Op zich is het merkwaardig dat u hier bent. Immers, ik maak geen promotie, heb geen personeel, geen prijzen, geen producten.
Wat zoekt u hier dan, wat hoopt u te vinden ?
U bent immers terecht gekomen op een blog die er in de eerste plaats gekomen is uit eigenbelang. Laat me dat meteen maar toegeven.
Wil u met mij op deze blog in discussie of dialoog treden ? Wist u dat 80% van onze dagelijkse gesprekken bestaat uit puur sociale communicatie à la "het is warm hé" en "goede morgen, alles OK ?" ? Gaat u maar even na hoe vaak u vandaag alleen al die 2 zinnetjes of gelijkaardige hebt gebruikt.
Wanneer dit minder dan 80% van uw gespreksduur was, behoort u waarschijnlijk tot een groep mensen die door anderen in het beste geval saai en in de meeste gevallen vreemd genoemd wordt. Of u behoort tot een strenge kloosterorde en bent helemaal teruggeplooid tot een dialoog met god.
Zo ver wil ik het niet drijven. En wees gerust : u bent meer dan welkom in mijn oase van stilte. Maar ga geen dialoog aan met mij, oordeel niet en ga niet over tot veroordelen of vooroordelen.
Ook niet mocht u zichzelf toevallig tegenkomen op deze blog. Letterlijk dan. Want misschien was of bent u ook wel één van de puntjes die samen mijn levenslijn vormen. En dan is de kans reëel dat ik het met u niet altijd eens was of misschien juist dat we samen wel iets formidabels heb beleefd.
Deze blog bestaat enkel uit die stille momentopnamen en reflecties over wat was, is en misschien nooit komen gaat. Het is in geen enkel geval een eindoordeel over iets of iemand. Want, zoekend als ik ben, heb ik het einde nog niet gevonden. Mijn laatste punt en komma zijn nog niet gezet.
Laaf u dus volop in mijn oase, aan mijn woorden en waarden indien u dat wenst. Maar laat mij na uw komst opnieuw alleen achter met mijn gedachten. Ik heb deze plaats zelf hard nodig om orde in de chaos te brengen, om chaos in de orde te brengen, mijn eigen weltschmerz te beleven.
Heb ik in u de kiem van het denken en dialogeren geplant, verontschuldig mij hiervoor want u loopt voortaan het risico saai en vreemd genoemd te worden Ga dan op zoek, vind een eigen plek, maak desnoods een eigen blog. Laat me weten waar je je pleisterplaats hebt gevonden, ik kom zeker op bezoek. Maar vorm niet samen met mij of anderen een karavaan. Want een karavaan vraagt organisatie, leiders, planning.
En hoewel ik er alles aan zal doen opdat u kan zeggen en schrijven wat u wil, zelfs al ben ik het niet mee eens, hier, op deze plek eis ik het recht op om alleen te zijn en te blijven met mijn woorden.
Zelfreflectie en zelfbevraging liggen immers aan de basis van het vrije onderzoek.
Peter
Zoeken in blog
...Waar het principe niet van toepassing is...
31-08-2006
Wil het nieuwe Halley-Burton zich nu bekendmaken ?
Europa houdt 81 miljoen euro klaar voor wederopbouw Libanon
De Europese Commissie en de 25 lidstaten beloven in totaal 81,6 miljoen euro voor de wederopbouw van Libanon. Het lijstje is vrijgegeven op de donorconferentie in Stockholm. Het onderzoekscentrum van de Commissie heeft er ook satellietbeelden over de vernielingen vrijgegeven.
(belga) - 1.489 gebouwen, 21 van de 29 bruggen over de Litani-rivier, 535 stukken weg en 545 bewerkte velden zijn vernield in het zuiden van Libanon. In Beiroet zijn 326 gebouwen vernietigd of beschadigd, naast alle landingsbanen van de luchthaven en 6 strategische stukken autostrade.
Dit is wat blijkt uit satellietbeelden. Volgens de Commissie kan de ware schade nog groter zijn, omdat satellieten geen interne schade aan gebouwen kunnen vaststellen.
Op de donorconferentie voor Libanon blijkt intussen dat België van alle landen een van de grootste donoren is, met dik vijf miljoen euro. Enkel Groot-Brittannië, Frankrijk en Zweden geven meer.
