"...Dag Estelle. Hoewel ik je niet ken, lijkt het mij geen slecht idee om eens af te spreken. Hopelijk zie je dit zitten. Mijn naam is Théo en, zonder te willen stoefen : ik kan goed luisteren en af en toe wordt verteld dat ik best aangenaam gezelschap kan zijn... "

De bijgevoegde foto toonde een aantrekkelijke atletische halfbloed van rond de 25. Echter wel een die, ondanks zijn open en sympathieke gelaatstrekken, niet 100% eerlijk en te vertrouwen blijkt, want hij gebruikt om misleidende redenen zijn tweede naam : Théo in plaats van Ben. Ofschoon in principe geen type dat op dergelijke verzoeken ingaat, deed Estelle dit nu wel.

"...Dag Théo. Jij laat er geen gras over groeien, moet ik zeggen. Direct op uw doel af. Ik zal dat dus ook maar doen : morgen om zes uur, de Zebra Bar op het Sint-Goriksplein, past u dat? Ge kunt mij herkennen aan mijn "pinkie" dresscode en mij hypercoole Dolce & Gabbana-zonnebril. Voor de zekerheid geef ik u mijn nummer : (0476) 73 73 83..."

Haar mijmeringen worden plots onderbroken door de tune van haar overgaande smartphone.

"Dag Estelle. Ik kijk momenteel naar iemand in een supersexy roos jurkje. Ben jij dat of sta ik de verkeerde chick aan te gapen?"

Als in een vingerknip overmand door een gelukzalige, bedwelmende spanning, stelt de schoonheid zich recht en tuurt verwachtingsvol in het rond. Aan de overkant van het pleintje, de i-phone tegen het oor gedrukt, lacht Ben haar toe en steekt hij zijn hand op ten teken van herkenning. Op een sportief drafje komt hij tot bij het tafeltje en drukt haar een zoentje op de wang.

"Zo, jij bent dus Théo?"

"The one and only."

(Wordt vervolgd, ten laatste op woensdag 07 mei 2014.)  

De sfeer in het afgeladen volle kantientje is uitgelaten. Het warme weer zorgt voor dorstige kelen, fris getapte pinten brengen soelaas. Misj, da's Michiel, student geneeskunde en doelman van het lokale clubje uit het pittoreske Pajottenland. Hij viert met zijn ploegmakkers de zopas met een zege afgesloten laatste wedstrijd van het seizoen. De jonge mannen komen net van onder de douche en zijn vast van plan om er samen met een handvol diehard-supporters nog een goei lap op te geven. De mamzel achter de toog gaf de knop van het toestel een stevige ruk naar rechts en de plaatjesdraaier van de plaatselijke vrije radio, die weet heeft van het op handen zijnde feestje, laat de ene leuke hit na de andere de ether inknallen. Er wordt luid gepraat, gedold en gelachen en het ene rondje volgt het andere op.

"Van wie, zegt ge?"

Walter, ondanks zijn embonpoint een kwieke vijftiger en op zondagen als deze trouw de handen uit de mouwen stekend in de bediening, wijst naar een van de corners.

"Kijk Misj, da dametje daar vanachter, 't is zij die u iets aanbiedt. Z'is mij niet bekend, maar 't is er eentje die ik niet uit mijn bed zou verjagen, gesteld dat ik haar er ooit in zou krijgen."

Michiel tuurt over de hoofden heen en ziet inderdaad een knappe deerne zitten met exotische Noord-Afrikaanse looks. Ze lacht hem vriendelijk toe. Hij staat op van zijn kruk en baant zich tussen de mensen door een weg naar haar toe.

"Hallo. Bedankt voor het biertje. Maar...ken ik u ergens van?"

"Ik denk wel dat ge al over mij hebt horen praten."

"Ge maakt mij benieuwd."

"Ik ben Yasmine, de beste vriendin van Leyla."

"Ach zo. Leyla heeft al over u verteld, da klopt. Zeg eens, Yasmine, wat komt gij hier doen? Niet dat g'hier niet moogt zijn, verre van zelfs, maar een echte Brusselse als gij verwacht ik hier niet direct."

"Ik ben hier omdat ik u beter wil leren kennen."

"Zo, zo. En hoe wist ge dat ik hier te vinden zou zijn?"

"Facebook, de grootste klikspaan op aarde!"

"'k Had het kunnen peizen. Weet Leyla hier van?"

"Neen. Moet dat?"