Langs deze weg danken we iedereen die ons steunen in onze reis. Soms sta je niet stil dat je vrienden meeleven met wat je doet maar als het erop aankomt staan ze klaar met raad en helpen ze waar nodig. Daarom dank voor jullie steun want zonder jullie zou het ons niet mogelijk zijn.
Daarom zou ik ook graag hebben dat je volgende links eens op zoekt.
In 2de helft van 2014 werden de plannen concreter en werden via ander kanalen informatie ingewonnen om onze reis voor te bereiden. We gingen ten rade bij de Bayakavrienden , de organisatie van zuster Lieve Leenknecht, bij Annemie Demulder mijn steun en toeverlaat, iemand waar je steeds kan op rekenen als het om Popokabaka gaat ( project soleil I en II van het AZ sint Lucas Brugge ) en de Gentse vrienden Myriam en Kathy en hun respectievelijke echtgenoten ( Kivuvu 2013) Met al deze informatie gingen we aan de slag. Zelfs Els begon er zich van bewust te zijn dat het een feit was. Zij ging via een zoekertje in een dagblad opzoek naar franstalige eerste peuter-,kleuter- en kinderboeken. Tot onze verbazing kregen we reactie van een Brusselse dame die zulke kinderboeken had, ze kwam naar Brugge en bracht ons deze boeken. zelfs mensen van eigen strek dienden zich aan. Voor ons eigen onderhoud hadden we ook nogal wat mee te nemen. Maar vooral wat konden we nuttig meenemen en hoe geraakt het daar. Via de Wereld Missiehulp konden we materiaal opsturen in een metalen ton. Met goed keuring van de Orde van Malta werd onze ton via Antwerpen naar Kinsasha RDC verscheept. De materialenlijst was niet het minst, etenswaren, persoonlijke spullen, de boekjes, materiaal en nog heel veel meer werden in die ton gestapeld (volgepropt)en toe gelast. Papieren werden aangevraagd, goedkeuring van RDC ,een uitnodiging van de zuster en een nieuwe visum werden aangevraagd. Tot een week of 6 geleden had ik het gevoel dat de administratiemolen zeer traag werkte, daarom besloot ik zelf naar Brussel te gaan om onze visums te gaan aanvragen op de ambassade van RDC.
Eindelijk was de cirkel bijna rond. We konden onze laatste weken concentreren op de bagage elk 2 valiezen van elk 23 kilo kunnen we meenemen. Dus nu maar de valiezen inpakken en wegen .
Een verhaal die ontsprongen was uit een 2de missie naar ons zusterziekenhuis in RDC Popokabaka. Als technieker aan het Az Sint Lucas ziekenhuis te Brugge had ik reds 2 maal deelgenomen aan een technische missie in samenwerking met Memisa. Reeds na de eerste maal(mei 2011) had ik de micro te pakken , Popokabaka werd een deel van mijn , de mensen, de artsen, de verpleegkundigen en de techniekers, kon je reeds catalogeren als vrienden voor het leven. Deze impact verander je leven. Laat staan het verblijf in het nieuwe weeshuis van zuster lievke, De zuster zorgde voor ons onderkomen, en dit heeft ons verblijf een stuk aangenamer gemaak in dat verre Popo. Een iets bleef op mijn netvlies geplakt. Het kleine tenger meisje , 2 maand oud, ziek, dik buikje, diaree . Thuis gekomen had ik het niet gemakkelijk om dit achter me te laten. Daarom stelde ik aan het gezin wat ik kon doen ? echter mijn besluit stond reeds vast, Ik zal het kleine meisje "Ruth" sponsoren. Ik heb dan contact opgenomen met Patrick, de broer van Zuster Lievke, en zo is de bal aan het rollen gegaan . Ondertussen is het kleine tenger meisje gegroeid tot een peuter van 4 jaar. Soms had ik het gevoel dat niet iedereen wist wat werk we daar deden en welke gevolgen dit had, daarom wilde ik dit delen met Els, mijn vrouw, en had ik haar terloops ,gevraagd of ze het zag zitten met me mee te gaan. Echter 1 struikelblok, het moest in het groot verlof zijn. (de warmste van de periode van het jaar). Zogezegd en gedaan zijn we er nu klaar voor om Popo samen te bezoeken. Na alle spuiten,en pillen te hebben gekregen en administratie-molen tot een goed einde te hebben gebracht vertrekken we (morgen 6 juli 2015) naar Popokabaka RDC.
Een verhaal die ontsprongen was uit een 2de missie naar ons zusterziekenhuis in RDC Popokabaka. Als technieker aan het Az Sint Lucas ziekenhuis te Brugge had ik reds 2 maal deelgenomen aan een technische missie in samenwerking met Memisa. Reeds na de eerste maal(mei 2011) had ik de micro te pakken , Popokabaka werd een deel van mijn , de mensen, de artsen, de verpleegkundigen en de techniekers, kon je reeds catalogeren als vrienden voor het leven. Deze impact verander je leven. Laat staan het verblijf in het nieuwe weeshuis van zuster lievke, De zuster zorgde voor ons onderkomen, en dit heeft ons verblijf een stuk aangenamer gemaak in dat verre Popo. Een iets bleef op mijn netvlies geplakt. Het kleine tenger meisje , 2 maand oud, ziek, dik buikje, diaree . Thuis gekomen had ik het niet gemakkelijk om dit achter me te laten. Daarom stelde ik aan het gezin wat ik kon doen ? echter mijn besluit stond reeds vast, Ik zal het kleine meisje "Ruth" sponsoren. Ik heb dan contact opgenomen met Patrick, de broer van Zuster Lievke, en zo is de bal aan het rollen gegaan . Ondertussen is het kleine tenger meisje gegroeid tot een peuter van 4 jaar.