De totale Europese pot (beloften en engagementen samen) bedraagt 81,6 miljoen euro.
De VS zouden een 180 miljoen euro bieden, Koeweit 624 miljoen, Saoedi-Arabië 390 miljoen.
Wil het nieuwe Halley-Burton zich nu meteen bekendmaken ?
De grenzen van de taal zijn de grenzen van de wereld. (L.Wittgenstein)
Drie piepkleine artikeltjes in de krant de afgelopen week :
1) in Wemmel hebben de franstalige partijen een verbond gesloten voor de aankomende gemeentelijke verkiezingen (te vinden bij het regionale nieuws)
2) benoeming door gemeenteraad van nederlandsonmachtige leraars in de gemeentelijke basisschool Wemmel wordt door de provinciegoeverneur ongedaan gemaakt (eveneens bij het regionale krantennieuws)
3) Merchtem verbiedt in de gemeentelijke scholen het gebruik van de franse taal. Dit item haalde zelfs het VRT-radionieuws.
Nu wil het lot dat ik letterlijk op de grens leef van faciliteitengemeente Wemmel en het nederlandstalige Merchtem, namelijk in een dorp tussen de velden met amper 250 gezinnen, Hamme genaamd. Het stedelijke Wemmel-centrum is om de hoek terwijl het landelijke Merchtem-centrum 7 rechte tweebaanswegkilometers van ons vandaan is.
11 jaar geleden zijn we hiernaartoe verhuisd vanuit het toen nog politiek 91% nederlandstalige Vilvoorde. Buiten wat schermutselingen met FDF militanten was de taalproblematiek ons in de praktijk bijna onbekend, vooral omdat zowel mijn echtgenote als ikzelf (volgens "de anderen) zo goed als perfect tweetalig zijn.
Omdat we uit een stad kwamen werd ons dagelijks leven voortaan automatisch eerder op het stedelijke Wemmel gericht, terwijl we administratief af en toe eens naar Merchtem moesten. Onze kinderen begonnen ook school te lopen in de gemeentelijke basisschool in Wemmel en gingen naar de plaatselijke voetbalclub. In onze vrije tijd genoten we volop van de natuur om ons heen, zo dicht bij Brussel (6km van het Koning Boudewijnstadion).
Onbewust volgden we dus de stroom stedelijke vluchtelingen die wat meer rust en levenskwaliteit zochten en vonden in de randstad rond Brussel.
Alleen trokken wij weg uit een stad met 91% geregistreerde nederlandstaligen en bleken vele van onze medevluchters uit Brussel te zijn weggetrokken, een stad met -tot spijt van wie het benijdt- de facto 80% franssprekenden (zelfs 89% geregisteerd).
En plots werden wij geconfronteerd met een aantal harde feiten : op de speelplaats van de school werd meer frans gesproken dan nederlands, de trainers in de voetbalclub waren voor een groot deel nederlandsonkundig, sommige handelaars begrepen wat we vroegen maar we kregen antwoord in het frans.
Eerst hadden we dit -tweetalig als we zijn- helemaal niet door. Zowel mijn echtgenote als ikzelf maken immers automatisch, zonder nadenken, de switch tussen nederlands en frans. Het was maar toen onze kinderen -die op die leeftijd wel een basiskennis van de 2de landstaal hadden maar niet meer dan dat- kloegen over het feit dat ze de trainer niet begrepen, dat ze met sommige kinderen op de speelplaats niet konden praten of dat een meneer hen iets had gevraagd dat ze niet begrepen, het was maar op dat moment dat we ons realiseerden dat er een probleem was.
Neen, we hebben het dus niet over echte pesterijen. Wel over onkunde of onwil om de andere te begrijpen. In het eerste geval zou men haast geneigd zijn om de sarcastische woorden van Yves Leterme rond de intelectuele beperkingen ernstig te nemen. Onwil getuigd van een andere -kwaadaardige- natuur.
Onder welke categorie valt nu de benoeming door het gemeentebestuur van 6 leerkrachten in de franstalige basisschool ? Leerkrachten die het vereiste diploma "nederlands" niet bezitten ? Is dit gebrek aan kennis van de wet ? Is dit onwil om zich te conformeren aan die wet of zijn dit pesterijen ?
