na een rustige nacht, waren wij klaar voor onze eerste volle dag in Kin. Een dagje uit met de kinderen, een bezoek aan de bonobo's. Wat hebben ze genoten van dit uitstapje. Na dat we de Bonobo'shadden bezocht gingen we iets gaan eten. De ganse rit zat Ruth op mijn shoot achteraan de Jeep. nog geen minuut later viel ze inslaap in mijn armen, het gevoel dat ik nog eens had tegengekomen met een van de kleinkinderen. Genieten alom met het gevolg dat ik.......... (Foto komt nog)Na onze maaltijd zijn we huiswaarts gereden en een frisse douche (emmertje water) deed ons deugd. Na het avondeten werd vlug duidelijk dat de vermoeidheid de bovenhand haalde en ik in mijn bedje ben beland.
de dag begon al vroeg, om 6u30 de trein naar Zaventem. Aangekomen op de luchthaven hebben we onze bagage afgeven en hbeen we een ontbijtje genuttigd. We hadden een zee van tijd vooraleer we konden inchecken. Om 10u00 werd het signaal gegeven om in te checken en zo startte ons avontuur naar Popo? 8 uur later landen we Kin. Daar was het al 6 uur s'avonds. We wachten aan de controle en werden we aangesproken door iemand van DGM, hij zou ons begeleiden tot bij Papa Jeff. We kregen een blad waarop geschreven stond "Welkom Els en Francis, Je mag alles toevertrouwen aan Dami en Jeff , tot straks Lievke. Zo gezegd zo gedaan, werden door het volk geloodst tot aan de bagageband, ondertussen moesten we de achterkant van het blad lezen en elk een hemd aandoen. "dit moet je aandoen, Els en francis je zal zienin het buitenkomen. De verrassing van ons leven , we werden opgewacht door Ruth en Ruben, zstr lievke en Amber, de kindjes hadden dezelfde outfit als wij aan. Dit was even een emo-momentje, wat waren we allebei gelukkig om onze kleine spruit te zien en te knuffelen. Wat me het meest opviel hoe Ruth zich opstelde tov Els, dat was mooi om te zien. Na alles te hebben ingeladen vertrokken we huiswaarts, waar we hartelijk werden ontvangen door de zusters. Een blij weerzien met sommigen van hen. na het avondmaal dronken we nog een Nkoyi. een welverdiende rust van een spannende maar mooie dag
Ik heb gisteren een telefoontje gehad van Francis en Els dat ze goed zijn aangekomen in Kinshasa. Zuster Lievke, Ruth en Ruben waar daar om hen op te wachten. Een hele toffe verrassing voor mama en papa.
Momenteel hebben ze geen internet vandaar dat ik dit post. Vanaf dat ze internet hebben zullen zij de blog up to date houden.
Langs deze weg danken we iedereen die ons steunen in onze reis. Soms sta je niet stil dat je vrienden meeleven met wat je doet maar als het erop aankomt staan ze klaar met raad en helpen ze waar nodig. Daarom dank voor jullie steun want zonder jullie zou het ons niet mogelijk zijn.
Daarom zou ik ook graag hebben dat je volgende links eens op zoekt.
In 2de helft van 2014 werden de plannen concreter en werden via ander kanalen informatie ingewonnen om onze reis voor te bereiden. We gingen ten rade bij de Bayakavrienden , de organisatie van zuster Lieve Leenknecht, bij Annemie Demulder mijn steun en toeverlaat, iemand waar je steeds kan op rekenen als het om Popokabaka gaat ( project soleil I en II van het AZ sint Lucas Brugge ) en de Gentse vrienden Myriam en Kathy en hun respectievelijke echtgenoten ( Kivuvu 2013) Met al deze informatie gingen we aan de slag. Zelfs Els begon er zich van bewust te zijn dat het een feit was. Zij ging via een zoekertje in een dagblad opzoek naar franstalige eerste peuter-,kleuter- en kinderboeken. Tot onze verbazing kregen we reactie van een Brusselse dame die zulke kinderboeken had, ze kwam naar Brugge en bracht ons deze boeken. zelfs mensen van eigen strek dienden zich aan. Voor ons eigen onderhoud hadden we ook nogal wat mee te nemen. Maar vooral wat konden we nuttig meenemen en hoe geraakt het daar. Via de Wereld Missiehulp konden we materiaal opsturen in een metalen ton. Met goed keuring van de Orde van Malta werd onze ton via Antwerpen naar Kinsasha RDC verscheept. De materialenlijst was niet het minst, etenswaren, persoonlijke spullen, de boekjes, materiaal en nog heel veel meer werden in die ton gestapeld (volgepropt)en toe gelast. Papieren werden aangevraagd, goedkeuring van RDC ,een uitnodiging van de zuster en een nieuwe visum werden aangevraagd. Tot een week of 6 geleden had ik het gevoel dat de administratiemolen zeer traag werkte, daarom besloot ik zelf naar Brussel te gaan om onze visums te gaan aanvragen op de ambassade van RDC.
