De rit Eutin richting overzetboot Puttgarten deed me denken aan het Toscaans heuvellandschap. Helaas geen Italiaanse temperaturen. Regen, bakken regen en een graad of 13, veel wind, maar weinig klachten.
25 kilometer fietsen in een hondenweer. Maar het moet gezegd : iedereen zonder uitzondering maakt het goed.
Bij de laatste stop hebben we onze slaatjes in de vrachtwagens gegeten. Plots : RTB aan de lijn voor een interview met Arsène Mpenza. Hij spreekt geweldig! Duidelijk en met een humoristische ondertoon. Knappe vertegenwoordiger van het peloton van de hoop. Nu de boot op! So long!
Ken je dit gevoel ?Eerst es naar buiten kijken om je te vergewissen van het weer omwille van de voorbije regendag?En ja, het zat ok, deze keer.Hoenderloo in de zon, de moraal op zenith.Schitterend ontbijt met toch wel heel veel deelnemers die scherp stonden.Met de bus een eindje gereden en dan openbaarde zich Oost-Gelderland in al zijn glorie.Superbrede fietspaden, supercontente fietsers, en vriendelijke Nederlanders!Nu om 23u56 slaat de vermoeidheid toe.Ja, ik herinner mij nog de 57 km met de ontmoeting met 2 ontvangstcomités van Reumaligas (terug die betrokkenheid en grenzeloze solidariteit) , prachtige velden, heel veel mooie schuren en uiterst nette huizen en voortuinen.Rijke streek, jawel.
Nogmaals : een toffe groep en hoed af voor de organisatoren met hun professionele aanpak!Om de 10 à 15 km een verfrissing en een opkikker : drank en caloriebars, met uiteindelijk een middagmaal, onder saladevorm, aangeboden door sponsor Star Meals.Ik had een gesprek met een patiënt die zich, hoe paradoxaal ook, anders en misschien wel rijkertegen het leven aankijkt dan voorheen.Een rijk leven zit, hoe cliché ook, in de kleine dingen des levens.Genieten van de mogelijkheden, binnen de beperktheden van het tegenpruttelende lichaam.Ik kan iedereen in mijn organisatie (het ziekenfonds) aanraden om eens een dag mee te fietsen. Positief geformuleerd : behoud of versterk de voeling met de leden , blijf in contact met de basis, luister naar de noden en de kansen om de dienstverlening kwalitatief te versterken.
De 3de dag van een traject is en blijft de achillespees.Ook deze editie werd niet gespaard Eén van de vrachtwagens ging defect op de autostrade in Duitsland en werd weggetakeld voor het een herstelling. Een alternatieve vrachtwagen met de overgeladen fietsen, vermoeide chauffeur en begeleiders, bezorgde organisatoren, enfin het gekende verhaal van de wet van Murphy met uiteindelijk een happy end.
Gelukkig kregen we na een busrit van 400 km een stevig Duits avondmaal en een fijn bed in Eutin.See you tomorrow!
Het was een pittige rit vandaag, op een drafje naar meer dan 60 km op de kilometerteller. De fietspaden zijn wonderlijk in Nederland en de voortuintjes kraaknet met statige lindebomen ingebed in buxusperkjes. Maastricht hebben we uiteindelijk links laten liggen, maar we hebben natuurlijk volop kunnen genieten van het Maaslandschap : uitgestrekte weilanden en dieren, allemaal beestjes. Ezels, paarden, zwarte, chocoladebruine en blonde koeien, lama's, poezen, families kangoeroes, ze passeerden de revue met veel bravoure. Leuke anekdote : niemand kon het helse geroep van een grote vogel duiden, maar 4 deelnemers reageerden gebiologeerd en gefascineerd! Onze deelnemende Zuidafrikanen herkenden meteen hun nationaal symbool : hun eigenste kraanvogel . Even opmerkelijk : toen we langs het Julianakanaal fietsten ontlokte de bloemengeur een opvallende uitspraak van ja, één van de Zuidafrikaanse dokters of patiënten : it smells like snake flesh, python. Na schitterende passages in piepkleine dorpjes , net na de lunch, blijkt nogmaals dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan : Erwin en Jan lieten de fiets achter en volgden de deelnemende fietsers al lopend! Tot onze stomme verbazing, 24 km verder, bleken deze dapperen eerst te zijn aangekomen aan de laatste stop. We kunnen er nog steeds