Zoals mijn buurman (een van oorsprong franstalige maar min of meer tweetalige jood) zegt : de oewet is de oewet. En hier gaat het om een wet die gemaakt is om het karakter van de gemeenten rond Brussel te vrijwaren. Dit wil zeggen een wet met als doelstellingen : het bewaren van het landelijke karakter door aangepaste bouwvoorschriften, de mogelijkheid tot voorzien in onderwijs met een plaatselijk accent (sic), het voeren van lokale administratie, het instaan voor de veiligheid, rekening houdend met het lokale karakter EN het behoud van de locale cultuur, inclusief het lokale taalgebruik dat natuurlijk integraal deel uitmaakt van die cultuur.
In de rand rond Brussel -dus ook in Wemmel- werden door diverse regeringen -meestal tegen heug en meug- aan de aanwezige franstaligen faciliteiten toegekend omdat men erkende dat zij ondertussen deel uitmaakten van de levensgemeenschap rond Brussel. Niet meer, niet minder. In de praktijk wil dit bijvoorbeeld zeggen dat er recht is om onderwijs in het frans te organiseren met inzet van leerkrachten die de oorspronkelijke taal van de gemeenschap op zijn minst machtig zijn. Vandaar de vereiste van een aanvullend diploma nederlands voor die leerkrachten. Logisch toch ?
Logisch ? Toch niet blijkbaar.
De gemeentelijke politiek in Wemmel was de afgelopen jaren afgestemd op een respectvolle samenwerking van beide taalgroepen, onder andere, voornamelijk, binnen een tweetalige zogenaamde "lijst van de burgemeester". Die respectvolle samenwerking is dus onlangs opgezegd. Taal blijkt opeens een veel grotere cohesiekracht te bezitten dan politieke overtuiging : alle franstaligen vinden zich voor de komende gemeentelijke verkiezingen broederlijk terug op één lijst. En...deus ex machina....al zijn ze op taalvlak intelectueel beperkt, rekenen kunnen ze, want op basis van de vorige verkiezingsuitslagen blijken de franstaligen een absolute meerderheid te zullen halen....en wordt Wemmel een de facto franstalige gemeente.
Ach, deze feiten zijn inderdaad niet meer waard dan een paar regeltjes in de regionale editie van een krant. En uiteraard heeft de beslissing van de gemeente Merchtem om enkel nog nederlands toe te laten binnen de schoolpoorten veel meer nieuwswaarde. Zoveel zelfs dat dit een item vormde in een nieuwsmagazine van de VRT-nieuwsdienst waarin een "ervaringsdeskundige" kwam verklaren dat ze dit geen goed idee vond omdat onze kindjes niet mogen afgeschermd worden van andere culturen.
Ik denk dat deze dame zich geen zorgen hoeft te maken. Met de huidige snelheid waaraan de verfransing voortschrijdt zullen de feiten de fictie snel achterhalen en zal Merchtem algauw aan de Zenne liggen.
De franstaligen van intelectuele beperkingen verdenken zal hiertegen geen dijk opwerpen. Met holle vlaamse leeuw-retoriek rondwandelen en straatnaamborden overschilderen evenmin.
Investeren in de oorspronkelijke cultuur (de "vlaamse" culturele centra zou men ondertussen best een paar kilometer verplaatsen), toelagen geven bij aankoop van bouwgrond aan streekbewoners met respect voor de lokale taal, meer investeren in het lokale en gemeentelijke onderwijs, investeren in verplichte en zinvolle aanpassingsprogramma's (taal-en andere) voor zowel allochtone medemensen als anderstaligen, stimuleren en ondersteunen van de lokale ondernemers.
Het zijn maar enkele zaken die men zoveel beter doet aan de andere kant van de taalgrens. En waar we graag op schimpen. Maar die wel resultaat brengen. Die resultaten mag ik dagelijks ervaren.
Kent u die van de splinter en de balk ?
Voor wie geïnteresseerd is in de franstalige "visie" op de rand : http://www.carrefour.be/. Hilarisch, ware het niet dat één en ander echt geschreven is !.
