verkering, een lange tijd geleden was dat voor mij! ik leerde hem kennen via een vriendin, een van de mensen die mij nog niet heeft laten stikken. ik vond hem vrijwel meteen leuk, en nu hebben we met elkaar. ik ben bang voor aanrakingen, maar daar zet ik me overheen, dit zal best wel eens komen door al die problemen die ik ooit heb gehad met mensen die mij vroeger graag sloegen...ik heb even geen last van ana. ik voel me dik. maar ik mag eten wat ik wil. en dat wil ik ook, quinten vind het fijn om en gezond vriendinnetje te hebben! ik voel me fijn zodra ik in zijn buurt kom, als ik aan hem denk krijg ik langzaam kriebels in mijn buik. lang niet zo hefig als vroeger, bij mister dj, maar die tijd en schaamte ben ik nu wel gepasseerd. volgende week maandag, moet ik trouwens weer naar mijn psychiater. hoe ik e daarbij voel? ik voel me onrustig, onveilig, ik ben vooral bang voor de waarheid van ana. ik wil veilig leven in een kring vol problemen, een kring waar ana bij hoort, en borderline. ze zijn een stuk in mijn leven, evenals automultilatie. als je dat hebt dan verwond je jezelf. ik heb het weer geflikt. het meisje dat het zag zei tegen mij, of ja, liever vroeg...lynne, ben je weer een beetje emo? ja, dat zei ze, en ik kan zo vreselijk boos worden om dat begrip. ik ben geen emo, en alle mensen die zichzelf pijnigen omdat het leven gewoon bullshit is zijn geen emo. wij zijn mensen, evenveel recht op die benoeming hebben wij als de gewone mensen! laten we alleen zeggen, we zijn verloren in het leven, zoals anouk zingt... Lost in this world, I even get lost in this song And when the lights go down That is where I'll be found
ja in het donker ben ik te vinden vaak, in het donker van mijn hoofd. vaak lig ik dan waker als je mij dan ziet. dan pieker ik over vriendschap, liefde, de 45.7 kilo die mijn weegschaal telt....of ik morgen wel of geen ontbijt mag. of mijn vrienden wel echte vrienden zijn. laten we dan zeggen. ik ben verloren in het donker, ik ben daar altijd, depressief, maar gelukkig, zoals ik het wil.... kusxxx
lang niet meer geschreven, ik zit met een hoofd vol problemen en zorgen, dus het zal vast even helpen om jou even te schrijven. ten eerste, ik ben een beetje aan het doorslaan met dat anorexia gedoe. de ene dag doe ik er wel aan., de andere dag, meestal op de helft van de week dan denk ik verdomme, wat doe ik toch allemaal. ik word er zo vreselijk gek van! ach en dan de depressieve gevoelens die ik heb...maar wat wil ik ook mety een borederline? ik ga even afsluiten denk ik! xxxx
nog eenvraagje voor vandaag. ik eet minder om niet dik te zijn, maar soms zegt iemand in mijzelf, een van de gespleten persoonlijkheid dat ik dit doe om aandacht. ik heb inderdaad een beetje een aandachtsprobleem, maar eh...ach, we zullen er volgende keer achterkomen. als ik vandemiddag bij dat enge mens ben geweest. xxxlynnetjeuh
verschrikkelijk. nu vraag je je af, wat is er zo verschrikkelijk dat je dit woord nu al twee keer hebt getypt? nou, ik kan je zeggen, behalve mijzelf dan, dat er nog iets is dat verschrikkelijk is. ik moet namelijk van de middag naar die anorexiadokter. althans, zo noem ik dezen man die zich met mijn leven gaat bemoeien. ik wil tot nu nog steeds duidelijk aangeven, ik wil geen anorexia hulp, want ik heb geen anorexia. ik kots dan wel mijn eten uit, gebruik medicijnen die niet voor mij bestemd zijn in de hoop dast ik diarree ga krijgen, en iemand in mijn hoofd zegt dan wel dat ik dik ben. ik ben heel eerlijk gezegd ook best wel dik. niet? ik wil dolgraag zoals ieder ander meisje mooi zijn. dat kan alleen enkel en als enige oplossing door deze leefstijl aan te houden. ik zat zojuist te denken, als ik nu een liter water ga drnken vlak voordat ik naar die man moet he? zal ik dan zwaarder zijn? waarschijnlijk wel, kunnen ze ook niet zeikn dat ik te dun ben...maar