Na een stuk of wat fikse kruiken vuurwater, begon Donia trek te krijgen in worst. Een hongertje van jewelste, in het holst van de nacht. Echter, alle frietkoten op Etnia waren gesloten. Wat nu gedaan? Handen in het haar. Maar niet getreurd, er was een oplossing in de maak. Chris’ lucide haviksoog had de plotse stemmingswissel bij het anders zo vief wicht namelijk gedetecteerd en offreerde haar - geheel vrijblijvend en kwansuis kosteloos – zonder talmen de zijne. Dit werd zeer gesmaakt en als een teken van dankbaarheid schonk ze hem het lichaam. Daar kon ie dan lekker zijn goesting mee doen; het in allerhande posen plooien, naar believen kneden, erin bijten, het mennen ook, bij de strakke ponytail en het afin volpompen met een karrenvracht van zijn kostbare snakensap. Op voorwaarde weliswaar dat er geen emoties aan te pas zouden komen, want daar had de courtisane schijt aan.

Van koekenhaas gebaren is een kunst. Een fijn spel van gesofisticeerde lichaamstaal, mimiek, timing en reacties, allemaal in de juiste verhouding aan de goedgelovige gepresenteerd. Let wel, er zijn grenzen. Na verloop van tijd wordt het al te gênant en geef je er best de brui aan. Maar Donia is een hardnekkig doordouwertje dat het klappen van de zweep als geen ander kent. Met amper 21 lengtes achter de kiezen, is ze een heuse specialiste op het vlak van listen, scheefpoepen, manipulatie, fraude, valsheid in geschrifte, afpersing en wat meer zij. Ook het occulte schuwt ze niet. Zwarte make-up, brandende toortsen, een duivels badpak, offerandes waarbij weerloze knaagdieren à la hamsters en konijnen door de gehaktmolen worden gehaald, behoren eveneens tot het dagelijkse takenpakket. Enfin, je kunt het zo gek niet bedenken of ze heeft het op haar conto staan. En met die hansworst Chris heeft ze haar maatje alsnog gevonden. Wel oppassen voor die vervaarlijke slagtanden als ik hem ware. Een ‘nee’ lijkt ze niet makkelijk te verteren…

In zijn lijstje van meest hatelijk dingen om te doen, stond ‘shoppen met Stefhanie’ op de eerste plaats te blinken. Omwille van haar abjecte, corpulente lichaamsbouw. Wilde ie liever niet mee gezien worden. Zou zijn imago een deuk geven. Maar goedmoedig als hij is, wilde hij voor Sandy wel een uitzondering maken. En leutig dat het was. Zelden zich zo geamuseerd. Kocht haar een armband uit veredeld nepivoor. Vond ze leuk. O ja, er moest nog eens deftig geklapt worden. Zijn gedrag op het vorige feestje liet namelijk te wensen over. Tiens, daar liet zijn geheugen hem even in de steek. Blijkbaar een trent aldaar. Jaja, het scheelde geen haar of ze had de Etniaanse zedenpolitie gebeld om hem wegens ongewenste handtastelijkheden en het soufleren van vuile woordjes in het oor te laten oppakken. Ongehoord was dat! En met veels te late spijtbetuigingen en valse voorwendsels moest ie nu niet komen aandraven. Het was haar beu en ware het niet dat ze door VT4 voor deze hondenstiel royaal betaald werd, ze had allang haar stiletto in zijn zak geplant. Dat begreep hij, en een potje goedmaken zat er aan te komen. Maar wat als zijn schoonouders de beelden te zien kregen? Ze zouden hem beslist ontkloten en met de klieken en klakken buiten kegelen. Mooi!

