Sinds het café is gesloten, heb ik mijn vinger
niet meer aan de polsslag van de marginale medemens. Wat jammer is, want die
heeft meestal prachtige redeneringen, vaak zelfs luid genoeg verkondigd zodat
ik geen dure afluisterapparatuur moet kopen. Waardeloos maar prachtig. Gelukkig gebeurt het tegenwoordig nogal eens
als ik in de frituur sta te wachten dat mij plots dan toch filosofisch goud in
de schoot wordt geworpen. In dit geval kwam dat van het quasi minderjarige
koppeltje dat langs mij aan een tafeltje zat. Ik zeg koppeltje, maar het drukke
merk mij op gekwebbel van het wichtje laten we haar Cindy noemen vertelde
eigenlijk eerder dat dat nog op haar to-do lijstje stond. Fascinerende dingen komt ge zo te weten.
Bijvoorbeeld dat een zekere Robby van t weekend niet mee op stap was geweest,
omdat ze vorige keer met een andere groep ruzie hadden gekregen. Waar dan
zoals Cindy het poëtisch verwoordde houwen van kwam. En de mama en papa van
Robby hadden gezegd dat hij thuis niet meer binnen mocht bij een volgend incident.
Hashtag trotse ouders. Cindy wist ook te vertellen dat ze nu geschorst
was op school. En ze nu niet wist of ze haar examens nog mocht doen. Wat mij
betreft kan ze zich de moeite besparen, maar ok, dit hield haar duidelijk
bezig. Haar gesprekspartner laten we hem Jimmy noemen had hier een
intelligente mening over, namelijk: Das toch goed, jong. Dan moet ge nie naar
school. Dit op een toontje dat deed vermoeden dat hij zelf de ambitie had om
later de stem van Ernie in Sesamstraat te gaan vertolken. Omdat ik toen mocht bestellen, ben ik helaas
een stuk van het gesprek kwijtgeraakt. Maar toen ik terug inhaakte vond Cindy
het plots nodig om te vermelden dat ze al wel zeventien is hé. Ik weet nu dus
jammer genoeg niet of ze hiermee de belangrijkheid van haar examens wilde
benadrukken of gewoon terloops aan Jimmy wou duidelijk maken dat ze nu
hartstikke legaal is. Het zal wel een combinatie van de twee zijn geweest
