Onze foto's vindt u op www.photobucket.com/compostela1
Voor deel 2, klik op "show albums"
Patrick en Dirk te voet van Mechelen naar Santiago de Compostela.
Vertrek op 23 maart 2012
11-04-2012
Dag 19: Bessy sur Cure - Vezelay (24 km)
Het avondeten viel heel goed mee en ik kreeg zelfs een gratis ontbijtje. Vandaag verliep de dag zoals vorige dagen. Verkeerd lopen en soms vloeken. Maar toch weer wat geluk gehad. Op een bepaald ogenblik zag ik de kathedraal van Vezelay en ben ik op kompas gelopen.
De kathedraal ligt op een berg en het laatste stuk is steil naar boven. Dan sta je opeens voor de imposante kathedraal en het raakt je wel.
Vezelay is de afsluiting van het eerste deel.
Slapen doe je hier in een pelgrimshuis met slaapzaaltjes. Vannacht lig ik met twee nederlanders, een fransman en er is nog een Belgisch koppel uit de buurt van Gent. Er is een keuken ter beschikking en vanavond heb ik nog maar eens spaghetti gemaakt.
Morgen en overmorgen rustdag.
Om het uur werd ik wakker door een waterpomp die opsprong en telkens veel lawaai maakte. Om vijf uur dan maar opgestaan en een uurtje later was ik op weg. De maan lachte naar mij maar een uurtje later kon ik genieten van een mooie zonsondergang. Het terrein blijft nog steeds vlak met af en toe een heuveltje. Gelukkig ben ik vandaag niet mis gelopen en kwam ik vlot in Saint Florentin. De kerk zat vol voor een huwelijksviering en het touristisch bureau was gesloten voor pasen. De hotels waren veel te duur voor mij. Dan maar verder richting Potigny waar een Maison de France is. En ja, ik had geluk. Onmiddelijk een kamer en douche op de gang, enkel geen eten wel een keukentje. In het dorpje zelw was een kleine kruidenier die open was en straks eet ik ravioli met een baguette.
Ben nog even langs de abdij geweest. Enorm groot en mooi maar geen brouwerij.
Ondertussen heb ik mijn wasje in de lavabo gedaan. Straks eten maken en vroeg naar bed. Die houten bank van gisteren was een beetje hard.
De grote stad Troyes verlaten en terug de juiste weg vinden bleek iets moeilijker dan gedacht. Maar met wat vragen lukte het. Dirk had sinds gisteren al wat pijn aan het scheenbeen en deze werd vandaag nog erger zodat hij bijna niet meer kon stappen. In Sommeval heeft Dirk dan besloten om te stoppen,geen gemakkelijke beslissing maar nodig om niet alles erger te maken. Als het scheenbeen ontstoken is,duurt het weken eer het genezen is. Vanavond komt mijn zus om Dirk op te halen. Vanavond ben ik dus alleen op weg naar Compostella,Vezelay ligt op 4 dagen stappen. Daar zal ik beslissen of ik doorga. In Vezelay neem ik een rustdag. Onze vrouwen en nu ook Dirk komen naar daar,er was al een B&B geboekt.
Slapen doe ik vannacht in een simpel wandelkotje op een houten bank. Er is wel een wc,verwarming en een kookplaat. Dat volstaat.
Na een sober ontbijt vertrokken we via het kanaal van de Haut Seine naar Troyes. Het kanaal is 44 km lang en we hebben er elke cm van gezien. Enkel de laatste 6 km waren gewone wegen.
Als je denkt dat de kathedraal van Troyes makkelijk te vinden is, vergeet dat maar. Drie kerken zijn we gepasseerd eer we de juiste hadden. Stempel halen, slaapplaats zoeken, eten en rusten. Meer fut zit er vandaag niet in.
Vandaag weer een lange etappe maar gelukkig een vrij vlakke. De kilometers vlogen voorbij en voor we het wisten waren we aan het kanaal van de Haute Seine. We liepen nog een uurtje langs deze waterweg tot we aan het dorpje Mery sur Seine waren. Op de kerktoren van dit dorp prijkt een groot beeld van Jeanne d'Arc. Hier verblijven we in een gite van de Marianist broeders. We kunnen hier zelf koken en morgenvroeg mogen we ontbijten bij hen thuis. Heel vriendelijke mensen. Voor de rest gaat alles zijn gewone gangetje, stilletjesaan worden we aan het ritme gewoon.
