Angst en zenuwen: niets is overdreven. Het verkeer in Parijs is ronduit waanzinnig en gele fietsers zijn als een rode lap voor de spreekwoordelijke stier. De tocht vanaf de 'Place de la Republique' tot aan het eindpunt aan het 'Paleis du Congrès' (tussen de Arc de Triomphe en 'la Défense) wil ik eerlijk gezegd, vandaag toch, niet meer meemaken. Gekkenwerk en feitelijk niet echt verantwoord. Auto's kwamen tussen ons ingereden, bijna aan de rechterkant aangereden en woedende Parijzenaars in stalen rossen met middenvinger.... Wie haalt het in zijn hoofd om de Champs d'E. op te rijden???? Ik heb toch wel eventjes mijn bekomst gehad. Wat een contrast met de prachtige, gedisicplineerde tocht in de voormiddag tussen Chantilly en de Franse hoofdstad. We hadden geanticipeerd op de dreigende stadsjungle door met 3 groepen, geflankeerd door de Blue Knights, de trip aan te vatten. Mooi weer ook, zoals voorspeld de laatste 'zomerse' dag van de week. ZALIG! Oogverblindend landschap, veel mooie dorpjes en vriendelijke mensen.. Een plaatje. Nog straffer werd het wanneer we langs de kanalen fietsten, door bossen tussen medefietsers en joggers door. Een groter verschil met de hectische eindrit in Parijs is niet denkbaar. En toch hebben we het, weer, gehaald. Terecht applaus van de congresgangers, net voor, onze, zwarte triomfboog.Felicitaties voor de patiënten, de artsen, de sympathisanten én de organisatoren. Ik wil jullie allemaal nog een stevige hug geven want jullie hebben stuk, voor stuk, reuma een gezicht gegeven. Oef ... het is mooi geweest!!! xxx Piet
Dinsdag 10 juni : Rijssel - Chantilly : een prinselijke tocht
Het hotel Campagnile in Rijssel kon de massale bestorming van de ontbijttafels nog maar net aan. De honger was groot, de gretigheid én het enthousiasme om de tocht aan te vatten evenzeer. Niet onbelangrijk om mee te geven : alle deelnemers, zonder uitzondering maken het goed, geen zieken, geen problemen,... ! Op enkele kilometers van het hotel ligt het grote ziekenhuis CHRU. Allen daarheen! We werden ontvangen door Prof Duquesnoy die naast enkele pertinente uitspraken tevens de komst aankondigde van de pers én ... jawel een ontbijt voor 21 personen. Meteen werd duidelijk gemaakt dat niet echt hoefde... Sympathiek ontvangst dat wel. En de pers was er : jazeker. Na een vrij snelle rit, prachtig geëscorteerd door the Bleu Knights belandden we in Carvin. Daarna de bus in voor een busrit van een 136 km, ontspannen en af en toe onderbroken door lachsalvo's en fijn geroezemoes. Het moet gezegd : de ambiance is groot en de solidariteit navenant. Even meegeven dat het in een groep van uitzonderlijk groot belang is om zich in te leven in de rol en functie van een ander. Denken we maar aan de Blue Knights die zich verbazen over het ongedisciplineerd gedrag van de fietsers : het vertikken om rechts te houden en zich soms de koning van de weg wanend. Maar ook de deelnemers durven wel eens vragen stellen rond de noodzaak van verplichte stops en interpretaties van het scenario. Wat we meemaakten na Carvin is samen te vatten als : subliem. We volgen de schitterende rivier de l'Oisne van Choisy au bac tot in Chevrières. Kent u het schilderij 'Déjeuner sur l'herbe' van Monet? Dit was het kader en de deelnemers aan de picnic zwaaiden, anders dan op het doek, zelfs terug. Van dames van leeftijd, over hangjeugd tot een grote groep enthousiaste zigeuners! In Chevrières, het dorp met een o zo typisch Frans gemeentehuis en een vertederend dorpsplein, bestormde de groep de café op de hoek. Omzet verzekerd! In Pont St Maxence zette de groep met extra power de beklimming in naar een kerkhof op een hoogte met een adembenemend zicht. De bus met de supporters kon zich verwarmen met een Belgisch lint en applaus. Daarna nog een extra klim, nog steeds begeleid door de plaatselijke politie, en dan... er zijn geen woorden voor... een sprookjesachtig woud met eeuwenoude eiken en beuken : het woud van Halatte. Hier komen we ooit nog eens terug! Chantilly, na maar eventjes meer dan 70 km fietsen, bereiken we in de vroege avond. Wat een heerlijke dag! Een Frans-Italiaans restaurant bleek een zeer geslaagde afsluiter te zijn. En nu slapen, slapen en nog meer van dat... morgen moeten we zeker om 8 uur vertrekken uit het hotel. En ja: Parijs is in het vizier. Nog even een extra concentratie en vooral veel mindfullness, zintuigen op scherp, want het wordt ongetwijfeld terug genieten.
