Achmed kijkt Leyla strak aan. Niet boos of zo, strak, om aan te geven dat het hier een kwestie betreft waarover een woordje dient te worden gebabbeld.

"Vader, u heeft mij juist verstaan. Hetgeen men u is komen meedelen is de waarheid. Hij heet Michiel en ik zie hem graag."

"Waart gij niet verliefd op een Congolese jongen?"

"Ben, bedoelt u. Niet meer. Hij is...gemakzuchtig."

"Gemakzuchtig?"

"Ja. Hij stopt van de ene op de andere dag met zijn studies hoewel hij ruim de capaciteiten heeft om een diploma te behalen."

"Hij werkt toch?"

"Binnen in hem brandt niet het heilige vuur om het onderste uit de kan te halen."

"Bij die andere jongen is dat wel het geval?"

"Zeer zeker. Hij studeert voor arts en zal, inch'allah, binnen dit en een maand zijn doel bereiken."

"Ge weet toch hoe velen in onze gemeenschap aankijken tegen een meisje dat iets heeft met een Belg?"

"Dat weet ik beter dan wie ook."

"En dat vormt voor u geen beletsel?"

"Echte liefde is in staat om barrières te overstijgen. Tussen mij en Michiel, da's echte liefde."

"Uw moeder zou nochtans gewild hebben dat ge met een Marokkaanse jongen zoudt trouwen."

"Papa, moeder verdient het dat er met alle respect over haar gesproken wordt en ze zal voor altijd een lichtend voorbeeld zijn. Maar ze is er niet meer en het gaat over mijn leven en mijn geluk. Volgens mij zou ze daar begrip voor hebben opgebracht."

Na al die jaren heeft Achmed het verdriet over de dood van zijn vrouw enigszins verwerkt en een plaats gegeven. Het is niet gemakkelijk geweest, maar hij heeft zich kranig gehouden en de dochter en zoon waar hij mee achterbleef een degelijke opvoeding gegeven. Toch mist hij op momenten als deze haar luisterend oor en haar gave om steeds opnieuw op het juiste ogenblik de juiste dingen te zeggen.

"Misschien hebt ge gelijk, mijn meisje. 'k Wil er u gewoon op wijzen dat ge niet kiest voor de gemakkelijkste weg en dat ge daar de consequenties van zult moeten dragen. Ik en uw broer trouwens ook."

"Hoe bedoelt u?"

"Wel, er zullen er, sans aucun doute, op straat, in het theehuis en in de moskee een paar zijn die mij behoorlijk scheef gaan bekijken. Die ons zullen bestempelen als slechte gelovigen."

Achmed is zelfstandige en runt een winkel in bruidskleding. Hij geniet een goede naam en veel moslimkoppels uit Molenbeek en Anderlecht die beslissen om in het gekende bootje te stappen, plaatsen bij hem een bestelling. Het risico bestaat dat zijn dochters eventuele keuze voor een "witte" en bovendien van geboorte katholieke levenspartner, niet bepaald bevorderlijk zal zijn voor het zakencijfer.

"U hebt mij zelf altijd geleerd dat de Islam in wezen de meest open en vooruitstrevende godsdienst is."

"Dat is zo. Khadija bijvoorbeeld, de eerste vrouw van de profeet, vrede zij met hem, was een intelligente zakenvrouw, mooi en financieel onafhankelijk. Een resem mannen dongen naar haar hand. Ze wees hen één na één af en nam zelf het initiatief tot het huwelijk met Mohammed. Toen ze mekaar het ja-woord gaven was hij 25 en zij 40. Zulks zou in het christelijke Europa van die tijd ondenkbaar zijn geweest."

"Hielden ze van elkaar?"

"Zonder twijfel. Zolang Khadija leefde heeft Mohammed zich geen tweede vrouw genomen en op het ogenblik dat ze stierf waren ze 25 jaar getrouwd. Ze was zijn steun en toeverlaat en onder haar leiding en invloed groeide hij uit van een zoekende jonge man tot een gewaardeerde profeet. Khadija was een sterke dame met een eigen wil."

"Welaan dan, vader, in het licht van wat u mij hier vertelt durf ik hopen dat u zich niet de wet zult laten dicteren door zij die onze godsdienst op een foute en achterlijke wijze interpreteren. Als iemand geen jurk koopt bij u, louter en alleen omdat uw dochter verliefd is op een Vlaming, dat die persoon zich dan een jurk aanschaft op een ander."

"In principe zie ik het ook zo. Besef echter, lieve Leyla, dat hetgeen ik zonet te berde bracht een verhaal is. Verhalen kunnen deugd doen en inspireren, maar de praktijk is vaak minder poëtisch en romantisch. Enkel wie stevig in zijn schoenen staat kan het aan om een afwijkend pad te bewandelen en dit tot een goed einde te brengen."

"Vader, ik weet wat ik wil en ik doe niemand kwaad. Honni soit qui mal y pense."

Achmed steekt zijn armen uit naar zijn bevallige, karaktervolle kind en ze geven elkaar een weldadige knuffel. Trots is wat hem vervult.