Sinds enkele weken hebben we er ten huize Plezier weer een nieuw stappertje bij. Ook al is het de derde keer, het blijft een plezier om die eerste onzekere stapjes te mogen aanschouwen. Een beetje wankel nog, opperste concentratie op dat stralende snoetje! Heerlijk!
Bij eerste stapjes horen eerste schoentjes, de volle maat 17.5 (smelt). Hoe kan het toch dat zo'n herrinneringen straks ook zo snel weer voorbij vliegen. Hoe erg je die momenten ook in je geheugen wil prenten, een deeltje gaat er toch altijd weer verloren. Veel foto's en filmpjes nemen dan.
Sinds vandaag is er nog een fijn extraatje bij. Bovenop de eerste stapjes, zegt ze nu ook 'wawa'. Dat zegt ze al een tijdje en tot voor kort hadden we er het raden naar of ze daarmee nu mama, papa of chihuahua bedoelde, maar vandaag werd het duidelijk. Van verre kwam ze aangepikkeld met een snelheid, die op z'n minst een beetje respect verdient, haar armpjes open, op haar snoetje die brede, guitige lach, glinsterende kapoenenoogjes 'WAWA!' terwijl ze mijn benen omklemt. Ik smelt opnieuw... Straks blijft er niets meer van me over dan een plasje op de grond...
Woehoeee de lente is in het land!! En daar horen
buitenspeelkreten, vuile handjes en voetjes, kriebelbeestjes (brrr) en
picknickdekens bij! Het is elk jaar opnieuw weer een heerlijkheid om te zien
hoe onze kids zich te pletter amuseren in onze tuin (al dan niet vergezeld van
leuke buurkindjes van links en rechts). Onze leuze luidt: 'hoe vuiler het
badwater 's avonds, hoe meer lol ze hadden overdag'.
Ook de kleinste geniet mee van de eerste zonnestralen! Met
haar kleine vuistje rond mijn vinger gekneld, stapt ze parmantig rond. Alleen
het gras vindt ze maar niks... daar moet ze niets van hebben. Maar dat geeft
dus ook voordelen: zet haar op het picknickdekentje en ze zal er dus niet snel
afkruipen haha. Zet ik -ondeugend als we zijn- haar voetje toch even in het
kriebelende gras, dan zwiept ze haar voetje/beentje meteen helemaal omhoog. Een
flamingo doet het haar nog niet na.
Grote zus houdt er tegenwoordig een nieuwe hobby op na.
Inline skaten is nu volledig haar ding en moest het aan haar liggen, gingen we
elke dag op straat skaten met haar. Jammer genoeg lukt dat niet steeds, want
met een kleine zus in huis, heb je niet steeds je handen (of voeten) zomaar
vrij om mee te gaan rolschaatsen. Het doet me deugd om te zien hoe de zon weer
nieuwe zomersproetjes op haar snoetje tevoorschijn tovert.
En grote broer geniet mee! De vertrouwde vriendjes zorgen er
mee voor dat hij toch geniet van het samenspelen, al zoekt hij van tijd tot
tijd ook even wat alleen-tijd op. De grote berg achter ons huis is zijn
grootste hobby, daar kan hij urenlang op vertoeven: een beetje zand weg graven,
een autootje naar beneden laten rijden, nog wat zand weg graven... Meer moet
het voor hem dikwijls niet zijn . Op deze momenten heb ik gek genoeg veel
minder omkijk naar hem dan naar de andere twee! Het is zoals een papa van 2
auti-zoontjes al eens mooi verwoordde: "Kindjes met ass vragen maar zo
weinig interactie, dat je soms vergeet dat ze bij je in de ruimte zijn.
'Gewone' kindjes daarentegen, komen constant vertellen over wat ze aan het doen
zijn, dingen vragen, willen je mening weten... Veel vermoeiender dus eigenlijk
". Ik treed hem daarin helemaal bij! Als mijn zoontje voldoende
'duidelijkheid' rondom zich heeft, weet hij zich meesterlijk bezig te houden en
kan het uren duren voordat je hem nog eens hoort.
