FIETSEN TEGEN REUMA - Brussel -Kopenhagen EULAR 2009
11-09-2007
La bella figura
Onze douche straalt! Ze geniet sinds kort van een verhoogde belangstelling, is extra gul met zachte parfum en dampt nog lange tijd na ;-). Italiaanse donna's ... en hun lijf en leden : het klopt helemaal. De dame in kwestie cultiveert en geniet blijkbaar.... Na het ritueel verschijnt telkens een nog bredere glimlach, een relaxt persoontje, ... Teken van een geslaagde integratie? Ik durf het verhopen. Maar misschien is dit nog te vroeg. Het bevestigt in elk geval dat onze jonge gastvrouw haar gewoonten netjes heeft uitgepakt, voorzichtig, met stijl, ... Ja precies : Italië is voor ons nu heel dichtbij... Prachtig toch ...
Uit verschillende mails tussen de AFS-zendouders blijkt dat onze kinderen in Italië het niet altijd even gemakkelijk hebben. Italië is een Europees land en toch zijn de culturele verschillen vrij behoorlijk. Gebrek aan privacy b.v., andere gewoontes en natuurlijk de taal!
Zelf probeer ik terug in één van mijn 4 taalcursussen Italiaans te duiken. Vroeger had ik inderdaad de illusie dat het kopen van een boek gelijk stond aan een taalbad mét onmiddellijk en automatisch succes. Thuisgekomen probeer ik met het nodige enthousiasme enkele 'Italiaanse' zinnen (geleerd tussen Brussel en Maldegem), maar een minzaam (meewarig?) lachende Cinzia corrigeert mij terstond.
Ik moet jullie allemaal, beste ouders, zeer bewonderen. De kids zijn jong, leren door vallen en opstaan, moeten hun heimwee verbijten,... Het is inderdaad niet altijd rozegeur en maneschijn. Steun hebben ze nodig en wij ook elkaar! Ciao!
Wat een dag! Om 5u opgestaan en dan relatief vlot naar Zaventem gereden. Mooi op tijd om de briefing van AFS te krijgen. Dezelfde gewaarwordingen delen met andere ouders is zondermeer uniek. 5 voor 12. We wandelen op de Grote Markt in Brussel en kijken naar het luchtruim ;-). Liesbeth is vertrokken en het loslaten is begonnen. Iets na 14u... sms uit Rome : "Goed aangekomen! Wel wat misselijk, turbulenties, ... het is hier 26° vele groetjes, ik mis jullie al". 18u30, telefoon uit Ferentino, een lachende Cinzia krijgt een 10 tal verschillende opgewonden sympathisanten aan de lijn. Het bevestigt mijn idee dat half het dorp uitkijkt naar de komst van ons blond Belgisch meisje. Morgen skypen tussen de Belgische en Italiaanse familie. Whaw! We kunnen amper wachten ;-). Tot morgen.
Ondertussen is Cinzia al enkele dagen in Adegem. Zeer intelligent en leergierig, klaar om de uitdaging met beide handen te grijpen. Een andere taal leren, Nederlands nota bene, is niet eenvoudig op 3 maanden tijd maar ik ben er zeker van dat ze beter onze taal zal beheersen als sommige landgenoten die hier zijn geboren. De wil om te slagen en behoorlijk veel doorzettingsvermogen is tastbaar aanwezig. Cinzia wil later advocaat worden .
Vandaag kreeg ze post van haar zusje. Emoties... Haar "dank u" is hartverwarmend. Emoties... En het nakende vertrek van Liesbeth versterkt nog de gevoelens. Overmorgen is het zover. Ik heb zo de indruk dat een groot aantal inwoners uit Ferentino haar met open armen zal verwelkomen. De familie Propoggia in elk geval. Via de mobile van Cinzia ontwaren we massa's aanmoedigingen van grootouders, ouders, zusje, nonkels, tantes, buren, vrienden,... .... Zeer welkom op de eerste schooldag! Ciao!
De komst van Cinzia, een Italiaanse leerlinge uit Firentino (70 km ten zuiden van Rome), luidt een nieuwe spannende episode in het leven van de Van Eenooghskes. Morgen is het zover en op 5 september vertrekt Liesbeth naar ginder. Onnodig te zeggen dat dit superspannend wordt! Tot blogs!
