De Grote Struisbeek was veruit de belangrijkste waterweg tijdens de Middeleeuwen in de Nederlanden. Loodrecht getrokken door kornuiten van de hertog van Alva (drie eeuwen later werd ook de tweede belangrijkste rivier, de Schelde, thv Antwerpen rechtgetrokken) of door iemand anders. Op de brug boven de Grote Struisbeek tuurde ik in oostelijke richting. Gelijk een indiaan met de hand horizontaal boven de ogen, kon ik kilometers ver zeiknatte weilanden overschouwen. Daar vormen de Mandoerse beek en de Edegemse Beek samen de Grote struisbeek. Als je in de Doornstraat patrouilleert, even bezuiden de Jachthoorn, stroomt de Edegemse beek in westelijke richting; pakweg 200 meter verder, wordt verbroederd met de Mandoerse beek, alwaar de Grote Struisbeek ontstaat. Toen ik in 1996 de Edegemse beek afkanode, was de samenvloeiing van Mandoerse en Edegemse beek de plaats waar ik in de problemen kwam. En neen, ditmaal was het geen vreselijk gevecht met Tartaarse horden die bij het zien van prooi, ijselijke strijdkreten slaakten. Wat met het Zwin gebeurde toen de koeien nog geen 40l melk per dag produceerden (maar per maand), gebeurde in 1996 met de Grote Struisbeek. Op 16/07/1996 was ik getuige van een economische omwenteling die de ruime omgeving van de Grote Struisbeek woest bij de kladden zou nemen. De Franse Revolutie was er slechts een druppel snot op een beschimmeld stuk beschuit tegen. De verzanding van de Grote Struisbeek die mijn kano deed vastlopen midden in de kolkende stroom met dramatische neringen, deed de grote denkers en kunstenaars van de onmiddellijke omgeving van de Grote Struisbeek ophoepelen. Perplex aanschouwde ik het beddingzand dat zich langzaam meester maakte van mijn kano, Dirk genaamd. Dirks baasje maakte wanhopig rukkende bewegingen in een poging het vaartuig terug op de Grote Struise golven te laten meedeinen. Met elke ruk leek Dirk dieper in het zand zinken. Met opengevallen mond, alsof hij een lintworm waarnam die glibberig kronkelend de darmen verliet van een toevallig passerende in de beek schijtende Duitse herder teneinde zich tegoed te doen aan een slokje Grote Struisbeek om er zich nadien terug achterwaarts in te wurmen, aanschouwde hij het alles verslindende zand. Hij kon geen kant meer op. Vast op een eiland temidden van een kilometers brede stroom bezaaid met meters diepe kolken en zeebeesten die gespecialiseerd zijn in het verslinden van bepeddelde broekventjes. Een combinatie van hoge bloeddruk, zonneslag en vervallen ketchup op een middags pak friet, deden hem de greep op waakzaamheid verliezen. Één voor één kozen zijn zintuigen het hazenpad. Later, lees veel later (de zon had de kim al verlaten) maakte een ver geruis, eerder een gebrom, het kanomietje weer alert. De opdagende schemering weigerde visueel opheldering te geven aangaande de oorzaak van het kabaal. Enkele enerverende momenten later kon hij in de verte een witte streep waarnemen die steeds dichter kwam. De streep leek te dansen en bulkte van vertrouwen terwijl de volumeknop van het tafereel stilaan tot begon te gillen van opwinding. Een wind repte zich doorheen de vallei van de Grote Struisbeek en ontvluchtte deze in oostelijke richting, weg van dansende streep. "Beesten!", sprak hij zacht. Hij hoorde beesten. Een zucht, gevolgd door een penetrante geur van verrot spul riep walging in hem op. Aan weerzijden nam hij snel geklots waar, maar zag niets. Beelden van obelisken en legendarische ondieren met een onevenwichtig aantal koppen en te weinig verstand, flashten door zijn gedachten. Een slag van een staart tegen het aangezicht deed hem bijna overboord tuimelen. Hij voelde een druiperig slijm zich via zijn jukbeenderen een weg banen naar zijn mondhoeken. Hij kon zich tijdig bedwingen om een likje met de tong te wagen. Zijn rechter wijsvinger bracht wat van de troep naar zijn reukorgaan. "Bedorven slakken", dacht hij. Hij voelde met de bedorven slakkenvinger aan zijn voorhoofd en stelde vast dat een streepje scharlaken rood lichaamsvocht via een fitje in zijn hoofd in zuidelijke richting op excursie ging. De hoofdfit werd veroorzaakt door een vreemdsoortig artikel dat zich in zijn voorhoofd had vastgehaakt. Zijn tastzin werd vergast op een niet eerder ervaren contour. Het item voelde te dun aan voor een driehoekige tand. Hij gokte eerder op een soort schub. Na wat gewrik, loste de schub met een kort sappig plofje, waarna hij het kleinood opborg in de rechter achter broekzak van zijn