genoeg over dun en dikheid. ik moet mezelf en jullie niet zo opfokken daarmee, ik kan me beter druk maken over het feit dat die man waar ik eerst met praatte niks meer heeft gezegd betreft een uit huisplaatsing. iets wat ik precies wel wil. ik weet me geen houding te geven, ik red het enkel en alleen niet denk ik. bem ik bang. een probleem? nee. jawel. weet je nog? een tijd geleden, dat ik van de trap af zou springen? het gaat nu dan wel wat beter, behalve met dat eetgedoe, maar ik ben altijd nog bang voor terugslagen. aangezien ik niets anders ken dan teruggaan in de oude situatie. die is voor mij een troost, iets waar ik me thuisvoel. laat me dan maar alleen. dat is misschien wel het beste.trouwens, vind ik het niet raar dat ik zo raar denk? of hoe ik doe? dat is een welgestelde vraag aan mij. nou mensen, anderen...ik vind dat niet raar, ik vermeldde net al. ik eh. dat is gewoon mijn thuis... maar genoeg gejankt, gekwelde teksten. wens mij succes, vandemiddag, ik weet mij geen houding te geven aan het feit dat mensen zich zorgen maken om mij, ik moet daar toch heen. maarja. veel liefs van lynne, een borderlinemeisje met anorexia, zogenaamd dan.
ik mag me hier niet druk over maken, maar ik eh...gisteren ging ik op die verdomde weegschaal staan en toen? toen stond er ineens 35 kilo. ik gloeide van trots, maar ik geloofde mijn weegschaal niet. ik klikte verder in het menu, en toen? ik woog dus 47.5 kilo. hellup! ik ging naar onder en at een ijsje, een have zak cornflakes, daarna nog een tosti en daarna nog een mega grote chocolade letter. een half uur later stond ik op de kop en ik kotste alles uit. een vieze bruine chocosmurrie. maar ik was niet tevreden. maar ik kon enkel niet meer doen dan dit. vanmorgen at ik een droge witte boterham en ik kotste hem uit. ik heb maar drie snoepjes tegen de vieze smaak gepakt. dat kon denk ik ook niet zuperdeluxe veel kwaad. hahaha. maar eh. mijn ooit beste vriend heeft mij in mekaar proberen te slaan. maar ik ga mij niet concentreren daarop, ik ga mij concentreren op ana. mijn beste vriendin. liefs lynne
overkant aan de oever die aan de overkant als de dag van morgen weet ik dat alles beter is groener gras zonder doorns alleen voor jou en mij als medicijn voor de eeuwige pijn
hoooooooooooooooooooi. ijk mij eens aan. het gaat goed met mij. ik zit zonder eten. ik moet slanken. ik heb anorexia. ik weet het. maar geeft het iets? ik weeg 36 kilo. ik vind mijzelf te dik. van die man op de musearsstichting moet ik maamdag naar een dokter. gewoon. een psyciater. voor mijn eetgedrag. de twee personen in mijn lelijke kop. jullie moeten weetn. ze bepalen mijn leven. maar ik kan niet meer zeggen. liefs lynne
een slecht excuus had ik om niet te eten, maar mijn moeder zechtdat ze daar schijt aan had. vanbinnen wist wat voor gevaarlijkpad ik nu beliep. ze zou tegen mijn psychiater waarmee we nog intake gesprekken hadden zeggen van mijn eetprobleem.zondagzat ik met mijn vingers in de snoeppot, nu was eten een bedreiging voor haar dochter. gisteren heb ik maar liefst 22 en een half uur niet gegeten. ik glom van trots, het was mijn mooiste presentatie ooit. gna gna. maar ik zal vertellen. met mij het slecht. ik heb het gevoel dat iedereen slechte dingen tegen mij gaat zeggen. ja hulp, ik denk te zwart op wit. ik luister de hele dag liedjes die mij nog droeviger maken dan ik al was. maar ikren in circels, ik weet niet of ik ooitterecht kom, of ik eigenlijkwel verdriet heb om iets ik heb zo'n rotgevoel, maar ik heb geen reden daarnaar toe. vreselijk ben ik....misschien moet ik dan tochmaar jeweetwel...of toch niet? steeds als ikaan een ziekenhuis denk word ik warm vanbinnen. raar he? ik wildaar in een bed liggen. huilend van de pijn. maar dat lukt niet. nu niet, morgen niet, nooit niet. liefs van een meisje met een lege maag, kus lynne en ana.
