
Anouk kwam een goed half uur later aangereden met de wagen, pikte me op en bracht me naar de andere kant van Brussel. Ik ben de hele tijd met mijn eigen stommiteit blijven lachen. Het is namelijk ook echt mijn stommiteit, niet de fout van de politie of wie dan ook. Had ik wat alerter geweest, dan had ik gezien dat er bordjes stonden met parkeerverbod. Maar ik wilde snel binnen omdat ik ook weer snel buiten wilde zijn. Ik wilde op tijd vertrekken om mijn kinderen te kunnen ophalen aan de schoolpoort.
Resultaat: ik ben mijn kinderen niet kunnen gaan ophalen aan de schoolpoort, ik heb daarvoor op iemand anders beroep moeten doen. Bovendien heb ik een fikse boete aan mijn broek en heb ik een flinke duit mogen betalen om mijn auto terug te vorderen.
Ik heb alle 6 mentale spieren gevoeld vandaag door het ganse gebeuren.
Perceptie Ik heb de hele situatie vanuit een andere hoek bekeken, want ik besefte heel goed dat ik in de fout was gegaan, ook al was dat zeker de bedoeling niet. Dus in plaats van te focussen op het probleem, heb ik me geconcentreerd op het vinden van een oplossing. Ik had wel degelijk de hulp van de agenten nodig om tot een oplossing te komen, dus bleef ik vriendelijk.
Intuïtie Ik heb mijn intuïtie niet gevolgd, ook al voelde ik perfect aan dat dit ging mislopen. In plaats van te vertrouwen op mijn voelen, ging ik ervan uit dat zelfs in mijn 7 haasten de situatie perfect waargenomen had. Toen ik me aanmelde aan de receptie voelde ik dat ik een risico nam en uiteindelijk ben ik daarvoor beboet. Het onderbewustzijn heeft hier een slinkse rol gespeeld. Mijn ego heeft de bovenhand genomen waardoor ik het onderspit heb moeten delven. Had ik mijn intuïtie gevolgd, dan was ik misschien enkele minuten later op de afspraak geweest maar dan had ik geen halve dag verloren aan het terugvorderen van mijn wagen.
Geheugen We hebben allemaal een perfect geheugen, zeker wanneer we erin slagen om een emotie te koppelen aan een specifiek gebeuren. Toen ik de politieagenten zag staan op het plein waar ik geparkeerd stond, dacht ik meteen dat ik zeer onaangename mensen zou gaan ontmoeten omdat ik dat in het verleden al een keer heb meegemaakt. Mijn onderbewustzijn toverde in een mum van tijd mijn vorige ervaringswereld naar boven en probeerde me hiermee in een andere soort energie te krijgen. Had ik mijn perceptie niet goed gebruikt, dan had dit tot een zeer onaangename ervaring kunnen leiden. In plaats daarvan heb ik nog een aangename voormiddag gehad, met de nodige tijd voor reflectie en bezinning. Door deze nieuwe ervaring te aanvaarden, wordt ze rechtstreeks opgenomen in mijn onderbewustzijn en zal mijn kijk op politieagenten in de toekomst ongetwijfeld ook veranderen.
Verbeelding Je moet je verbeelding durven gebruiken wanneer je in een netelige situatie terechtkomt. Het is altijd makkelijk om het slachtoffer te spelen, dan ben je nooit in fout en hoef je dus ook geen verantwoordelijkheid te dragen. Maar je lost ook niets op, je leert niets door deze houding aan te nemen. Ik gebruikte mijn verbeelding toen ik besefte dat ik niet op tijd thuis zou zijn om de kinderen te gaan ophalen. Ik belde iemand op om hulp te vragen waardoor de kinderen geen last ondervonden hebben van mijn escapade. Ik gebruikte ook mijn verbeelding toen die vrouwelijke agente me vertelde dat het misschien toch niet zo een geweldig idee was om met de tram naar de andere kant van Brussel te reizen. Ik zag de gevaren op het scherm van mijn geest verschijnen en besliste dus een andere oplossing te zoeken. In plaats van een taxi te bellen en nog meer onnodige kosten te veroorzaken, belde ik een collega op die me naar het wagendepôt heeft gebracht.
