Dit weekend maakten we onze naam echt wel waar! Wat een plezier ten huize Plezier! Op zaterdag kwamen mijn vader en stiefmoeder langs en totaal onverwachts vloeide daar een bezoekje aan de reuzen in Antwerpen uit voort. Ondanks het onverwachte werd het ook voor zoontje Plezier superfijn! Het trukje dat bij hem echt enorm werkt in grote mensenmassa's is de buggy. In zijn kleine coconnetje voelt hij zich prima en heeft hij precies veel minder last van alle prikkels rond hem heen. Gelukkig waren we trouwens ook niet de enigen, die Antwerpen onveilig maakten met hun buggy's, waardoor het echt niet opviel dat er een groter kindje inzat (dat hoor je weleens fluisteren anders).
Van de magie van de reuzen rolden we zondag in de vrolijke sfeer van de hoevefeesten in Kalmthout. Ook daar pret verzekerd samen met Opa Plezier. De kindjes konden er meerijden met de koets (hebben ze zeker 5x gedaan :D), spelen op een klimrek gemaakt van grote balen stro, kijken naar de roofvogelshow, de glimmende tractoren bewonderen, kuieren op de kinderboerderij en nog veel meer! Wat een topweekendje! Zo mogen er nog vele volgen!
En hoe zalig kan het leven zijn?! Ik zit hier lekker op ons terrasje, dat ML (manlief) voor me in elkaar gestoken heeft de afgelopen maanden. Onder de parasol met naast mij een reeks lekker ruikende, wapperende kinderkleertjes aan de wasdraad, achter mij een pot pruttelende groentensoep met bijhorende versgedraaide ballekes op het vuur. Sjah... het leven kan schoon zijn! En daar wil ik vandaag speciaal mijn ventje even voor bedanken! Want een tijdje geleden zag ik het leven niet door deze roze bril. Toen het werk, huishouden, kids, zorgjes rond de zoon, verbouwingen, spinnewebben uit het verleden eventjes allemaal tegelijk mijn pad kruisten, is het licht even uitgegaan. In mijn hoofd en zelfs even in mijn hart. Niet leuk! Ik moest weer leren luisteren naar mezelf, wat heb IK vandaag nodig om me weer goed te voelen? Het werd een zoektocht, maar algauw bleek dat buitenshuis gaan werken er niet bijhoorde. Ik kreeg het simpelweg allemaal niet georganiseerd. Resultaat: nog meer ellende, want wat een 'prutsertje' was ik toch... Was dit wat ik wilde maken van mijn leven? Een dagelijks gecross van hier naar daar? Ja knikken tegen iedereen zonder werkelijk te horen wat ze aan het vertellen waren... Mijn ventje hielp me door me de tijd te gunnen, die ik toen nodig had. We probeerden het een tijdje uit met 1 inkomen en wat bleek? Tegen alle verwachtingen in, kwamen we ook nog rond. Uiteraard niet zonder inspanningen en opofferingen, maar die vormden een minder hoge berg dan verwacht... Eigenlijk leefde ik voordien als een koningin met lakeien: eentje voor het huishouden, eentje voor de opvang van de oudsten, eentje voor de opvang van de jongste, eentje die om de 14 dagen boodschappen deed en aan huis leverde (smartmat)...
Nu. Vandaag. Zoveel maanden later. Kan ik eindelijk weer zeggen dat ik me gelukkig voel! Wil dat zeggen dat elke dag als een fluitje van een cent gaat? Verre van. Dat ik nooit eens een mindere dag heb? Heaven no! Maar ik voel dat ik terug op de goede weg zit... Ik voel dat ik me vanbinnen weer warm voel worden als de kinderen me een knuffel of kusje geven, dat ik het nodige geduld om met de middelste zijn soms moeilijke momenten om te gaan weer in mezelf heb terug gevonden, dat ik tijd maak voor de jongste om even in de tuin te gaan wandelen... Zomaar... Enkel en alleen voor de fun, voor het gezellig samenzijn! En dat ik er weer van kan genieten!
Deze week vertelde ik aan een mama aan de schoolpoort dat ik een tijdje thuis was nu. Ze keek me een beetje verbaasd aan en vroeg dan: "Dus jij zorgt elke dag zelf voor de jongste? Dan ben je eigenlijk een soort onthaalmoeder?". Hahaha, neen hoor! Ik ben geen onthaalmoeder, ik ben MOEDER! Moeder én ook nog een beetje koningin, maar deze keer regeer ik mijn koninkrijk vanuit mijn hart! En zie me eens stralen!