You and me, used to be together Everyday together... Always I really feel, that I'm losing my best friend I can't believe this could be the end...... It looks as tough you're letting go And if it's real well I don't want to know
Don't speak I know just what you're saying So please stop explaining Don't tell me 'cause it hurts Don't speak I know what you're thinking I don't need your reasons Don't tell me 'cause it hurts... don't speak, no doubt
vreselijk, spreek maar niet jongen, ik weet dat je mij haat. maar dat doet er niet toe. ik ben van plan om in deze post mijn levensverhaal te vertellen....ik ben lynne, veertien jaar, ik werd in 1995 geboren, de bevalling duurde minstensdertien uur, arme moeder...en op mijn tweede scheidde mijn moeder van mijn criminele vader. op latere leeftijd ben ik vaak bij hem geweest, elke dag dat ik bij hem was geweest kwam ik huildenden kostend thuis. mijn vader loog mij, mijn moeder voor. zei dat ik niets waard was en dat hij mij zou dumpen op de vuilnisbelt. hij liet mij spelen met mijn oudereneefje, een geestelijkziek jongetje dat op jonge bassischool leeftijd kinderen aanrandde. we woonden toender tijd op een blank woonwagenkamp. op mijn vierde, circa vijfde zij ik tegen papa dat ik, lynne, zijn dochterniet meer bij hem wou komen. ik was dat leven zat. zijn nicht waarmee hij iets had sloeg mij, schold mij uit voor teringkind, kankerkleuter...zo'n dingen. het contact verwaterde, het trauma voor rotweilers die mij wouden bijten bleef, de abgst voor vuur bleef, aangezien die mensen waar ik leefde het leuk vonden om het kamp aan te steken. het vuur bleef in elke nachtmerrie. jarenlang. en toen...we kwamen achter een groot dilemma te staan. ik werd opstandig, had geen vriendschappen, contacten. mijn ouders werden opstandig ook tegen mij, mijn zusje dat mijn moeder en haar nieuwe vriend kregen werd op mijn weten voorgetrokken...in groep vijf werden we door mijn toendertijdse juffrouw en meester doorverwezen naar de mussearsstichting, maar die weigerden mijn ouders, vanwege het feit dat ik dan het hele vorderend eleven een stempel psychisch kind op mijn hoofd zou hebben. de jaren vorderden, ik rende in onderbroeken door de gymzaal omdat ik spoken zag, kreeg tics als hoesten, de thuissituatie verslechterde, evenals thuis. totdat ik alles vertelde aan een juf op school. de praatjuffrouw. ze schakelde mijn ouders in, bianca....en nu zijn we alsnog bij de mussearsstichting. liefs van lynne met een stempel op haar lelijke kop. liefs xxx
hallo lezers, dagboek...een nieuwe dag, een nieuwe uitdaging. mijn stemmetje laat mij niet alleen,, ik ben geen elke dag alleen, maar toch altijd wel. trouwens, ik heb mijn beste vriendin weer terug gevonden. mijn leven is een heel ander verhaal. ik word gek van de styemmetjes in mijn vreselijke hoofd, ze zeggen dat ik van de trap af moet springen. dat wil ik ook. ik wil niet het weekeind vieren, voor mij is een weekeind hetzelfde als voor de meeste van mijn leven school. de stress. vreselijk. ook verlang ik naar een pauze in mijn leven. een pauze waarin ik verander van een klein meisje met stoornissen en gektes naar een meisje als ieder meisje. niet lelijk. ja, want lelijk ben ik. nu vraag mij. gisteren toen zei ik tegen een meisje dat ze lelijk schreef. ze werd boos en toen begon een ander meisje dat overings naast haar zat tegen mij te schreeuwen dat je beter lelijk kunt schrijven dan lelijk te zijn. zie je dan wel? ik zat met tranen in de klas, ik had honger en toen verraad. ik vroeg aan de meneer of ik even mijn schrift mocht gaan halen in mijn kluisje. jawel hoor, maar dan moet je wel opschieten. met een reuze honger en duizelig rende ik met grote haastige stappen de trap af. ik veraadde mijzelf, ana. ik propte een koekje helemaal in mijn mond. mensen stonden te kijken. sjezus. ik lachte en liep schaamteloos weg. met mijn mond vol veaden koek. ja. ik had scheit aan ana. ze dwong mij om vooral niet te eten. broodkruimels op mijn bord te strooien, maar niet te eten. ik fietste s'morgens weg zonder