Hij zat daar maar in zijn eentje te wezen, ineengekrompen, armen om de onderbenen, op een blauwstenen dorpel, te kijken hoe de andere kinderen zich op het pleintje amuseerden.  Was het al zomer?  Kalendergewijs niet, maar het was aardig weer.  Het jongetje droeg sandalen van welk het rechter exemplaar behept was met een loslatende zool vooraan.  De leren riempjes die je in de gesp stak, vertoonden een moeheid die de krul ervan amper kon uitbeelden.  Het afgeschoten t-shirt en de oudbakken short waren de vervaldatum al lang gepasseerd.  Hetzelfde kon worden gezegd van ’s jongens sokken waarvan elk stoffig onderdeel was verdwenen, zodat het wel vliezige voetcondooms leken.  Vanop een halfschaduw terras omzoomd door leilindes, van achter een matige portie streekbier, nam hij de pleindynamiek waar.  Zijn blik kluisterde zich op quasi elke zucht beweging, heen en weer en opnieuw.  Toen de schaduwen die bomen en straatlantaarns op het kille asfalt wierpen, een flinke afstand op de geodriehoek hadden afgelegd sinds hij er zat, besloot hij van het terras op te staan en op de jongen toe te stappen.  Hij droeg zelf een soort van mocassins, leder spul die hem, het geritsel van overige kledingstukken niet te na gesproken, naar zijn tevredenheid bijzonder geruisloos konden transporteren.  Hij had verwacht dat het jongetje, dat hij zo’n jaar of 9 à 10  schatte, zou verschieten van zijn plots opdagen, maar dit gebeurde niet.  De jongen gaf geen krimp en bleef ineengedoken, zoals een heremietkreeft die in zijn schelp kruipt, stil droefnis uitschreeuwend, de dorpel bevolken.  Een Merelaar zong vanuit de top van één van de menige Zwarte Elzen op het pleintje terwijl de jongen verveeld af en toe een knikker tikkend deed neerkomen tegen de dorpel.    De jongen leek op het eerste zicht nergens een mieter om te geven.

“Het is nochtans een plezierig spel wat die andere jongens spelen hoor”, begon hij tegen de korte mens.  De jongen, die al een flinke portie volwassen tanden in de mond meezeulde, keek naar hem op, morde een halve noot, haalde de schouders op en begon weer in de verte te staren.  “Mag je niet meespelen?”, vroeg hij aan de jongen, die nu al niet meer opkeek.    

Zijn knieën kraakten toen hij zich in een ongemakkelijke positie op ooghoogte met de jongen nestelde.  Met zijn rug tegen de warme huismuur keek hij naar de schare jongens die op het pleintje een pot voetbal aan het spelen waren.  Het pleintje was omgord door een donkere, houtkleurige afsluiting, waarop enkele meisjes giechelend het spel aanschouwden.

“Toen ik ongeveer zo oud was als jij, jongen, was ik niet populair.  Ik mocht nooit meespelen omdat ik te dik was.  Soms plaatsten ze me in de goal wanneer ze niet anders konden dan me te laten meespelen, maar doorgaans bevond ik me net zoals jij, in een hoekje, aan de rand van het festivalterrein en op tientallen kilometers van het epicentrum van één of andere aardbeving waarvan je minder door elkaar schudde dan van een willekeurige babyboer.  Ik was niet slim en extravert.  Geloof me, die eenzaamheid temidden van een drom mensen, deed pijn op die leeftijd.  Ik begon echter redelijk snel te ontdekken dat ik elders goed in was.  Ik tekende erg graag en ben uiteindelijk ontwerper geworden.   Alles ontwierp ik : boekenplanken,  terrastegels, stolpen, decors, panorama’s, behangpapier, drukpersen, …; je kon het zo gek niet bedenken of ik ontwierp het.  Met deze vingers”, benadrukte hij terwijl hij zijn kromme, wat dikkige maar verzorgde vingers toonde aan de jongen.  “Bottom line is dat ik deed wat ik graag deed en wat ik goed kon.  Ik ben ervan overtuigd dat elke mens, ook jij jongen, een talent bezit, iets waar je in uitblinkt, wat je graag doet, en waar je verder iets mee kan doen.  