Hier zie je vandaag de steenbakkerij, in het vuur van de steenbakkerij worden vandaag de bakstenen gebakken.  Maar wat veel mensen misschien al vergeten zijn, maar wat nog altijd waar is, is dat dit nog altijd hetzelfde vuur is dat brandde in het huisje  van Heksenwie, Heksann en Heksmem.  Hetzelfde vuur waarboven hun kookpot hing te pruttelen, met een takje tijm, 4 jenerverbessen, een lepel oud zweet en een oude sok, minimum vier weken gedragen.  Het vuur blijft branden alsof het wacht tot de dag dat de heksen terugkomen en er weer meer gebakken zal worden dan alleen maar bakstenen.

Maar hoe deden die heksen dat dan allemaal? hoor ik jullie al denken.  Het was het fruit kan ik je zeggen, eerst waren het de wilde aardbeien die je in de zomer langs de wegen in het veld kon vinden, die vervloekt werd.  Maar toen het een paar jaren na elkaar een hele zomer lang regende en de wilde aardbeien maar weinig fruit voorbrachten, dachten de heksen het grootser aan te pakken en besloten ze voor de boomgaarden te gaan.  Met een spreuk van de donkerste magie betoverden ze de appelbomen zodat die iedere nacht met een volle maan zouden zingen en 13 kinderen naar hun toe zouden lokken.   Eens in de appel gebeten wandelden de 13 kinderen met ogen zo groot als schoteltjes naar het huisje van de heksen.  Die verdeelden ze dan volgens leeftijd in groepjes.  De oudste kinderen werden ééndagsvliegen die niet konden vliegen zodat ze dadelijk gebruikt konden worden om een overheerlijke vliegenpudding met zure melk van te maken.  De volgende groep werden schapen zodat ze nog even konden grazen en dan als overheerlijke schapenbout overgoten konden worden met een saus van vleermuis en rotte eieren, de kleinsten werden lammetjes en mochten nog even doorgrazen in de wei hoewel er af en toe ook wel eens lamskortelletjes met kattenogen op krokante wijze op de tafels van de heksen stonden.  

Omdat de heksen al heel snel veel  knoken hadden verzamelden van al het lekkers dat ze oppeuzelden en omdat ze niet wilden opvallen in Membruggen, iedereen dacht dat het 3 zussen waren die een beetje bang waren van andere mensen en erg op zichzelf gesteld waren, besloten ze al gauw de knookjes ergens anders te begraven.  Later werden de knookjes teruggevonden en werd dit een kerkhof.  Er zijn er meerdere maar hier zie je alvast eentje.  Volgens oud bijgeloof en als je heel goed luistert hoor je de heksen hier nog altijd ergens ronddwalen bij volle maan.  Ze roepen voor meer eten en denken terug aan de dagen dat konijn met etterende vinger nog altijd op hun menu stond.  

Maar ach, hebben jullie dat ook en worden jullie ook een beetje moe van al dat stappen.  Willen jullie ook wel eens een heksendrankje proberen en wie is er moedig genoeg om op deze spookavond en nacht waarin alles kan nog in een appel te bijten? 

Kom weer mee op tocht en laten we gaan kijken, niet alleen naar de schapen in de wei maar ook verder kijken naar de andere plekken in Membruggen waar je nog de stemmetjes hoort van de kinderen die toen verdwenen zijn.  

Net zoals hier, bij de vijver.  Nu zie je er misschien niet zoveel aan, maar wacht maar tot het vriest.  Wanneer het drie dagen en drie nachten na elkaar vriest,  kan je de dikke laag ijs op het water zien.  Wanneer je de vierde ochtend echter naar de vijver komt kijken zie je de sporen van de schaatsen en kindervoetjes en het spoor van een slee.  De kinderen die werden opgegeten feesten dan allemaal mee de heks is er dan niet en ze spelen dan ook honderduit niemand kan ze storen.  Maar als de klok, hier heel dichtbij 3 uur slaat is hun feest alweer voorbij.  Dan gaan ze weer weg en wachten ze tot het weer drie dagen en drie nachten vriest.  

