Ik was ziek. Het waarom doet dan eigenlijk
weinig ter zake. Misschien omdat er vorige week een baby in mn gezicht had
geniest, misschien door het miezerige kutweer, wie zal het zeggen? Dat laatste
had ook niet zo verrassend hoeven te zijn, aangezien HBO nu toch al maanden de
weersvoorspelling Winter is coming de wereld in spuide. Waarom luisteren we
ook nooit naar alwijze Amerikaanse zenders tot het te laat is? In ieder geval, ik was ziek en zodanig verzwakt
dat ik naar alle waarschijnlijkheid zelfs een middelgrote pluche teddybeer niet
van mij af zou kunnen vechten. Misschien moest ik maar eens iets eten. Mijn
gevoel zei mij dat ik deze strijd niet ging winnen met opnieuw een soepje of
een beschuitje. Nee, ik moest iets degelijks naar binnen krijgen. Een mens
denkt dan al gauw aan de frituur. En de denkende mens had toch zo maar eventjes
de hele planeet veroverd ondertussen, wie ben ik om hem tegen te spreken? Dus
daar sta ik dan in de frituur. Ik heb net besteld en probeer zorgvuldig mijn
stervende zeehond imitatie te dempen met mn mouw. Niemand heeft graag een
wereldepidemie op zijn geweten. Ik kijk
naar buiten en zie plots een bekend gezicht. Yep, dat is ze, dezelfde vrouw die
bij 75% van mijn frituurbezoeken ook de zaak komt binnenlopen. En met vrouw
bedoel ik eigenlijk: éénmanskudde triceratopsen. Terwijl het langs mij door
kwam gerold/gedenderd, bedacht ik onwillekeurig dat één van die bovenbenen met
gemak de Hoover dam zou kunnen stutten. Wat mij verder ook opviel was dat er
bij dit personage nooit enige terughoudendheid was bij het bestellen van eten. Een
berehap, nee doe maar twee, drie grote frieten, met mayonaise, ketchup en
verrassingssaus, vier frikandellen, twee hamburgers en nog een extra potje
mayonaise. Bij andere gelegenheden had ik al eens het genoegen gehad haar
dochter te aanschouwen, wat ook al een aardig triceratopsje was. De reden
daarvoor lijkt mij verband te houden met het hierboven vermelde percentage. Nu probeer ik niet te beweren dat ik een
lichtend voorbeeld en een heilige van de gezonde voedingscultus ben, verre van.
Maar mocht de kans reëel worden om aan de Noordzee geharpoeneerd te worden door
een verdwaalde Japanse walvisvaarder, zou ik misschien toch mijn 2x per dag
naar de frituur beleid nog eens herbekijken. Misschien ben ik dan uiteindelijk toch nog niet
zo ziek
