Op zich is het merkwaardig dat u hier bent. Immers, ik maak geen promotie, heb geen personeel, geen prijzen, geen producten.
Wat zoekt u hier dan, wat hoopt u te vinden ?
U bent immers terecht gekomen op een blog die er in de eerste plaats gekomen is uit eigenbelang. Laat me dat meteen maar toegeven.
Wil u met mij op deze blog in discussie of dialoog treden ? Wist u dat 80% van onze dagelijkse gesprekken bestaat uit puur sociale communicatie à la "het is warm hé" en "goede morgen, alles OK ?" ? Gaat u maar even na hoe vaak u vandaag alleen al die 2 zinnetjes of gelijkaardige hebt gebruikt.
Wanneer dit minder dan 80% van uw gespreksduur was, behoort u waarschijnlijk tot een groep mensen die door anderen in het beste geval saai en in de meeste gevallen vreemd genoemd wordt. Of u behoort tot een strenge kloosterorde en bent helemaal teruggeplooid tot een dialoog met god.
Zo ver wil ik het niet drijven. En wees gerust : u bent meer dan welkom in mijn oase van stilte. Maar ga geen dialoog aan met mij, oordeel niet en ga niet over tot veroordelen of vooroordelen.
Ook niet mocht u zichzelf toevallig tegenkomen op deze blog. Letterlijk dan. Want misschien was of bent u ook wel één van de puntjes die samen mijn levenslijn vormen. En dan is de kans reëel dat ik het met u niet altijd eens was of misschien juist dat we samen wel iets formidabels heb beleefd.
Deze blog bestaat enkel uit die stille momentopnamen en reflecties over wat was, is en misschien nooit komen gaat. Het is in geen enkel geval een eindoordeel over iets of iemand. Want, zoekend als ik ben, heb ik het einde nog niet gevonden. Mijn laatste punt en komma zijn nog niet gezet.
Laaf u dus volop in mijn oase, aan mijn woorden en waarden indien u dat wenst. Maar laat mij na uw komst opnieuw alleen achter met mijn gedachten. Ik heb deze plaats zelf hard nodig om orde in de chaos te brengen, om chaos in de orde te brengen, mijn eigen weltschmerz te beleven.
Heb ik in u de kiem van het denken en dialogeren geplant, verontschuldig mij hiervoor want u loopt voortaan het risico saai en vreemd genoemd te worden Ga dan op zoek, vind een eigen plek, maak desnoods een eigen blog. Laat me weten waar je je pleisterplaats hebt gevonden, ik kom zeker op bezoek. Maar vorm niet samen met mij of anderen een karavaan. Want een karavaan vraagt organisatie, leiders, planning.
En hoewel ik er alles aan zal doen opdat u kan zeggen en schrijven wat u wil, zelfs al ben ik het niet mee eens, hier, op deze plek eis ik het recht op om alleen te zijn en te blijven met mijn woorden.
Zelfreflectie en zelfbevraging liggen immers aan de basis van het vrije onderzoek.
Peter
Zoeken in blog
...Waar het principe niet van toepassing is...
28-07-2006
Het leger mag niet nuttig zijn !
Deze middag vernamen we -zoals gewoonlijk gelijktijdig en zonder inhoudelijk variatie- via de gesproken media dat het Belgisch Leger door een rechtbank werd veroordeeld wegens oneerlijke concurrentie.
Een commercieel helikopterbedrijf heeft tegen "den ABL" een proces ingespannen omdat vier maanden geleden (wat heeft het gerecht snel gewerkt deze keer) een aantal Agusta helikopters organentransporten hebben uitgevoerd. Oneerlijke concurrentie dus.
Een paar vraagjes toch :
* Hoe vaak is dit gebeurd ? * Had het bedrijf op dat moment onmiddellijk zelf helikopters ter beschikking ? * Tegen welke prijs is deze missie door het Belgisch Leger uitgevoerd ? Gratis ? Marktprijs ? * Is het Belgisch Leger van plan om dergelijke opdrachten in de toekomst nog uit te voeren ? * Zo ja : tegen welke voorwaarden ?
Een paar onschuldige vraagjes toch die één en ander zouden verduidelijken en nuanceren.
Ik was zelf jaren geleden ook direct betrokken bij het transport van organen. Ik heb vaak genoeg de ambulances begeleid tot bij het vliegtuig omdat zij echt op de allerlaatste seconde aankwamen. De patiënt lag meestal reeds op de operatietafel wanneer het orgaan nog moest vertrekken. Dit is dus een business waarin minuten, seconden van groot belang zijn en levens kunnen redden of kosten.
Ik hoop dan ook van harte dat het betrokken helikopterbedrijf de komende maanden geen enkele keer te weinig helikopters zal hebben en -erger nog- geen enkele keer prioriteit zal geven aan een beter betaalde opdracht. In dat geval wint platte commercie het weer van humanitaire waarden en heeft de betrokken rechter simpelweg bloed aan zijn handen. Maar dat zal hem waarschijnlijk worst wezen want het heerschap is immers "handelsrechter" en voor handelszaken gelden blijkbaar andere wetten en principes dan voor mensenrechten.