Eindelijk was de cirkel bijna rond. We konden onze laatste weken concentreren op de bagage elk 2 valiezen van elk 23 kilo kunnen we meenemen. Dus nu maar de valiezen inpakken en wegen .
Een verhaal die ontsprongen was uit een 2de missie naar ons zusterziekenhuis in RDC Popokabaka. Als technieker aan het Az Sint Lucas ziekenhuis te Brugge had ik reds 2 maal deelgenomen aan een technische missie in samenwerking met Memisa. Reeds na de eerste maal(mei 2011) had ik de micro te pakken , Popokabaka werd een deel van mijn , de mensen, de artsen, de verpleegkundigen en de techniekers, kon je reeds catalogeren als vrienden voor het leven. Deze impact verander je leven. Laat staan het verblijf in het nieuwe weeshuis van zuster lievke, De zuster zorgde voor ons onderkomen, en dit heeft ons verblijf een stuk aangenamer gemaak in dat verre Popo. Een iets bleef op mijn netvlies geplakt. Het kleine tenger meisje , 2 maand oud, ziek, dik buikje, diaree . Thuis gekomen had ik het niet gemakkelijk om dit achter me te laten. Daarom stelde ik aan het gezin wat ik kon doen ? echter mijn besluit stond reeds vast, Ik zal het kleine meisje "Ruth" sponsoren. Ik heb dan contact opgenomen met Patrick, de broer van Zuster Lievke, en zo is de bal aan het rollen gegaan . Ondertussen is het kleine tenger meisje gegroeid tot een peuter van 4 jaar. Soms had ik het gevoel dat niet iedereen wist wat werk we daar deden en welke gevolgen dit had, daarom wilde ik dit delen met Els, mijn vrouw, en had ik haar terloops ,gevraagd of ze het zag zitten met me mee te gaan. Echter 1 struikelblok, het moest in het groot verlof zijn. (de warmste van de periode van het jaar). Zogezegd en gedaan zijn we er nu klaar voor om Popo samen te bezoeken. Na alle spuiten,en pillen te hebben gekregen en administratie-molen tot een goed einde te hebben gebracht vertrekken we (morgen 6 juli 2015) naar Popokabaka RDC.
Dinsdag 7 juli 2015
Maandag 6 juli 2015
Een verhaal die ontsprongen was uit een 2de missie naar ons zusterziekenhuis in RDC Popokabaka. Als technieker aan het Az Sint Lucas ziekenhuis te Brugge had ik reds 2 maal deelgenomen aan een technische missie in samenwerking met Memisa. Reeds na de eerste maal(mei 2011) had ik de micro te pakken , Popokabaka werd een deel van mijn , de mensen, de artsen, de verpleegkundigen en de techniekers, kon je reeds catalogeren als vrienden voor het leven. Deze impact verander je leven. Laat staan het verblijf in het nieuwe weeshuis van zuster lievke, De zuster zorgde voor ons onderkomen, en dit heeft ons verblijf een stuk aangenamer gemaak in dat verre Popo. Een iets bleef op mijn netvlies geplakt. Het kleine tenger meisje , 2 maand oud, ziek, dik buikje, diaree . Thuis gekomen had ik het niet gemakkelijk om dit achter me te laten. Daarom stelde ik aan het gezin wat ik kon doen ? echter mijn besluit stond reeds vast, Ik zal het kleine meisje "Ruth" sponsoren. Ik heb dan contact opgenomen met Patrick, de broer van Zuster Lievke, en zo is de bal aan het rollen gegaan . Ondertussen is het kleine tenger meisje gegroeid tot een peuter van 4 jaar.