Nadat we in de mis nog een zegening ontvingen en daarna lekker ontbeten, was het al 9.30 uur voor we konden vertrekken. Aangezien het een korte etappe was kon het geen kwaad. Het terrein is terug vlakker en het stappen ging veel beter dan gisteren. Onderweg kregen we onze eerste regen, gelukkig maar enkele druppels. Sezanne kwam al vlug in zicht en in het dorp kwamen we een nederlandse pelgrim tegen die ons de weg wees naar onze slaapplaats. Daar aangekomen bleek dit een rusthuis te zijn. Hetzelfde waar Arnout Houben van man bijt hond ooit sliep op zijn weg naar Compostela. Een lieve zuster ontving ons en we kregen onze kamer. Ze zorgde nog voor soep, brood, een slaatje, een tafelbiertje en nadien nog koffie. Weeral met ons gat in de boter gevallen. In de namiddag zijn we nog een nieuwe pot confituur gaan kopen en in een cafeetje een Guinness gaan drinken. Met al dat eten en drinken zou je denken dat het een pleziertochtje is maar we kunnen jullie met zekerheid vertellen dat dit niet zo is. Het is op vele momenten zwaar en als de kans er is dat we even kunnen genieten, doen we dat.
Voordat de school begon, vertrokken we uit het dorpje Mardeuil. Aangezien we midden in het dal van Epernay zaten, moesten we er ook terug uit. Stevige klimmetjes tussen de druivengaarden. Stapje voor stapje en dat 's morgensvroeg. Na een half uurtje bergop konden we bijna niet meer. Hijgend en puffend, meter per meter klommen we uit het dal. Vandaag was voor ons beiden een zware dag. Vermoedelijk omdat het van op het begin van de wandeling al zo vermoeiend was en we al vlug op ons tandvlees zaten. Onderweg konden we toch nog genieten van de natuur. Hier staan de bomen al in bloei en we zien overal mooie bloemen. Vanavond slapen we in een klooster. Morgenvroeg naar de mis en na 't ontbijt terug op weg.
Toen de ochtendspits van Reims begon, maakten wij ons stilletjesaan uit de voeten om de Champagnestreek in te gaan. Gisteren avond nog kennis gemaakt met drie Belgische pelgrims die dezelfde route volgen. Hopelijk wordt dit geen probleem voor slaapplaatsen te vinden die al zo karig zijn. Of je moet veel geld hebben. Hoe dichter we Epernay naderden, hoe meer druivenranken we zagen. We passeerden gerenomeerde champagneboeren, vooral in het dorp Cumieres. Het is indrukwekkend om al die druivenvelden te zien en de champagneboeren zijn natuurlijk blij met het droge, zonnige weertje dat hier al weken stand houdt.
Onze route is licht gewijzigd en we zijn nu in een klein dorpje, Mardeuil. We overnachten in een schooltje maar moesten zelf zorgen voor eten. Onderweg in het laatste dorp was een supermarktje maar zoals veel hier in Frankrijk was het op maandag dicht. Zo ook de bakker in Mardeuil. Maar deze mensen zijn hier zo enorm gastvrij, ze hadden voor ons nog eten van op de middag en een paar frans broden. Een echte meevaller dus! Momenteel zit ik hier op het gemeentehuyis waar ik op de pc mocht en ben nu dus de berichten van de laatste drie dagen aan het typen. We kregen hier zelfs een boek speelkaarten als herinnnering aan ons bezoek in het dorp. Net kwam de burgemeester himself me een hand geven en wenste ons nog een goede tocht naar Compostela. Dat is pas gastvriendelijkheid.
Voor ons middagmaal elke dag kopen we 's morgens een baguette als we een bakker tegenkomen en hij dan nog open is. Konfituur kopen we om de zoveel dagen. Zo is het elke dag een picknick rond de middag. Maar het smaakt ons lekker.
Met ne goeie Leffe is 't gedaan maar niet getreurd, we zijn in het land van de Pastis.