honger....wat een leefstijl. mijn leefstijl focust zich op zelfmoord. misschien niet heus, dat woord klinkt zo gemeen. gruwelijk, absurd. ik noem het een pauze. de pauze van je leven. een meisje met borderline verdient toch geen eerlijk leven? trouwens. ik weet jullie vraag wel. wie heeft eigenlijk bedacht dat jij borderline hebt? dat heeft bianca bedacht. mijn vroegere psycholoog. ik moest verscheidende testen afleggen. mijn iq bleek 100, maar een normaal mens heeft op alle vakgebieden een zelfde sterkte, maar ik niet. ik weet niet precies waar ik slecht in was ,maarja. ik bleek te hebben wat ik had. ik accepteerde het. mijn lijn, zoals ik het noem bleek een naam te hebben...ik hadeen reden voor mijn ongehoord en ongebruikelijke gedrag. ik begreep mijzelf nooit, nu overings ook niet, maarer is iets waar ik mee geholpen kon worden. maar, hand van hulp, kom snel, want ik... kan misschien niet meer, lynne
een twijfel, is een stuk uit het leven we willen het wel maar geef mij eerst eens een hand de hand van de hulp en geef mij een letter of liever een woord iets wat ik nodig heb wat kijk me nu niet aan ik lig hier ook alleen maar zonder een reden om te leven of besta ik alleen maar in mijn eigen droom ben ik een duivel in de zwarte hel in mijn eigen wereld maar laten we het daar niet over hebben we hebben het over het princiepe de draad maar hulp, praat nu even niet denk aan stilte geef mij nu maar het woord dat genen wat ik wil geef mij dan een ding iets wat ik niet meer voel iets wat mij nooit is gegeven geschonken als een roos geef mij dan een kracht geef mij de kraht en de gloed warmte geef mij liefde
lieve ik...hee, ben ik eigenlijk wel lief genoeg? ach wat doet het er toe? er zit mij zoveel dwars. ten eerste. mijn vreselijke gedachten. vreselijker dan vreselijk. toch wil ik zo graag dood. de neiging zal binnenkort boven de top van het lef hebben komen. ik zal voor de trap staan. de leunig zal mijn enigste steunpunt zijn. de trap is hoog, en aan het einde is de gang. ik zal mijn voeten optillen en voorover vallen terwijl ik de leuning loslaat. de punt van het kastje op de statige gang zal mijn hoofd doorboren. mijn gedachten drijven weg met het bloed op de grond...mijn nog altijd lege maag zal volstromen met bloed. ketchup...en ik zal sterven in de armen van de jongen die ik leuk vind. heb ik dat lef lezers? ik zal veel mensen pijn doen. ze zullen even hard huilen als ik al die jaren in mijzelf. terwijl mijn tweede persoonlijkheid die geen borderline heeft lacht. ja. vrienden, familie, hulpverleners. dat was mijn buitenkant. ik noemde mijzelf ook ooit eens cashwenootje. een knapperig, soms lelijk korstje, met een zachte, kwetsbare pinda aan de binnenkant. aangenaam. mijn naam is pinda. je ziet mijn buitenkant, mijn binnenkant kun je pas bereiken als je genoeg hamert. het korstje zal pas breken als ik mijn rust, liefde en genezing gevonden heb. zal ik die ooit vinden? ik heb er zoveel weinig vertrouwen in... de hulpverleners helpen mij niet genoeg...stel je voor. er zijn genoeg meisjes, jongens met mijn stoornissen. weten die allemaal hoe de rest van hun leven zal gaan? nee. dat weet het soort mensen als ik niet. we zullen dood gaan aan anorexia. aan ana, de andere stemmen in hun hoofd. we zullen sterven aan de vreselijke trauma's die we hebben opgelopen. en niemand die ze precies weet. behalve onze ouders. als we die nog hebben. ik ga ze kwijtraken. ik lynne. ik ga uit huis. vanwege omdat? ik ben een vreselijke driftkikker. en als mijn hele kamer dan weer kapot is, mijn moeder jankend voor mij staat. dan heb ik altijd twee keuzes. de ene: - je sluit je in de armen van je moeder. kijk ze jankt. je moet stoppen. slecht kind! en dan heb je de borderline. datgenen dat de borderline overschrijden gaat. datgene waar ik dan voor ga kiezen. ik stamp op de grond en ren op sokken weg. midden in de koude winter vorig jaar. de pijn van de bevrorenheid joeg nog twee dagen door mijn schrijdende voeten. het trauma was voor altijd in mijn geest....liefs van een emotieloze lynne.