Prachtige witte feesttenten in het Jubelpark, blauwe lucht en gele miniatuurmensjes. Hier moet het zijn. Meer dan 100 enthousiaste deelnemers, heel wat pers, een eigen cameraploeg en een rits VIP's en politici van allerlei kleuren. We krijgen een schitterend ontbijt, heel verzorgd, met koffie uiteraard en boterkoekjes. De speeches zijn kort en to-the-point. Prof. Durez gaat in op de zin en het doel van deze sensibiliseringscampagne rond reuma. Prof. Filip De Keyser overhandigt de sleutels van de splinternieuwe 'pino', een tandemfiets, verkregen door giften van Rotary Gent Haven en een matching grant van het FWRO (Fonds voor Wetenschappelijk ReumaOnderzoek). Daaarna gingen Mevr. Catherine Fonck, minister én dokter, én Mevr. Patricia Ceysens, Vlaams Minister van Economie zeer gevat in op het reumathema en belichtten de problematiek vanuit medische hoek. Zwart-geel-rode balonnen, een 150-tal, gingen bij de officiële start de lucht in, na het claxoneren door een jonge juveniele artritispatiënte. De grootste groep ooit, vertrok, gedisciplineerd en geescorteerd door de Brusselse politie én terug de Blue Knights. Vlot ging het peloton door de stadsjungle, richting Halle. De zon stond hoog en iedereen had het over de klimatologische switch, na het regenweer de afgelopen dagen. Het kanaal Brussel-Charleroi, dezelfde prachtige veilige route, met af een toe eens een verbaasde tegenligger. Bij het bevoorradingspunt, tot in de puntjes verzorgd, toch nog een verrassing van formaat : een VTM-ploeg op jacht naar interessante quotes en visuele prikkels. Enkele uren later : de bevestiging van het thuisfront dat we op antenne waren geweest tijdens de nieuwsuitzending. Wat een succes. De zon 'steekt' en de eerste letterlijk roodgebrande lichamen manifesteren zich overduidelijk. Het ging in een vrij pittig tempo richting Edingen. Geen problemen, tot de melding van een valpartijtje met wat kneuzingen van 1 deelneemster. Niet ongerust zijn hoor : de dame in kwestie kreeg de gepaste zorg door het team van Geosecours en zette fier door. Een schitterend parcours, maar het moet gezegd : geen sinecure wat de intervallen betreft : het ging behoorlijk bergop tussen holle wegen in sublieme een zonovergoten landschap. We halen Edingen zonder problemen. Aan een sportcomplex zijn pizza en heel wat vocht ons deel. De fietsen worden ingeladen in een speciaal uitgeruste aanhangwagen van de bus 'De Zigeuner' en we gingen terug op weg tot in Beciers, een kleine 10 km van Doornik. In deze prachtige stad, bekend en grootgemaakt door zijn tapijtindustrie, werden we ontvangen in de Lakenhalle. Accoustisch niet zo'n voltreffer, maar de wijn en de frisdranken waren subliem. Hup ... terug de fietsen ingeladen,ditmaal tot de metropool Rijssel, één van de grootste steden van Frankrijk. Met de nodige egards ontvangen in het stadhuis door een vertegenwoordiger van Mevr. Burgemeester Aubray. Knappe speech overigens door deze fiere Marianne. Ah ja, ...onze jongste deelnemer Quentin kon zijn ogen niet afhouden van de 2 plaatselijke reuzen. Onze ogen daarentegen vielen bijna letterlijk dicht na het Franse avondmaal in Hotel Campanile. Na een kleine 60 km niet zo onbegrijpelijk. Morgen zetten we de aanval in op het prinselijke Chantilly. Tot dan!