Om 06:00 uur vertrokken we voor een lange etappe. Kilometers lange wegen door de Franse graanschuur die het al hard te verduren krijgt van de droogte. Het terrein blijft vrij vlak, af en toe een kuitenbijtertje. Onderweg hebben we onze eerste twee reeën gezien. De kathedraal van Reims zie je al van 20 km ver liggen en tijdens het stappen op stoffige en droge wegen komt ze niet echt dichterbij. Toen we dan toch in de voorsteden van Reims aankwamen, was de spoorwegbrug dicht , ook voor voetgangers en moesten we een ommetje maken van een kilometer of drie maken. Na ongeveer 44 kilometer stonden we dan toch aan de machtige kathedraal van Reims. We werden er ontvangen en kregen onze stempel. Onze langste etappe tot Vezelay zat er op. 't Was geen zondagswandelingeske en hopelijk verteren we dit goed.
Slapen doen we in het klooster. We zijn naar de wasserette geweest om onze was te doen. Echter vonden we niet goed hoe hier alles werkt en hoe we waspoeder konden nemen. Dan maar zonder waspoeder. Er komt toch niemand aan ons ruiken...
Gisteren toch een goede slaapplaats gevonden. Een vriendelijke mevrouw die voor ons nog eten maakte en we konden douchen. Slapen moest echter in een dubbel bed. De eerste keer dat ik met een man slaap. Maar Dirk was braaf. Alhoewel, soms zegt hij "chouke" tegen mij. De vrouw heeft de hele avond getatert, er was geen houden aan. Het was wel veel over hetzelfde maar ze zag haar familie niet veel en ze was blij dat ze wat kon praten. Ze had een paar maanden haar heup gebroken en liep nu met een heupprothese. Kranig en lief vrouwtje.
Het landschap is ondertussen helemaal veranderd, geen grote bossen meer maar weidse velden, allemaal landbouwgrond. Zo liepen we richting een heuvel terwijl mijn mp3 speler opstond. Toen we bovenkwamen blies de wind ons om de oren en in alle richtingen zag je een oceaan van groentinten. Op dat moment speelde op mijn mp3 speler het liedje van de film Titanic. Toeval? Wel heel speciaal en emotioneel.
Om 15:00 uur waren we op onze volgende bestemming. Hier is een gemeentelijke refuge voor pelgrims. Niet speciaal maar gewoon wat stapelbedden en douche. Straks even naar de winkel en eten, dan rusten en slapen. Morgen wordt een zware dag.
Gisteren vergeten, in Rocroi hadden ze Leffe Amber van 't vat...
vandaag vroeg vertrokken en daardoor vlug op onze bestemming. Wel zwaar en heuvelachtig maar mooie landschappen. Momenteel een koffie aan het drinken en even genieten. We zijn hier bij iemand van het klooster die voor ons een goedkope slaapplaats wil zoeken. Anders slapen we vandaag wel ergens in een stal. Voor morgen en overmorgen is onze slaapplaats geregeld zo hoeven we ons geen zorgen te maken.
Voor de rest is alles nog in orde met ons. We moeten enkel zien dat we onze dagelijkse rust kunnen hebben om te recupereren.
Vanmorgen weer om 7 uur vertrokken. De eerste 8 km liepen we via een Ravel, steeds lichtjes stijgend. Nadat we Oignies hadden gepasseerd, kwamen we in een groot bos, het Foret dominicales. Eerst nog op brede boswegen maar dan smalle, holle wegen en bospaadjes. Hier hebben we onze buggy moeten achterlaten na bandenpech. Afscheid van een trouwe vriend. Al was hij voor de rest nog in goede staat, de wegen waren zo slecht dat het niet meer ging. Zo hebben we vandaag bijna de hele dag door de bossen geploeterd. Net voor Rocroi stond ook nog een richtingaanwijzing verkeerd met als gevolg nog 2 km extra. In Rocroi direct naar het toeristisch bureau voor onze stempel en dan naar ons verblijf dat we gisteren hadden gereserveerd. De volgende dagen worden ook zwaar. Normaal doe je Rocroi-Reims in 4 dagen, wij gaan voor 3 dagen. Als alles goed gaat zijn we zondag in Reims.
Doordat we gisteren al een stuk van onze etappe hadden afgelegd, moesten we vandaag maar een kleine 20 km stappen. Het landschap is veranderd en het gaat serieus omhoog en omlaag door de bossen. Vanmorgen zagen we opeens een groep everzwijnen. Wel 20 gewoon voor onze voeten. Spijtig genoeg geen foto maar wel mooi. Tegen elf uur waren we op ons verblijf. De rest van de dag is het rust. Dirk heeft hier een bad genome en straalt weer. Onze was hebben we kunnen doen en op de middag kregen we nog eten. Petatjes met boontjes en gebraad. Zalig!
