Wielrennen bij de veteranen, fietstraining en -techniek, oefeningen voor rug, gezondheid en welzijn. B l i j v e n o e f e n e n !
30-06-2009
Seizoen 2009: Roborst, 29 juni, WAOD â cat F1, 2° plaats
Gisteren in Roborst, was ik best tevreden met het verloop van de koers. Categorieën E, E+ en F1 reden samen. Heel in het begin zat ik achteraan en ben dan rap naar voren geschoven omdat ik wist dat het direct ging breken. Met Jef Deneef, de Belgisch Kampioen E-cat Hilaire Heye en enkele aanklampers hebben we het gat kunnen maken. Helmuth is nog kunnen terugkomen omdat de E's niet echt hebben meegewerkt. Jef heeft enkele keren langer dan normaal krachtig aan de kop gesleurd zodat Helmuth het ook liet zitten en we met vieren overbleven: Deneef, Hilaire Heye, ikzelf en een E-renner. Op dat ogenblik was mijn koers al geslaagd. Mijn onderrug begon zich ook al te laten voelen. Met enkele rekbewegingen op de fiets terwijl ik in het wiel zat, ging het al iets beter. Gedachten kwamen in mijn hoofd over Lochristi en wat mij te doen stond tegenover Jef Deneef. Had ik hem en de kampioen moeten laten rijden ? Toen hij bij het ingaan van de laatste ronde aan de kop versnelde nam ik spontaan zijn wiel. Terug gedachten van twijfel. Toen heb ik Jef gevraagd wat we gingen doen. Heb goed mijn werk gedaan in ons vierkoppig groepje. Die andere E-renner (Van Den Bossche Harmel denk ik) kon een tijdje niet overnemen. Hij verzekerde om niet mee te sprinten. De laatste 500 m reed ik aan de kop. Jef en Heye staken me voorbij en namen allebei de zege respectievelijk in de F1- en de E-categorie. Ik eindigde voldaan tweede in de F1-cat.
Sponsor Achiel De Witte van Cibel-Cebon heeft graag dat er zoveel mogelijk Cibelrenners deelnemen aan zijn tweedaagse die hij heeft georganiseerd met aankomst en vertrek vòòr zijn deur in Elversele. Ik moet er starten in de tweede avondkoers bij de cat +40-40 voor 10 ronden van 5 km met telkens een straffe helling van 250 m lang. Met jonge renners erbij, rijden we rond met een gemiddelde van bijn 40 km/h. Kan het tempo goed aan. Bovendien voel ik telkens dat ik gemakkelijker op die helling rijd dan andere renners. Een 100 m grote afscheiding van een vijftal renners, brengt een lichte ongerustheid teweeg in de gelederen. Het gat is vlug gedicht. Ik houd me wijselijk kalm en kijk de kat uit boom. Ik weet trouwens niet - ken hier weinig renners en zit in een te straffe categorie - hoe fel ze straks misschien zullen tekeer gaan. Na nog een beklimming ben ik in een kopgroep van vier. Mooi gaatje, lossen niet vlot af en worden ingehaald. Peter Van Impe (winnaar) zou nu alleen vooruitrijden - heb ik na de koers vernomen - voor de rest van de wedstrijd. Ondertussen rijdt alles terug samen. Het langgerokken peleton rijdt naar de meet en ik zit in tweede positie. Nog vijfde van de ganse koers en vijfde van de categorie 40+.
Seizoen 2009: wielerwedstrijd Lommel - Kerkhoven, 23 juni
Het Limburgse Lommel, deelgemeente Kerkhoven, geboortedorp van Theo Coudhyzer, F2-renner en organisator van deze koers, ligt in het noordoosten van ons landje en paalt aan de provincie Antwerpen en Nederland. Naar horen zeggen, een koers waar de zon altijd van de partij is. Ander landschap, ander volkje, andere sfeer, een beetje op reis gaan en licht zenuwachtig geconcentreerd met de gedachte hoe het nu weer ging aflopen ... . Weinig F1-renners, bijgevolg samen koersen met E en E+. De wereld is klein, ja ik weet het een cliché, parkeren ons in een weide, naast ons staat ... Jan Tutenel, bijna een gebuur van ons. Jan heeft een rugnr van E+. Ik leg hem uit dat er weinig zullen zijn en dat De Leersnijder er nu niet is enz ... .
