Om goed half vijf -het is nog donker- uit de veren voor de klim naar boven. Het wordt een drie uur lange en zeer zware klim. gelukkig is de zon nog niet van de partij. Het groepje valt al snel uiteen en elkeen zoekt zijn eigen tempo. In Cabanaconde, nog enkele km verderop wacht ons ontbijt: EEN broodje met confituur. We hebben wel beter verdiend. Spieren en gewrichten doen hun beklag, maar wat wij hebben gedaan stelt niets voor als je het vergelijkt met wat de plaatselijke indianen dagdagelijks presteren. Zij doen dit traject -en soortgelijke- misschien wel enkele keren per dag. Zij mennen hun met koopwaar beladen ezeltjes vanuit de diepte naar de marktjes in de boven de canyon gelegen dorpen en vice versa. Het tempo waarop zij lopen is gewoon verbluffend. Wij moeten nog veel oefenen.
Niettemin, onze inspanning is beloond geworden. We mochten twee dagen opgaan in een indrukwekkend decor. Machtige natuur, overweldigende bergen, fenomenale uitzichten en het besef dat we in en van dit kader maar een nietig, onbeduidend deeltje zijn.
Het busje brengt ons naar Chivay waar we onze pijnlijke spieren gedurende een uurtje kunnen verwennen in warmwaterbronnen.
Na een heerlijk en uitgebreid lunchbuffet (nog nooit zo lekker gegeten in Peru), keren we terug naar Arequipa. Slapen zou best gekund hebben, maar de woeste, indrukwekkende omgeving blijft boeien. We zitten hier op ongeveer 4.000m met als hoogste punt 4.900m. Het is het einde van het droge seizoen en alles is dor en droog. Kudden lama·s en alpaca·s grazen op uitgestrekte vlaktes. We zien enkele -eerst een zestal, dan een drietal- wilde vicuna·s. Van deze mooie dieren, familie van de lama en de alpaca, leven er nog ongeveer 100.000 in het wild. Zij zijn de kleinste in hun soort en leven op grote hoogte (tot 4.500 meter). Prachtige, slanke dieren die de fijnste wol ter wereld leveren (leverden). Vandaag zijn zij een beschermde soort.
Wij laten ons afzetten (van de bus) in Arequipa en spoelen ·s avonds alle stof en zand weg met een koude douche. Wij hadden echt gerekend op een heel warme.
Om drie uur in de morgen vervoegen we een achttal jonge toeristen en vertrekken voor onze eerste beproeving: De Colca-trek.
De Canon del Colca is de bijna diepste canyon ter wereld, na de wat verder gelegen canon del Cotahuasi die nog 170 meter dieper is. De Canon del Colca is 1000 meter diep en werd gevormd door een gigantische geologische breuk tussen de twee enorme vulkanen Coropuna (6.425m) en Ampato (6.318m). De Rio Colca is ongeveer 500 km lang en mondt uit in de Grote Oceaan. Terloops gezegd, op Ampato ontspringt de Amazone, de grootste (?) stroom ter wereld.
Na ongeveer drie uur rijden stoppen we bij de Mirador Cruz del Condor. De mirador (uitzichtpunt) is een toeristische trekpleister. Boven op de rand van de canyon kan je met wat geluk de machtige condors vanuit de diepte zien opstijgen. Deze grote zware vogels laten zich, gedragen door opstijgende winden, meevoeren naar boven waar de toeristen hun opwachting maken. Maar vandaag is er weinig beweging. We zien een enkele vogel die echter nog honderden meters lager blijft hangen. Spijtig voor ons, maar de natuur laat zich niet dwingen.
Na een mager ontbijt in Chivay begint de tocht. Gedurende ongeveer drie uur dalen we af. Een moeilijk begaanbaar, rotsachtig paadje en een ongenadig brandende zon doen hun aftakelend werk. Vanaf de rivier moeten we weer steil omhoog om dan gedurende nog een aantal uur dalend en klimmend de rivierbedding te volgen. De vermoeidheid, de hitte en de ijle lucht eisen hun tol. Iedereen is blij als we rond 17 uur, na 7 uur stappen de oase bereiken waar we, na een (letterlijk) koude douche en een spaghetti-maaltijd, rond 20u30 in een spartaans bed neerploffen en heel de wereld achter ons laten. Doodmoe.