Wil Het is zo makkelijk om je te laten meeslepen door emoties die sowieso een andere kleur geven aan de werkelijkheid. Vanzelfsprekend was mijn eerste gevoel zeer negatief toen ik zag dat mijn auto was weggesleept. Het verbeterde niet toen ik hoorde dat mijn wagen buiten Brussel geparkeerd stond en dat het me een flinke duit zou kosten om hem te recupereren. Maar ik was vastberaden om deze laatste dag van het schooljaar niet te laten vergallen door één onnozele situatie. Dus veranderde ik mijn kijk op de zaak waardoor de situatie in een mum van tijd was geregeld. De realiteit was dat ik verantwoordelijk was voor het verkeerd parkeren van mijn wagen. Niemand heeft me gevraagd die wagen daar te zetten. Ik had net zo goed nog een kwartier kunnen rondrijden om een andere plaats te vinden. En besloot ik met een zeer grote vastberadenheid deze situatie rustig op te lossen. Ik wilde dit niet laten ontaarden in een steek- en trekspel. De enige doelstelling die ik voor ogen had was zo snel mogelijk terug thuis geraken. En dus bleef ik rustig en zeer vriendelijk.
Redeneren Wat doe je als je beseft dat je auto weg is en je bent gehaast ? Hoe los je dat op ? Dat is de vraag die je je stelt om een oplossing te zoeken. Stap voor stap deed ik hetzelfde. Eerst moest ik op het commissariaat geraken. Hoe geraak ik daar ? Dan moest ik aan het wagendepôt geraken. Hoe geraak ik daar ? Daarna mijn weg naar huis vinden. Hoe geraakte ik uit Brussel ? Hoe je je doelstelling bereikt wordt pas echt duidelijk als je stapsgewijs er naartoe evolueert. Je mag dan wel een finale doelstelling hebben, in dit geval mijn kinderen veilig thuis krijgen en zelf thuisgeraken met mijn wagen, maar het is wel van belang dat je ze onderverdeelt in kleinere doelstellingen. Ik had makkelijk in paniek kunnen slaan toen ik besefte dat mijn wagen weg was. Dan had ik ongetwijfeld als een kip zonder kop door de stad rondgelopen zonder enig resultaat. In plaats daarvan heb ik hulp gevraagd, heb ik stap voor stap de situatie geanalyseerd en naargelang actie ondernomen. Focus op het eindresultaat maar besef heel goed dat je dit stapsgewijs moet trachten te bereiken. Niemand loopt een marathon zonder voorafgaande training. Niemand rijdt goed en vol vertrouwen met de wagen zonder veelvuldig oefenen.
Conclusie van het verhaal:
Niets loopt van een leien dakje zolang je er niet de nodige aandacht aan schenkt, ook het oefenen van je 6 mentale spieren niet. Maar als je beslist dat je een andere kijk op het leven wil krijgen, is het oefenen van die 6 mentale spieren wel een absolute noodzaak. Als je je perceptie van dingen al kunt veranderen, dan zal je zien dat alles veel vlotter gaat. Als je dan ook nog beseft dat alles met een reden gebeurt en dat toeval niet bestaat, dan begrijp je ook dat je intuïtie wel degelijk de tool is die je dichter bij je jezelf brengt. Elke situatie die plaatsvindt en die een bepaalde emotie losmaakt bij jou, heeft als doel je wat te laten inzien. Wees dus dankbaar wanneer dit gebeurt. Dankbaarheid is de sleutel tot openheid, een klare kijk op het leven en een eerste stap in de richting van je persoonlijke missie op aarde.
Onthoud de positieve emoties wanneer er wat gebeurt. Word je omringd door negativiteit, tracht deze dan om te buigen tot een positieve houding. Wat je uitstraalt trek je ook aan. Als ik was afgegaan op mijn eerdere ervaringen met de politie, dan was ik zeer negatief geweest. Maar ik bleef positief en vriendelijk. Ik had namelijk mezelf in deze situatie gewerkt en moest aldus ook weer mezelf bevrijden. Met de nodige creativiteit ben ik daarin geslaagd. Durf out of the box te denken om uit een netelige situatie te geraken. Heb ook het lef om hulp te vragen wanneer je het niet zelf kan oplossen. Hou je focus op je einddoel maar weet dat je stap voor stap de situatie moet aanpakken. Paniek helpt niet. Wees dus realist en pragmatisch wanneer je aan de uitvoering bezig bent.
