Een mens sprak tot God: Hoe kan dat nu, God, dat Gij mij roept?
Hebt Gij ooit mijn handen gezien?
Mijn begerige ogen? Mijn gesloten oren?
Mijn zwakke schouders? Mijn mismaakte voeten?
Hoe zou ik U met zulke handen en voeten ooit kunnen dienen?
Maar mens toch - zei God - sinds wanneer zijn je handen van jou?
En je voeten, je oren en je ogen?
Ik heb je toch mijn eigen handen gegeven om mijn troost strelend door te geven aan bedroefde mensen!
Ik heb je toch mijn voeten gegeven om op weg te gaan, mensen tegemoet!
Die oren kreeg je van Mij zodat je kunt luisteren naar het lied van broos-gelukkige mensen!
Ook jouw ogen zijn de mijne: daarmee kun je zien waar mensen hun weemoed dragen.
Ik heb je ook mijn hart geschonken om te slaan op het ritme van menselijk leed.
Misschien waren deze woorden zon 48 jaar geleden,
ook de woorden tussen God en priester Gaby.
Op 9 juli 1972 werd hij te Vlamertinge tot priester gewijd en
we kunnen alleen maar dankbaar zijn om het JA-woord dat hij aan God gaf. Dankbaar om zijn hart dat hij aan mensen gaf.
Met een bloem en een applaus willen we tonen, priester Gaby je bent een priester van goud.
Dankjewel aan de vormelingen en misdienaars die er vandaag terug bij waren.
|
