xml:namespace prefix = o />

Een overwinning komt vaak als je ze niet verwacht of als j’ er begint bij neer te leggen dat ze niet meer komt en daarbij allerlei redenen zoekend. Woensdagnamiddag 10 juni in Lochristi bij de F1-categorie van de WAOD is het zo gegaan. Op het einde van de derde laatste ronde rijd ik een kleine honderd meter vooruit. Ik kijk om en merk dat het peleton blijft talmen. Zonder veel overtuiging en zeker niet met het gedacht vooruit te blijven rijd ik gewoon alleen verder. Tijdens mijn solorit kijk ik nog verschillende keren om en zie dat de groep achterblijft zonder op normale snelheid te komen. Pas op het einde van de eerste soloronde besef ik dat het F1-peleton stilvalt   en dat er wellicht afstoppingswerk gedaan wordt. Jef De Neef en de CibelCebon-ploegmaten flitste het door mijn hoofd ! Verstand op nul en alles geven zei toen de stem in mijn hoofd. Nog één ronde van xml:namespace prefix = st1 />5 km. Alleen vooruitrijden is zeker niet mijn specialiteit. Toch moet ik nu doorgaan. Ineens een stortvlaag en ik beschouw dat als een voordeel op de groep. In een scherpe bocht roept een toeschouwer “voorzichtig” en Willy Chevalier (Mintjens) hoor ik tegen Françoise roepen “èrre Paul èss alliën op kop” . Dit als achtergrondmuziek want nu ben ik één en al geconcentreerd op lichaam, fiets en wegdek. Besluit niet meer om te kijken en alleen te rijden zo hard als het kan en toch doserend om niet stil te vallen. Nog even denk ik aan ons bezoekje van daarstraks, vòòr de koers, aan de Grot van Oostakker. Nog 2 km naar de meet , wind tegen, en zie op mijn computer dat ik slechts 36 km/uur haal. Alstublieft Lievevrouwke ....  Een aanstormend peleton rijdt gemakkelijk 45 km/uur,  panikeer ik. Kijk om, zie de groep in de verte … op veilige afstand. Ik durf denken aan een mogelijke overwinning. Kan de meute zien aan de aankomst, kijk nog éénmaal om, laat bollen en geef me over aan de extase waarbij de armen gestrekt de hoogte ingaan.