Nog 7 uur en dan... vertrekken naar Brussel -Parijs
Héhé. Het was me een dagje. Soms heb je echt niet genoeg aan 1 dag . Enfin : valies in orde, fietsrugzak en -tas. Mentaal alles ok en afscheid genomen van de 2 dochters. Ze vinden het leuk dat papa vertrekt, behalve het feit dat ze nu enkel terug kunnen vallen op hun mama voor de loodzware examens. Vooral dat doet wat pijn : ze op dit moment moeten achterlaten... Kop op Piet, geef ik mezelf een kleine boost. Het avontuur kan nu beginnen. Tot aan de start morgen! Slaapwel, Piet
Maandagavond had ik het genoegen om Mevr. Dr. De Brabanter te interviewen. Het Patient Partner Program, de kostprijs van reuma én uiteraard BARIE kwamen aan bod. Klik op deze link en lees het interview.
21 mei - 22u30. Tussen Brussel en Gent, een zachte avond en in aangenaam gezelschap. We halen herinneringen op aan de tocht naar Barcelona vorig jaar.
Toch dwaalt mijn geest af en denk ik aan de vele nieuwe mensen die mijn ogen kruisten op de infoavond. Een prachtig paar blauwe ogen, en nog andere kleuren, maar vooral vragende en zoekende kijkers. Een gelukzalig gevoel overvalt me, het is daar terug! De lach van Paul in de auto masseert, stimuleert en boetseert de sweet memories tot kleurrijke vlekken in de donkere nacht.
Een mooier voorbeeld van groepsdynamiek dan de periple Bruxelles- Barcelone heb ik nog nooit mogen ervaren. Het sterkt me in mijn overtuiging. Jullie kunnen gerust zijn nieuwe vrienden : ook voor jullie wordt het een fijn thuiskomen tussen Brussel en Parijs. Tot ziens!
Gisterenavond, 19u30, een zaal aan het St.Luc Hospitaal te Brussel... Blij weerzien, emotioneel zelfs, met de deelnemers aan de vorige editie Brussel - Barcelona! We zijn met meer dan 100 voor de volgende editie. Later meer. Tot zo, Piet
11u. Liesbeth ligt nog te slapen. Ik heb een dagje vakantie genomen en straks gaan we met ons drieën eens uit in Gent. De Appleshop mag ons aan een bezoekje verwachten. Heerlijk!
Klik op de foto en bekijk de webstek van haar thuiskomst in Zaventem...
De zon schijnt volop na dagenlang gemiezer en veel wind. Terug zon. Ik geef dit niet toevallig aan, want men betrekt graag de weersomstandigheden bij belangrijke gebeurtenissen in het leven. Een aankomst in een Belgische luchthaven bijvoorbeeld ... Rond 17u50 landt onze Liesbeth in Zaventem. De emoties zijn er nu al .... Batterij opladen van het fototoestel en straks eens nakijken op de site van de luchthaven of er al dan niet vertraging is op de vlucht. 3 maanden. Het is lang genoeg geweest nu. Daar is de zon terug en mijn ogen reageren wat onwennig. Eenmaal in de ontvangsthall zoveel is zeker zal de zon niet letterlijk, de 'kijkers' beroeren, maar wel de glimlach van ons kind terug bij ons. Magnifico! HOME SWEET HOME!
Bloggen is niet evident... javascript:emoticon(' ')
Niet onderhouden hé!
Enfin we gaan het beter doen...
Hier een foto van onze laatste uitstap naar Brussel: het Atomium!!