Om de tijd te verdrijven diende er een ‘Mister Temptation 2009’ gezocht. Een rist proeven zou de winnaar bepalen. Eerste proef: pompen tot je er bij stuikt. De cadans werd snoeihard aangereikt door het kwezelke Nathalie en de afvallers beval ze ongenadig om de biezen te pakken. Bijkans met een koek in hun wezen. Dan, de lekkerste kont. Niet echt een proef, eerder een vrijstelling om losweg door de bilnaden van de vrijgezellen te gaan. Gretig en vol overgave, als kinderen op ijskreem. Werd de tofste proef bevonden. Plots wat gekonkelfoes. De uitslag bleek zwaar gecontesteerd en de proef moest gebisseerd. Vreugdetaferelen bij de dames. Vervolgens, de beste massage. De bikinietjes werden gelost, de olie aangerukt. Nog maar vier in de running. Een nek-aan-nekrace tussen de spitsbroeders Nick en Roy. Nick had de gouden handen. Tenslotte, een potje om ter langst oogbolturen met het kind van de zee Natalie. Geen sinecure hoor! Die puitogen kleden je verrek uit en boren je de grond in. Mocht niet veel op je kerfstok hebben ook, want ze ziet gewoon door je en confronteert je met je ergste demonen! Deze keer tussen Sven en Roy. Deze laatste met een haarlengte verschil triomferend. Spannend!

Als je op Temptation iets extra’s vermag, zeg er dan maar donder op dat er onweer op komst is. En zo geschiedde bij Chris. Kreeg zowaar een dreamdate te grabbel. Met vijf vrouwen op sjok, enkele magnums bubbels, op een desolaat strand, bezuiden het eiland.  Ultieme droom van de man, beter kon het niet worden. En kijk, met genoegdoening geoffreerd door een wel zeer gul VT4. Sympa toch? Mooi niks hoor, het klassieke mes in de rug. Had nauwelijks de tijd om de schuimwijn over hun hoofden te kieperen of een vermaledijde brief kwam roet in het eten strooien. Werkelijk, nefast voor de feestvreugde! Behept met een lichte daver werd de tekst – schokkerig en droogkeels – voorgelezen. Het betrof een kampvuur, vanavond, rond een uur of tien. Hij toonde maar beter zijn kop, als hij zijn leven nog niet beu was. Hoogachtend, het TE-TEAM. Wist ineens niet waar gedraaid of gekropen. Een glaasje goudgele, Chris? Nee, moest niet hebben. Wat stond er hem toch te wachten? Maar als je niets mispeuterd hebt, hoef je toch niets te vrezen, werd door een wakkere vrijgezel opgemerkt? Dat het terecht was, riposteerde Chris, alleen, de kans bestond – de flashbacks schoten plotseling door zijn hoofd, hem terug een heldere geest gevend – dat hij in zijn slaap misschien bepaalde dingen had gedaan die onkies, om niet te zeggen goor, waren. Maar dan wel buiten zijn weten om! Ja, want bij volle bewustzijn zou hij zich daar nooit of te nimmer toe verlagen…

Allemaal klap tegen de vaak, vond het TE-TEAM. Die praatjesmaker heeft de laatste veer in zijn kont geramd, tijd om hem wat mores bij te brengen. Of hij de reden kende van zijn uitnodiging? Nee. Tuurlijk wel, de ondertussen razendpopu truc met het laken! Wil maar niet toegeven, de keikop. De Kock kreeg er ook maar de kak van, aan de blik te zien. Gelukkig had ze beelden mee die hem vast een toontje lager zouden doen zingen. En dat scheve, zelfingenomen lachje stond haar ook niet aan. Snel die halve kokosnoot onder zijn neus douwen en genieten van zijn pruillip. Vanaf heden: iemand zwaar lik op stuk geven en er stiekem van genieten = een vérooke doen.

En dan, de bom. Getourmenteerde zielen doen de gekste dingen. Ter compensatie van het gekrenkte ego, het bijtende hartzeer, het geschonden vertrouwen. Op sleeptouw genomen door een meute uitgekookte vrijgezellen, die het laatste restje weerstand in hun vege lijf verdonkermanen, hen murw en meegaand makend. Dan, de dwingende lokroep van de wrok. Oog om oog, tand om tand! Daarna, dat geruststellende, zalvende gevoel om terug op gelijke voet te staan, zich te realiseren dat de ander dito helse  pijnen ondergaat. Bitterzoet. Uiteindelijk, de confrontatie met jezelf. Afschuw! Walging! Het besef dat de wonden te diep zijn om nog te helen, dat je nooit meer op dezelfde manier naar je geliefde kunt kijken. Succes Katrien en Chris…

