Het was absoluut niet gemakkelijk om aan het idee te wennen dat buiten deze vier muren de wereld vier jaar zonder mij is doorgegaan. In het begin schreeuwde ik tot ik mijn stem verloor, en als mijn keel pijn deed, sloeg ik met mijn vuisten op de muur tot ze gingen bloeden. Hoe dan ook niemand haalde me uit dit hol en de dagen vielen de een na de ander, zoals een hakbijl die me stukje bij beetje mijn hoop ontnam. Toen Pep 's avonds terugkwam van zijn werk, gaf hij mij de krant wat hij normaalgezien nooit deed. Ik wist dat hij dit niet zomaar deed. Hij wachtte totdat ik mijn eigen overlijdensbericht zou zien staan. Mijn wereld stortte in. De aarde heeft me opgeslokt en niemand weet dat ik nog leef. Hier zit ik helemaal alleen in een wijnkelder; ideeaal voor wijn, maar nu is het mijn graf. Ik vind het superhard te accepteren dat ik alleen ben, maar ik weet dat niemand mij nog kent. Barbara? Barbara wie? De wereld is egoïstisch en kan het totaal niet schelen.
Morgen word ik negentien. Ik weet nu al dat het een dag zal zijn zoals alle andere. Opstaan, wassen, ontbijten, lezen, lunchen, lezen, avondeten; dat is nu eenmaal mijn dagelijkse routine. Je kan namelijk niet veel doen in een wijnkelder met één klein raampje. Je vraagt je waarschijnelijk af hoe ik in die wijnkelder ben terechtgekomen? Opgesloten door mijn eigen vader, Pep Molina. Al van kleinsaf aan maakt hij seksueel misbruik van mij. Hij speelde met mij op een verschillende manier dan alle andere vaders met hun dochter speelden. Hij deed het slim waardoor niemand doorhad dat ik elke dag met angst naar bed ging. Blauwe plekken op mijn arm en in mijn gezicht kon hij natuurlijk niet verbergen. Maar hij dreigde dat het allemaal mijn eigen schuld was en dat ik slecht was, waardoor ik aan niemand de échte oorzaak van mijn blauwe plekken durfde vertellen. Mijn mama, Nuria Solis, was naief en geloofde dat ik gevallen was met de motor. Op een dag had ik een perfect plan om weg te vluchten van huis, maar dat had ik beter nooit gedaan. Sinds die dag is mijn leven een nachtmerrie en wens ik mezelf liever dood. Al vier jaar lang zit ik opgesloten in de wijnkelder van het boerderij, waar we elke zomer met het hele gezin op vakantie gingen. Ik zou zo graag nog eens de zon willen zien. Het is 19u30 en ik hoor zijn auto aankomen op de kasseien van het binnenkoer. Ik moet me op alles voorbereiden. De ene dag is hij lief en zorgzaam, de andere dag slaat hij me als een beest. Vandaag lijkt hij goedgezind en onmiddellijk maakt hij me ook goedgezind. 'Ik heb een verrassing voor mijn jarige dochter' zei hij. De laatste keer dat hij zoiets zei was toen ik 10 minuten naar buiten mocht om lucht te scheppen, maar van die verrassing maakte ik misbruik. Ik rende zo snel ik kon maar hij haalde me in. Wat daarna gebeurde, herinner ik me niet. Ik raakte bewusteloos. Deze keer zou ik mijn verrassing niet verpesten. Achter zijn rug hield hij het negende seizoen van Friends verstopt. Ik moet toegeven dat ik dat superleuk vind.
