"Edegemse beek - Le goût des autres."
Gij, Edegemse beek.
Kolos die je bent, gefnuikt door je korset geharnaste oevers.
Schier door treurnis verzwolgen, was daar je therapeutisch kabbelen, tot je parfum slenterend de terugweg begeleidde.
Het meisje mag macramé beoefenen aan je stuurboordzijde. Pijlsnelle, eeltige vingers tussen je wiegende boorden propvol zegevierend pastel in de lommer van je bossige knoten.
Elk jaargetijde mag ik je beminnen, straffeloos, oneindig lang mn ogen laten rusten op je welgevormde, zacht ruisende verval. Daar lig je, slapende bonkigaard, als vanzelfsprekend, kolkend en zwoegend, druppel voor druppel surfend door je deiningloze voorschoot.
Want je glanst, ook al is het de weerschijn van het fletse maanlicht op een schreeuwend blikje fris of op een kadulle fiets verzand in je slibberige, passioneel gebreide heupen.
Want je creëert, al eeuwenlang, brandhaard van beekschepsels, en ook al kreuken ze je strijdvaardige meanders, de gezangen uit je weke keyboard dirigeer je zelf, jij Alfa- wijfje met gietijzeren wil, gedompeld in een kruidige weekbak bedachtzaam-, lieflijk- en fermheid.
Want je bent mijn zon, ontembaar, broodnodig, antiek klaterend, vergevend de gewetenslozen, gevend aan inspiratielozen.
Want je bent er, onvoorwaardelijk, zonder eisen te stellen, voor elkeen die je behoeft, naar je verlangt, van je leeft, je mist, je verfoeit.
Ik wil je houterige boeket met zwak metalen afdronk blijven proeven, plat op de buik, likkend van je gladde lijf, tastend in je gronderige zijarmen, zuigend aan je fluwelen hangtieten, omhelzend je transparante vluchtigheid, zoekend naar de smaak van anderen, en als je écht wil, naar vreugde, naar eenvoudig geluk, naar ontluiking, naar enthousiasme, naar leven.
Kapsel me in, hannes me uit je bodem of draai me kierewiet. Laat deze labbekak je voelen en vul m'n holtes met geuten jou. Verteer mijn suikerbonen ziel en laat me horen het krijsende gejammer van mijn klotsende alvleesklier doorheen je duizend kundig geboetseerde bochten. Vruchteloos, vanop je grof gepolitoerde bedding, zal ik, doorheen je Spa blauwe slagader, tastend zoeken naar het weggegumde macramémeisje. Rijt mijn moeë ogen aan flarden en verpieter me tot sediment, zodat ze niet langer alleen is.
Ervoer je niet de pijn van het mensenkind, echoënd doorheen je paarlemoeren tranendal? Het donderende geweeklaag van repetitieve vingertoetsen, jarenlang verstoken van lieflijke emotieën. Een helgroene iris zonder toekomstblik, geen waterlanders meer die je dijen zo lang deden druipen.
Waarheen voer je kikker, stekelbaars en drijfpaling wanneer de noordenwind het ommeland dat je mag doorklieven, verstart en ontgrieft van zn zomerse logés?
Een minnezang voor jou, omdat je er bent, niemand die het horen zal, enkel jij en ik en het meisje dat teveel van je hield en nu jou is, net als ik.
|
