FIETSEN TEGEN REUMA - Brussel -Kopenhagen EULAR 2009
08-06-2008
Nog 7 uur en dan... vertrekken naar Brussel -Parijs
Héhé. Het was me een dagje. Soms heb je echt niet genoeg aan 1 dag . Enfin : valies in orde, fietsrugzak en -tas. Mentaal alles ok en afscheid genomen van de 2 dochters. Ze vinden het leuk dat papa vertrekt, behalve het feit dat ze nu enkel terug kunnen vallen op hun mama voor de loodzware examens. Vooral dat doet wat pijn : ze op dit moment moeten achterlaten... Kop op Piet, geef ik mezelf een kleine boost. Het avontuur kan nu beginnen. Tot aan de start morgen! Slaapwel, Piet
Maandagavond had ik het genoegen om Mevr. Dr. De Brabanter te interviewen. Het Patient Partner Program, de kostprijs van reuma én uiteraard BARIE kwamen aan bod. Klik op deze link en lees het interview.
21 mei - 22u30. Tussen Brussel en Gent, een zachte avond en in aangenaam gezelschap. We halen herinneringen op aan de tocht naar Barcelona vorig jaar.
Toch dwaalt mijn geest af en denk ik aan de vele nieuwe mensen die mijn ogen kruisten op de infoavond. Een prachtig paar blauwe ogen, en nog andere kleuren, maar vooral vragende en zoekende kijkers. Een gelukzalig gevoel overvalt me, het is daar terug! De lach van Paul in de auto masseert, stimuleert en boetseert de sweet memories tot kleurrijke vlekken in de donkere nacht.
Een mooier voorbeeld van groepsdynamiek dan de periple Bruxelles- Barcelone heb ik nog nooit mogen ervaren. Het sterkt me in mijn overtuiging. Jullie kunnen gerust zijn nieuwe vrienden : ook voor jullie wordt het een fijn thuiskomen tussen Brussel en Parijs. Tot ziens!
Gisterenavond, 19u30, een zaal aan het St.Luc Hospitaal te Brussel... Blij weerzien, emotioneel zelfs, met de deelnemers aan de vorige editie Brussel - Barcelona! We zijn met meer dan 100 voor de volgende editie. Later meer. Tot zo, Piet
11u. Liesbeth ligt nog te slapen. Ik heb een dagje vakantie genomen en straks gaan we met ons drieën eens uit in Gent. De Appleshop mag ons aan een bezoekje verwachten. Heerlijk!
Klik op de foto en bekijk de webstek van haar thuiskomst in Zaventem...
De zon schijnt volop na dagenlang gemiezer en veel wind. Terug zon. Ik geef dit niet toevallig aan, want men betrekt graag de weersomstandigheden bij belangrijke gebeurtenissen in het leven. Een aankomst in een Belgische luchthaven bijvoorbeeld ... Rond 17u50 landt onze Liesbeth in Zaventem. De emoties zijn er nu al .... Batterij opladen van het fototoestel en straks eens nakijken op de site van de luchthaven of er al dan niet vertraging is op de vlucht. 3 maanden. Het is lang genoeg geweest nu. Daar is de zon terug en mijn ogen reageren wat onwennig. Eenmaal in de ontvangsthall zoveel is zeker zal de zon niet letterlijk, de 'kijkers' beroeren, maar wel de glimlach van ons kind terug bij ons. Magnifico! HOME SWEET HOME!
Bloggen is niet evident... javascript:emoticon(' ')
Niet onderhouden hé!
Enfin we gaan het beter doen...
Hier een foto van onze laatste uitstap naar Brussel: het Atomium!!
