Ondertussen is het 14 dagen geleden dat we afscheid namen van de moedige Barie-fietsers. Â Het is stil en heb zin om iedereen nog es te zien, even wat op deze blog zetten en dan es mailen. Hallo?
Enkele uren na het EULAR-congres en de BARIE-tocht
Terug in België, sinds zondagmorgen 9u30, daarna snel wat opfrissen en terug op weg, ditmaal naar Kruishoutem voor een verjaardagsfeest. Vreemd gevoel, zopas was je in Denemarken en enkele uren later tussen 'andere' vrienden. Je doet je verhaal, maar niemand kan deze unieke gebeurtenis vatten. Vandaar : wat een plezier om nog reacties te ontvangen van deelnemers-vrienden. Bedankt hiervoor!
De regen blijft aanhouden ... Gelukkig niet in het congrescentrum. Interessante uiteenzettingen, maar de input van de patiëntenverenigingen blifft voor mij belangrijker. Om 10u is de Bariegroep vertrokken met de bus. Tot de volgende keer.
Een taxi rijdt 'onze' parking op en laadt 2 fietsen af, 4 kilometer van onze eindbestemming. Een man in donker fietspak en een knappe blonde dame spoeden zich met hun tweewieler richting de Barie-groep. Het regent, maar dit kan hen blijkbaar niet deren. Ze vervoegen zich bij ons en de delegatie van Deense patiënten en alied professionals, hierbij ook de Deense 'politi'. Mijn vermoedens worden bevestigd : het is de Deense minister van gezondheid en zijn medewerkster! Hij is zeer geëngageerd en lid van de Conservatieve partij, zegt ze met zachte stem. Dr. Rik Joos rijdt voorbij, al knipogend.
De Barie-deelnemers zijn in de wolken... Emotionele momenten, jawel en daar verschijnt het Bella Congrescentrum : de finale laatste kilometer. Ik kruip wat dieper weg in de buik van het peloton. Heb het al enkele keren meegemaakt, maar toch, moeilijk om te beschrijven. Ik voel me trots : de patiënten, ja vooral hen, hebben het toch maar voor elkaar gekregen.
Vandaag, donderdag 11 juni, staat er een prachtig artikel in het magazine van het Eularcongres mét sprekende foto's. Klik op bijgevoed gescand document. Bekijk de foto's en neem de beelden in u op, spreek uw empathisch vermogen aan en geniet mee.
De rit Eutin richting overzetboot Puttgarten deed me denken aan het Toscaans heuvellandschap. Helaas geen Italiaanse temperaturen. Regen, bakken regen en een graad of 13, veel wind, maar weinig klachten.
25 kilometer fietsen in een hondenweer. Maar het moet gezegd : iedereen zonder uitzondering maakt het goed.
Bij de laatste stop hebben we onze slaatjes in de vrachtwagens gegeten. Plots : RTB aan de lijn voor een interview met Arsène Mpenza. Hij spreekt geweldig! Duidelijk en met een humoristische ondertoon. Knappe vertegenwoordiger van het peloton van de hoop. Nu de boot op! So long!
Ken je dit gevoel ?Eerst es naar buiten kijken om je te vergewissen van het weer omwille van de voorbije regendag?En ja, het zat ok, deze keer.Hoenderloo in de zon, de moraal op zenith.Schitterend ontbijt met toch wel heel veel deelnemers die scherp stonden.Met de bus een eindje gereden en dan openbaarde zich Oost-Gelderland in al zijn glorie.Superbrede fietspaden, supercontente fietsers, en vriendelijke Nederlanders!Nu om 23u56 slaat de vermoeidheid toe.Ja, ik herinner mij nog de 57 km met de ontmoeting met 2 ontvangstcomités van Reumaligas (terug die betrokkenheid en grenzeloze solidariteit) , prachtige velden, heel veel mooie schuren en uiterst nette huizen en voortuinen.Rijke streek, jawel.
Nogmaals : een toffe groep en hoed af voor de organisatoren met hun professionele aanpak!Om de 10 à 15 km een verfrissing en een opkikker : drank en caloriebars, met uiteindelijk een middagmaal, onder saladevorm, aangeboden door sponsor Star Meals.Ik had een gesprek met een patiënt die zich, hoe paradoxaal ook, anders en misschien wel rijkertegen het leven aankijkt dan voorheen.Een rijk leven zit, hoe cliché ook, in de kleine dingen des levens.Genieten van de mogelijkheden, binnen de beperktheden van het tegenpruttelende lichaam.Ik kan iedereen in mijn organisatie (het ziekenfonds) aanraden om eens een dag mee te fietsen. Positief geformuleerd : behoud of versterk de voeling met de leden , blijf in contact met de basis, luister naar de noden en de kansen om de dienstverlening kwalitatief te versterken.
De 3de dag van een traject is en blijft de achillespees.Ook deze editie werd niet gespaard Eén van de vrachtwagens ging defect op de autostrade in Duitsland en werd weggetakeld voor het een herstelling. Een alternatieve vrachtwagen met de overgeladen fietsen, vermoeide chauffeur en begeleiders, bezorgde organisatoren, enfin het gekende verhaal van de wet van Murphy met uiteindelijk een happy end.
Gelukkig kregen we na een busrit van 400 km een stevig Duits avondmaal en een fijn bed in Eutin.See you tomorrow!
