Nadat hij de deur eenmaal achter zich dichttrok om 8u30, heb ik niet ontbeten of mij aangekleed of een boek gelezen. Neen, ik was helemaal over mijn toeren. Hij was zijn mobieltje vergeten. Maar wat als hij terugkomt? schoot het door mijn hoofd. Ik verstopte het vliegensvlug onder het kussen en wachtte tot ik zijn auto hoordde wegrijden. Ik hou hem stevig vast met trillende handen en loop heen en weer, en ik hoop ineens een streepje te zien verschijnen op het klein schermpje. Hier misschien, vermoed ik een paar keer. Maar tevergeefs. Nee, ik kan het niet geloven! Ik heb geen bereik! Ik begin tegen de muur te stampen uit woede en bots mijn hoofd zo hard mogelijk tegen de tafel. Ik raak bewusteloos met het mobieltje in mijn handen. Bij het wakker worden kijk ik naar het schermpje. Ik kan het niet geloven. Ik zie een streepje. Ik heb bereik! Wat doe ik? Bel ik? En als hij komt net als ik aan het bellen ben? Nee, ik wil de zon zien, ik wil hier uit. Wie zal ik bellen? Ik denk weer aan Eva. Ik ken alleen haar telefoonnummer. Met vaste hand toets ik Eva's nummer in, zonder het toetstelletje te bewegen. En opeens hoor ik een stem. 'Ja?'...'Hallo'... 'Met wie spreek ik?' Het is Eva. 'Ik ben het, Barbara!' schreeuw ik. 'Help me!' 'Barbara?' vraagt Eva ontzet. 'Waar ben je?' En ik kan niet voorkomen dat ik impulsief het mobieltje oppak en bij mijn oor houd. Maar aan de andere kant is er al niets meer te horen. De verbinding is verbroken. Het streepje is helemaal weg. Meteen besef ik dat ik iets doms heb gedaan: ik heb de doos van Pandora geopend. Deze keer zal hij geen medelijden hebben. Ik ben bang. Heel erg bang. Maar ik zal dapper zijn en de dood onder ogen zien.
Eva Carrasco, mijn beste vriendin sinds het eerste kleuterklas. We vulden elkaar perfect aan, zij was introvert en ik extravert. Veel jongens keken naar haar maar wanneer die in haar buurt kwamen werd ze zo rood als een tomaat. Ze was slim maar ze was zo verlegen dat ze nooit luidop durfde antwoorden in de les waardoor ik dus steeds het juiste antwoord gaf. Ik kon met alles terecht bij haar en zij natuurlijk ook bij mij. Ik wist op wie ze al een lang een oogje had, Marti Borras. Ze spraken nooit af en praatten amper met elkaar. Op een dag maakte ik kennis met hem, hij leek me zeer sympatiek en ondanks ik wist dat Eva mij zou vermoorden, raakte ik snel zot van hem. Ik trok het me niet aan wat ze van me vond, ik was tot over mijn oren verliefd. Dat dacht ik tenminste. Toen hij me op een avond meenam naar zijn huis en me daar dwong dingen te doen, besefte ik dat ik me vergist had. Ik was verliefd op het idee om door iemand geliefd te worden maar het kon Marti allemaal niets schelen en hij wou alleen maar naar bed met mij. Sindsdien hebben Eva en ik nooit meer contact gehad en heeft ze nooit geweten wat er gebeurd is. Ik heb enorm veel spijt. Nu vijf jaar later vraag ik me af hoe ze eruit ziet. Studeert ze als journaliste zoals we elkaar beloofd hadden in het lager? Zou ze nog haar beugel dragen? Zou ze een vriendje hebben? Ik zou haar zo graag nog eens zien, ik heb het allemaal verpest. Hopelijk geraak ik hier ooit uit en kunnen Eva en ik weer vriendinnen zijn.
Het was absoluut niet gemakkelijk om aan het idee te wennen dat buiten deze vier muren de wereld vier jaar zonder mij is doorgegaan. In het begin schreeuwde ik tot ik mijn stem verloor, en als mijn keel pijn deed, sloeg ik met mijn vuisten op de muur tot ze gingen bloeden. Hoe dan ook niemand haalde me uit dit hol en de dagen vielen de een na de ander, zoals een hakbijl die me stukje bij beetje mijn hoop ontnam. Toen Pep 's avonds terugkwam van zijn werk, gaf hij mij de krant wat hij normaalgezien nooit deed. Ik wist dat hij dit niet zomaar deed. Hij wachtte totdat ik mijn eigen overlijdensbericht zou zien staan. Mijn wereld stortte in. De aarde heeft me opgeslokt en niemand weet dat ik nog leef. Hier zit ik helemaal alleen in een wijnkelder; ideeaal voor wijn, maar nu is het mijn graf. Ik vind het superhard te accepteren dat ik alleen ben, maar ik weet dat niemand mij nog kent. Barbara? Barbara wie? De wereld is egoïstisch en kan het totaal niet schelen.
Morgen word ik negentien. Ik weet nu al dat het een dag zal zijn zoals alle andere. Opstaan, wassen, ontbijten, lezen, lunchen, lezen, avondeten; dat is nu eenmaal mijn dagelijkse routine. Je kan namelijk niet veel doen in een wijnkelder met één klein raampje. Je vraagt je waarschijnelijk af hoe ik in die wijnkelder ben terechtgekomen? Opgesloten door mijn eigen vader, Pep Molina. Al van kleinsaf aan maakt hij seksueel misbruik van mij. Hij speelde met mij op een verschillende manier dan alle andere vaders met hun dochter speelden. Hij deed het slim waardoor niemand doorhad dat ik elke dag met angst naar bed ging. Blauwe plekken op mijn arm en in mijn gezicht kon hij natuurlijk niet verbergen. Maar hij dreigde dat het allemaal mijn eigen schuld was en dat ik slecht was, waardoor ik aan niemand de échte oorzaak van mijn blauwe plekken durfde vertellen. Mijn mama, Nuria Solis, was naief en geloofde dat ik gevallen was met de motor. Op een dag had ik een perfect plan om weg te vluchten van huis, maar dat had ik beter nooit gedaan. Sinds die dag is mijn leven een nachtmerrie en wens ik mezelf liever dood. Al vier jaar lang zit ik opgesloten in de wijnkelder van het boerderij, waar we elke zomer met het hele gezin op vakantie gingen. Ik zou zo graag nog eens de zon willen zien. Het is 19u30 en ik hoor zijn auto aankomen op de kasseien van het binnenkoer. Ik moet me op alles voorbereiden. De ene dag is hij lief en zorgzaam, de andere dag slaat hij me als een beest. Vandaag lijkt hij goedgezind en onmiddellijk maakt hij me ook goedgezind. 'Ik heb een verrassing voor mijn jarige dochter' zei hij. De laatste keer dat hij zoiets zei was toen ik 10 minuten naar buiten mocht om lucht te scheppen, maar van die verrassing maakte ik misbruik. Ik rende zo snel ik kon maar hij haalde me in. Wat daarna gebeurde, herinner ik me niet. Ik raakte bewusteloos. Deze keer zou ik mijn verrassing niet verpesten. Achter zijn rug hield hij het negende seizoen van Friends verstopt. Ik moet toegeven dat ik dat superleuk vind.