Bestaat er zoiets als omgekeerde heimwee? Ja, misschien wel een stil gevoel van onmacht omdat je de heimwee van je dochter niet of niet veel kan verminderen. Gisteren vooral na het telefoontje van Liesbeth.... hadden we dit nogal sterk, Claudine en ik. We gaan toch naar de laatste maand, pepten we elkaar op. Het wordt nog zwaar, maar we zitten in de laatste rechte lijn. Gisteren waren we in één van onze lievelingssteden : Antwerpen. Na een vrij intensief weekend hadden we een dagje vrij. Cinzia en Antonella, een Italiaanse AFS-vriendin die in Balen verblijft, vonden deze grooooote stad met zijn prachtige kathedraal de max! We trokken met hen naar de Kammenstraat en daarna werden ze los-gelaten ;-). Achteraf bleek dat ze pas zeer laat de Keyserlei en de Meir hadden ontdekt, waardoor er een vrijwel zekere aanslag op hun portemonnee werd vermeden. Rond 23u30 belden we nog met Liesbeth en vertelden we wat we hadden meegemaakt. Pas deze middag moest het gevoel van onmacht zijn greep lossen... Ik vermoed dat ondertussen ook zijn nevenknie in Italië een toontje lager zingt door de activiteiten op school en de familie. Maar het varkentje is nog niet gewassen, zoveel is duidelijk! Nog hoeveel dagen Liesbeth??
Meer nog dan in België, me dunkt, beheerst 'gastronomie en voeding' het leven in Italië. Liesbeth vertelt bijna dagelijks over de bergen vlees, pasta, dolci etc..die haar gastouders haar toestoppen. Weigering staat gelijk met vloeken in de kerk... tot wanhoop van onze dochter-met-de-te-kleine-maag. Bovendien kijken de buren, de ouders en de vrienden toe met argusogen... elke hap wordt niet met de apothekerschaal, maar met de baskuul afgewogen. Porties zijn enorm en iedereen is gelijk voor de wet. 1 uitzondering : de grootvader. Hij krijgt, ik zie hem zitten of is het liggen, aan het hoofd van de tafel, een superbord met hierop allicht enkele superbigmacs... Wat zal ze blij zijn met de vegetarische, lichtverteerbare maaltijden, frieten of zelfs zelfgemaakt brood in haar thuisland! Nu probeert ze wanhopig het calorieëngevecht te winnen door wat aan sport te doen. Ondertussen maken de slanke sportieve Italiaanse babes ... stilaan plaats voor de fel uit de kluiten gewassen madonna's. Clichés zijn hardnekkig, maar zijn zelden een eeuwig leven beschoren. Gelukkig maar.
10 dagen geleden maakte ik een fotoboekje voor Liesbeth via de site Blurb. Vandaag kreeg Liesbeth het in handen en het effect moet overweldig zijn geweest.
Tot groot geluk van de ouders ;-).
Het boekje kunnen jullie bekijken, althans de eerste 15 pagina's...
ciao!
Piet
Na een skype-gesprekje met Liesbeth voelden we ons gelukzalig : ze had Rome bezocht met haar gastfamilie en haar geluk echode door de iMac. Alle bekende plaatsen in deze historische stand kreeg ze voorgeschoteld : van het Vaticaan, over de Fonteinen tot het Colloseum. Schitterend weer ook en iedereen in een opperbeste stemming.
Bekijk ook eens de site : www.spqr.be Italië en Romeliefhebbers vinden dit een superwebstek
Wat een geluk! Nu snel nog wat bij de familie aan de houtkachel want ik was het ganse weekend op een beurs waar heel wat gronden, appartementen en schitterende locaties werden 'verhandeld'. In maart was ik ook van de partij en toen bleek al dat heel optrekjes 'virtueel' werden verkocht, zonder dat er nog maar 1 steen was gelegd. Enkele maanden later... hetzelfde scenario en nog steeds niets. Geef mij maar my first place . Ook daar kun je naar verlangen... Liesbeth kan getuigen! Ciao!
Hallo iedereen,
Een tijdje geleden hé! We broeden op iets...javascript:emoticon(' ') en kunnen niets kwijt voorlopig (Italië leest mee ). Nee, we plannen geen blitzbezoek aan Italië hoewel we dat wel zouden willen. We missen Liesbeth, maar weten dat ze sterk, sociaal en optimistisch is. En onze gastdochter... omgekeerd evenredig vrezen we. Het dipje is de voorbode van geen makkelijke periode. Maar we slaan er ons doorheen... Piet, Claudine en bezoeker :bekijk de foto van Liesbeth en Bruno aan het strand in Cadzand! Prachtig toch?!
