Pogingen om als jong gepensioneerde mijn tijd zinvol te besteden
03-09-2019
Dinsdag 3 september 2019
Pétanque
Een klassieker: gepensioneerden en pétanque.
Hoewel het op het eerste zicht een kleffe en oubollige activiteit lijkt, besluit ik me er toch aan te wagen.
Zelf heb ik me sporadisch aan het Franse ballenspel overgegeven toen we indertijd met de familie in het Zuiden kampeerden. Sindsdien is het er niet meer van gekomen.
Ik meld me aan bij een club waar ook familieleden van me spelen. Elke dinsdagnamiddag zijn een dertigtal spelers van de partij op acht pistes. Bijna allemaal gepensioneerd dus.
Het valt me meteen op hoe gepassioneerd deze oldtimers met hun hobby bezig zijn. Ze spelen met professionele boules van staal of inox en hebben een verlengbare draad met aan het uiteinde een magneetdop om de ballen op te rapen zonder hun verstijfde rug te moeten buigen. Ze bepalen met een rolmeter tot op de halve centimeter wie het dichtst bij de cochonetligt. Het positioneren of wegschieten van de boules heeft voor hen geen geheimen. De puntentelling en regels zijn volledig volgens het internationale jeu de boules-reglement.
Nog een vaststelling: ook de dames laten zich niet onbetuigd. Sommigen gaan nog fanatieker in hun spel op dan hun mannelijke collegas.
Tijdens de pauze gaan we iets drinken in de kantine van de sporthal. Wat me verrast: de mannen en de vrouwen gaan rigoureus van elkaar gescheiden zitten, alsof het een kerkdienst in de jaren vijftig betrof. Zijn ze hier echt zo traditioneel? Een zeventiger met bolle wangen legt me de reden uit: We zitten al heel de week met het getater van onze vrouw opgescheept. Nu kunnen we tenminste genieten van onversneden mannenpraat. En zij kakelen er vrolijk op los over vrouwendingen.
Al bij al breng ik het er nog niet zo slecht vanaf. In de laatste partij slaag ik er zelfs in voor mijn team de winnende punten te behalen. En ik heb me goed geamuseerd met het geplaag en het gezwans tijdens tussen het gooien.
Ik ben pas 61. Ik heb nog geluk, zeggen ze. Geluk dat ik nu al mag stoppen met werken. Dankzij een overgangsregeling voor ambtenaren hoef ik niet tot mijn 65 of godbetert 67 mijn tanende energie aan een werkgever op te offeren.
Maar waar kan ik mijn resterende levenslust dan wel aan wijden? Voorlopig heb ik wat dat betreft vage plannen en activiteiten die als wrakstukken van mijn gezonken carrière met de golven van het toeval op het strand van de alledaagsheid aanspoelen.
Verstand op nul en zien wat de dag brengt is vandaag mijn motto.
Hoewel ik graag uitslaap, sta ik om acht uur al gezwind op. De zon is van de partij en de temperatuur is nazomers. Ik eet mijn dagelijkse glutenvrije granola op het terras met op de draaitafel Cocker happy, een lp uit jaren 60 van Joe met zijn schuurpapieren stem die zelf niet lang van zijn pensioen heeft kunnen genieten. Als 70-jarige begaven zijn longen het nadat hij ze vijftig jaar mishandeld had met veertig sigaretten per dag. Dat zal mij niet overkomen. Kanker kan ik altijd krijgen, maar niet door sigaretten.
Hoe dan ook, nummers als Feeling alrighten Somethings coming ongeven me een extra shot goed humeur.
Terwijl ik in de slaapkamer in een short en t-shirt spring, valt mijn oog op een zwarte veeg die al meer dan een jaar de muur boven de kleerkast ontsiert. Basta! Ik grijp eindelijk in. Na tien minuutjes zijn niet alleen die veeg, maar alle moordsporen op nachtelijke muggen uitgewist.
Op de fiets hoest ik de laatste fluimen op van een venijnige zomergriep die me tijdens de derde hittegolf van 2019 aan mijn bed gekluisterd hield. Ik besluit naar het Groen Kwartier te rijden, de voormalige legerkazerne die tot verkeersvrije woonzone werd omgebouwd. Ik nestel me in Caffènation, een hippe koffiebar in het Pakt-complex.
Op mijn smartphone tokkel ik mijn bevindingen over de koffie en het etablissement. In een bevlieging heb ik namelijk besloten een blog te beginnen over de kwaliteit van de cappuccino in een eindeloze reeks Antwerpse koffiebars. Zo, mijn eerste pensioenproject is gelanceerd
Als je van de ene dag op de andere van een actieve beroepscarrière overstapt naar je pensioen, loert het beruchte "zwarte gat" om de hoek. Ook ik word als pas gepensioneerde met dit probleem geconfronteerd. Op deze blog plaats ik regelmatig een verslag rond een activiteit die ik uitprobeerde om mijn vrijgekomen tijd zinvol te besteden. Misschien vind jij als lezer zo wel een idee dat je aanspreekt...
