Het spijt me dat het afscheid zo is moeten lopen. Het doet me erg veel pijn je deze brief na te laten. Ik besef heel goed dat ik je achterlaat met onopgeloste vragen, pakken twijfels, onmenselijk veel pijn en schuldgevoelens.
Je beseft dat, terwijl je deze brief leest, ik er niet meer ben. Ik ben eruit gestapt, zoals ik zo vaak heb voorspeld. Het leven was niet meer te dragen ondanks je oneindige liefde. Er is zoveel gebeurd in mijn aardse leven dat zelfs die liefde niet volstond om door te gaan. Ik had geen keuze meer. De roep naar het oneindige werd almaar sterker. Ik werd versmacht, gedwongen om te gaan. Elke ochtend werd ik wakker met mijn dood, elke nacht ging ik ermee slapen, naast jou.
Lieve jongen,
Je zult nooit kunnen bevatten wat je voor me betekend hebt. Die zes kleurrijke jaren met jou zijn de enige die de moeite waren te leven. Herinner je je nog hoe we elkaar voor het eerst ontmoetten? Wat een nacht! Je blies weer adem in mijn lijf. Je wekte mijn hart dat eindelijk de kracht weer vond vol moed te blijven kloppen. Elke dag, elk uur, elke seconde met jou was hemels. Nooit heeft iemand mijn ziel geraakt zoals jij het deed. Vaak heb ik liggen denken dat jij tegelijk mijn vader en moeder was. Jij schonk me het leven, niemand anders. Je opende mijn vermoeide ogen, je liet mijn oren genieten van jouw hese stem die me grappen schonk, die me opwond, die me troostte. Jouw handen die me streelden, die me vastpakten, die me raakten. Jouw ogen, jouw lippen, jouw lijf. Je bent een lief mens.
Lieve Maarten,
Weet dat ik deze stap enkel heb genomen omdat het niet anders kon. Je deed er alles aan om het tegen te houden, maar diep in jezelf wist je vast ooit een brief als deze op ons bed terug te vinden. De lichamelijke kwelling en pijnen waren niet meer te harden. De geestelijke marteling had duivelse vormen aangenomen. Huil niet, mijn lief. Het is best zo. Voor ons beiden. Weet dat ik straks sterf met jouw glimlach in mijn geest. Jouw glimlach zal mezelf een laatste keer doen genieten, het moment van de oversteek. Ik hou zoveel van jou. En ben je hemels dankbaar. Voor alles. Zoveel.
Lieverd,
Dank je voor het leven. Dank je voor jouw leven, jouw wezen, jouw zijn. Probeer ook dit een plaats te geven. Neem je tijd en herpak je. Je verdient een nieuwe stap. Ik hoop dat een andere man hetzelfde paradijs met je mag delen zoals ik mocht. Wil je Jochen voor me bedanken voor de eindeloze bemoedigende gesprekken? Geef elkaar hoop en troost elkaar. Probeer samen te lachen en te genieten van de onwaarschijnlijke herinneringen. Blijf van me houden. Doe ik straks ook, als het kan, wie weet?
De papieren voor de verzekering, de bank en de crematie liggen op mijn bureau. De namen van de zes mensen die ik graag rond me heb bij het afscheid, die ken je wel. Geen familie, die hebben me teveel gekwetst. Laat hen nooit toe in jouw leven! Ze zijn je schoonheid en puurheid niet waard. En voor een laatste keer Prince. De purperen regen waaronder we vaak met elkaar vrijden.
Mijn allerliefste, het ga je goed. Mis me, maar niet te veel. Vergeet me nooit, maar laat me niet toe jouw leven te beheersen. Koester me maar ga verder. Je bent het mooiste op deze aarde.
Voor altijd, jij en ik.
Al mijn liefde.
Piet
P.S. Ik slaap in kamer 69 van het Parkhotel in Kortrijk. Ik kon het niet laten 69 te kiezen. Vaarwel!