We zitten hier in een soort centrum waar scholen of groepen kunnen verblijven en er was eten over. Weeral een prachtverblijf. Straks nog een pizza en zeker twee Leffe's.
Morgen definitief Belgie uit en een maandje Frankrijk. Vanaf het weekend wordt er regen voorspeld. Hopelijk valt dit wat mee.
Zo, nog wat rusten en morgen vroeg op!
Slaapwel allemaal...
Jacques zette ons vanmorgen op de juiste weg en gaf ons nog wat goede raad mee. Nog een dag langs de Maas, enkel de juiste bruggen nemen voor de kortste weg. Op de middag aten we onze meegekregen picknick aan een grote sluis. Na 30 km stappen kwame we in Givet en zijn dus even in Frankrijk. Morgen steken we de grens weer over en overmorgen definitief Frankrijk. Jacques had ons verwittigd dat er in Givet geen overnachting is, enkel dure hotels. Tevergeefs trokken we na het avondeten verder, we zouden wel iets vinden. Dirk zag opeens een leegstaand kapelletje dat kon dienen. Een harde vloer en frisjes maar het ging.
Na het doorkruisen van Namen kwamen we aan de oever van de Maas die ons rechtstreeks naar Anhee zou leiden. Mooie natuur. Eenden, ganzen, beginnende bloesems en dan nog de zomerse temperaturen. In Anhee werden we goed ontvangen door Christine en Jacques. Jacques is een echte stapper en gaf ons heel wat tips over onze route. Zelfs onze was werd gedaan en het eten was voortrefelijk. De gastvrijheid van deze mensen, dat zie je niet veel en wij zijn erg blij om hen te leren kennen.
Na een lekkere Leffe als afsluiter werd het weer bedtijd.
Morgen de Franse grens over. We zijn benieuwd.
ps: bedankt voor de reakties allemaal!
Om via de gsm de blog aan te vullen is onhandig en beperkt. De keren dat we over een pc beschikken, zal ik proberen om de berichten langer te maken. De reakties kunnen we enkel lezen via een pc. Ondertussen zijn we vijf dagen ver. We beseffen heel goed dat het nog ver is maar wat we ondertussen geleerd hebben is dat de mensen onderweg heel gastvrij zijn. Een tasje koffie hier en daar of een leuke babbel. Onze gastgezinnen zijn "super" mensen en zijn zeer begaan met ons exploot.
Wat er verder komt zullen we wel zien. We leven van dag op dag en zien waar "God" ons brengt.
Na een stevig ontbijt toonde Christianne ons de kortste weg naar Ravel 2, een oude spoorwegbedding die van Hoegaarden tot Namen loopt. Deze volgden we tot kort voor Namen om via de gewone baan naar ons verblijf te gaan. Weeral meer km dan verwacht ondanks de kortste weg. Hopelijk wordt dit geen dagelijkse gewoonte. Ons verblijf was weer dik in orde. Deze luxe zal zeker niet blijven duren.
Deze morgend waren we al om 8.30 uur op pad. Vroeg voor Dirk maar hij had zijn horloge al op zomeruur gezet. Maar voor mij geen probleem. Normaal een etappe van 29 km! Het werden er 36. Een beetje misgelopen. Niet getreurd, onderweg Guy van de dierenkliniek (VTM) ontmoet, thee gedronen bij mensen thuis en een babbel met een ex pelgrim. Tegen 16 uur op onze slaapplaats. Douche drie gangan menu en koffie. Na een leuke babbel, moe maar voldaan naar bed. Bedankt Christiane voor ons luxe verblijf!
Nadat we afscheid namen van onze vrouwen, vrienden en sympathisanten van onze wandelclub "De Dauwstappers", vertrokken we stipt om 10:00 uur aan de Brusselpoort richting Leuven. Eens naast de vaart, bleven we deze volgen tot Leuven. Geen moeilijke weg maar wel wat eentonig. Gelukkig was er het prachtige weer, volop zon en de ontluikende natuur.
Mijn been en rug verdroegen de eerste 26 km goed. Hopelijk blijft het zo.
We mogen vernachten bij de broeders Dominicanen in Leuven. Een kamer voor ons alleen met douche. Luxe dus.
Straks gaan eten en op tijd naar bed. Morgen naar Enines.
