Poltava is vooral bekend door de veldslag van 1709 waar Peter de Grote Karel XII van Zweden en de kozakken in de pan hakte. Daardoor bleef Oekraine bij Rusland. Het slagveld waarop een museun, enkele monumentjes en een kerk kunnen bezocht worden. Op een gevel van de kerk zie je Peter zegevierend op zijn ros.


 

'Avonden in een hoeve bij Dikanka' is een boek van Gogol met vertellingen waarin hoog gehalte aan humor maar ook surrealisme met spoken en duivels waarvoor de man zelf erg voor bevreesd was. De mooie kerk speelt in zijn boek een rol.





Die kerk was bij mijn aankomst op het middaguur nog stampvol Dikankers in een zee van groen daar iedereen een bos takken bij had.

  
Dat greon bleek het equivalent van onze palmtakjes te zijn, volgende zondag valt immers het orthodox pasen en nu dus palmzondag. Tussen dat volk ging de pope rond met een kwispel waarmee hij met zichtbaar genot zeer kwistig  water kwispelde zodat iedereen, ik incluis, een mini douche kreeg waarbij   reflexgewijze de ogen dichtknepen werden.





In een mini kantine wou ik na het eten van een bord soep en pelmeni mijn valiesje een uurtje in bewaring geven wat door de waardin niet kon worden toegelaten: er zou wel eens een "bomba" kunnen inzitten want het land is toch in oorlog. Ik toon ook foto van een veelzeggende tekening op een schutting "pray for Ukriain".

Hopelijk was de zon in Vlaanderen evenzeer van de partij als hier in Poltava. Goed voor een ganse dag rondlopen met fototostel in aanslag. Het huidige Poltava is naar geometrisch plan gebouwd met zeer brede straten en veel bomen. Er zijn een aantal 18e eeuwse kerken met de klassieke gouden koepels en vrijstaande klokkentoren.

Gisteravond zagen we  reeds het theaterplein met vooraan paarden.


Deze middag stonden daar nu ook tentjes waar kinderen druk in de weer waren met het zeer minutieus beschilderen van eieren en (de wat ouderen dan) de decoratie van keramiek b.m.v. ringeloren: dat zijn die rechtopstaande gummiperen met buisje.

Bij afwezigheid van vast plan heb ik me aan het toeval overgelaten en op de eerste de beste bus gesprongen. Dit heeft me geen windeieren gelegd. Na een rit door buitenwijken met niet zo'n aantrekkelijke woonblokken ging het langs een uitgediende reuzenfabriek. Dan werd het beter, langs een aardeweg met min of meer oude datcha's, bloesemend geboomte om uiteindelijk te belanden aan een pachtige brede stroom omzoomd met lis, gras en grote bomen. Vaneigens uit de bus gesprongen, en mijn persoon op een boomstronk neergevleid en dan natuurlijk naar best vermogen fotos genomen om jullie van al dat schoons te laten meegenieten. Olena Ivanova vertelde mij naderhand dat de stroom vroeger de 'Ltava' heette: Po-Ltava wil dan ook zeggen: aan de Ltava: zo weten we meteen hoe de stad aan haar naam kwam. In 1709 werd de Ltava herdoopt in 'Vorskla'. Dat kwam zo: Peter de Grote (waarover later meer) toen hij hier kwam vechten liet zijn bril vallen in het water waarop hij besliste dat de stroom voortaan Brillendief
zou heten, in het russisch Vorskla. 

Aan de oever waren ook een paar mensen wissen aan het snijden die daar opschoten; ze gingen manden maken. Verder ook even gekeuveld met een baboeska die niet goed begreep wat ik daar kwam doen.

Deze morgen een manifestatie vóór het stadhuis van Kiev.
Krachtige toespraken o.m.van zeer flamboyante activiste. Geestdriftig applaus, liederen en gedichten, vlaggen en pancarts alom. Gezien mijn Oekrains uiterst zwak is vroeg ik uitleg aan de dame in blauwe regenjas van de foto. Deze Nadjezjda gaf mij een uitleg waarvan ik in het rumoer vnl de woorden деньги geld en квартира appartement opraapte wat m.i. de problematiek voldoende schetst. Op mijn vraag wat ze vond van de president wees ze naar haar achterwerk wat niet van aard was om mijn mening over de man in positieve zin bij te stellen.
Gezien het hier bijna middernacht is zal ik mijn verslag beknotten. Naast het prächtige museum vr schone kunsten waar vlaamse meesters in het oog springen en waat ook op gebied van keramiek iets te bewonderen valt wil ik nog 1 tafereel vermelden waarvan ik getuige was en op foto zette. Aan de ingang van een oud klooster stond een auto met deuren, motorkap en koffer wagenwijd open met daarachter een pope die het kennelijk gloednieuwe voertuig aan het inzegenen was.
Deze avond de opera Ballo in Maschera van Verdi. Zeer genietbaar zoals trouwens ook de klassieke zalmboterhammetjes met champagne. Zoals wel meer het geval is eindigde het stuk dramatisch met de dood van de rampzalige minnaar tengevolge van dolksteek van rivaal, de wettige echtgenoot. De doodsteek weerhield de ellendige, op de grond liggende graaf er niet van om in een aria zijn laatste gevoelens en raadgevingen ten berde te brengen alvorens de geest te geven, dit alles begeleid door de machtige muziek van de maestro. Het kan enkel een onmens geweest zijn die bij het vallen van het doek geen stevige brok in de keel had.