Het was een pittige rit vandaag, op een drafje naar meer dan 60 km op de kilometerteller. De fietspaden zijn wonderlijk in Nederland en de voortuintjes kraaknet met statige lindebomen ingebed in buxusperkjes. Maastricht hebben we uiteindelijk links laten liggen, maar we hebben natuurlijk volop kunnen genieten van het Maaslandschap : uitgestrekte weilanden en dieren, allemaal beestjes. Ezels, paarden, zwarte, chocoladebruine en blonde koeien, lama's, poezen, families kangoeroes, ze passeerden de revue met veel bravoure. Leuke anekdote : niemand kon het helse geroep van een grote vogel duiden, maar 4 deelnemers reageerden gebiologeerd en gefascineerd! Onze deelnemende Zuidafrikanen herkenden meteen hun nationaal symbool : hun eigenste kraanvogel . Even opmerkelijk : toen we langs het Julianakanaal fietsten ontlokte de bloemengeur een opvallende uitspraak van ja, één van de Zuidafrikaanse dokters of patiënten : it smells like snake flesh, python. Na schitterende passages in piepkleine dorpjes , net na de lunch, blijkt nogmaals dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan : Erwin en Jan lieten de fiets achter en volgden de deelnemende fietsers al lopend! Tot onze stomme verbazing, 24 km verder, bleken deze dapperen eerst te zijn aangekomen aan de laatste stop. We kunnen er nog steeds niet over zwijgen. Moet gezegd : het was een schitterende mogelijkheid voor mij om voor de eerste maal met een PINO te fietsen, samen met Ria. Een PINO is een speciale tandem waarbij iemand vooraan plaatsneemt en ook de pedalen stevig kan indrukken. Na wat evenwichtsoefeningen en met wat klamme handen (wat mij betreft), slaagden we glansrijk in onze opzet : veilig het einde halen. Niet in ideale omstandigheden want de hemelsluizen gingen letterlijk open en het peloton van de hoop kwam kletsnat aan... Ik moest denken aan het schitterende artikel in het Belang van Limburg (2 pagina's) van de journalist Gunter Willekens afgelopen zaterdag naar aanleiding van onze tocht. Hij liet hierin een familie aan het woord wiens dochter reuma had. "Ze klaagt nooit over pijn" vertelde één van de ouders... In een flits herinner ik mij de foto van het meisje : glimlachend en vastberaden. Tijdens de helse kilometers door de regen en wind... stilte en vastberaden gezichten. Geen klaagzang. Nie pleujen zeggen ze in Gent. Dr. Rik Joos had me vandaag nog een heerlijke boutade toevertrouwd. Hij zei : het is als een droom in een frietzak. Met deze zalige gedachte sluit ik af en probeer ik nog wat foto's op de blog te plaatsen. Tot morgen.
Na een heel fijn diner in een Hasselts hotel, in het centrum, kan ik het thuisfront geruststellen : we zijn veilig en wel aangekomen. OK, niet echt het tropische weer van de Barcelona-editie, veel tegenwind, zeg maar : een bijkomend obstakel, maar toch : veel ambiance en opvallend : een zeer gedisciplineerde groep. De schitterende sfeer ligt ongetwijfeld aan de mooie mix van patiënten, artsen en sympathisanten, maar ook aan de omgeving. Heeft u de VTM-uitzending van 13 of 19u gezien? Wij niet natuurlijk , maar u zal zich een beeld kunnen vormen van het schitterend park van Tervuren, het bos rond het Afrikaans museum en de glooiende beemden tussen Vossem en Leuven. De eerste kilometers zijn altijd het moeilijkst. Toegegeven, het is wat wennen aan de rijkunsten van de collega's, iedereen fietst zoals ie gebekt is, aan de richtlijnen van de motards, de organisatoren én de politie, maar geleidelijk aan kwamen we in een soort van fietsextase, wel 60 kilometer lang. Het moeilijkste stuk was ongetwijfeld Tervuren - Leuven. In het fiere ziekenhuis Gasthuisberg Leuven kreeg burgemeester Tobback de lachers op zijn hand. Hij had het over het vlakke parcours vanaf Leuven tot in Kopenhagen, verwijzend naar de enorme inspanningen van de deelnemers om de venijnige hellingen tussen Tervuren en Leuven te overwinnen. Mooi ontvangst overigens in de bierstad bij uitstek! In de bus tussen Leuven en Kwaadmechelen was het stil. Ik moet toegeven: ook ik heb een powernap genomen. In de buurt van Ham, langs het Albertkanaal was het genieten. Dank aan de organisatoren voor het veilige parcours! Na een 3 tal tussenstops en net voor Hasselt... de eerste regendruppels, met de glimach opgevangen door 2 supervriendelijke Limburgse flikken. Na de doortocht in de jachthaven met de reuzengrote gele badeend (een stunt van een kunstgezelschap) bereikten we HolidayInn hotel. Ik wou van de gelegenheid gebruik maken om de groeten te doen aan de talrijke vriendinnen van Sigrid die, naar verluid, deze blog volgen. Leuk! Weet u waar ik zo heb van genoten? Het supervriendelijk ontvangst van de Limburgers en de eregouvernante van Limburg : mevr. Houben. Indrukwekkende speech van haar, niet zomaar enkele standaardwoorden, maar betrokken, doorleefd en met heel haar hart voor de reumapatiënten. Subliem!!! En zo gaan we morgen richting Maastricht, nog zo'n Bourgondische parel. Nog even mijn hart tot rust laten komen en dan zacht slapen. Tot morgen!
De mogelijkheid om te bloggen via mail is leuk, maar lukt natuurlijk alleen bij een internetverbinding... Gemaailde berichten kunnen vaak pas later worden geplaatst.. Leuven kan ondertussen Hasselt geworden zijn