Bestaat er zoiets als omgekeerde heimwee? Ja, misschien wel een stil gevoel van onmacht omdat je de heimwee van je dochter niet of niet veel kan verminderen. Gisteren vooral na het telefoontje van Liesbeth.... hadden we dit nogal sterk, Claudine en ik. We gaan toch naar de laatste maand, pepten we elkaar op. Het wordt nog zwaar, maar we zitten in de laatste rechte lijn. Gisteren waren we in één van onze lievelingssteden : Antwerpen. Na een vrij intensief weekend hadden we een dagje vrij. Cinzia en Antonella, een Italiaanse AFS-vriendin die in Balen verblijft, vonden deze grooooote stad met zijn prachtige kathedraal de max! We trokken met hen naar de Kammenstraat en daarna werden ze los-gelaten ;-). Achteraf bleek dat ze pas zeer laat de Keyserlei en de Meir hadden ontdekt, waardoor er een vrijwel zekere aanslag op hun portemonnee werd vermeden. Rond 23u30 belden we nog met Liesbeth en vertelden we wat we hadden meegemaakt. Pas deze middag moest het gevoel van onmacht zijn greep lossen... Ik vermoed dat ondertussen ook zijn nevenknie in Italië een toontje lager zingt door de activiteiten op school en de familie. Maar het varkentje is nog niet gewassen, zoveel is duidelijk! Nog hoeveel dagen Liesbeth??
Meer nog dan in België, me dunkt, beheerst 'gastronomie en voeding' het leven in Italië. Liesbeth vertelt bijna dagelijks over de bergen vlees, pasta, dolci etc..die haar gastouders haar toestoppen. Weigering staat gelijk met vloeken in de kerk... tot wanhoop van onze dochter-met-de-te-kleine-maag. Bovendien kijken de buren, de ouders en de vrienden toe met argusogen... elke hap wordt niet met de apothekerschaal, maar met de baskuul afgewogen. Porties zijn enorm en iedereen is gelijk voor de wet. 1 uitzondering : de grootvader. Hij krijgt, ik zie hem zitten of is het liggen, aan het hoofd van de tafel, een superbord met hierop allicht enkele superbigmacs... Wat zal ze blij zijn met de vegetarische, lichtverteerbare maaltijden, frieten of zelfs zelfgemaakt brood in haar thuisland! Nu probeert ze wanhopig het calorieëngevecht te winnen door wat aan sport te doen. Ondertussen maken de slanke sportieve Italiaanse babes ... stilaan plaats voor de fel uit de kluiten gewassen madonna's. Clichés zijn hardnekkig, maar zijn zelden een eeuwig leven beschoren. Gelukkig maar.
10 dagen geleden maakte ik een fotoboekje voor Liesbeth via de site Blurb. Vandaag kreeg Liesbeth het in handen en het effect moet overweldig zijn geweest.
Tot groot geluk van de ouders ;-).
Het boekje kunnen jullie bekijken, althans de eerste 15 pagina's...
ciao!
Piet
Na een skype-gesprekje met Liesbeth voelden we ons gelukzalig : ze had Rome bezocht met haar gastfamilie en haar geluk echode door de iMac. Alle bekende plaatsen in deze historische stand kreeg ze voorgeschoteld : van het Vaticaan, over de Fonteinen tot het Colloseum. Schitterend weer ook en iedereen in een opperbeste stemming.
Bekijk ook eens de site : www.spqr.be Italië en Romeliefhebbers vinden dit een superwebstek
Wat een geluk! Nu snel nog wat bij de familie aan de houtkachel want ik was het ganse weekend op een beurs waar heel wat gronden, appartementen en schitterende locaties werden 'verhandeld'. In maart was ik ook van de partij en toen bleek al dat heel optrekjes 'virtueel' werden verkocht, zonder dat er nog maar 1 steen was gelegd. Enkele maanden later... hetzelfde scenario en nog steeds niets. Geef mij maar my first place . Ook daar kun je naar verlangen... Liesbeth kan getuigen! Ciao!
Hallo iedereen,
Een tijdje geleden hé! We broeden op iets...javascript:emoticon(' ') en kunnen niets kwijt voorlopig (Italië leest mee ). Nee, we plannen geen blitzbezoek aan Italië hoewel we dat wel zouden willen. We missen Liesbeth, maar weten dat ze sterk, sociaal en optimistisch is. En onze gastdochter... omgekeerd evenredig vrezen we. Het dipje is de voorbode van geen makkelijke periode. Maar we slaan er ons doorheen... Piet, Claudine en bezoeker :bekijk de foto van Liesbeth en Bruno aan het strand in Cadzand! Prachtig toch?!