Beste vrienden, Kim is er in geslaagd om de film te finaliseren! Om o.m. technische redenen (30 megabite) kan ik hem niet tonen op mijn blog. Er is wel een mogelijkheid om hem te zien. Stuur mij een mailtje en ik vertel u waar hij te vinden is : piet.van.eenooghe@telenet.be. tot later! Piet
Onder het motto 'videobeelden zeggen meer dan foto's en nog véél meer dan 1000 woorden' plaatst mijn collega Kim op de website van de Onafhankelijke Ziekenfondsen www.mloz.be en dit naar alle waarschijnlijkheid tegen volgende week maandag een filmisch reisverslag! Ik ben superbenieuwd, jullie ook...?
Van 11 tot 14 juni 2008 gaat het EULAR congres door in Parijs. Gisteren heb ik precies 12 kilometer gefietst en het voelde niet echt lekker... Een week niet bewegen en de conditie slinkt zienderogen. Meteen een waarschuwing voor de eventuele 350 kilometer Brussel- Parijs! En nog dit : precies 2 dagen terug in België had ik een stevige verkoudheid en het betert niet. Niet te verwonderen met dit Belgisch weer hé : 15 graden i.p.v. 30, vochtig en veel wind. Zij die terugwillen naar Barcelona mogen mij gerust mailen op piet.van.eenooghe@telenet.be. Ik verwacht heel wat reacties ;-)
foto : zonnige rug in Barcelona
Na de thuiskomst in Brussel en de doorstane emoties, blijft de trip in het hoofd spoken. Vandaag was het een blij weerzien... met mijn fiets. Paul en Elza hadden hem liefdevol in Zingem gestald. Prachtige mensen! Ook zij nog onder de indruk van het gebeuren, zoveel is zeker. Uit hun reacties blijkt hoe zeer zij gehecht zijn aan de groep. Dringend werk maken van het plaatsen van al mijn foto's op cd is de boodschap. Ondertussen toch al wat souvenirs op flickr.com gezet. Nu snel het bed in.
bye,
Piet
Ongelooflijk maar het memorykaartje met alle foto's van de dagen voor onze aankomst in Barcelona ... is zoek. Gelukkig had ik de foto's reeds gestockeerd op mijn draagbare pc. In afwachting van deze reeks, alvast enkele foto's tijdens het verblijf in Barcelona en de terugreis. Klik op de foto!
Hallo iedereen!
ja... nog geen nieuwe berichtjes gepost omdat ik een afkick- rustperiode heb ingelast. Morgen hoop ik extra foto's op de blog te plaatsen.
Hasta!
Piet
Dergelijke temperatuur en het eindpunt in zicht gaf een bijzondere dimensie aan deze etappe.Vanuit Platja d’Aro vertrokken met de bus tot een kleine 10 kilometer van het congrescentrum aan de zee in Barcelona.Ballonnen rood, geel en zwart aan de fietsen gehangen, nog een laatste controle van de fietsen, wat extra drank en de nodige lief-gebalde vuisten…. en ja : we vertrokken. De triomftocht met enkele scherpte kantjes, Spanjaarden zijn net als Belgen overigens, niet beroerd om zich enig circusgeweld in het verkeer te veroorloven, kreeg heel wat applaus en zwaaihandjes van de Catalanen.
Was het nu stof of dan toch de emoties?Hectisch verkeer maar heerlijke kilometers richting het Eural-congres!Onderweg nog een laatste vallende pet, drinkbus en een plotse stop door een losgeslagen ketting…
En dan aan de linkerkant een immens modern gebouw en een zeer grote groep mensen.Plots ontwaren we één geel figuurtje zwaaiend, het sein voor een explosie aan vreugdekreten en ja het ontvangstcomité stuwt … onze emoties naar vreemde hoogtes.
Voorzichtig zet het peloton zich in beweging, links voorsorterend,…Er wacht ons een stortvloed van gewaarwordingen, maar dan toch haalt de ratio nog eventjes de bovenhand: voorzichtig zijn voor de laatste meters!
En nog : de speciale fietsen in stelling brengen…
Applaus!!!!!!!!!Een reuze- finnishboog passeren we in extase ….My god : wat een sfeer.
Wanneer ik dit schrijf herbeleef ik de scènes opnieuw : een grote groep winnaars van ‘le Tour de l’espoir – samen tegen reuma, solidariteit ten top, gele t-shirts en maatpakken van het congres, de knappe speech van de voorzitter van het congres, de journalist en fotograaf van El Pais en nog vele anderen, de omhelzingen vooral van de deelnemers,…
Een woordje nog voor hen én de supporters: beste vrienden … veranker het heerlijke gevoel van solidariteit en het moment van onoverwinnelijkheid, sla het op en hou het voor de momenten waarin het moeilijk gaat in het leven.