niet over zwijgen. Moet gezegd : het was een schitterende mogelijkheid voor mij om voor de eerste maal met een PINO te fietsen, samen met Ria. Een PINO is een speciale tandem waarbij iemand vooraan plaatsneemt en ook de pedalen stevig kan indrukken. Na wat evenwichtsoefeningen en met wat klamme handen (wat mij betreft), slaagden we glansrijk in onze opzet : veilig het einde halen. Niet in ideale omstandigheden want de hemelsluizen gingen letterlijk open en het peloton van de hoop kwam kletsnat aan... Ik moest denken aan het schitterende artikel in het Belang van Limburg (2 pagina's) van de journalist Gunter Willekens afgelopen zaterdag naar aanleiding van onze tocht. Hij liet hierin een familie aan het woord wiens dochter reuma had. "Ze klaagt nooit over pijn" vertelde één van de ouders... In een flits herinner ik mij de foto van het meisje : glimlachend en vastberaden. Tijdens de helse kilometers door de regen en wind... stilte en vastberaden gezichten. Geen klaagzang. Nie pleujen zeggen ze in Gent. Dr. Rik Joos had me vandaag nog een heerlijke boutade toevertrouwd. Hij zei : het is als een droom in een frietzak. Met deze zalige gedachte sluit ik af en probeer ik nog wat foto's op de blog te plaatsen. Tot morgen.
Na een heel fijn diner in een Hasselts hotel, in het centrum, kan ik het thuisfront geruststellen : we zijn veilig en wel aangekomen. OK, niet echt het tropische weer van de Barcelona-editie, veel tegenwind, zeg maar : een bijkomend obstakel, maar toch : veel ambiance en opvallend : een zeer gedisciplineerde groep. De schitterende sfeer ligt ongetwijfeld aan de mooie mix van patiënten, artsen en sympathisanten, maar ook aan de omgeving. Heeft u de VTM-uitzending van 13 of 19u gezien? Wij niet natuurlijk , maar u zal zich een beeld kunnen vormen van het schitterend park van Tervuren, het bos rond het Afrikaans museum en de glooiende beemden tussen Vossem en Leuven. De eerste kilometers zijn altijd het moeilijkst. Toegegeven, het is wat wennen aan de rijkunsten van de collega's, iedereen fietst zoals ie gebekt is, aan de richtlijnen van de motards, de organisatoren én de politie, maar geleidelijk aan kwamen we in een soort van fietsextase, wel 60 kilometer lang. Het moeilijkste stuk was ongetwijfeld Tervuren - Leuven. In het fiere ziekenhuis Gasthuisberg Leuven kreeg burgemeester Tobback de lachers op zijn hand. Hij had het over het vlakke parcours vanaf Leuven tot in Kopenhagen, verwijzend naar de enorme inspanningen van de deelnemers om de venijnige hellingen tussen Tervuren en Leuven te overwinnen. Mooi ontvangst overigens in de bierstad bij uitstek! In de bus tussen Leuven en Kwaadmechelen was het stil. Ik moet toegeven: ook ik heb een powernap genomen. In de buurt van Ham, langs het Albertkanaal was het genieten. Dank aan de organisatoren voor het veilige parcours! Na een 3 tal tussenstops en net voor Hasselt... de eerste regendruppels, met de glimach opgevangen door 2 supervriendelijke Limburgse flikken. Na de doortocht in de jachthaven met de reuzengrote gele badeend (een stunt van een kunstgezelschap) bereikten we HolidayInn hotel. Ik wou van de gelegenheid gebruik maken om de groeten te doen aan de talrijke vriendinnen van Sigrid die, naar verluid, deze blog volgen. Leuk! Weet u waar ik zo heb van genoten? Het supervriendelijk ontvangst van de Limburgers en de eregouvernante van Limburg : mevr. Houben. Indrukwekkende speech van haar, niet zomaar enkele standaardwoorden, maar betrokken, doorleefd en met heel haar hart voor de reumapatiënten. Subliem!!! En zo gaan we morgen richting Maastricht, nog zo'n Bourgondische parel. Nog even mijn hart tot rust laten komen en dan zacht slapen. Tot morgen!
De mogelijkheid om te bloggen via mail is leuk, maar lukt natuurlijk alleen bij een internetverbinding... Gemaailde berichten kunnen vaak pas later worden geplaatst.. Leuven kan ondertussen Hasselt geworden zijn
Wielercentrum Eddy Merckx, Blaarmeersen Gent.
