Na herhaaldelijk in de gesprekken "Rosemie" opgevangen te hebben dacht ik dat dit wel een belangrijke dame moest zijn. Bij navraag bleek dit evenwel het oekrains woord voor :' Ik begrijp het' te zijn.

 Ik zeg het nu ook regelmatig, ook als ik er niets van snap.

Iemand de weg vragen kan soms je uurrooster in war sturen maar dat kan juist leuk zijn. Zo maakte ik kennis met Oksana (52) die me voorstelde naar een historische site

in de omgeving van haar huis te gaan kijken. Zo gezegd zo gedaan.Eerst naar haar woning waar ik de laarzen van haar man (hij had 2 jaar geleden het hazenpad gekozen de snoodaard)

mocht aantrekken, geen luxe zoals zou blijken. Het ging naar een hoogte waar nog sporen van vroegere bewoning- de Scythen hebben daar nog gezeten (omstreeks 300 BC).

Zeer mooie streek zover men kijken kan,ongerepte natuur. Daar ook tunnels ondergronds van tunnels van aloude kleiwinning waarover later. Een kegelvormige heuvel, een kurgan

(grafheuvel Scythen) waarop nu een kruis; daar sloeg Oksana een kruisteken met een buiging en begon te zingen.Terug naar haar woning, naar onze normen zeer armoedig;

wc hokje buiten met gat in grond. Zou mij een wonder tonen:

Zoals jullie wellicht in de pers gelezen hebben mochten we  gisteren alhier in de старый хутор (oude hoeve)  speculaas bakken naar alle waarschijnlijkheid

voor de eerste maal in de geschiedenis van dit land. Op de foto zie je ondermeer hoe Marina de gastvrouw van de hoeve in haar nopjes is met de sinterklaasplank. 

Verder is haar man Sasja bedrijvig met de planken.
Een belangrijke bijzonderheid is dat gebakken werd in een traditionele kacheloven waarin eerst hout gestookt wordt en na verwijderen van de as gevormde deeg

in de oven wordt geschoven. Gezien men op zo'n oven natuurlijk geen temperatuur kan aflezen was het een werk van trial en error.

Met 32 min verblijfduur in de oven bekwamen we knapperige koekjes. De proef op de som werd geleverd door zoon Dima (5) die ze uitstekend vond.

Het meisje Maria op de foto bij de fiere ouders kan er niet van meespreken gezien vooralsnog op melk aangewezen.

Deze morgen weer poezenbezoek. Het dier in kwestie stapte regelecht naar kachel, besteeg het trapje en vleide zich neer op de лежанка lezhanka zijnde de slaapplaats op de kachel.




Deze morgen rondgetrokken met Mikalai een houtsnijder die speciaal van een verderop gelegen dorp kwam te voet en met autostop om de door hem gemaakte keramiek instrumenten aan te bieden.



Hierbij twee eerder volkse werken uit keramiekmuseum. Uit tweede blijkt dat destijds kindjes uit de groene kolen kwamen vermoedelijk de tijd Van de 2 glurende oudjes.





Bij thuiskomst zat de poes nog steeds op de lezhanka te slapen. Mij ontwarende begon ze ostentatief te gapen om duidelijk te malen dat ze haar rust nog erg nodig had.



Dit dier legt niet alleen beslag op mijn legerstede doch zit nu ook aan mijn eten. Ik start onmiddellijk een procedure van totale scheiding van tafel en bed.

Na de eerste nacht onder mijn strooien dak doorgebracht te hebben en het ondergaan van het onontbeerlijk stortbad
 ( warm gevolgd door  ijskoud) , genoot ik van het uitzicht, het fluiten van mezen en verwanten evenals het spechtengetokkel
moet je erbij denken.



Aan tafel met ingenieur Victor een jonge veertiger en zijn vermoedelijk nieuwe vriendin . Zij reizen heden naar huis in Dnepropetrovsk-500km van hier. Sinds gisteravond hebben we ongeveer 4 keer afscheid genomen.

Deze morgen rondleiding in de kunstschool door directrice Ljoedmilla langs zeer uitgebreide collectie van leerlingenwerk en laureaten van jaarlijks festival waar L. zeer graag ook belgische leerlingen zou zien. Daarna een praktijkles door Valentina-heel nuttig. Samen ontwierpen we potmodel voor de cacti van Karolien.



In deze klas keramiek wordt naarstig gewerkt.



Met het jongetje op de foto, Dima genaamd, en 5 jarig zoontje van buren, had ik een aangename conversatie. Praten met russische kinderen gaat  vlotter dan met volwassenen, die veel te snel praten.

Naast de romantiek is er ook de.harde realiteit die evenwel ook mooie aspecten kan vertonen. Dit mocht ik deze middag tweemaal ervaren. Bij het buitengaan van de school kwam daar een huisvrouw binnen met in elke hand een emmer gekookte patatten. Die werden in de school in plastieken manden gedaan en samen met ander voedsel naar het front gereden 450 km verderop. Het is een netwerk van vrijwilligers: Помощь:hulp. De moeder van Dima zond kleren op.
Bij mijn voettocht naar de namiddagles stootte ik op een landelijke begrafenisstoet. Ik heb deze even gevolgd. Vooraan vrouwen met bloemenkransen, daarna wat ik eerst dacht de met een paars doek overdekte kist te zijn , maar het was enkel het deksel en daar stond een brood op.
 