stijlvolle jeans. Weer wierp hij een zenuwachtige blik in westelijke richting waar het gestommel zich een onaardse omvang had aangemeten. Hij kreeg het benauwd toen hij een stel snel bewegende gedaantes op zich af zag komen. Zijn tikker ging als een wildeman tekeer. "Huh?", riep hij toen hij voelde dat Dirk wat begon te bougeren. In paniek begon hij zijn peddels in alle bochten te wringen om los te geraken. Water getij?, stamelde de stijlvolle jeansdrager, terwijl hij terug opkeek. Een bulderend geraas stevende op hem af, met even ervoor enorme schepsels die hij nooit eerder had gezien. "Er staat toch helemaal geen getij op die kutbeek!", riep hij in paniek. Hij kreeg het warm en koud tegelijkertijd. Hij stond te stampvoeten van ellende. De beesten liepen, trokken, vlogen, sleurden zich vooruit. Een gezellige warmte ter hoogte van de binnendijen, maakten hem erop attent dat hij er luierloos op uit was getrokken. Hij moest snel nadenken. De gedrochten zouden hem niet opvreten; die wilden enkel hun stinkende lijf in veiligheid brengen. Als ik in het water spring, verzuip ik, dacht hij. Hij zette zich schrap in zijn kano en telde de seconden af vooraleer de golf van wel 5 meter hoog met een donderend geraas Dirk zijn piloot in de lucht zou torpederen. Lang hoefde hij niet te tellen. De schimmige gedrochten passeerden rakelings langs hem. Hij had geen aandacht meer voor de walgelijke geur die de schepsels met zich meedroegen. De schok van de golf deden de kano kreunen en zelf werd hij tegen de achterkant geslagen. Snel keek hij terug voor zich uit. Hij bevond zich boven op de golf. Als een gek begon hij te peddelen met de golf mee. Bezeten volgde hij de stinkende creaturen in hun rush naar lijfsbehoud. Sommige beesten waren even hoog als hij; het leken wel olifanten met flippers. De meeste van hen waren gedecoreerd met allerlei stekelige uitstulpingen. Boven op de golf ondervond hij nog maar weinig hinder van het geraas. Onder hem, uit de golf, kwamen sporadisch gigantische koppen tevoorschijn. Links en rechts van hem verschenen grote roeispanen, benige vleugels, flappen vlees om even snel weer in de woelige golf te verdwijnen. Hij moest zich in allerlei bochten wringen om de vele takken van de Canadapopulieren langsheen de beek te ontwijken. Als een wervelwind surfte hij de vallei van de Edegemse beek door. De plaatsen die hij een halve dag eerder rustig kabbelend had gadegeslagen, werden overspoeld door een vraatzuchtige toorn van moeder aarde. Sommige gedrochten konden het verzwelgende tempo van de moordlustige beek niet meer aan en verdwenen in de schuimkoppen, sporadisch tot tegen zijn kano, die dan van koers wijzigde maar wat hij handig corrigeerde. Het was een doldwaze rit door de vallei van de Edegemse beek. Door de verworven handigheid in het surfen op de beekgolf, begon hij er zelfs plezier aan te beleven. Gelijk een popkoning greep hij in zijn zeiknat kruis en gaf Barbarellas Cheer you up in the pin-up club ten beste. De kano stuurde hij probleemloos doorheen de vele meanders van de machtige Edegemse stroom. Enkele ogenblikken later bracht een wolk adrenaline hem tot aan het gebied "de vuile plas", op de grens van Edegem en Kontich. Joelend als een malloot sloeg hij de lichten van de E19 autostrade waaronder de beek in een koker stroomde - gade. Botsingen met allerlei obstakels hadden zijn aangezicht en torso lelijk toegetakeld, maar het deerde niet. Hij was de bonkige beekrijder. Had hij geen vlammenwerper nodig of zoiets, om zijn status wat extra cachet te geven, of een strijdvlegel, in ieder geval een heel koen wapen?, vroeg hij zich af. "Jiehaa!", schaterde hij boven de ontketende beek. Zijn getier galmde over de weilanden. Wie is de man? Wie is hier de man, godverdomme?, schaterde de losgeslagen beekgolfkanoër. Met zijn peddel als imaginaire strijdvlegel zwaaide hij woest rond zich heen, kraaknet een prachtversie van Bucks Fizz Making your mind up neerzettend. Peddelen hoefde niet meer. Hij was de ongekroonde kanosurfer. And then you've really got to speed it up, gotta slow it down, cause if you believe that a love can hit the top, you gotta play around, and soon you will find that there comes a time for making your mind up, bulderde hij, tussendoor bandeloos joelend van jolijt. Na het refrein legde hij zijn bekraste hoofd in de nek en huilde als een wolf op zoek naar kameraadschap aan de vooravond van een nachtelijke strooptocht. Hij bulderde, joelde, krakeelde, riep