Je zal het niet meteen vinden en het vergt wat geduld en oefening vooraleer je het zal ondervinden.  Op een gegeven moment zal je beseffen dat dit of dat hét is.  Dat moment zal begeleid worden door een gloed die als een tsunami doorheen je aderen sjeest.  Je zal niet meteen beseffen dat het moment daar is omdat het zo overweldigend is.” Hij keek de jongen vanuit zijn rechter ooghoek aan en realiseerde zich dat de jongen luisterde.  Met de kin tegen de knieën staarde de jongen hem aan met zijn donkerbruine ogen, waarvoor sporadisch een lok sluik donkerbruin haar waaide.  “Met het ouder worden, leer je te relativeren.  En ja, ik dacht aan de momenten waarop het leven iets minder aangenaam was, aan toen ik er niet bij hoorde en zelfs openlijk werd uitgesloten.  Uiteindelijk geloof ik er rotsvast in dat jij zal vinden wat je graag doet.  Ondertussen hoef je je niet slecht te voelen.  Het is niet nodig om te grossieren in weinig prettige herinneringen.  Je moet voor jezelf leren opkomen, jongen.  Wanneer je zelf niet goed kan voetballen, vertel de anderen dan hoe goed ze wel zijn.  Terwijl je wellicht de mond vol hebt over hoe je die jongens op het pleintje hier voor ons wel haat omdat ze je niet laten meespelen, is het vaak veel doeltreffender om complimenten te geven.  Uiteindelijk zal je zien dat ze je zullen laten meespelen.   Laat ook zien dat je ze gunt dat ze zich amuseren, klap in je handen wanneer je ze ziet scoren, moedig hen aan.”  Hij keek de jongen aan die vol ongeloof, met lichtjes geopende mond schijnbaar de woorden die hij had gesproken, inademend om ze op zijn beurt tot in het oneindige te herhalen.  “Ga in de eerste plaats al op de afsluiting zitten en ga op in het spel.  Lach wanneer er gelachen wordt en geniet wanneer je ziet dat ze zich amuseren.  Lijd opdat je zou kunnen leven.  Je zal misschien niet meteen kunnen meespelen maar begin nu met iets te doen wat je op het eerste zicht niet durft.  Kom uit je schelp, uit je vertrouwde omgeving, en ga op ontdekking.  Tegenwind is een geschenk, het maakt je sterker.  Wanneer je die stap durft te zetten, kan je beginnen leven, mensen ontmoeten, vriendschappen sluiten en geluk ervaren.  Wees vooral jezelf en maak jezelf niets wijs.  Uiteindelijk blijf je alleen over en ben je op jezelf aangewezen.  Je zal soms tegen de stroom in moeten zwemmen en af en toe op een zandbank rust moeten houden om te overzien waar je naartoe wil, maar je zal tenminste ervaren dat je leeft en dat je het tenminste hebt geprobeerd.”  Terwijl hij de jongen aankeek, tastte die in zijn rechter broekzak, waaruit hij een pakje kauwgom haalde.  De jongen bood hem een gom aan, wat hij weigerde.  “Hoe lang is het geleden dat je een kauwgom at?”, vroeg de jongen hem terwijl die meteen zwaar begon te kauwen.  De jongen had een zachte, dragende stem gehad toen deze hem voor de eerste keer toesprak.  Nog voor hij een antwoord kon formuleren, voegde de jongen hieraan toe : “Van u moet ik tegen de stroom inzwemmen, uit mijn vertrouwde omgeving komen en nu gaat u zelf in uw schelp kruipen?”  Hij nam een kauwgom uit de wikkel die de jongen hem dankbaar gaf en begon deze met zijn tanden zacht en elastisch te maken.  De masticatie leidde tot de eerste bel die hij sinds heel lang blies.  De fragiele bel ontplofte met een luide knal.  De jongen en hijzelf begonnen luidkeels te lachen.  Het lachen doofde langzaam uit zoals een oude stoomtrein die het station komt inrollen.  Op dat eigenste moment besefte hij dat hij zelf in een toestand verkeerde die niet veel verschilde dan die van het jongetje dat zo-even nog bedremmeld op de dorpel de tijd had zien verglijden.  