Want dat is en was het opzet van deze tocht : hoop geven aan zij die reuma moeten trotseren, aan de familie, de vrienden, de dokters, verpleegkundigen, … En kracht geven, veel kracht voor de toekomst!
Hoewel deze afstand door geoefende wielertoeristen tijdens de weekenddagen meermaals wordt verpulverd, was het voor dit peloton toch wel een unieke aangelegenheid om zijn kunnen te tonen en de grens van 100 km te verleggen.Ik maak van deze blog gebruik om de organisatoren alle lof toe te zwaaien : hotels, afspraken met plaatselijke reumaverenigingen,autoriteiten, het inschakelen van politie, de equipe van Geo-Assistance, onze vrijwilliger-motard (mét fluovestje ;-)), het klopte allemaal en het sloot als een bus.Vanuit het Kyriadhotel in Perpignan ging het over Rosas tot Platja d' Aro.Wat daar tussen is gebeurd valt moeilijk te omschrijven.En beste lezer : dit komt niet enkel door de bij mij vrijgekomen overdosis endorfines door ondermeer de slotklim en afdaling in de buurt van de eindbestemming. Alleen Heaven smste ik naar mijn beste vriend Wim en hij antwoordde met een songflard van de Talking Heads (enfin denk ik)
Het landschap was adembenemend en de groep genoot met volle teugen.Spanje !! Stilte en concentratie afgewisseld door de lachsalvos van Luc en tegenaanvallen-grappen van de anderen.Werken voor het Sint-Augustinus Antwerpen moet pure fun zijn denk ik dan.Door de geregelde bevoorrading (water is hier puur goud) : geen problemen voor de groep.Thuisblijvers : jullie kunnen gerust zijn : we staan aan de voet van Barcelona en niets of niemand kan ons hiervan nog tegenhouden.Nu snel een douche (het is 21u45), eten in het restaurant van het Columbushotel waar we verblijven en dan ja dan morgen het absolute hoogtepunt én emo-moment: Barcelona!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Vandaag maandag 11 juni ongetwijfeld de meest tot de verbeelding sprekende dag : na een busreis, een heerlijke tocht, 75 kilometer lang dwars door de Camargue gekruid met de onvermijdelijke clichés : paarden, lagunes, flamingos, stieren en staalblauwe lucht.
Een vrije harde wind beukte in op de groep die zich regelmatig splitste en vervolgens op harmonieuze wijze solidair aaneensloot.Hartverwarmend toch die solidariteit tussen man en vrouw, patiënt en begeleider, Nederlandstalige en Franstalige, oud en jong,
Voor de eerste keer een lekke band!Het reparatiewerk werd uit handen genomen door een groep van wielertoeristen, atletische mannen en dit in nog geen 5 minuten.Zij begeleidden onze groep met de nodige fierheid door het moerassige gebied tot in Perpignan.De wind, de temperatuur die terug boven de 30°c uit torende en de soms geaccidenteerde wegen stelde onze krachten op de proef.Respect voor de patiënten die, soms de pijn verbijtend, dit traject tot een goed einde brachten.Onderweg hoor ik levensverhalen die getuigen van vechtlust, wisselende mentale situaties, noodzakelijke aanpassingen en wendingen in carrières.Geopereerd aan een heup in februari enkrachtig onversaagd meepeddelen in het peloton van de hoop, wie kan dit vatten?Of nog : zware medicatie nemend teneinde een opstoot de kop in te drukken en toch ruimschoots de finish halen! Respect!
Het is nu al duidelijk : de groepsdynamiek leidt ongetwijfeld nog naar mooie momenten.Barcelona is misschien wel het mooie eindpunt, maar voor mij persoonlijk en ik durf zeggen voor mijn werkgever de Onafhankelijke Ziekenfondsen verdient de aanpak van reuma extra en hernieuwde aandacht.En vooral : een structurele benadering onder de vorm van b.v. zorgtrajecten waarbij de verschillende aspecten van reuma en de multidisciplinaire aanpak hiervan centraal staan.
Benieuwd of hierover op het Eularcongres in Barcelona iets wordt verteld.We zullen zien. Met de reumaverenigingen en alle actoren gaan we graag het debat aan. Voilà.Morgen trekken we de Spaanse grens over. Hasta!