Meet me halfway, right at the borderline That's where i'm gonna wait, for you I'll be lookin out, night n'day Took my heart to the limit, and this is where i'll stay I can't go any further then this I want you so bad it's my only wish black eyed peas, meet my half way
kijk. ik ben lynne he? ik ken jullie niet, maar ik wil jullie wel kennen. zo bedoel ik, ik wil mijn gevoelens kwijt. het zijn vreselijke gevoelens, gedachten. of misschien worden die gedachten vandaag zelfs nog feiten. wat mij dus nu dwars zit? ik word gek. de twee personen in mijn hoofd praten maar. niet eten...en wat doe ik? rara. precies. ik eet niet meer. vannacht was ik zo depressief. en nu heb ik mijn plannetje al klaar liggen. een vreselijk plannetje..willen jullie het weten? oke. houd je vast. maar ik heb bedacht om van de trap af te springen. op het moment rollen de tanen over mijn wangen...nee lezers. ik weet niet of ik verder kan leven met een overstreden lijn. mijn vrend, mijn vijand borderline. ik ben verdomme veertien! help mij dan...want ik ga anders gauw van mijn gedachten een feit maken. ik zit nu in de kantine. op een afstand van amper vijf meter zit mijn groep ex vriendinnen. afgepakt door de sluwer dan sluwerste vriend. vriend. je moet weten dat je niet meer voor mij bestaat. weet je lezers? ik snap niet hoe anderen mij zo'n pijn kunnen doen. ik dacht, iets wat ik ook ingenomen had trouwens dat i alleen mijzelf pijn mocht doen. geen anderen. ik ben toch diegenen die gestrafd moet worden voor de feiten die men waar maakt? toch? stem dan toe mensen in mijn hoofd. jullie zeggen toch ook, jouw ichaam moet verder leven. voor die jongen die jij zo leuk vind, maar jouw geest. zij is enen slechte persoon. die is jij. en jij bent vreselijk. en ik. hoe dom ik ook ben...ik neem hun aanbod aan. ik ga van de trap af kukelen. laat mij vergaan onder aan de trap. liefs lynne
wat je ook doet of hoe je ook voelt je wenst dat je een steen was de buitenkant verraad de rest dan hoef je de woorden niet te zeggen, schrijven doe het toch maar zegt de een. de gedachten. ze zijn een knoop. je zult ze.... vertellen
ik ken jullie niet, maar jullie kennen mij ook niet. toch wil ik dat jullie mijn leven weten, mijn bedenkingen, mijn problemen. ik zal mijzelf maar eens voorstellen...ik ben lynne, veertien jaar, woon in nederland en... nou ja, lees mijn gedicht maar...ik heb een aantal problemen, ten eerste, borderline en een angststoornis, ruzie met al die vrienden op mijn klote school waar ik enkel word gepest en voor mijn gevoel word ongeaccepteerd. en dan de liefde voor een jongen, dj, knap, maar mij niet liefhebbend. ja...aangenaam. ik ben lynne, vriendloos, vriendjes loos en twee personen in mijn diepe binnenste. de ene zecht...eten, terwijl mijn vriendin in mijn geest ana ( afgeleid van anorexia ) zegt, niet eten, vooral niet, kijk die calorien. en dat, terwijl ik weet dat ik te dun ben. ik ben lelijjk, althans, zo zie ik mijzelf...thuis is een f*cking hell, de ruzie's mijn zusje steffanie die voorgetrokken word....en niet te spreken van school. mijn beste vriend die mijn vriend niet meer is, iedereen die mij raar vind vanwege mijn afwijkingen. ik wil een hand van hulp, ik zal hem spoedig krijgen, volgende week woensdag, negen december 2009 krijg ik deze. nu nog even vooral opletten dat een stem niet zegt: zelfmoord, zelfmoord. jullie helpen mij vast wel, liefs lynne
de woorden ze liggen op je zoute lippen van de waarheid, terwijl de mijnen echter dan de wreedste leugens. ik wil die hand degene van j. niet enkel de j. van jou of de j. van j'ai voudrais. terwijl dat juist is de reden van het vluchten voor het leven, ana en de overtreden lijn dat is mijn vriend, vijand dat is mijn borderline