13-03-2009, 00:00 Geschreven door Pieter Van Cauwenbergh  

Vrijgezel Nick kweet zich allerpuikst van zijn taak. Na wat gesjor aan een kite en een beetje dollen in de baren, onderwierp hij zijn worst case scenario-date Natalie aan een spervuur van vragen. Heel open trouwens, ze moest zich niet gewagen aan een goedkope ja of nee. ’t Was pal naar het hart en recht in den privé. En de kalle maar antwoorden, niet in het snotje dat er een dubbele bodem in ‘t spel was. Ineens, een cadeau. Een boek zekerst aan de vorm te zien? Al openrukkende meteen het slechtste peinzen: ‘De Kamasutra’. Maar Nick was niet van gisteren, straks moet ie nog met haar in het nest. Stel je voor! Niet te veel aanstoot geven dus, die trezekes hebben maar een pinkje nodig, waarna ze – zonder verpinken – je hele hand grijpen. Dus werd het maar een kookboek. Dat had ze gaarne, want kokeneten spelen deed ze beroepshalve.

Bubbels gierend rond de poep, een halve ananas, champoepel koud, de onbereikbare liefde. Alles samen in een grote regenton. Het kon niet op voor Katrien. Waarom onbereikbaar? Een grote, stoere jongen én, niet in het minst, hij aanvaardt iedereen zoals zij zich wezenlijk voordoen, bizarre idiosyncrasieën er los bij. Ook: breekt niemand af. Dat moest de kathedraal bevestigen. Enige zin voor negatie en hypocrisie was hem blijkbaar niet vreemd, want de man bleek – in een vorige aflevering - een primus in het jennen van zijn medemens. Maar Sint-Roy  had de zoete smaak van triomf in zijn bek geproefd. Nog een schepje er boven op dan maar. Begreep niet dat Chris zijn bout niet kon thuishouden, tegen de cameraman. Sûrtout niet omdat Katrien toch zo’n kanjertje was. Van een laag allooi gevonden hoor. Oppassen met die kerel, want als de vos de passie preekt…

Onderwijl een beetje rondsnorren met Buggy’s, altijd leuk. Locals van de baan rijden, hoongelach, lekker schreeuwen, de wind door je haar, een koppeltje tieten in je nek, muziekje. Maar cruisen wordt op den duur afgezaagd. Dan maar een pitstop, ergens op een verlaten plekje. Pal in een diepe plas. Ideaal om het chroom wat op te boenen en de lak te beitsen. De lichtekooien kenden hun klassiekers en alras werden de sponsen achterwege gelaten. Het glooiende vlees plooide zich naar de bolle contouren van het vehikeltje en binnen geen tijd was alles spiek en span. Plots, pupillen groot als eieren, kelen droog, shortjes gevuld. Beteuterd eerst, alsof beroofd van alle realiteitsbesef. Dan, inzepen die handel. Regisseur riep nog waarschuwend dat het de autootjes betrof, maar er was geen zeggen aan. Nadien, in een intiem gesprekje voor de lens, prevelde de nog ijlende en kwijlende Chris: “Chris tieten afgespoeld”, op de vraag wat hij vandaag precies had uitgevreten. Op de volgende vraag – Wat vond je van de Buggy’s, Chris? -, antwoordde hij opnieuw: “Chris tieten afgespoeld”. Boeiend is dat…