De koers begint met een 500 m lange demarrage van Jan T. Het houdt niet op: Jan Van Hove, Jos Vermeylen demarreren om beurt. Ik hou me in zesde, zevende positie, vang alle versnellingen mooi op en blijf zeer aandachtig. Ik voel dat ik telkens even uit mijn adem kom na elke krachtige uitval van die toppers. Reden te meer om me gedeisd te houden en reserve te bewaren voor als het echt nodig is een gat te dichten waarvoor ik mijn uiterste krachten moet aanspreken. Niemand raakt weg, ik neem ook geen initiatief en blijf mijn positie behouden. De vele bochten zijn gemakkelijk te nemen. Nog vier van de tien ronden. Reniers vertrekt onopvallend langs de linkerkant van de weg, niemand schijnt er erg in te hebben en hij neemt 100 m, blijft op 200 m rijden. De twee Jan's en Jos V. zijn de initiatiefnemers, zonder resultaat.
Ondertussen krijg ik enkele verwijten van Jan Van Hove. Waarschijnlijk geraakt hij zelf gefrustreerd omdat de koers niet openbreekt. Straks klacht indienen, gaat het door mijn hoofd. Toch hebben de intimidaties van Jan VH hun effect op mijn gemoed en ik laat me even afzakken. Van op de achtergrond zie ik renners vooraan een klein verschil maken. Ik besef dat ik achteraan op een slechte positie fiets maar stel mezelf gerust bij de gedachte dat Felix Luyten, achter mij en Jan T., vóór mij, het initiatief wel zouden nemen om dat kleine verschil op te vangen. Niemand bougeerde en de renners vooraan vergrootten hun voorsprong. Op dat ogenblik dacht ik er niet aan, maar na de koers vernam ik dat Jan T. gewoon bleef zitten omdat er geen E+-renners mee vooraan waren. Ondertussen waren ze weg, waaronder twee F1's. Tutenel wint de sprint van de E+ en ik ben tweede van de F1's in het peleton.
Drie fouten gemaakt: Laten afzakken naar achter, psychologisch laten intimideren door Jan Vh en vertrouwd op Felix en Jan T. (denkfout).
Seizoen 2009: Lochristi, 10 juni - WAOD, cat F1 - 1° overwinning
Een overwinning komt vaak als je ze niet verwacht of als j er begint bij neer te leggen dat ze niet meer komt en daarbij allerlei redenen zoekend. Woensdagnamiddag 10 juni in Lochristi bij de F1-categorie van de WAOD is het zo gegaan. Op het einde van de derde laatste ronde rijd ik een kleine honderd meter vooruit. Ik kijk om en merk dat het peleton blijft talmen. Zonder veel overtuiging en zeker niet met het gedacht vooruit te blijven rijd ik gewoon alleen verder. Tijdens mijn solorit kijk ik nog verschillende keren om en zie dat de groep achterblijft zonder op normale snelheid te komen. Pas op het einde van de eerste soloronde besef ik dat het F1-peleton stilvalten dat er wellicht afstoppingswerk gedaan wordt. Jef De Neef en de CibelCebon-ploegmaten flitste het door mijn hoofd ! Verstand op nul en alles geven zei toen de stem in mijn hoofd. Nog één ronde van 5 km. Alleen vooruitrijden is zeker niet mijn specialiteit. Toch moet ik nu doorgaan. Ineens een stortvlaag en ik beschouw dat als een voordeel op de groep. In een scherpe bocht roept een toeschouwer voorzichtig en Willy Chevalier (Mintjens) hoor ik tegen Françoise roepen èrre Paul èss alliën op kop . Dit als achtergrondmuziek want nu ben ik één en al geconcentreerd op lichaam, fiets en wegdek. Besluit niet meer om te kijken en alleen te rijden zo hard als het kan en toch doserend om niet stil te vallen. Nog even denk ik aan ons bezoekje van daarstraks, vòòr de koers, aan de Grot van Oostakker. Nog 2 km naar de meet , wind tegen, en zie op mijn computer dat ik slechts 36 km/uur haal. Alstublieft Lievevrouwke .... Een aanstormend peleton rijdt gemakkelijk 45 km/uur, panikeer ik. Kijk om, zie de groep in de verte op veilige afstand. Ik durf denken aan een mogelijke overwinning. Kan de meute zien aan de aankomst, kijk nog éénmaal om, laat bollen en geef me over aan de extase waarbij de armen gestrekt de hoogte ingaan.