Jammer genoeg hebben we ook alweer mindere momentjes
meegemaakt... Een familiefeestje is nooit meer hetzelfde nu ik weet wat er met
hem aan de hand is. Dagen van tevoren maakte ik me al zorgen over hoe het zou
verlopen, vroeg ik me af hoe ik hem het beste kon voorbereiden... Op zich lukte
deze voorbereiding trouwens nog wel, met pictogrammen toon ik hem van tevoren
hoe de avond zal verlopen en hoe er wordt verwacht dat hij zich dient te
gedragen (niet rondlopen in huis, geen onbeleefde woorden zeggen, geen gekke
kuren, mensen mooi gedag zeggen en een handje of zoen geven...). Het moment dat
de situatie toch weer wat onduidelijker wordt met al die mensen rond hem, loopt
het weer moeilijker. Een duidelijk afgebakend speelhoekje voor hem met bekend,
vertrouwd speelgoed helpt (lees: de automat met daarop de blokken waar hij bij
opa elke keer mee speelt). Ik ben op dat ogenblik blij dat mijn 'truckje'
helpt, maar wordt tegelijkertijd weer met mijn twee voetjes hard op de grond
gedrukt! Ik zie hoe grote zus zich met veel plezier onder het volk mengt, hoe
ze de jonge nichten om haar vingertje windt en het ene grapje na het andere
lost. Nog confronterender is kleine zus, die zelfs op haar prille 1 jaar meer
sociale vaardigheden dan hij aan de dag brengt! Ze kruipt van hier naar daar, lacht de
mensen toe, kruipt soms verlegen achter me weg om dan weer 'kiekeboe' terug te
komen. Het kost haar geen moeite. Ik moet het haar niet voordoen. Ze heeft er
geen pictogrammetjes voor nodig.
En ik kan het niet... ik kan me niet mengen onder de
menigte. Al heb ik veel zin om een praatje te gaan maken met nicht, met neef,
met tante, met grootmoeder... Het lukt me niet om van mijn kleine mannetje zijn
zijde te wijken. Hij lijkt er zelf niet mee in te zitten, zit perfect gelukkig
op zijn kleine eilandje vol speelgoed, in het hoekje van de kamer, ver weg van
alle drukte... Ik kan alleen maar het volgende denken: 'Al merk je het misschien niet eens op lieve schat, ik ben bij jou! Ik
blijf bij jou! Ik wijk niet van je zijde!'
Hoera feest ten huize Plezier! Baby Plezier wordt 1 jaar en daar hoort een feestje bij! Inclusief veel te grote, veel te dure, veel te zoete stoeftaart, veeeeel te veel ballonnetjes, veel te roze inpakpapier, nog rozere slingers ennn... het liefst ook schone ruiten. Nu ja ... dat laatste kunnen we maar proberen, want na een halve dag boenen en schrobben deze week, merk ik alweer vette vingertjes, hondenpootjes en vegen op de vensters ... GRRRR....
Ik adem eens diep in en uit, probeer me mijn voornemen voor 2015 te herinneren. Niets MOET, behalve relativeren... Dat is nodig wil je overleven met drie jonge kinders in huis. Vroeger leek het wel alsof het woord moe-der, gebasseerd is op het werkwoord moe-ten. Plotseling legde ik mezelf allemaal moetjes op: ik moest borstvoeding geven, ik moest dat 6 maanden exclusief doen, ik moest dat liefst nadien ook zo lang mogelijk volhouden, ik moest een goede mama zijn, ik moest hen zoveel mogelijk biologisch voedsel voorschotelen, ik moest me zoveel mogelijk met hen bezig houden, ik moest toch ook zien dat mijn huishouden gedaan werd én ik ook een centje in huis bracht, ik moest ervoor zorgen dat ons huisje er steeds stralend bij lag en moest zeker de vloer schoon hebben, waarop onze piepkuikens dan konden spelen, ik moest ook de mooiste vloer en leukste keuken hebben in ons verbouwhuis, ik achtte mezelf verantwoordelijk voor de hele ontwikkeling van mijn kinderen en hun daarbijhorende, groeiende zelfbeeld, ik moest ook zorgen dat ik de rest van de omgeving niet verwaarloosde (familie, vrienden, kenissen, vriendjes van kinderen...) en ow ja dan moest ik natuurlijk ook niet vergeten zorgen voor mezelf door af en toe wat me-time in te bouwen...
