Het spijt me dat het afscheid zo is moeten lopen. Het doet me erg veel pijn je deze brief na te laten. Ik besef heel goed dat ik je achterlaat met onopgeloste vragen, pakken twijfels, onmenselijk veel pijn en schuldgevoelens.
Je beseft dat, terwijl je deze brief leest, ik er niet meer ben. Ik ben eruit gestapt, zoals ik zo vaak heb voorspeld. Het leven was niet meer te dragen ondanks je oneindige liefde. Er is zoveel gebeurd in mijn aardse leven dat zelfs die liefde niet volstond om door te gaan. Ik had geen keuze meer. De roep naar het oneindige werd almaar sterker. Ik werd versmacht, gedwongen om te gaan. Elke ochtend werd ik wakker met mijn dood, elke nacht ging ik ermee slapen, naast jou.
Lieve jongen,
Je zult nooit kunnen bevatten wat je voor me betekend hebt. Die zes kleurrijke jaren met jou zijn de enige die de moeite waren te leven. Herinner je je nog hoe we elkaar voor het eerst ontmoetten? Wat een nacht! Je blies weer adem in mijn lijf. Je wekte mijn hart dat eindelijk de kracht weer vond vol moed te blijven kloppen. Elke dag, elk uur, elke seconde met jou was hemels. Nooit heeft iemand mijn ziel geraakt zoals jij het deed. Vaak heb ik liggen denken dat jij tegelijk mijn vader en moeder was. Jij schonk me het leven, niemand anders. Je opende mijn vermoeide ogen, je liet mijn oren genieten van jouw hese stem die me grappen schonk, die me opwond, die me troostte. Jouw handen die me streelden, die me vastpakten, die me raakten. Jouw ogen, jouw lippen, jouw lijf. Je bent een lief mens.
Lieve Maarten,
Weet dat ik deze stap enkel heb genomen omdat het niet anders kon. Je deed er alles aan om het tegen te houden, maar diep in jezelf wist je vast ooit een brief als deze op ons bed terug te vinden. De lichamelijke kwelling en pijnen waren niet meer te harden. De geestelijke marteling had duivelse vormen aangenomen. Huil niet, mijn lief. Het is best zo. Voor ons beiden. Weet dat ik straks sterf met jouw glimlach in mijn geest. Jouw glimlach zal mezelf een laatste keer doen genieten, het moment van de oversteek. Ik hou zoveel van jou. En ben je hemels dankbaar. Voor alles. Zoveel.
Lieverd,
Dank je voor het leven. Dank je voor jouw leven, jouw wezen, jouw zijn. Probeer ook dit een plaats te geven. Neem je tijd en herpak je. Je verdient een nieuwe stap. Ik hoop dat een andere man hetzelfde paradijs met je mag delen zoals ik mocht. Wil je Jochen voor me bedanken voor de eindeloze bemoedigende gesprekken? Geef elkaar hoop en troost elkaar. Probeer samen te lachen en te genieten van de onwaarschijnlijke herinneringen. Blijf van me houden. Doe ik straks ook, als het kan, wie weet?
De papieren voor de verzekering, de bank en de crematie liggen op mijn bureau. De namen van de zes mensen die ik graag rond me heb bij het afscheid, die ken je wel. Geen familie, die hebben me teveel gekwetst. Laat hen nooit toe in jouw leven! Ze zijn je schoonheid en puurheid niet waard. En voor een laatste keer Prince. De purperen regen waaronder we vaak met elkaar vrijden.
Mijn allerliefste, het ga je goed. Mis me, maar niet te veel. Vergeet me nooit, maar laat me niet toe jouw leven te beheersen. Koester me maar ga verder. Je bent het mooiste op deze aarde.
Voor altijd, jij en ik.
Al mijn liefde.
Piet
P.S. Ik slaap in kamer 69 van het Parkhotel in Kortrijk. Ik kon het niet laten 69 te kiezen. Vaarwel!
Lieve schat,