Op dit kauwgommoment ervoer hij dat mysterieuze geluk dat hem zo aansprak, geluk dat je beleeft terwijl je tegelijkertijd ook droevig bent omdat je beseft dat enkele momenten later de magie van het moment uitgewerkt zal zijn.  Het was dat melancholisch geluk dat hem zo gelukkig maakte.  Het geluk of liever de aanzet tot een poging tot geluk dat hij de jongen had willen meegeven, had hij warempel zo-even van een snotaap gekregen.  Terwijl hij zich wat in mijmerzucht verloor, hoorde hij vanop een afstandje “Bedankt, meneer”, uit de mond van de dorpeljongen, die begonnen was de straat over te steken naar het pleintje en even halt had gehouden.   De jonen stak zijn hand op terwijl een stel glinsterende ogen die leken te gensteren als vuurwerkstokjes de jongen begeleidden bij het diagonaal kruisen van het pleintje.  De jongens op het plein hadden niet veel aandacht voor de jongen die zich toegang verschafte tot hun territorium en de imaginaire zeepbel die het voetbalterrein afbakende, deed openspatten.  Een bal die toevallig voor de voeten van de kauwgomjongen belandde, pegelde hij accuraat en treffend in de voeten van één van de spelers, die hierop de keeper passeerde, keurig in de winkelhaak.  De jongen gooide beide armen in de lucht en liep op de kauwgometer af.  Nadat hij hem omarmd had, zag hij van ver dat de scorende jongen hem uitnodigde om mee te spelen.  De jongen glimlachte echter met een beleefd afwijzend gebaar om verder koers te zetten in de richting van een meisje dat alleen tegen de schutting dat het plein omgordde, leunde.  Hij zette zich naast het meisje dat gehuld was in een ordinaire jeans en een t-shirt waarvan de opdruk vele wasbeurten niet had overleefd.  De drie meisjes die even verderop stonden te gniffelen tegen dezelfde schutting, hadden kauwgomjongen goed opgemerkt toen hij een gesmaakte pas had gegeven, en staarden hem aan terwijl hij het bedeesde meisje aansprak en haar in een recordtempo aan het lachen had gebracht.  De jongen keek het meisje aan en het meisje deed hetzelfde.  Van langsom meer verwonderd keek hij vanop een afstand toe, duchtig kauwend op de gom wier smaak al lang ter ziele was gegaan en stilaan pezig begon te worden.  Hij zette zich recht tegen de huismuur en ontving een omfloerste streep zon in het gelaat terwijl hij een vochtig tissue opborg.  De jongen vertrok metterhaast samen met zijn metgezellin langs de binnenkant van het plein, begaapt door het trio bakvissen.  Enkele seconden nadat hij zijn hand had opgestoken naar de voetballende jongens en het meisje, dat een gooi leek te doen naar enig mevrouwschap, kundig had begeleid bij het oversteken van de straat, had de jongen hem een knipoog gegeven en was even later achter de hoek verdwenen.  Terwijl hij de omgeving van het plein in ogenschouw nam, het komen en gaan op het terras waar het was begonnen, gadesloeg, overviel hem een gevoel potdicht ingepakt te worden door een soort van optilgas dat zich in zijn hoofd had genesteld en die heel zijn zware lijf zwevend poogde te verplaatsen.  Met een lichtvoetigheid zonder voorgaande ijlebeende hij breed glimlachend naar daar waar durf, verandering en ongeveinsdheid nog angstvallig slotvast buiten vier met hypotheek bezwaarde muren werd gehouden.  Nadat hij z’n tuttefrut aan de onderkant van een willekeurig gekozen vensterbank/aan een lantaarnpaal/op de stoep (schrappen wat niet past) had begraven, dumpte hij flegmatiek een pas aangeschaft pakje sigaretten dito aansteker in een openbare vuilbak, vervuld van goesting om zijn streekbierige blaas, zuchtend van genot, te ledigen op zijn pas uitgeplante rij snijselder, gewoon omdat het kon.