Na een weekendje rustig stappen hebben we besloten om vrijdag te vertrekken zoals gepland. Het wandelen gaat goed en als we het rustig aan doen, kan het lukken. Misschien lukt het ons niet en zijn we vlugger terug dan verwacht maar dan hebben we het toch geprobeert. De rugzak is geladen en weegt 10 kg. Of we het tentje meenemen is nog onzeker want dan komt er nog een 2 kg bij.
Toen ik in het ziekenhuis was voor een infiltratie, sprak ik wat met een dame over de geplande tocht. De dame zei "Als God het wil dat je vertrekt zal je vertrekken, als God het niet wil, zal je niet vertrekken". Dan maar hopen dat we van hier boven de nodige steun krijgen.
Het zal nog een drukke week met drukke avonden worden. Afscheid nemen van verschillende vrienden en familie. Afscheid nemen van mensen die je nauw aan het hart liggen. En niet te vergeten van mijn trouwe hond, Maeko, die al tien jaar deel uitmaakt van het gezin. Drie maanden van alles weg is lang, zeer lang. Maar "de tijd vliegt", zegt men en daar zit waarheid in.
Dit zal tevens het laatste bericht zijn voor ons vertrek. Het eerstvolgende bericht zal vanuit Leuven gepost worden, waar we mogen overnachten bij de Paters Dominicanen.
Onderstaande komt uit het bezinningsboekje voor de Compostela-pelgrim van het Vlaams genootschap van Santiago de Compostela.
Pelgrim zijn is onderweg zijn met een lege broodzak en je toch rijk voelen, terug thuis komen met een rugzak vol onvergetelijke herinneringen.
Vandaag
was het Dag van de Pelgrim met pelgrimszegen in Mechelen.
Maar
eerst iets anders. Woensdag 1 februari sloeg het noodlot toe. Met het stom
aantrekken van een broek, heb ik een verschot in de rug opgelopen. Het was zo
pijnlijk en bewegen ging niet meer. Het ging zo slecht dat we naar het
ziekenhuis moesten waar ik drie dagen moest blijven. Na een MR-scan was er niet
zo veel te zien, gelukkig want mijn laatste hernia operatie is toch al tien
jaar geleden en eigenlijk had ik al lange tijd geen last in de rug. Blijkbaar
heeft een zenuw wel lange tijd gekneld gezeten, met de pijn als gevolg en dat
geneest niet zo vlug. Ondertussen zit ik nog altijd thuis. Na twee weken had ik
geprobeerd het werk terug te hervatten maar die ene dag was iets teveel van het
goede. Dus nog twee weken erbij. Lang stappen, trappen doen, lang zitten, het
gaat allemaal niet. Het linker been doet pijn en is op enkele plaatsen voos.
Veel gevoel heb ik er niet in, enkel het gevoel dat ik er zou doorzakken. Komende
donderdag moet ik terug naar het daghospitaal voor de laatste van drie infiltraties.
Kan enkel hopen op beterschap.
Nu is de
vraag natuurlijk of we nog kunnen vertrekken. Tot Vèzelay ligt de planning al
vast en zijn er al verschillende slaapplaatsen geregeld. Onze B&B in
Vèzelay is ook al geboekt en betaald. Uitstellen voor een tijdje kan zo maar niet,
ook voor het werk. De tocht helemaal afblazen? Dan ga ik misschien nooit. Dus
is het bang afwachten, nu. Nog vier weken te gaan en hopen dat er in deze
periode beterschap komt zodat onze tocht kan doorgaan. Als ik één week voor het
vertrek geen drie dagen achter elkaar 20 km kan stappen, dan vertrek ik niet.
Terug
naar de Dag van de Pelgrim.
Na een
goede ontvangst, met koffie, in de Salons Van Dijck, ging het richting St-
Rombouts kathedraal waar we na een mooie viering de pelgrimszegen mochten
ontvangen. Ongeveer 180 pelgrims hebben deelgenomen aan deze zegening. Het is
wel iets speciaal en het hoort ook bij de pelgrimstocht. Voor mezelf geeft het
me hoop en kracht om de tocht toch te kunnen starten.
Nadien
was er een uitgebreide broodjeslunch met achteraf de kans om informatie en
nuttige tips te krijgen van ervaren pelgrims. Dan was het weeral tijd om te vertrekken, kwestie van het been wat te sparen en niet "te" lang te blijven zitten.
Het was
een mooie dag met enkele toffe ontmoetingen van medepelgrims. Ik wens hen allen
een behouden tocht toe.