Nadat Nathalie eindelijk de ironie van Jürgens immuniteit inzag, zou ze het pseudo-pimpje Redwan in de strijd gooien. Dit om de weegschaal terug wat te nivelleren, want het kokje was zijn biefstukken aardig aan het bruin bakken. Redwan, een lachebekje van het eerste uur, wist haar met zijn ‘leuke humor’ op het eerste zicht voor zich te winnen. Dat kwam de hare te kort, zie. Zo die aandacht, die grapjes. Kon ie nog een puntje aan zuigen. Maar Redwan was een driftkopje, een doordouwertje, een ettertje eerste klas. En naar de mond klappen! Best wel driest eigenlijk. Vragen hoe haar ideale man er uitziet en dan maar toehappen op de kant en klare info. Maar kom, ’t is nog een bleuke en misschien vond ze dat wel charme hebben. Trouwens, hij had een pel op zijn kop. Werd moederlijk weggepulkt. Baviaans haast. Hoe zijn date met Nathalie verlopen was? Wel, ze waren een centimeter dichter bij malkander gegroeid. Hij geloofde zelfs dat het meer was. Ik hoop het voor hem, want minder ware triestig…

Op Temptatie Eiland hoor je sporadisch woorden als kut, kutten, schlettehoeren en meer van dat opbouwends, vallen. Vaak gaan je tenen ervan krullen, maar al naargelang de uitvoerder, krijgen deze goed bekkende krachttermen een eerder charmante bijklank. Nadat ze – in een vorige aflevering - de kop van het kartonnen evenbeeld van haar rivale Sandy beet, de romp en de ledematen bloothands afscheurde en tenslotte het kreng in de schuimende golven verzoop, joelde ze de afdruipende meute nog het volgende traktaat toe: “Vieze, vuile, vette schlettehoeren!”. Sommige vrouwen zijn oogverblindend, maar als ze hun mond opendoen, kun je je lach niet inhouden. Vice versa bij ons Stefhanie. Hoe meer ze jankt, scheldt en van haar latten maakt, des te knapper ze wordt. Maar genoeg geleden, de übermacho Ricardo zou haar het broodnodige zelfvertrouwen terugschenken. Tijdens een dinertje onder een palmboom op het strand, plensden de waterlanders vol in het glas. Wat er misschien scheelde? Dat die smiecht van een Steve al na de eerste nacht met een griet in zijn nest lag, nauwelijks dronken – kan tellen! – en haar op dezelfde manier vastpakkend. Had ze allemaal moeten zien op de beelden. Kapot was ze. Slapeloze nachten ook. Ricardo, zichtbaar getroffen door die verschrikkelijke wreedheden, stak zijn fluit (champagneglas!) omhoog en proostte haastig op haar oogverblindende schoonheid. Ze straalde als nooit tevoren. “Én,” sprak hij, “je bent niet dik! Ware schoonheid zit vanbinnen, niet vanbuiten.” Hij had beter zijn muil gehouden…  

Beelden zijn verraderlijk. Wat schuif- en knipwerk en je hebt de omgekeerde wereld. Mooi voor VT4, minder voor de heren. Maar net goed, want de sans morales verdienden wel een stevige spanking. Dat vond ook De Cock, toen ze Fré op kousenvoeten vroeg of ie angst had dat Natalie zou vallen voor de charmes van een romantische man. Lekker snedig, daar ben ik voor. ’t Is niet omdat ze het spel aan elkaar zevert, dat ze daarvoor haar zegje niet mag doen. Integendeel zelfs, ze zou eens wat meer in beeld moeten komen. Precies ook Chris’ mening. Zijn doel was om zijn grenzen te verleggen, om te kijken hoever hij zou kunnen gaan. Klinkt goed. Betekenis: als hij vreemdgaat, schiet dan niet op de pianist. Fijntjes! Wat ie absoluut niet wilde zien, wilde De Cock weten? Kontje, noch borsten aanraken. Wegens zijn bezit zijnde. Hij deed zoiets ook niet, laat dus staan dat zij het zou doen. Dan, Steve. Met een prangende eerlijkheid. Maar dan ont-sierend. Werkelijk, zelden zo’n doortastende huichelaar gezien. Meedogenloos ook. Stefhanie werd voor de zoveelste keer als een gedrocht afgeschilderd. Er moesten kilo’s af. Ze verslond té veel voedsel, hem de oren van de kop vretend. Nochtans, hij gaf haar voldoende geld om af te vallen, maar ze schranste vergeefs en hardnekkig verder. Een hopeloos geval...

11-03-2009, 00:00 Geschreven door Pieter Van Cauwenbergh