Een gedreven en immer enthousiaste voorzitster van Barie, Marie-Jo Monserez is present en neemt mijn fiets met de glimlach in bewaring. Hij gaat de bus in en krijgt zaterdag de nodige zuurstof. Klaar, fris, met olie beroerd en volle banden...
Er zijn nog enkele andere nieuwe fietsers en ik herken toch een oud-bekende. Fijn zo. Ze zijn benieuwd en besnuffelen bijna de blauwe blitse jasjes met de Barie en Onafhankelijke Ziekenfondsen-logo's. Enkele uren later krijg ik op Facebook van Sigrid een enthousiaste reactie: ze vindt het jasje een super hebbeding.
Great people! Morgen nog even de familie zien, de tuin inwandelen en dan vroeg gaan slapen. Nu nog een mailtje maken mét teaser voor mijn blog (momenteel nog onder stof) en versturen naar bekenden. Het wordt zonder meer een fijn weerzien.
%%%FOTO1%%%
Fietsen tegen reuma - gelezen op de website www.mloz.be
Reumapatiënten fietsen van Brussel naar Kopenhagen
Op initiatief van de vzw BARIE , met de ruggensteun van de Koninklijke Belgische Vereniging voor Reumatologie en de patiëntenverenigingen Reumanet en CLAIR starten 70 patiënten, artsen en sympathisanten met een unieke fietstocht door België, Nederland, Duitsland en Denemarken. De Onafhankelijke Ziekenfondsen zijn één van de hoofdsponsors van dit uniek evenement.
PELOTON VAN DE HOOP
Het zogenaamde peloton van de hoop, met ondermeer Roos Van Acker als fietsende meter, vertrekt aan het Luxemburgplein te Brussel op zaterdag 6 juni 2009 . Het einddoel is het Europese reumacongres EULAR dat dit jaar plaatsvindt Kopenhagen, van 10 tot en met 13 juni e.k.. Deze editie van Biking against Rheumatism in Europe zet ontstekeningsreuma in the picture.
Die EULAR-tochten zijn altijd een bijzonder avontuur, niet in het minst op menselijk vlak. Wij vormen dan ook een bont gezelschap: patiënten, reuma-verpleegkundigen, kinesisten, reumatologen, jong en oud, Franstaligen en Nederlandstaligen Iedereen probeert zoveel mogelijk de andere bij te staan getuigt deelnemend reumatoloog Dr. Luc De Clercq.
Meer info
http://www.barie.eu/
http://www.reumanet.be/
http://www.kbvr.be/
6 tot en met 13 juni : BIKING AGAINST RHEUMATISM - Brussel - Kopenhagen
Om te bloggen moet je tijd hebben, lees : tijd vrijmaken én een zekere inspiratie hebben. Welnu : beide voorwaarden zijn vervuld... we nemen voor de 3 keer deel aan de BARIE-tocht. Deze keer naar het land van de kleine zeemeermin... enfin een soort videoinstallatie. De beauty is namelijk verhuisd, tijdelijk hoop ik, naar China voor een 'openlucht-zee'-tentoonstelling. In de plaats is er een simulatie voorzien. Benieuwd hoe dit er zal uitzien? Volg hier de tocht van het peloton van de hoop... Ik hoop jullie dagelijks een verslag neer te pennen van de rit via Hasselt, Maastricht, over de Veluwe, doorheen Duitsland om tenslotte in het hippe Kopenhagen te belanden. Ondertussen heeft Facebook, Twitter, kortom de nieuwe media ook hun plaats veroverd in my way of life. Eén ding is zeker : redactie komt niet uit de lucht te vallen. Tot snel!
