Pasen, dit jaar zo heel anders. Meer dan ooit beseffen we dat het leven o zo kwetsbaar is. In de ogen van de mensen zien we verdriet, onzekerheid, twijfel. Aan de telefoon horen we de angst en eenzaamheid. Is het dan dit jaar geen Pasen? Kunnen we wel op deze manier zeggen Zalig Pasen? Maar plots openen we onze ogen voor de schoonheid van de Schepping die gewoon verder zijn gang gaat zoals elk jaar. Plots is er meer dankbaarheid, vriendschap, genegenheid. Of was de ingetogen 40 dagentijd, die intense Goede Week broodnodig om ons terug op het juiste spoor te krijgen?  Moge het voor ons allen een sprankeltje hoop geven. Moge het een nieuwe poort open naar …misschien kunnen we het zelf invullen. Maar laat het vooral ons hart open stellen voor de grote liefde die God ons geeft. Zalig Pasen.