Vandaag bezoeken we de buitenwijken van de stad waar het ineens veel rustiger is. Ook hier kleine typische plaza·s en oude kerkjes. We krijgen een panoramisch zicht op de stad die zich eindeloos ver uitstrekt. Arequipa kent geen hoogbouw maar breidt zich in razendsnel tempo uit.
We brengen ook een bezoek aan Juanita en krijgen in het museum deskundige en uitgebreide uitleg over waar en hoe zij werd gevonden. Ook een reconstructie van wat er zoveel honderden jaren met haar is gebeurd. De leeftijd van het meisje wordt geschat op 12 jaar. De Inca·s beschouwden de bergen als goden en regelmatig offerden zij jonge mensen om hen gunstig te stemmen. Totnogtoe werden in Zuid-Amerika 18 lichamen ontdekt. Zeventien ervan als mummies, terwijl Juanita als enige in bevroren toestand werd teruggevonden, haar lichaam volledig intact. Het is een bevreemdend verhaal.
Arequipa, in het zuiden van Peru, is een mooie rijke stad met ongeveer een miljoen inwoners. Het ligt op een hoogte van 2.300 meter en is omringd door vijf machtige vulkanen: El Misti, Chuchani, Ampato, Coropuna en Pichupichu., allemaal reuzen die boven de 6000m uittorenen. Ampatois de vulkaan waar Juanito, het "ijsmeisje" werd gevonden. Zij werd ongeveer 500 jaar geleden aan de berg geofferd en pas in 1995 opgegraven. Zij is nu, nog steeds in bevroren toestand en zeer intact, te bewonderen in het Museo Santuarios Andino.
De naam Arequipa is afgeleid van een zin in het Quechua (de taal van de Inca·s) "Ari quepay" wat "laten we hier stoppen" betekent, een uitspraak van Mayta Capac, de vierde Incakeizer. Naast de Plaza de Armas, welke bezaaid is met palmen, bloemen en tuinen en omringd door prachtige koloniale witte gebouwen en de monumentale Catedral, bezit de stad een veelheid aan kerken en musea. Zo is er de Iglesia La Compania, Iglesia Santa Domingo, Iglesia San Augustin, een 18e eeuws Jezuitenklooster en niet in het minst de Monasterio de Santa Catalina. Deze laatste is het belangrijkste Peruaanse klooster waar je uren kunt ronddwalen in een doolhof van kleurrijke en pittoreske steegjes. Een stad in de stad omringd door hoge muren die het lawaai, geproduceerd door de duizenden taxi·s, buiten houden. Voor een stil moment moet je hier zijn.
We hebben in het centrum ook een rustig hotelletje gevonden. Op het dakterras genieten we van het prachtige klimaat en het uitzicht op de indrukwekkende bergen die de stad bewaken.
Een luie zonnige zondag. We regelen een busticket naar Arequipa, ontruimen onze kamer, wandelen wat door de stad en stappen om 18 uur op de bus. We komen ·s morgens om 9u30 aan.
Om zeven uur stipt staan wij (Linda en Willy) gepakt en gezakt voor onze eerste gezamenlijke grote reis. We vliegen van Brussel over New York naar Lima, hoofdstad van Peru. We hadden ons een wat langere nachtrust kunnen permitteren, want de vlucht Brussel-NY is met een vol uur vertraagd en vertrekt pas om 10u45.
Na ongeveer 7,5 uur vliegen wacht ons een vrij akelige landing in NY. Het vliegtuig daalt en beeft door eindeloze onweerswolken en komt vrij onzacht neer op het tarmac. We hebben ons al geruster gevoeld. Alhoewel onze rugzakken rechtstreeks naar Lima zouden vervoerd worden, moeten we ze ophalen en opnieuw inchecken. We besteden veel tijd wegens uitgebreide controles en de twee uur tot de aansluitende vlucht naar Lima zijn maar net voldoende. De Amerikanen zijn nog even onvriendelijk en nog meer paranoia.
De vlucht naar Lima, nog eens 7 uur vliegen, verloopt vlekkeloos.
We zijn blij met een eenvoudig hostal en dito kamertje na een zeer lange dag en veel te weinig rust.
Tijdsverschil met Belgie is ZEVEN uur. (twaalf uur in Belgie is 19 uur in Peru).