Vroeg of laat krijgen gastouders én studenten een downperiode, zeker wanneer de wittebroodsweken voorbij zijn. Zaterdag was het dan zover. Heimwee, moeheid, ... wie zal het zeggen, maar de mondelinge reacties en lichaamstaal (wie zich zOO traag van A naar Z voortbeweegt ) spreken boekdelen. Hoewel onze gastdochter in de verste verte geen Aziatische is, kunnen we het contradictorisch ja-knikken op elke vraag maar moeilijk plaatsen. Interesse voor Cadzand, Brugge, Gent? Ja, ... maar de romp en handen en voeten zeggen neen. Suggesties voor lunch? Idem. Gaat het? Voel je je ok? Ben je gelukkig ? Ok, ik stop ermee. Het waait wel over zeker? Twijfels blijven wel : doen we het goed? Is er iets? Moeten we meer Engels, Frans, Italiaans spreken? Nog een lange periode jazeker. Ondertussen vernemen we dat er 2 Vlaamse medestudenten teruggekeerd zijn uit Italië. Na het lezen van deze verhalen : verdriet en spijt omdat het niet lukte en ook opluchting omdat ze terug in de vertrouwde omgeving zijn... O ja : Liesbeth stuurt nog altijd positieve signalen uit Fernentino... Deze dip overleven we wel!!
De familie Propoggia doet er alles aan om het Liesbeth naar haar zin te maken. Tot op heden konden we haar enkel horen via Skype, maar nog niet zien. Dit is eventjes veranderd, maar snel weer ongedaan gemaakt. Even keken we Liesbeth ontroerd in haar ogen, maar snel bleek de internetverbinding er anders over te beslissen : stilstaande of langzaam bewegende beelden en heel veel flou artistique. Zij die met Liesbeth wensen te skypen kunnen dit via de installatie van Skype (www.skype.com) en via haar skypename : Liesbeth Van Eenooghe (bij voorkeur 's avonds). Gisteren bleek Liesbeth met vrienden van Cinzia het stadje te hebben verkend, de bibliotheek en enkele markante plaatsen in het dorpje Ferentino. Oh ja : de familie heeft een transportbedrijf en zo kunnen we spullen van Liesbeth en Cinzia via een trucker overmaken. Handig. Zonet vernomen dat de chauffeur vanavond langskomt. Ik kan nu al raden wat er uit Italia zal komen : mode . Bye!
Onze douche straalt! Ze geniet sinds kort van een verhoogde belangstelling, is extra gul met zachte parfum en dampt nog lange tijd na ;-). Italiaanse donna's ... en hun lijf en leden : het klopt helemaal. De dame in kwestie cultiveert en geniet blijkbaar.... Na het ritueel verschijnt telkens een nog bredere glimlach, een relaxt persoontje, ... Teken van een geslaagde integratie? Ik durf het verhopen. Maar misschien is dit nog te vroeg. Het bevestigt in elk geval dat onze jonge gastvrouw haar gewoonten netjes heeft uitgepakt, voorzichtig, met stijl, ... Ja precies : Italië is voor ons nu heel dichtbij... Prachtig toch ...
Uit verschillende mails tussen de AFS-zendouders blijkt dat onze kinderen in Italië het niet altijd even gemakkelijk hebben. Italië is een Europees land en toch zijn de culturele verschillen vrij behoorlijk. Gebrek aan privacy b.v., andere gewoontes en natuurlijk de taal!
Zelf probeer ik terug in één van mijn 4 taalcursussen Italiaans te duiken. Vroeger had ik inderdaad de illusie dat het kopen van een boek gelijk stond aan een taalbad mét onmiddellijk en automatisch succes. Thuisgekomen probeer ik met het nodige enthousiasme enkele 'Italiaanse' zinnen (geleerd tussen Brussel en Maldegem), maar een minzaam (meewarig?) lachende Cinzia corrigeert mij terstond.