Angst en zenuwen: niets is overdreven. Het verkeer in Parijs is ronduit waanzinnig en gele fietsers zijn als een rode lap voor de spreekwoordelijke stier. De tocht vanaf de 'Place de la Republique' tot aan het eindpunt aan het 'Paleis du Congrès' (tussen de Arc de Triomphe en 'la Défense) wil ik eerlijk gezegd, vandaag toch, niet meer meemaken. Gekkenwerk en feitelijk niet echt verantwoord. Auto's kwamen tussen ons ingereden, bijna aan de rechterkant aangereden en woedende Parijzenaars in stalen rossen met middenvinger.... Wie haalt het in zijn hoofd om de Champs d'E. op te rijden???? Ik heb toch wel eventjes mijn bekomst gehad. Wat een contrast met de prachtige, gedisicplineerde tocht in de voormiddag tussen Chantilly en de Franse hoofdstad. We hadden geanticipeerd op de dreigende stadsjungle door met 3 groepen, geflankeerd door de Blue Knights, de trip aan te vatten. Mooi weer ook, zoals voorspeld de laatste 'zomerse' dag van de week. ZALIG! Oogverblindend landschap, veel mooie dorpjes en vriendelijke mensen.. Een plaatje. Nog straffer werd het wanneer we langs de kanalen fietsten, door bossen tussen medefietsers en joggers door. Een groter verschil met de hectische eindrit in Parijs is niet denkbaar. En toch hebben we het, weer, gehaald. Terecht applaus van de congresgangers, net voor, onze, zwarte triomfboog.Felicitaties voor de patiënten, de artsen, de sympathisanten én de organisatoren. Ik wil jullie allemaal nog een stevige hug geven want jullie hebben stuk, voor stuk, reuma een gezicht gegeven. Oef ... het is mooi geweest!!! xxx Piet
Dinsdag 10 juni : Rijssel - Chantilly : een prinselijke tocht
Het hotel Campagnile in Rijssel kon de massale bestorming van de ontbijttafels nog maar net aan. De honger was groot, de gretigheid én het enthousiasme om de tocht aan te vatten evenzeer. Niet onbelangrijk om mee te geven : alle deelnemers, zonder uitzondering maken het goed, geen zieken, geen problemen,... ! Op enkele kilometers van het hotel ligt het grote ziekenhuis CHRU. Allen daarheen! We werden ontvangen door Prof Duquesnoy die naast enkele pertinente uitspraken tevens de komst aankondigde van de pers én ... jawel een ontbijt voor 21 personen. Meteen werd duidelijk gemaakt dat niet echt hoefde... Sympathiek ontvangst dat wel. En de pers was er : jazeker. Na een vrij snelle rit, prachtig geëscorteerd door the Bleu Knights belandden we in Carvin. Daarna de bus in voor een busrit van een 136 km, ontspannen en af en toe onderbroken door lachsalvo's en fijn geroezemoes. Het moet gezegd : de ambiance is groot en de solidariteit navenant. Even meegeven dat het in een groep van uitzonderlijk groot belang is om zich in te leven in de rol en functie van een ander. Denken we maar aan de Blue Knights die zich verbazen over het ongedisciplineerd gedrag van de fietsers : het vertikken om rechts te houden en zich soms de koning van de weg wanend. Maar ook de deelnemers durven wel eens vragen stellen rond de noodzaak van verplichte stops en interpretaties van het scenario. Wat we meemaakten na Carvin is samen te vatten als : subliem. We volgen de schitterende rivier de l'Oisne van Choisy au bac tot in Chevrières. Kent u het schilderij 'Déjeuner sur l'herbe' van Monet? Dit was het kader en de deelnemers aan de picnic zwaaiden, anders dan op het doek, zelfs terug. Van dames van leeftijd, over hangjeugd tot een grote groep enthousiaste zigeuners! In Chevrières, het dorp met een o zo typisch Frans gemeentehuis en een vertederend dorpsplein, bestormde de groep de café op de hoek. Omzet verzekerd! In Pont St Maxence zette de groep met extra power de beklimming in naar een kerkhof op een hoogte met een adembenemend zicht. De bus met de supporters kon zich verwarmen met een Belgisch lint en applaus. Daarna nog een extra klim, nog steeds begeleid door de plaatselijke politie, en dan... er zijn geen woorden voor... een sprookjesachtig woud met eeuwenoude eiken en beuken : het woud van Halatte. Hier komen we ooit nog eens terug! Chantilly, na maar eventjes meer dan 70 km fietsen, bereiken we in de vroege avond. Wat een heerlijke dag! Een Frans-Italiaans restaurant bleek een zeer geslaagde afsluiter te zijn. En nu slapen, slapen en nog meer van dat... morgen moeten we zeker om 8 uur vertrekken uit het hotel. En ja: Parijs is in het vizier. Nog even een extra concentratie en vooral veel mindfullness, zintuigen op scherp, want het wordt ongetwijfeld terug genieten.
. 