de longen uit zijn triomferende lijf. Geronimooooooo! riep hij zo hard hij kon. De gigantische watermassa stond op het punt de E19 een flinke por te geven. Kijk mama, zonder handen! schaterlachte hij een fractie van een moment voor de bots met de snelweg Dirk en de ongekroonde beeksurfkoning meters hoog over de rijbaan zouden katapulteren, gevolgd door een immense massa beek. De watermassa torende als een alles verslindende Godzilla boven het vers gegoten E19 asfalt uit. Meters lager reden personenwagens zich vast in de kolkende beekmuur. Enkele beekmonsters kwamen naast de beek terecht en kwamen in aanraking met personenwagens die hierdoor meters werden weggeslingerd en gratis bedolven werden onder moussige klodders gedrochtslijm. Een speerworp verder zou de beek terug in haar bedding terechtkomen. Gefixeerd op de plek waar hij terug in de beek zou terechtkomen, stuurde hij Dirk over het zich snel verspreidende beekwater. De beek verloor dra densiteit en hij vreesde vooraleer de breedte van de snelweg was overspoeld, tot stilstand te komen. Hij bukte zich snel en zocht op de bodem van de kano naar zijn peddel zodat hij Dirk richting en nog wat haast kon aanreiken. Niets. Wanneer hij zijn angstige blik terug boven de kano stalde, zag hij zijn vrees werkelijkheid worden. Het beeksurfavontuur zou abrupt tegen een vangrail eindigen. Hij kroop vooraan in de kano om de raak op te vangen, zoals pretparkbezoekers in de boomstammetjes plegen te doen. De raak was harder dan verwacht, de vangrail scheurde, de kano ging over de kop en bleef met de voorkant haken in dezelfde vangrail. De kano vulde zich met beek, waardoor deze loodzwaar werd en uiteindelijk, begeleid door het geluid van plooiend en krassend staal, naar beneden stortte. In de duik naar de beek verloor hij het contact met de kano en kwam in het water terecht. Ofschoon de eigenlijke golf zich al honderden meters stroomopwaarts een weg baande in de richting van de bron van de Edegemse beek, had de achterstroom nog een immens debiet. Hij tastte proestend in het wilde weg om zich heen en verdween dan in het water, tot hij iets in het water vastklampte. Het voelde aan als een tak met aan het uiteinde een verdikking dat nogal stekelig aanvoelde. Door de greep naar het object kwam hij terug aan de oppervlakte. Meteen toen hij bovenkwam, werd hij deelgenoot van een scherp, hemeltergend gekrijs. Hij zag een smalle, lange kop voor zich uittorenen. Hij realiseerde zich dat hij een beest vasthad. Het ondier voelde dat het werd geparasiteerd. Voor hij het goed besefte, zwaaide de gespierde staart hem tot op de rug van het aardig zwemmende wezen. Hij nam de hals van het dier vast en kon zelfs met beide armen de hals niet geheel omklemmen. Het dier liet zich meeslepen op de stroom en corrigeerde handig met een viertal flippers aan de zijkant van het grote maar elegant gestroomlijnde lijf. Terwijl hij zich vastklemde, bracht hij zijn neus naar de nek van het dier en snoof intens aan de geschubde huid. Hij herhaalde dit enkele keren. Zijn krachten begonnen te slinken en het shot adrenaline dat hem tot beeksurfkoning had gekroond, raakte uitgeteld. De geur die hij eerder had opgesnoven, deed hem zo walgen dat hij de nek van het sympathieke schepsel tooide met een verse lading braaksel. Het creatuur dat pijlsnel doorzwom, rechtte op dat ogenblik de nek en bracht de kop naar hem toe. Een smalle, aan het uiteinde gesplitste tong als van een slang, rommelden wat in de kotsplek en raakte hem in het gelaat, waarop het terug in de reusachtige bek belandde. Meteen na deze actie slaakte het beest een kreet waarvan een mus niet meteen gapend in slaap zou vallen en dook met een sprong onder. Hierdoor werd hij enkele meters de lucht in geslingerd waarbij hij onzacht tegen een stel takken werd gekeild. Suf van de landing en het braken, hing hij dubbel geplooid te drogen over een onbestemde tak, een drietal meter boven de beek. Rillend kwam hij enige tijd later bij zijn positieven en stelde vast dat de beek zijn gewone doen had hernomen. Handig als een bedorven slak, gleed hij de bemoste boom uit, nam de dichtstbije tram naar huis, verkocht de rechten op de Edegemse beekvloedgolf aan de Chinezen, waste zijn stijlvolle broek uit, ving de uitgeweken denkers en kunstenaars af en zette ze terug uit in de omgeving van de Grote Struisbeek en verkocht de rechter achter broekzakschub aan een succesvolle bekkenbodemtrainer uit de Nieuwe Wereld.