Wielerseiz 2008, Beveren, do 15 mei, WAOD, reeks F1, 55 km, 1° pl., 2° zege
Nadat Herman Van Den Borre alleen weggeraakt is en dit enkele ronden heeft volgehouden (mbv het afstoppingswerk van Luc Snels) probeert Van Goethem het eveneens alleen. Vic Van Den Einde reageert en ik rijd er ook naartoe. We komen op dreef en maken een mooi gat. Als ik omkijk zie ik Luc Snels uit de achtergrond opdagen. Hij is vlug bij ons. We draaien goed rond en moeten nog één ronde rijden. Van Goethem zet aan op 400 m van de meet en ik neem zijn wiel, wacht een beetje af en ga voluit door. Ik zie niemand passeren en het dringt tot me door dat ik voor de tweede maal win !
De categoriën F1 en F2 rijden in hetzelfde peleton, waarvan reeds na 1 ronde van de 10 een kwart ontsnapt. Ik rijd in de kopgroep bestaande uit een achttal F1's en een vijftal F2's, waaronder mijn streekgenoot en trainingsmaat Omer De Becker (F2). De reus, Bert ter Hamsel, een gevaarlijk concurrent, zit onherroepelijk in het achterliggend peleton. Ik neem mij voor mij te concentreren op Luc Snels, renner in zeer goede doen en met een fijn koersinzicht. De opeenvolgende aanvallen van De Becker, Heirbaut, Van Goethem, Coudijzer, Snels en mezelf en de bijna elke ronde sprint voor een premie maken de koers vrij zwaar. De voorlaatste ronde maken we met vijf F1's het verschil. Op 3 km van de aankomst ontsnapt Van Goethem, de rest blijft een 10-tal sec stil afwachten tot Luc Snels als een pijl uit een boog tot bij Lucien Van Goethem demarreert. "Nu of nooit", flitste het door mijn hoofd e n ik schoot Snels achterna, met een felle wind in de rug en zo hard als ik kon ... Met zijn drieën rijden we om beurt aan de leiding door het centrum van Ijzendijke. Twee straten voor de aankomst schiet Luc Snels voluit naar voren, zoals verwacht (zijn tactiek was waarschijnlijk de eerste uit de laatste bocht vòòr de aankomst te willen komen). Voorbereid op zijn uitval, zit ik direct in zijn wiel en laat het niet meer los. Ik laat hem zijn plan - de eerste uit de bocht komen - uitvoeren en na de bocht, in een reflex, schakel ik nog iets kleiner (na de bocht ligt een kassei, van nog een klein 300 m en helt het licht bergop). De kleinere versnelling laat me toe snel op te trekken en Luc Snels sneller af te zijn ...
" Ca DOIT venir " zei mijn franstalige trainingsmaat nog in de week op oefening toen ik hem vertelde dat ik dit seizoen reeds 12 keer in de vijf eerste had gereden zonder overwinning. En hij heeft gelijk gekregen, tot grote voldoening van mezelf en van iedereen die meeleeft.