Gisterenavond lag ik nog wat te zappen van VRT naar VARA, van chips naar Pepsi. Ik dommelde even in en werd zwetend wakker. Mijn twee katten lagen te ronken aan mijn voeten. Heerlijk hoe ze verstrengeld in elkaar dromenland hadden opgezocht. Gary, de rooie, had duidelijk nachtmerries. Hij had lichte schokjes alsof er elektriciteit door zijn pels werd gestuwd. Cooper, de grijze geile, was wellicht verzonken in een verhaal van zwoele katers. Ze genoot slapend en haar bekje was kletsnat. Watertandende kat.
Bijna middernacht en ik kon de slaap niet vatten. Het was zaterdagavond en ik lag rokend te denken hoe mensen op dit eigenste moment aan zielige togen met alcohol de pijn trachten te verzachten. Wat hen niet lukte. Hoe ze liegend hun vrouw bedrogen terwijl ze indruk hingen te maken over hun carriere en hun gloednieuwe sportbak. Ze verzwegen tactisch dat ze hun klotejob haatten en ze zich al gelukkig mochten prijzen op het eind van de maand rond te komen met hun laatste maaltijdcheques. En dat de Europabank hen al een derde aanmaning had gestuurd voor de afbetaling van 416,79 voor hun kersrode Mazda RX-8.
Ik besloot me te douchen en de nacht op te zoeken, ver weg van mijn eenzaamheid en zapkast en ver weg van liegende dronkaards. Het was nacht en ik toerde wat rond in de Kortrijkse binnenstad. Het was even over middernacht en zowat elke kroeg was dicht. Kortrijk, bruisende stad! Ik had me voorgenomen een plek op te zoeken waar ik nooit eerder was geweest. Ik had echt geen zin om gekenden tegen het lijf te lopen en te doen alsof alles prima met me ging en te luisteren hoe schitterend het wel met hen ging. En weten dat je beiden weet dat het allemaal leugens zijn maar we zijn beiden te laf de waarheid op tafel te gooien. De schone schijn moet weer zegevieren.
Na twintig minuten ronddwalen liep ik een kleine rokerige tent binnen. Andre Hazes had de harten van de nacht veroverd. En Bockor de meeste hersencellen onder dit dak. Twaalf paar rode ogen priemden door mijn lijf toen ik recht naar de toog stapte. Fluisterende veronderstellingen kleefden aan mijn rug. Ik nam een stevige slok van mijn Pepsi Max en stak een tweede Winfield rood op. Gelukkig had ik nog twee pakken peuken in mijn auto liggen, bedacht ik gauw. Terwijl Benny Neyman onverwijld zijn vrijgezel deed weerklinken in deze plek van verdriet zag ik een jongen wat verderop huilen als een geslagen kind. Mijn ogen bleven staren naar die mooie kop en dat geile lijf. Ik wou zo graag zijn tranen likken, zijn lichaam strelen en zeggen dat het okee was. Ik wou hem kussen, zijn kleren van zijn bouwwerk rukken en hem het genot des levens geven. Een blonde joekel, een echte Aldi-smoel met verkeerde make-up en verschrikkelijk lange geelgroene nagels maande hem aan. Ze stapten op. Wellicht naar hun sociale woning waar ze de oppas zouden betrappen die zich aan het vingeren was terwijl hun zoontje van elf verwonderd toekeek. Intussen was Ann Christy aan de beurt. Eurosong der doden dacht ik en zwolg de laatste slok Max naar binnen. Ik gooide vijf euro op de bar en besloot nooit meer terug te keren naar dit oord van wansmaak.
Ik plofte me op bed. Gary en Cooper sprongen op bed en maakten mijn nacht warm. Een flikker met twee poezen in bed. Een heerlijke nachtrust.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Lieve schat,
Gisterenavond lag ik nog wat te zappen van VRT naar VARA, van chips naar Pepsi. Ik dommelde even in en werd zwetend wakker. Mijn twee katten lagen te ronken aan mijn voeten. Heerlijk hoe ze verstrengeld in elkaar dromenland hadden opgezocht. Gary, de rooie, had duidelijk nachtmerries. Hij had lichte schokjes alsof er elektriciteit door zijn pels werd gestuwd. Cooper, de grijze geile, was wellicht verzonken in een verhaal van zwoele katers. Ze genoot slapend en haar bekje was kletsnat. Watertandende kat.