Daarachter een truck met daarop de open kist met een baboesjka te midden van veel zijde en bloemen, ze had een fraai gelaat. Daarachter de pope in ornaat met wierookvat en waarachter volk. Achteraan een man met een hamer in de hand.

Deze stoet trok langs de aardeweg die door overvloedige lentebloesems omgeven was, wat toch een ontroerende belevenis was.



Op de begraafplaats werd o.m. het brood rondgedragen en aan iedereen een stukje gegeven.


Na 'schooltijd' even door het dorp gezworven. Er is hier geen lintbebouwing, alle huizen staan vrij en tussenin zijn er graspleinen, tuinen enz. Thuis gekomen bleek de moeder van Dima hier kokkin en huishoudster te zijn en bracht mij het avondmaal van gevulde pannekoekjes en lindethee.



Het staat buiten twijfel dat hier eerstdaags een masterclass speculaas wordt gegeven. Zo de productie vlot loopt kan er misschien meegegeven worden met het konvooi voor de soldaten .

Bijlagen:
marina ontbijt.jpg (95.1 KB)   
WP_20160425_13_31_46_Pro.jpg (289.5 KB)   

Poltava is vooral bekend door de veldslag van 1709 waar Peter de Grote Karel XII van Zweden en de kozakken in de pan hakte. Daardoor bleef Oekraine bij Rusland. Het slagveld waarop een museun, enkele monumentjes en een kerk kunnen bezocht worden. Op een gevel van de kerk zie je Peter zegevierend op zijn ros.


 

'Avonden in een hoeve bij Dikanka' is een boek van Gogol met vertellingen waarin hoog gehalte aan humor maar ook surrealisme met spoken en duivels waarvoor de man zelf erg voor bevreesd was. De mooie kerk speelt in zijn boek een rol.





Die kerk was bij mijn aankomst op het middaguur nog stampvol Dikankers in een zee van groen daar iedereen een bos takken bij had.

  
Dat greon bleek het equivalent van onze palmtakjes te zijn, volgende zondag valt immers het orthodox pasen en nu dus palmzondag. Tussen dat volk ging de pope rond met een kwispel waarmee hij met zichtbaar genot zeer kwistig  water kwispelde zodat iedereen, ik incluis, een mini douche kreeg waarbij   reflexgewijze de ogen dichtknepen werden.





In een mini kantine wou ik na het eten van een bord soep en pelmeni mijn valiesje een uurtje in bewaring geven wat door de waardin niet kon worden toegelaten: er zou wel eens een "bomba" kunnen inzitten want het land is toch in oorlog. Ik toon ook foto van een veelzeggende tekening op een schutting "pray for Ukriain".

Hopelijk was de zon in Vlaanderen evenzeer van de partij als hier in Poltava. Goed voor een ganse dag rondlopen met fototostel in aanslag. Het huidige Poltava is naar geometrisch plan gebouwd met zeer brede straten en veel bomen. Er zijn een aantal 18e eeuwse kerken met de klassieke gouden koepels en vrijstaande klokkentoren.

Gisteravond zagen we  reeds het theaterplein met vooraan paarden.


Deze middag stonden daar nu ook tentjes waar kinderen druk in de weer waren met het zeer minutieus beschilderen van eieren en (de wat ouderen dan) de decoratie van keramiek b.m.v. ringeloren: dat zijn die rechtopstaande gummiperen met buisje.

Bij afwezigheid van vast plan heb ik me aan het toeval overgelaten en op de eerste de beste bus gesprongen. Dit heeft me geen windeieren gelegd. Na een rit door buitenwijken met niet zo'n aantrekkelijke woonblokken ging het langs een uitgediende reuzenfabriek. Dan werd het beter, langs een aardeweg met min of meer oude datcha's, bloesemend geboomte om uiteindelijk te belanden aan een pachtige brede stroom omzoomd met lis, gras en grote bomen. Vaneigens uit de bus gesprongen, en mijn persoon op een boomstronk neergevleid en dan natuurlijk naar best vermogen fotos genomen om jullie van al dat schoons te laten meegenieten. Olena Ivanova vertelde mij naderhand dat de stroom vroeger de 'Ltava' heette: Po-Ltava wil dan ook zeggen: aan de Ltava: zo weten we meteen hoe de stad aan haar naam kwam. In 1709 werd de Ltava herdoopt in 'Vorskla'. Dat kwam zo: Peter de Grote (waarover later meer) toen hij hier kwam vechten liet zijn bril vallen in het water waarop hij besliste dat de stroom voortaan Brillendief
zou heten, in het russisch Vorskla. 

Aan de oever waren ook een paar mensen wissen aan het snijden die daar opschoten; ze gingen manden maken. Verder ook even gekeuveld met een baboeska die niet goed begreep wat ik daar kwam doen.