Ik moet jullie allemaal, beste ouders, zeer bewonderen. De kids zijn jong, leren door vallen en opstaan, moeten hun heimwee verbijten,... Het is inderdaad niet altijd rozegeur en maneschijn. Steun hebben ze nodig en wij ook elkaar! Ciao!
Wat een dag! Om 5u opgestaan en dan relatief vlot naar Zaventem gereden. Mooi op tijd om de briefing van AFS te krijgen. Dezelfde gewaarwordingen delen met andere ouders is zondermeer uniek. 5 voor 12. We wandelen op de Grote Markt in Brussel en kijken naar het luchtruim ;-). Liesbeth is vertrokken en het loslaten is begonnen. Iets na 14u... sms uit Rome : "Goed aangekomen! Wel wat misselijk, turbulenties, ... het is hier 26° vele groetjes, ik mis jullie al". 18u30, telefoon uit Ferentino, een lachende Cinzia krijgt een 10 tal verschillende opgewonden sympathisanten aan de lijn. Het bevestigt mijn idee dat half het dorp uitkijkt naar de komst van ons blond Belgisch meisje. Morgen skypen tussen de Belgische en Italiaanse familie. Whaw! We kunnen amper wachten ;-). Tot morgen.
Ondertussen is Cinzia al enkele dagen in Adegem. Zeer intelligent en leergierig, klaar om de uitdaging met beide handen te grijpen. Een andere taal leren, Nederlands nota bene, is niet eenvoudig op 3 maanden tijd maar ik ben er zeker van dat ze beter onze taal zal beheersen als sommige landgenoten die hier zijn geboren. De wil om te slagen en behoorlijk veel doorzettingsvermogen is tastbaar aanwezig. Cinzia wil later advocaat worden .
Vandaag kreeg ze post van haar zusje. Emoties... Haar "dank u" is hartverwarmend. Emoties... En het nakende vertrek van Liesbeth versterkt nog de gevoelens. Overmorgen is het zover. Ik heb zo de indruk dat een groot aantal inwoners uit Ferentino haar met open armen zal verwelkomen. De familie Propoggia in elk geval. Via de mobile van Cinzia ontwaren we massa's aanmoedigingen van grootouders, ouders, zusje, nonkels, tantes, buren, vrienden,... .... Zeer welkom op de eerste schooldag! Ciao!
. Enfin : valies in orde, fietsrugzak en -tas. Mentaal alles ok en afscheid genomen van de 2 dochters. Ze vinden het leuk dat papa vertrekt, behalve het feit dat ze nu enkel terug kunnen vallen op hun mama voor de loodzware examens. Vooral dat doet wat pijn : ze op dit moment moeten achterlaten...
 "Wink"){kind=icon}
')
Niet onderhouden hé!
Enfin we gaan het beter doen...
Hier een foto van onze laatste uitstap naar Brussel: het Atomium!!
') en kunnen niets kwijt voorlopig (Italië leest mee 
Uit verschillende mails tussen de AFS-zendouders blijkt dat onze kinderen in Italië het niet altijd even gemakkelijk hebben. Italië is een Europees land en toch zijn de culturele verschillen vrij behoorlijk. Gebrek aan privacy b.v., andere gewoontes en natuurlijk de taal!
Zelf probeer ik terug in één van mijn 4 taalcursussen Italiaans te duiken. Vroeger had ik inderdaad de illusie dat het kopen van een boek gelijk stond aan een taalbad mét onmiddellijk en automatisch succes. Thuisgekomen probeer ik met het nodige enthousiasme enkele 'Italiaanse' zinnen (geleerd tussen Brussel en Maldegem), maar een minzaam (meewarig?) lachende Cinzia corrigeert mij terstond.
Ik moet jullie allemaal, beste ouders, zeer bewonderen. De kids zijn jong, leren door vallen en opstaan, moeten hun heimwee verbijten,... Het is inderdaad niet altijd rozegeur en maneschijn. Steun hebben ze nodig en wij ook elkaar! Ciao!
Wat een dag! Om 5u opgestaan en dan relatief vlot naar Zaventem gereden. Mooi op tijd om de briefing van AFS te krijgen. Dezelfde gewaarwordingen delen met andere ouders is zondermeer uniek.
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