Vanuit de zeer mooie stad Lyon vertrokken we vandaag met de bus naar Avignon. Het beloofde een zonnige dag te worden en het bleek perfect te kloppen. Heet dus!Meer dan 30 graden Celsius.Enkele actieve en supersympathieke leden van de Polyarthrite-Andar vereniging wachtten ons op en serveerden ons een heerlijk buffet van regionale producten. De nieuwe oogst kersen werd een absolute voltreffer.
De nauwgezette planning liet ons echter niet toe om uitgebreid te dineren, tot lichte verbazing van de niet door stress aangetaste gastheren en dames.Het mooie pakket kregen we later opgediend tijdens een tussenstop na een prachtige fietstocht tussen de wijngaarden, vergezeld door duizenden krekels.
Avignon blijft een fantastische aantrekkingskracht uitoefenen op elke passant en wij waren er geen uitzondering op! Ronduit schitterend.
Langs het verbindingskanaal tussen Sète en de Rhône was het fietspad alles behalve ok en we verlieten dan ook deze piste voor een departementale weg naar de Camargue.We passeerden ook de fenomenale stad Tarascon met zijn versterkte burchten en jachthaven.
Wilde paarden en stieren in moerassige weiden, veel steltlopers en allerhande vreemde vogels keken raar op naar de in geel uitgedoste sliert fietsers.
Vermoeid maar gelukkig kwamen we deze keer tijdig aan rond 19u30 in Montpellier.
Uniek was de langgerekte tafel met 50 gasten, buiten onder de platanen in uniek kader. Heerlijke temperatuur.En volledig ontstresst, na een heerlijke douche straks richting bed.
Uit verschillende mails tussen de AFS-zendouders blijkt dat onze kinderen in Italië het niet altijd even gemakkelijk hebben. Italië is een Europees land en toch zijn de culturele verschillen vrij behoorlijk. Gebrek aan privacy b.v., andere gewoontes en natuurlijk de taal!
Zelf probeer ik terug in één van mijn 4 taalcursussen Italiaans te duiken. Vroeger had ik inderdaad de illusie dat het kopen van een boek gelijk stond aan een taalbad mét onmiddellijk en automatisch succes. Thuisgekomen probeer ik met het nodige enthousiasme enkele 'Italiaanse' zinnen (geleerd tussen Brussel en Maldegem), maar een minzaam (meewarig?) lachende Cinzia corrigeert mij terstond.
Ik moet jullie allemaal, beste ouders, zeer bewonderen. De kids zijn jong, leren door vallen en opstaan, moeten hun heimwee verbijten,... Het is inderdaad niet altijd rozegeur en maneschijn. Steun hebben ze nodig en wij ook elkaar! Ciao!
Wat een dag! Om 5u opgestaan en dan relatief vlot naar Zaventem gereden. Mooi op tijd om de briefing van AFS te krijgen. Dezelfde gewaarwordingen delen met andere ouders is zondermeer uniek.
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
De komst van Cinzia, een Italiaanse leerlinge uit Firentino (70 km ten zuiden van Rome), luidt een nieuwe spannende episode in het leven van de Van Eenooghskes. Morgen is het zover en op 5 september vertrekt Liesbeth naar ginder. Onnodig te zeggen dat dit superspannend wordt! Tot blogs!
Van 11 tot 14 juni 2008 gaat het EULAR congres door in Parijs. Gisteren heb ik precies 12 kilometer gefietst en het voelde niet echt lekker... Een week niet bewegen en de conditie slinkt zienderogen. Meteen een waarschuwing voor de eventuele 350 kilometer Brussel- Parijs! En nog dit : precies 2 dagen terug in België had ik een stevige verkoudheid en het betert niet. Niet te verwonderen met dit Belgisch weer hé : 15 graden i.p.v. 30, vochtig en veel wind. Zij die terugwillen naar Barcelona mogen mij gerust mailen op piet.van.eenooghe@telenet.be. Ik verwacht heel wat reacties ;-)
foto : zonnige rug in Barcelona
Na de thuiskomst in Brussel en de doorstane emoties, blijft de trip in het hoofd spoken. Vandaag was het een blij weerzien... met mijn fiets. Paul en Elza hadden hem liefdevol in Zingem gestald. Prachtige mensen! Ook zij nog onder de indruk van het gebeuren, zoveel is zeker. Uit hun reacties blijkt hoe zeer zij gehecht zijn aan de groep. Dringend werk maken van het plaatsen van al mijn foto's op cd is de boodschap. Ondertussen toch al wat souvenirs op flickr.com gezet. Nu snel het bed in.
bye,
Piet