                                                  

“Maar merkten de mensen het dan niet?” willen jullie nu wel vragen.  Iedere familie in het dorp had wel een kind dat verdwenen was door de boze toverkunst van de heksen.  Maar de mensen in Membruggen waren zelf betoverd.  Het was pas toen Pieter en Emma die  ver van hier woonden nu naar Membruggen  bij hun tante kwamen logeren dat die iets begonnen te merken.  Misschien was het wel omdat ze hier niet altijd gewoond hadden of misschien hadden ze wel ergens een oma gehad die een goed heks was en die hun beschermde tegen de vloek van de heksenzusjes.  Maar Pieter en Emma merkten niets van de vloek.  Ze hoorden de appels wel zingen, maar ze vonden  het alleen raar. Net als toen ze zagen dat er kinderen plots uit het raam aan het klimmen waren en op hun blote  voeten naar de boomgaarden liepen.  Ze besloten samen te gaan kijken naar wat er nu aan de hand was en volgden de kinderen. Ze zagen hoe de ogen van de kinderen zo groot werden als schoteltjes en hoe ze naar het huis van de drie heksenzusjes begonnen te lopen.  Snel trok Emma Pieter achter de haag.  Niet doen zei ze!  Toen zagen ze hoe de kinderen werden omgetoverd in dieren. En hoe sommige ééndagsvliegen al dadelijk als vliegenpudding opgediend werden.  Ze zagen de heksen smikkelen en smullen.  Heel stilletjes slopen ze weg.  De dag erna vertelden ze alles aan hun tante en nonkel, die hoorden van de buren dat hun buurjongen was verdwenen ze moesten dan ook iets doen.  

Zo kwam het dat de pastoor van het dorp, gewapend met zijn wijwatervat, de politieagent gewapend met zijn wapenstok en alle moedige mannen en vrouwen van het dorp gewapend met al het gereedschap dat ze maar konden vinden en een kaars die gezegend was aan  het kappelletje bij de kerk en die ervoor moest zorgen dat ze niet betoverd konden worden, op zoek gingen naar de heksen.  En dit is de plek waar ze ze vonden  Net toen de heksen op zoek waren naar de stinkdieren die vroeger hier nog leefden, zagen ze de menigte aankomen.  Heksmem was op dat moment een beetje verderop nog aan het zoeken naar een paar verse paardenvijgen.  Vlug zei Hekswie tegen Heksann, we maken ze bang en we vinden onze zus we vertrekken en gaan ergens anders wonen, hier is ons geheim ontdekt..  

Dit alles gebeurde al heel lang geleden maar nog altijd branden er op 24 november kaarsen langs deze weg.  Om te herinneren wat er toen gebeurd is om verder te zoeken naar de heksen die hier op het einde van de weg veranderden in ratten en langs het hol van een vos wegvluchtten.  De heksen zijn nooit meer gezien hier in Membruggen, maar soms hoor je ze nog dan komen ze even kijken.  Mijn opa vertelde me dat hij van zijn opa gehoord had dat ze het liefst van alles in Membruggen woonden en dat ze gezworen hadden ooit terug te komen.  Het verhaal zegt de heksen terugkeren wanneer niemand in Membruggen zich er nog aan kan herinneren dat ze hier ooit gewoond hebben.  Daarom vertel ik jou dit verhaal en is het belangrijk dat jij het verder vertelt, want wanneer de heksen ooit vergeten worden was alle moeite om ze weg te jagen voor niets en begint de verhaal weer helemaal van aan het begin met het brandende vuur dat nog altijd op hen wacht.   

Het verhaal werd op een schitterende manier gebracht door studenten regentaat uit Hasselt.

Vaarvoor nogmaals onze oprechte dank!