Wat een bijzondere dag vandaag! Een mens zou voor minder in zijn pen kruipen...

Precies een jaar geleden, op precies hetzelfde uur als NU hield ik ons kleine prinsesje voor het eerst in mijn armen. Wat voelde ik me blij! Wat een band!! Zij hoorde bij mij! Dat kon echt nooit meer stuk gaan! Vanaf het eerste moment zat ik met haar op mijn roze wolkje! Buiten scheen de zon en het mooiste zonnestraaltje lag in mijn armen! Zo trots! Zo blij! Zo euforisch! 'Zij hoort bij mij en ik laat haar nooit meer los' dacht ik. Sindsdien is er al een jaar voorbij gevlogen! Zomaar ineens... BOEM... alsof we elkaar gisteren voor het eerst zagen en vandaag POINK de tijd een sprongetje heeft gemaakt. Ze is nog steeds ons zonnetje en overal waar we met haar komen, zijn mensen lief voor haar. Lachen ze haar toe, komen ze haar zelfs 'aaien', met haar rustige en lieve karaktertje windt ze iedereen rond haar vingertje.  Met iedereen, bedoel ik ook echt iedereen: verkoopsters in de winkel, mama's aan de schoolpoort, zelfs stoere werklieden op straat, mijn baas, de juffen van de andere kids ... Het is een popje, een kaboutertje, mijn elfje...

 Hoe vol ik ook ben van haar 'zijn' en bijgevolg dus ook van die eerste verjaardag (die overigens op zich al best wel dubbel voelt), sluipen er ook nog enkele andere gevoelens door mijn lijf... Mijn zoontje was immers iets minder rustig, lief en zachtaardig als baby... Naar hem werd minder liefkozend omgekeken en heel vaak, besloot ik om gewoon maar lekker thuis te blijven met hem. Uit angst 'scheef' bekeken te worden in de winkel met zo'n huilend, krijsend babietje. Doorheen de jaren is het me nog steeds niet gelukt om écht in contact met hem te komen. Onze band, die is er wel en die is net zo stevig als een flinke jongensband moet zijn met zijn mama! Ik hou van hem en oooohhh weee de persoon, die hem zou willen raken!! Maar het échte contact... een écht gesprekje of échte knuffel/aanraking... dat is er niet. Als ik mijn dochters knuffel en ik voel hun armpjes rond mijn nek, hun hoofdjes op mijn schouder, dan weet je van jezelf 'ik ben goed bezig'. Bij mijn zoontje voelt het alsof ik achter een raam sta en hem zie spelen. Ik roep hem bij me en hij hoort me, maar heeft geen zin om te komen en blijft verder spelen. Ik wil hem bij me trekken, maar kan hem niet aanraken, ik kan er gewoon niet bij, het glas is te hoog, te breed en te dik... Ik kan hem niet 'raken' en dat doet pijn... Misschien omdat hij een jongen is en de andere 2 meisjes? Misschien omdat hij echt niet houdt van al te veel aanrakingen? Misschien omdat hij te weinig geduld heeft om lang bij me te zitten? Misschien omdat...er meer aan de hand is? Om dat laatste uit te vissen, besloten we hem vorig jaar op de wachtlijst te zetten voor het centrum van ontwikkelingsstoornissen. De tijd van wachten, was er eentje vol ups en downs. Op sommige dagen was ik zo zeker... er is echt niets 'mis' met mijn mannetje, hij heeft gewoon een pittig karakter en dat maakt hem net zo bijzonder! Wat ben ik toch blij dat hij niet is zoals alle anderen en dat hij mijn uitdaginkje vormt! Op andere dagen was ik er ook zeker van... een diagnose ASS is niet veraf... Dat laatste vermoeden werd tijdens een eerste observatie in het centrum bevestigd, maar tijdens de tweede sessie ontkracht...

We weten het dus nog niet zeker, maar ... morgen wel... Morgen zijn we om 11 uur uitgenodigd voor wat dan plechtig een 'adviserend gesprek' genoemd wordt. Morgen weten we of onze kleine man, zijn apenkuren vertoont omdat hij een klein aapje IS of omdat er meer aan de hand is... Of dit alles van voorbijgaande aard is of het hem voor de rest van zijn leven mee zal vormen tot wie hij is/wordt.

Wat de uitslag ook zijn zal, het blijft me pijn doen hoe mensen op straat glimlachend omkijken naar dat schattige, lieve snoetje met het roze kabouterkapje op, maar niet naar het huilende, krijsende jongetje dat het misschien toch ook wel nodig heeft om af en toe liefdevol benaderd te worden door een vreemde. Hij IS niet alleen het gedrag dat hij vertoont. Dat gedrag is slechts zijn masker, maar blijkbaar geldt in onze maatschappij: hoe mooier het masker, hoe meer je gedaan krijgt. Zien anderen dan niet hoe leuk, tof, schattig, vertederend, supergrappig en lief hij kan zijn? Bovendien hebben ouders van moeilijke kindjes ook net iets vaker een schouderklopje, glimlachje of lief woord nodig dan ouders van doodbrave, rustige kindjes (deze ouders worden immers al beloond door het gedrag van hun kleintje zelf). Ik ben erg dankbaar voor alle lieve blikken van vreemden op onze jongste en haar vrolijke temperament, maar voel terwijl ook de onmacht en het onrecht. Soms vullen de verkoopsters hun glimlach nog aan met woorden als 'ja, zo zien we ze niet veel hoor , veel kindjes zie je hier alleen maar huilen en zeuren...' Ze hebben geen idee hoeveel pijn hun goedbedoelde woorden dan doen... 

Ik probeer morgen, morgen te laten en vandaag, vandaag. Want vandaag... VANDAAG blaast mijn prinsesje haar eerste kaarsje uit. Vandaag mag ZIJ in het middelpunt van de belangstelling staan, vandaag is zij het die mijn hele aandacht verdient... Mijn zonnestraaltje! En wat morgen gebeurt, zien we dan wel weer... 

24-03-2015 om 19:14 geschreven door Mama Plezier