Ik hoef je er niet bij te vertellen dat deze manier van leven niet vol te houden is. Op een gegeven moment MOETEN er keuzes gemaakt worden en knopen doorgehakt. We hebben er dan voor gekozen dat ik niet langer uit huis zou gaan werken en thuisblijfmama kon zijn. Doordat die druk van buitenaf wegviel, kwam er vanzelf al een stukje rust terug en op momenten dat het wél druk is, heb ik veel vaker de kracht en het geduld om er op een rustige manier mee om te gaan. Iets wat ons allen ten goede komt. Verder probeer ik wat vaker dat woordje 'moeten' te laten vallen...
Maarrrr... los daarvan... denk ik dat ik nu toch maar gauw nog even met een doekje over de ruiten ga gaan, want ook al MOETEN die ruiten niet schoon tegen morgen, ik WIL het nu effe toch lekker wel .
Starend naar de steeds vager wordende streep op mijn buik droom ik even weg in bad. Een jaar geleden was die streep nog erg duidelijk, nu ja... voor de spiegel toch, want zelf kon ik niet zo ver kijken met dat ronde tonneke. Het lijkt wel geleden van gisteren dat ik dat nieuwe leven voelde woelen, stampen... Ook al denk ik er met weemoed aan terug, ik herinner me ook nog goed hoe zwaar die laatste loodjes wogen. Hoe het elke nacht wel leek te gaan beginnen om dan vervolgens weer stil te vallen. Al drie weken liep ik rond met maar liefst 3 centimeter opening. De omgeving begreep er niets van, liep ik nu NOG rond? Ik begreep er zelf nog minder van en had er ook elke dag minder en minder zin in... NOG een Pleziertje erbij, NOG een mondje dat gevoed moest worden, vastgehouden, dat aandacht vroeg... Ging ons dat wel lukken? Was het nog niet druk genoeg? Hadden we nog niet genoeg aan ons hoofd? Gelukkig werden alle twijfels in een keer van de tafel geveegd op hét moment zelf. Na een vlotte onderwater bevalling van in totaal 3 en een half uur was het me echt wel duidelijk: een moederhart moet geen 'plaats maken' voor zo'n nieuw kleintje, het groeit elke keer een stukje waardoor geen enkel kuiken moet onderdoen voor het ander. Mijn jongste telgje werd 'met de helm op' geboren (de vruchtzak zat nog om haar hoofdje).
Mijmerend over deze prachtige bevalling word ik snel weer in het 'nu' geroepen. De middelste heeft kaka gedaan en ik moet zijn poep afvegen. Tja ... ook dat hoort bij het 'mama zijn' natuurlijk...
. Op deze momenten heb ik gek genoeg veel
minder omkijk naar hem dan naar de andere twee! Het is zoals een papa van 2
auti-zoontjes al eens mooi verwoordde: "Kindjes met ass vragen maar zo
weinig interactie, dat je soms vergeet dat ze bij je in de ruimte zijn.
'Gewone' kindjes daarentegen, komen constant vertellen over wat ze aan het doen
zijn, dingen vragen, willen je mening weten... Veel vermoeiender dus eigenlijk
". Ik treed hem daarin helemaal bij! Als mijn zoontje voldoende
'duidelijkheid' rondom zich heeft, weet hij zich meesterlijk bezig te houden en
kan het uren duren voordat je hem nog eens hoort. 
. 