Een faits divers, vandaag 25/07 met uitgestreken gezicht en zonder nuancering voorgelezen door de VRT-nieuwslezer van dienst : "Israel en Mrs Rice vinden het gebruik van clusterbommen bij gerichte acties tegen terroristen in Libanon verantwoord."
Kwestie van rendement, om er zeker van te zijn dat ALLE potentiële ex-, huidige of toekomstige terroristen dood zijn. Dus ook 80-jarigen, tieners, kleuters....
Wikipedia :
Een clusterbom is grote bom gevuld met zo'n 150 kleine granaten, ook wel submunitie genoemd. De grote bom spat in de lucht uit elkaar en verspeidt de granaten over een groot gebied. Maar die granaten gaan niet allemaal af. Schattingen over het percentage submunitie dat niet explodeert, lopen uiteen van maximaal vier procent (door de fabrikant) tot tien of twaalf procent en zelfs meer (door het VN-mijnencoördinatiecentrum in Kosovo). Een groot aantal blijft liggen totdat ze worden aangeraakt door een willekeurige voorbijganger. Dit kan een ploegende boer zijn of een spelend kind.
De granaten van een clusterbom hebben de vorm van een colablikje en zijn gifgeel van kleur, en daarmee erg aantrekkelijk voor kinderen om op te pakken, met alle gevolgen van dien. Het wapen kan geen onderscheid maken tussen burgers en militairen en maakt zelfs lang nadat de bombardementen hebben plaatsgevonden vele slachtoffers. De submunitie van clusterbommen heeft daarom dezelfde desastreuze werking als antipersoonsmijnen.
België voerde op 19 februari 2006 als eerste land een gedeeltelijk verbod op clusterbommen in.
Zelden een afscheid meegemaakt waar men zo dicht bij de essentie kwam. Liefde is god, god is Liefde. Of men nu Israeli, Palestijn, Vrijmetselaar Protestant, BV of onbekend is doet er dan niet meer toe. Want het alomtegenwoordige is Liefde. Jammer dat de beelden van de op de plechtigheid aanwezige cameraploeg waarschijnlijk niet tot in het Midden-Oosten zullen geraken. Vaarwel Piet, je bracht ons voor een laatste keer samen.
Op zich is het merkwaardig dat u hier bent. Immers, ik maak geen promotie, heb geen personeel, geen prijzen, geen producten.
Wat zoekt u hier dan, wat hoopt u te vinden ?
U bent immers terecht gekomen op een blog die er in de eerste plaats gekomen is uit eigenbelang. Laat me dat meteen maar toegeven.
Wil u met mij op deze blog in discussie of dialoog treden ? Wist u dat 80% van onze dagelijkse gesprekken bestaat uit puur sociale communicatie à la "het is warm hé" en "goede morgen, alles OK ?" ? Gaat u maar even na hoe vaak u vandaag alleen al die 2 zinnetjes of gelijkaardige hebt gebruikt.
Wanneer dit minder dan 80% van uw gespreksduur was, behoort u waarschijnlijk tot een groep mensen die door anderen in het beste geval saai en in de meeste gevallen vreemd genoemd wordt. Of u behoort tot een strenge kloosterorde en bent helemaal teruggeplooid tot een dialoog met god.
Zo ver wil ik het niet drijven. En wees gerust : u bent meer dan welkom in mijn oase van stilte. Maar ga geen dialoog aan met mij, oordeel niet en ga niet over tot veroordelen of vooroordelen.
Ook niet mocht u zichzelf toevallig tegenkomen op deze blog. Letterlijk dan. Want misschien was of bent u ook wel één van de puntjes die samen mijn levenslijn vormen. En dan is de kans reëel dat ik het met u niet altijd eens was of misschien juist dat we samen wel iets formidabels heb beleefd.
Deze blog bestaat enkel uit die stille momentopnamen en reflecties over wat was, is en misschien nooit komen gaat. Het is in geen enkel geval een eindoordeel over iets of iemand. Want, zoekend als ik ben, heb ik het einde nog niet gevonden. Mijn laatste punt en komma zijn nog niet gezet.
Laaf u dus volop in mijn oase, aan mijn woorden en waarden indien u dat wenst. Maar laat mij na uw komst opnieuw alleen achter met mijn gedachten. Ik heb deze plaats zelf hard nodig om orde in de chaos te brengen, om chaos in de orde te brengen, mijn eigen weltschmerz te beleven.
Heb ik in u de kiem van het denken en dialogeren geplant, verontschuldig mij hiervoor want u loopt voortaan het risico saai en vreemd genoemd te worden Ga dan op zoek, vind een eigen plek, maak desnoods een eigen blog. Laat me weten waar je je pleisterplaats hebt gevonden, ik kom zeker op bezoek. Maar vorm niet samen met mij of anderen een karavaan. Want een karavaan vraagt organisatie, leiders, planning.
En hoewel ik er alles aan zal doen opdat u kan zeggen en schrijven wat u wil, zelfs al ben ik het niet mee eens, hier, op deze plek eis ik het recht op om alleen te zijn en te blijven met mijn woorden.
Zelfreflectie en zelfbevraging liggen immers aan de basis van het vrije onderzoek.