Vroeg of laat krijgen gastouders én studenten een downperiode, zeker wanneer de wittebroodsweken voorbij zijn. Zaterdag was het dan zover. Heimwee, moeheid, ... wie zal het zeggen, maar de mondelinge reacties en lichaamstaal (wie zich zOO traag van A naar Z voortbeweegt ) spreken boekdelen. Hoewel onze gastdochter in de verste verte geen Aziatische is, kunnen we het contradictorisch ja-knikken op elke vraag maar moeilijk plaatsen. Interesse voor Cadzand, Brugge, Gent? Ja, ... maar de romp en handen en voeten zeggen neen. Suggesties voor lunch? Idem. Gaat het? Voel je je ok? Ben je gelukkig ? Ok, ik stop ermee. Het waait wel over zeker? Twijfels blijven wel : doen we het goed? Is er iets? Moeten we meer Engels, Frans, Italiaans spreken? Nog een lange periode jazeker. Ondertussen vernemen we dat er 2 Vlaamse medestudenten teruggekeerd zijn uit Italië. Na het lezen van deze verhalen : verdriet en spijt omdat het niet lukte en ook opluchting omdat ze terug in de vertrouwde omgeving zijn... O ja : Liesbeth stuurt nog altijd positieve signalen uit Fernentino... Deze dip overleven we wel!!
De familie Propoggia doet er alles aan om het Liesbeth naar haar zin te maken. Tot op heden konden we haar enkel horen via Skype, maar nog niet zien. Dit is eventjes veranderd, maar snel weer ongedaan gemaakt. Even keken we Liesbeth ontroerd in haar ogen, maar snel bleek de internetverbinding er anders over te beslissen : stilstaande of langzaam bewegende beelden en heel veel flou artistique. Zij die met Liesbeth wensen te skypen kunnen dit via de installatie van Skype (www.skype.com) en via haar skypename : Liesbeth Van Eenooghe (bij voorkeur 's avonds). Gisteren bleek Liesbeth met vrienden van Cinzia het stadje te hebben verkend, de bibliotheek en enkele markante plaatsen in het dorpje Ferentino. Oh ja : de familie heeft een transportbedrijf en zo kunnen we spullen van Liesbeth en Cinzia via een trucker overmaken. Handig. Zonet vernomen dat de chauffeur vanavond langskomt. Ik kan nu al raden wat er uit Italia zal komen : mode . Bye!
Prachtige witte feesttenten in het Jubelpark, blauwe lucht en gele miniatuurmensjes. Hier moet het zijn. Meer dan 100 enthousiaste deelnemers, heel wat pers, een eigen cameraploeg en een rits VIP's en politici van allerlei kleuren. We krijgen een schitterend ontbijt, heel verzorgd, met koffie uiteraard en boterkoekjes. De speeches zijn kort en to-the-point. Prof. Durez gaat in op de zin en het doel van deze sensibiliseringscampagne rond reuma. Prof. Filip De Keyser overhandigt de sleutels van de splinternieuwe 'pino', een tandemfiets, verkregen door giften van Rotary Gent Haven en een matching grant van het FWRO (Fonds voor Wetenschappelijk ReumaOnderzoek). Daaarna gingen Mevr. Catherine Fonck, minister én dokter, én Mevr. Patricia Ceysens, Vlaams Minister van Economie zeer gevat in op het reumathema en belichtten de problematiek vanuit medische hoek. Zwart-geel-rode balonnen, een 150-tal, gingen bij de officiële start de lucht in, na het claxoneren door een jonge juveniele artritispatiënte. 
. Enfin : valies in orde, fietsrugzak en -tas. Mentaal alles ok en afscheid genomen van de 2 dochters. Ze vinden het leuk dat papa vertrekt, behalve het feit dat ze nu enkel terug kunnen vallen op hun mama voor de loodzware examens. Vooral dat doet wat pijn : ze op dit moment moeten achterlaten...
 "Wink"){kind=icon}
')
Niet onderhouden hé!
Enfin we gaan het beter doen...
Hier een foto van onze laatste uitstap naar Brussel: het Atomium!!
') en kunnen niets kwijt voorlopig (Italië leest mee 
